ธรรมะใกล้ตัว
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ภาพปกโดย CимeoнIsAnimDom<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
Free Online Magazine<br />
่ ๐๖๖<br />
๑๖ เม.ย. ๕๒<br />
dharma at hand ฉบับที
ธรรมะจากพระผู้รู้<br />
๙<br />
ก่อนเกิดเป็นดังตฤณ ๑๔<br />
• วิถีแห่งเต๋า<br />
โหรา (ไม่) คาใจ ๑๗<br />
• เมื่อนางร้ายกลายเป็นนางเอก<br />
คำาคมชวนคิด ๒๑<br />
ธรรมะจากคนสู้กิเลส<br />
๒๓<br />
• หนักแน่น เข้าไว้<br />
แง่คิดจากหนัง ๒๗<br />
• Frequency / Operation Love – เวลาไม่ย้อนกลับ<br />
นวนิยายอิงธรรมะ ๓๕<br />
• รัก พ.ศ. ๑๐๐<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
dharma at hand<br />
ที่ปรึกษาและผู<br />
้จุดประกาย: ศรันย์ ไมตรีเวช<br />
หัวหน้าบรรณาธิการ<br />
จากใจบ.ก.ใกล้ตัว: อลิสา ฉัตรานนท์<br />
ธรรมะจากพระผู ้รู ้: อนัญญา เรืองมา<br />
เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว:<br />
อนัญญา เรืองมา<br />
เขียนคนให้เป็นเทวดา: อนัญญา เรืองมา<br />
ไดอารี่หมอดู:<br />
จรินทร์ธร ธนชัยหิรัญศิริ<br />
กวีธรรม: ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
คาคมชวนคิด: ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
สัพเพเหระธรรม: ชนินทร์ อารีหนู<br />
ธรรมะจากคนสู ้กิเลส: พราวพรรณราย<br />
มัลลิกะมาลย์ ทองเลี่ยมนาค<br />
ของฝากจากหมอ: พริม ทัพวงศ์<br />
แง่คิดจากหนัง: เกสรา เติมสินวาณิช<br />
นิยาย/เรื่องสั้นอิงธรรมะ:<br />
สุปราณี วอง<br />
เที่ยววัด:<br />
เกสรา เติมสินวาณิช<br />
ธรรมะปฏิบัติ: ชนินทร์ อารีหนู<br />
ธรรมะกับไลฟ์สไตล์: ศดานันท์ จารุพูนผล<br />
กองบรรณาธิการ: กนกเรขา กฤษฎารักษ์<br />
กานต์พัทธ์ รัชพันธ • กิษรา รัตนาภิรัต<br />
จรินทร์ธร ธนชัยหิรัญศิริ • ชนินทร์ อารีหนู<br />
ณัฐชญา บุญมานันท์ • ณัฐธีรา ปนิทานเต<br />
ณัฐพร สกุลอุทัยศักดิ์<br />
• ปรียาภรณ์ เจริญบุตร<br />
ปิยมงคล โชติกเสถียร • พราวพรรณราย<br />
มัลลิกะมาลย์ ทองเลี่ยมนาค<br />
พรหมเนตร สมรักษ์ • พิจิตรา โตวิวิชญ์<br />
พิทา จารุพูนผล • พีรยสถ์ อุบลวัตร<br />
มยุรฉัตร พงษ์ผาตินันท์ • เมธี ตั้งตรงจิตร<br />
เยาวลักษณ์ เกิดปราโมทย์ • วรางคณา บุตรดี<br />
วิบูรณ์ศักดิ์<br />
ใจภักดี • วิมล ถาวรวิภาส<br />
วิมุตติยา นิวาดังบงกช • ศดานัน จารุพูนผล<br />
ศศิธร ศิวะนันทากรณ์ • ศิราภรณ์ อภิรัฐ สม<br />
เจตน์ ศฤงคารรัตนะ • สาริณี สาณะเสน สิทธิ<br />
นันท์ ชนะรัตน์ • สุปราณี วอง<br />
อนัญญ์อร ยิ่งชล<br />
• อนัญญา เรืองมา<br />
อมรา ตั้งบริบูรณ์รัตน์<br />
• อัจจนา ผลานุวัตร<br />
ฝ่ายรวบรวมบทความ: สิทธินันท์ ชนะรัตน์<br />
ฝ่ายสื่อเสียงอ่านนิตยสาร:<br />
อนุสรณ์ ตรีโสภา<br />
ฝ่ายสื่อเว็บไซต์:<br />
สมเจตน์ ศฤงคารรัตนะ<br />
ไพลิน ลายสนิทเสรีกุล • กฤษฎ์ อักษรวงศ์<br />
ฝ่ายสื่อ<br />
Word: พีรยสถ์ อุบลวัตร<br />
ฝ่ายสื่อ<br />
PDF: บุณยศักดิ์<br />
ธีรวงศ์กิจ<br />
เกียรติภูมิ จารุเสน • จรรยาณี วิสุทธิกุล<br />
พาณิชย์<br />
โยธิน มรกตอัมพร • วรรณรักษ์ ปัญจชวพร<br />
ฝ่ายระบบ Send mail: สมเจตน์ ศฤงคารรัตนะ<br />
และทีมงานอาสาท่านอื่นๆ<br />
อีกจานวนมาก<br />
ท่านสามารถรับนิตยสารฉบับนี<br />
้ได้ ใน<br />
รูปแบบ เสียงอ่าน · Word
3<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
จากใจบ.ก.ใกล้ตัว<br />
สมัยนี<br />
้คนไทยกลัวที<br />
่จะยิ<br />
้มทักคนแปลกหน้าใกล้บ้าน<br />
แม้จะเห็นอีกฝ่ายยิ<br />
้มให้ก็แกล้งทาเป็นไม่เห็น<br />
อาจเพราะไม่พร้อมจะฝืนยิ<br />
้ม<br />
หรืออาจเพราะเกรงจะต้องพูดคุยทาความรู<br />
้จักกันยืดยาว<br />
สมัยก่อนคนไทยอยู<br />
่ในอารมณ์พร้อมจะยิ<br />
้มมากกว่านี<br />
้<br />
แม้จะหลีกทางให้กันตอนเดินสวนก็ยิ<br />
้มถ้อยทีถ้อยอาศัยได้<br />
อาจเพราะชีวิตไม่เคร่งเครียดเท่าปัจจุบัน<br />
หรืออาจเพราะสนุกที<br />
่จะทาคนแปลกหน้าให้เป็นคนคุ<br />
้นเคย<br />
ในอดีตพอยิ<br />
้มให้ใครแล้วเขาทาเมิน<br />
ผมก็เขินเป็นเหมือนกัน<br />
จะแกล้งทาเป็นยิ<br />
้มด้วยเหตุอื<br />
่นก็ไม่ทันเสียแล้ว<br />
เขาเห็นเสียแล้วว่าเรายิ<br />
้มให้เขา<br />
สุดท้ายคือต้องลดรอยยิ<br />
้มลงเป็นเจื<br />
่อนๆ<br />
รู<br />
้สึกเก้อคล้ายเราไม่มีค่าพอให้เขายิ<br />
้มตอบ<br />
ทว่าเมื<br />
่อเห็นค่าของการยิ<br />
้มมากขึ<br />
้น<br />
มองเข้ามาที<br />
่ความรู<br />
้สึกภายในของตัวเองยิ<br />
่งกว่ามองสีหน้าคนอื<br />
่น<br />
ความเก้อเขินหรืออารมณ์อับอายขายหน้าก็หายไป<br />
ทุกครั<br />
้งที<br />
่เรายิ<br />
้ม เราเป็นฝ่ายได้ ไม่เคยเสีย<br />
โดยเฉพาะถ้าอยากยิ<br />
้มออกมาจากใจจริงๆ<br />
ไม่ใช่แค่แกล้งฝืนยิ<br />
้มเพื<br />
่อเอาใจใคร<br />
เดี<br />
๋ยวนี<br />
้ถ้าผมยิ<br />
้มให้ใครแล้วเจอใบหน้าปั<br />
้นปึ<br />
่งไม่รู<br />
้ไม่ชี<br />
้ตอบ<br />
ผมจะยังคงยิ<br />
้มอยู<br />
่อย่างนั<br />
้น<br />
แต่เบนสายตาไปทางอื<br />
่น
4<br />
และหันเหใจมาอยู่กับความสุขของตนเอง<br />
แบบไม่ให้กระแสความสุขขาดสาย<br />
ผมพบความจริงว่าหลังจากเต็มใจยิ้มเพื่อตัวเอง<br />
ไม่ใช่ยิ้มเพื่อให้เกิดการยอมรับไมตรีจากใครอื่น<br />
ชีวิตเราก็มีความสุขได้โดยไม่มีข้อจากัด<br />
เช่น ไม่ต้องรอคนอื่นยิ้มทักเสียก่อน<br />
ใจถึงจะปลื้มว่าเรามีคุณค่าควรแก่รอยยิ้มของเขา<br />
ในเมื่อใจเราเองมีคุณค่าควรแก่รอยยิ้มของตัวเองอยู่แล้ว<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<br />
มีกระทู้เกี่ยวกับละครเรื่องกรรมพยากรณ์<br />
ตอน ชนะกรรม กันหลายครั้ง<br />
ซึ่งก็ช่วยสะท้อนให้ผมเห็นมุมมองของแฟนกรรมพยากรณ์พอสมควร<br />
อย่างน้อยก็เทียบเคียงถูกว่าภาพในใจตอนผมสร้างตัวละครขึ้นมา<br />
ตรงกับสิ่งที่คุณๆเห็นอยู่ในใจตัวเองหรือไม่<br />
ถ้าใครอยากรู้ว่าลานดาวและตัวละครอื่นๆตรงใจหรือไม่<br />
ก็ขอเชื้อเชิญให้ไปดูในวันบวงสรวงละครกรรมพยากรณ์กันนะครับ<br />
ในเวลา ๐๙.๐๙ น. วันที่<br />
๒๙<br />
ที่วัดพระราม<br />
๙ กาญจนาภิเษก<br />
http://map.longdo.com/p/A00084598/<br />
โดยจะเป็นงานบวงสรวงแบบพุทธ ไม่มีหัวหมูมาตั้ง<br />
มีแต่การเจริญพระพุทธมนต์เท่านั้น<br />
สาหรับคนเล่นเป็นลานดาวนั้น<br />
บอกได้อย่างหนึ่งคือตัวจริงเป็นคนมีบุญในทางเลี้ยงความทรงจาของแฟนๆดี<br />
แสดงแค่เรื่องเดียวแต่ใครต่อใครยังคงจาได้ไม่ลืม<br />
แถมมีแฟนคลับอยู่ทั่วประเทศด้วย<br />
ส่วนคนเล่นเป็นมาวันทา<br />
ก็กาลังเป็นที่ชื่นชมอยู่ในละครดังข้ามปีเรื่องหนึ่ง
บอกชื่อไปใครๆก็รู้จักแน่นอน<br />
และแฟนๆของเธอคงรู้ดีว่าเธอเอาดีทางธรรมได้ไม่แพ้ความสาเร็จทางละครเลย<br />
แต่เห็นว่าวันออกนิตยสารไม่ทัน จึงต้องแจ้งในฉบับนี้<br />
หากใครว่างก็ขอเชื้อเชิญครับ<br />
ดังตฤณ<br />
เมษายน ๕๒<br />
<br />
เรื่องน่าสนใจประจาฉบับ<br />
(แนะนำโดย kolf)<br />
ไม่เคยได้ใช้พื้นที่ตรงนี้โปรโมทเลย<br />
คราวนี้ขอพูดถึงหน่อย<br />
สาหรับคอลัมน์ “ธรรมะจากพระผู้รู้”<br />
ที่ได้รับความเมตตาจาก<br />
“หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช”<br />
อนุญาตให้นามาเผยแพร่ในนิตยสารของเรา<br />
ฉบับนี้ถอดเสียงมาจากพระธรรมเทศนา<br />
ณ โรงพยาบาลกลาง<br />
๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒<br />
คราวนี้มีคาถามซึ่งหลายคนที่ปกติไม่ได้เจริญสติอาจจะสนใจ<br />
กับคาถามที่ว่า<br />
“การนั่งวิปัสสนากรรมฐาน<br />
สามารถแก้กรรมได้หรือไม่”<br />
หลวงพ่อท่านจะให้คาตอบว่าอย่างไร ลองไปอ่านกัน<br />
และอีกคอลัมน์ที่อยากให้ได้ติดตาม<br />
สาหรับคอลัมน์ “ก่อนเกิดเป็นดังตฤณ”<br />
ที่คุณดังตฤณมาเขียนเล่าเรื่องราวแนวอัตชีวประวัติ<br />
แต่สอดแทรกทั้งสาระ<br />
ข้อคิด และหลืบมุมในชีวิตคุณดังตฤณที่น้อยคนนักจะได้รู้<br />
โดยแบ่งออกเป็นตอนๆ ในฉบับนี้คุณดังตฤณเล่าถึงช่วงที่ไปอ่านหนังสือเต๋า<br />
และหลงอยู่ในวิถีแห่งเต๋า<br />
ลองดูกันว่าเป็นอย่างไร<br />
คอลัมน์ “แง่คิดจากหนัง” ฉบับนี<br />
้พบกับ Frequency /<br />
Operation Love – เวลาไม่ย้อนกลับ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
5
6<br />
สองหนังย้อนเวลาแต่ต่างแนว ต่างอารมณ์กันคนละขั้ว<br />
Frequency เป็นหนังแนวสืบสวน แอคชั่น<br />
ที่สนุกตื่นเต้นแบบไม่ปิดบังสาระของตน<br />
Operation Love เป็นหนังโรแมนติกแบบสุด ๆ<br />
ที่ซ่อนนัยเรื่องการเรียนรู้หัวใจตนเองอย่างแนบเนียน<br />
บทสรุปของหนังทั้งสอง<br />
ก็ชัดเจนในสิ่งที่ต้องการจะสื่อ...<br />
นอกจากสองเรื่องจะสื่อเกี่ยวกับการย้อนเวลาสู่อดีต<br />
ได้อย่างชัดเจนคนละแบบคนละแนวแล้ว<br />
แง่คิดจากคุณชลนิลยังช่วยให้เราเห็นสาระ ข้อคิด<br />
จากทั้งสองเรื่องได้อย่างที่ถ้าเราคิดพิจารณาตามแล้ว<br />
จะทาให้ไม่เกิดความคิดอยากย้อนเวลาอีกเลย<br />
“ธรรมะจากคนสู้กิเลส”<br />
ฉบับนี้<br />
นาเสนอเรื่องราวที่ชื่อเรื่องเหมือนจะบอกวิธีที่พูดง่ายแต่ทายาก<br />
“หนักแน่น เข้าไว้” โดยคุณขอตามรอยท่านพ่อจะมาเล่าเรื่องราว<br />
แนวทาง และวิธีสู้กิเลส<br />
ในศีลข้อที่น้อยคนนักเมื่อตกหลุมพรางไปแล้ว<br />
จะถอนตัวได้โดยง่าย<br />
เมื่อว่าที่เจ้าสาวไปตกหลุมรักกิ๊กใหม่<br />
เธอจะเลือกใคร? แล้วเธอจะเหลือใคร?<br />
สุดท้ายเธอได้แต่งงานหรือไม่? ลองพลิก (คลิก) เข้าไปอ่านกันเลย<br />
<br />
ข่าวสารและกิจกรรมที่น่าสนใจ<br />
(โดย ทีมงานจากใจ บ.ก. ใกล้ตัว)<br />
สานักวิชาการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช<br />
ขอเชิญผู้สนใจเข้าร่วมฟังธรรมเทศนา<br />
ในหัวข้อ<br />
“การปฎิบัติธรรมในชีวิตประจาวัน<br />
และวิธีการฝึกสติเพื่อการเจริญปัญญา”<br />
โดยหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช<br />
ในวันพุธที่<br />
๒๙ เมษายน ๒๕๕๒ ณ ห้องพระปกเกล้า อาคารอเนกนิทัศน์<br />
ตั้งแต่เวลา<br />
๑๒.๐๐ – ๑๓.๓๐ น.<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
งานนี้ไม่ต้องสารองที่นั่ง<br />
แต่ให้ไปลงทะเบียนตั้งแต่เวลา<br />
๑๑.๐๐ น.<br />
สอบถามเพิ่มเติมได้ที่หมายเลข<br />
๐๒-๕๐๔๗๕๑๕-๘<br />
ส่วนผู้ที่ไม่ทราบเส้นทางสามารถดูแผนที่ได้ที่ด้านล่างค่ะ<br />
*แผนที่<br />
http://i605.photobucket.com/albums/tt133/Yaowalak_K/019cb3db.jpg<br />
และในวันจันทร์ที่<br />
๒๐ เมษายน ๒๕๕๒ ใครที่พอมีเวลาว่างหลังเลิกงาน<br />
ขอเชิญร่วมฟังธรรม โดยพระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก<br />
ณ ศาลาปันมี บ้านอารีย์ ตั้งแต่เวลา<br />
๑๘.๐๐ น. เป็นต้นไปค่ะ<br />
<br />
ร่วมสนุกท้ายฉบับ<br />
ฉบับนี้<br />
คุณแป้ง-ภัทริน ซอโสตถิกุล ได้กรุณามอบหนังสือ “กล่องบุญ ๔”<br />
ซึ่งเป็นผลงานเล่มล่าสุดของเธอ<br />
ให้กับผู้อ่านนิตยสาร<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
จานวน ๑๐ เล่มค่ะ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
7
8<br />
กติกา:<br />
เนื่องจาก<br />
“กล่องบุญ ๔” เป็นการนาเสนอเรื่องของโลกธรรม<br />
๘<br />
จึงอยากให้คุณผู้อ่าน<br />
เล่าเรื่องหรือเหตุการณ์สั้นๆ<br />
ที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตของคุณ<br />
ที่เกี่ยวข้องกับโลกธรรม<br />
๘<br />
อันมีผลให้ชีวิตของคุณหรือคนรอบข้างเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น<br />
ร่วมแบ่งปันเรื่องเล่าอันน่าประทับใจของคุณ<br />
โดยโพสต์คาตอบได้ที่กระดานสนทนานี้นะคะ<br />
http://www.howfarbooks.com/dharmamag/viewtopic.php?f=3&t=169<br />
แจ้ง ชื่อ<br />
(นามสมมติก็ได้ค่ะ) และ อีเมล์ ที่ติดต่อกลับได้<br />
ภายในวันที่<br />
๓๐ เมษายนนี้นะคะ<br />
ผู้ได้รับคัดเลือก<br />
๑๐ ท่าน จะได้รับหนังสือกล่องบุญ ๔ (Life Box 4)<br />
พร้อมกล่อง ส่งให้ถึงที่บ้านเลยค่ะ<br />
ขอขอบคุณ คุณแป้ง-ภัทริน ซอโสตถิกุล สาหรับหนังสือดีๆ<br />
ที่มอบให้กับผู้อ่านหนังสือนิตยสาร<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>ด้วยค่ะ<br />
_/|\_<br />
พบกันใหม่ฉบับหน้านะคะ<br />
สวัสดีค่ะ<br />
ทีมงานนิตยสาร<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
สารบัญ
ธรรมะจากพระผู้รู้<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
ธรรมเทศนา ณ โรงพยาบาลกลาง<br />
ถาม : มีคนแสดงความเห็นว่า วิธีการปฏิบัติของหลวงพ่อ<br />
เหมาะกับคนที่เกษียณแล้ว<br />
ก็เลยอยากถามว่า<br />
หากเราเป็นหัวหน้างาน ต้องคุมลูกน้องให้ทางานตามเป้าขององค์กร<br />
ต้องทาอย่างไร ถึงจะเชื่อมโยงเรื่องงานกับเรื่องสติได้คะ<br />
ตอบ : เข้าใจผิดนะ ว่าการเจริญสติเป็นเรื่องของคนเกษียณ<br />
หลวงพ่อหัดเจริญสติ ตอนนั้น<br />
ทางานอยู่สภาความมั่นคง<br />
ชื่อมันก็น่ากลัวแล้วนะ<br />
งานน่ะซีเรียสที่สุดเลย<br />
คือถ้าทาอะไรผิดพลาด บ้านเมืองเสียหายได้เยอะเลยนะ<br />
อาจจะจลาจลหรือเสียดินแดน หรืออะไรอย่างนั้นได้เลยถ้าทาผิด<br />
งานนี่เครียดสุดๆเลย<br />
แล้วก็ทางานอยู่กับคนที่เครียดสุดๆด้วย<br />
หลวงพ่อภาวนาได้ดีที่สุดช่วงนั้นนะ<br />
เวลาที่เราทางาน<br />
การทางานไม่ได้เบียดบังเวลาเจริญสติเลย<br />
ถ้าเราไม่มีสติ เราจะทางานแบบเอาหัวเข้าไปมุดๆ<br />
ตะลุย ตะลุมบอนกับมันนะ งานไม่ดีหรอก<br />
เพราะฉะนั้นเวลาทางาน<br />
หลวงพ่อเล่าให้ฟังนะ<br />
ตอนนั้น<br />
หลวงพ่อรับราชการอยู่<br />
ตื่นเช้าขึ้นมาเราก็มีสติ<br />
ตอนตื่นนอนนี่<br />
เรายังไม่ต้องคุมลูกน้องทางานใช่มั้ย<br />
ตื่นนอนขึ้นมานี่เรารู้สึกเลย<br />
จิตใจเรานึกขึ้นได้ว่าวันนี้วันจันทร์<br />
จิตใจแห้งแล้งเลย<br />
พอนึกได้ว่าวันนี้วันศุกร์นะ<br />
แหม ชุ่มฉ่าเลย<br />
วันอังคารนี่ก็เซ็งมากใช่มั้ย<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
9
10<br />
วันพุธเซ็งที่สุด<br />
วันพฤหัสสดชื่น<br />
ใช่มั้ย<br />
วันศุกร์นี่กระดี๊กระด๊าแล้ว<br />
นี่แต่ละวันนะ<br />
ตื่นขึ้นมา<br />
แค่นึกถึงใจเราไม่เหมือนกัน<br />
เวลากินข้าว นักบริหารทั้งหลายกินข้าวมั้ย<br />
ก็กินใช่มั้ย<br />
เวลากินข้าว เจออาหารนี้ถูกใจ<br />
แหม เลขาจัดมาให้ถูกใจ<br />
มันพอใจขึ้นมา<br />
ให้รู้ว่าพอใจ<br />
วันนี้จัดอะไรมาให้เรากินไม่รู้<br />
ไม่ชอบเลยนะ<br />
โมโห รู้ว่าโมโห<br />
เห็นมั้ย<br />
มันไม่ได้เบียดบังนะ ทางานได้<br />
หรือขับรถมาจากบ้านมาที่ทางาน<br />
รถติดตลอดเลย<br />
หงุดหงิด แล้วรู้ว่าหงุดหงิด<br />
กังวลแล้วกลัวจะมาต้อนรับผู้ว่าไม่ทัน<br />
ได้ข่าวว่าผู้ว่าจะมา<br />
กลัวจะมาไม่ทัน กระวนกระวาย รู้ว่ากระวนกระวาย<br />
นี่ปฏิบัติได้<br />
แต่เวลาทางาน จดจ่ออยู่กับงาน<br />
ไม่ใช่เวลาเจริญสติ<br />
จดจ่ออยู่กับงานเวลาทางานต้องคิดเรื่องงาน<br />
ฉะนั้น<br />
คิดไป คิดไป ทางานไป ทางานไป ลูกน้องมากวนเราอีกแล้ว<br />
ถือแฟ้มมาอีกแล้ว เอ๊ะ เราจะเริ่มคิดงานเรื่องนี้อยู่<br />
กาลังยุ่งยากอยู่<br />
เอางานอื่นมาแทรกเรา<br />
โมโห เรารู้ว่าโมโห<br />
นี่<br />
เราปฏิบัติอย่างนี้<br />
หรือเราตั้งใจจะทางานให้เสร็จนะ<br />
โทรศัพท์มาอีกแล้ว<br />
เดี๋ยวก็โทรศัพท์ๆ<br />
โมโหอีกแล้ว รู้ว่าโมโห<br />
เราทางานเสร็จ เราเอาไป present ในที่ประชุม<br />
เข้าไปเจอรัฐมนตรีเราก็สั่นแล้ว<br />
กลัว รู้ว่ากลัว<br />
เราจะหายกลัวรัฐมนตรีเลยตอนเรารู้ทันนะ<br />
ไม่ต้องไปกลัวมันหรอก เราสะอาดกว่านะ<br />
ฉะนั้น<br />
เรารู้ทันตัวเองนะ<br />
พอเราเสนอ present งาน<br />
เขาชม ใจเราพอง เรารู้ว่าพอง<br />
เขาติโน่นตินี่<br />
เราโมโห หรือเสียอกเสียใจ รู้ว่าเสียใจ<br />
นี่<br />
หัดไปอย่างนี้ซิ<br />
หัดไป ไม่ได้เบียดบังเวลาทางานเลยนะ<br />
ถ้าคิดว่าการเจริญสติเป็นเรื่องของคนเกษียณแล้วน่าสงสารที่สุดเลย<br />
พระเจ้าอยู่หัวของเราเจริญสติเก่งที่สุดเลยนะ<br />
ท่านไม่ได้เกษียณใช่มั้ย<br />
ท่านก็อายุเยอะ แต่ท่านยังไม่ได้เกษียณ นั่นท่านเจริญสตินะ<br />
ท่านไม่ได้ทิ้ง<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
หลวงพ่อเคยอ่านงานอันหนึ่ง<br />
เป็นประวัติหลวงพ่อเกษม เขมโก<br />
การไฟฟ้าฝ่ายผลิตเขาพิมพ์แจกหลายปีแล้ว<br />
ในหลวงท่านเจอหลวงพ่อเกษม ท่านเล่าให้หลวงพ่อเกษมฟังว่า<br />
ท่านใช้ปฏิบัตินี่<br />
งานท่านเยอะ ท่านแบ่งชีวิตของท่านเป็นช่วงเล็กๆ<br />
เช่น ท่านมีเวลาเหลืออยู่สองนาทีนะ<br />
ท่านเอาสองนาทีนี้มาดู<br />
ท่านมีสามนาที ท่านดูสามนาที ท่านมีหนึ่งนาที<br />
ท่านดูหนึ่งนาที<br />
ท่านเก็บช่วงเล็กๆๆๆ ท่านภาวนาเก่ง<br />
ของเราเป็นนักบริหารว่างานเยอะ สู้ท่านไม่ได้หรอก<br />
งานน้อยกว่าท่านนะ<br />
เพราะฉะนั้น<br />
ถ้าบอกว่า<br />
ทางานจนไม่มีเวลาเจริญสติ อันนั้นไม่เข้าใจการเจริญสตินะ<br />
ถ้าเข้าใจการเจริญสติเราจะรู้ว่า<br />
การเจริญสตินั่นแหละ<br />
คือชีวิตของเราล่ะ<br />
มีชีวิตอยู่แล้วก็ยังมีการเจริญสติอยู่<br />
ถาม : การนั่งวิปัสสนากรรมฐาน<br />
สามารถแก้กรรมได้มั้ยคะ<br />
ตอบ : กรรมที่ทาแล้วแก้ไขไม่ได้นะ<br />
แต่มันแก้กรรมใหม่ได้<br />
เช่น เดินๆไป โดนเขาด่า ถูกเขาด่า นี่เป็นกรรมเก่า<br />
แก้ไม่ได้ จะไปแก้ยังไงในชาติก่อน<br />
เราทากรรมใหม่ที่ดี<br />
ถูกเขาด่า แล้วเราก็รู้ทันใจที่โกรธ<br />
เราก็ไม่โกรธตอบนะ อยากด่าก็เชิญด่าไป เดี๋ยวมันก็เลิกไปเอง<br />
เพราะฉะนั้น<br />
เราชาวพุทธไม่ยุ่งกับกรรมเก่านะ<br />
ชาวพุทธเราทากรรมใหม่ที่ดี<br />
กรรมเก่านี้ส่งผลให้เราต้องเจอปรากฏการณ์ในปัจจุบัน<br />
เมื่อเจอปรากฏการณ์ปัจจุบันแล้วมีสติมีปัญญา<br />
เราได้ทากรรมใหม่ที่ดี<br />
กรรมเก่าที่เลวก็จะค่อยๆถูกบั่นทอนหมดกาลังไปเอง<br />
ในที่สุดกรรมใหม่ที่ดีนั้น<br />
จะมีพลังแรง แล้วก็ทาลายผลของกรรมเก่า<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
11
12<br />
ไม่ใช่ทาลายตัวกรรมเก่านะ ทาลายการให้ผลของกรรมเก่าไป<br />
เช่น เขาด่าเราหลายวันแล้ว เราก็ใจเย็นยิ้มกับเขาไปเรื่อยๆนะ<br />
วันหนึ่งเขาก็เลิกด่า<br />
มันหมดกรรมเก่าแล้ว หมดเพราะเราไม่ทากรรมใหม่<br />
ชาวพุทธอย่าไปเล่นเรื่องกรรมเก่านะ<br />
ไม่มีเจ้ากรรมนายเวร<br />
เจ้ากรรมนายเวรของชาวพุทธนี่ชื่อว่า<br />
ชนกกรรม (ชะ-นก-กา)<br />
คือ กรรมที่บันดาลให้เรามีกายมีใจอันนี้มา<br />
นี่แหละ<br />
คือเจ้ากรรมนายเวรของเราตัวจริง<br />
เมื่อเรามีกายมีใจอันนี้มาแล้ว<br />
เราจะใช้กายนี้ใจนี้<br />
ก่อกรรมทาชั่วก็ได้<br />
เราจะใช้กายนี้ใจนี้<br />
มาพัฒนาตัวเองก็ได้ มาทากรรมใหม่ที่ดีหรือที่เลว<br />
เพราะฉะนั้น<br />
เราฝึกนะ มีสติรู้กายรู้ใจ<br />
เราทากรรมใหม่ที่ดีไปเรื่อยๆ<br />
แล้วชีวิตเราจะดีขึ้น<br />
อย่างหลายบ้านนะมีปัญหาในครอบครัว ง้องแง้งๆตลอดเลยนะ<br />
มาหัดภาวนาสักคนหนึ่ง<br />
สามีหรือภรรยาอะไรนี่มาหัดสักคนหนึ่ง<br />
แต่เดิมภรรยานะ ขี้บ่นมากเลย<br />
สามีก็เลยทนอยู่ในบ้านไม่ได้<br />
หนีออกบ้านไปเรื่อย<br />
ไปมีอีหนู อีหนูมันไม่บ่นนะ<br />
ต่อมานี่<br />
ภรรยามาหัดดูของตัวเองเรื่อยๆ<br />
ปากเริ่มหุบลงเรื่อยๆ<br />
อ้าช้าขึ้น<br />
ใจก็สงบ ใจก็ร่มเย็น<br />
หน้าตาผ่องใสขึ้นๆ<br />
สามีกลับบ้านเลยนะ นี่เสน่ห์ร้ายแรงเลย<br />
ฉะนั้น<br />
หัดเจริญสตินะ จะสวยกว่าเก่า จะสาวกว่าเก่า<br />
นี่แก้กรรมแบบนี้นะ<br />
แก้กรรมของชาวพุทธ คือทากรรมใหม่ที่ดี<br />
ไม่ใช่พยายามไปล้างกรรมเก่าที่ไม่ดีที่ผ่านมาแล้ว<br />
เพราะของที่ผ่านมาแล้วทาอะไรไม่ได้<br />
ใช้ปัจจุบันให้ดีที่สุด<br />
นี่แหละ<br />
คือทางแก้กรรมของชาวพุทธ<br />
ความจริงไม่มีการแก้กรรมหรอก กรรมทั้งหลายให้ผลมาถึงจุดหนึ่ง<br />
มันก็ต้องหมดผล ต้องสลายตัวไป แต่ถ้าเราทากรรมใหม่ที่มีกาลังเข้มแข็งนะ<br />
กรรมใหม่ที่มีกาลังเข้มแข็งมันให้ผลขึ้นมา<br />
มันแทรกขึ้นมา<br />
มันแซงขึ้นมา<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
อิทธิพลของกรรมเก่าที่ไม่ดีก็สลายตัวไป<br />
ไม่ใช่ว่าไปล้างกันนะ ไม่ใช่กรรมใหม่ กรรมดี ไปล้างกรรมชั่ว<br />
ไม่ใช่<br />
ยกตัวอย่างนะ อย่างพระองคุลีมาล ฆ่าคนเยอะแยะใช่มั้ย<br />
พอท่านเป็นพระโสดาบัน สกทาคามี อนาคามี เป็นพระอรหันต์นี่<br />
กรรมที่ท่านฆ่าคนมันก็ยังอยู่<br />
แก้ไม่ได้ เพราะฆ่าไปแล้ว<br />
แต่กรรมใหม่ของท่านดี ท่านบรรลุพระอรหันต์ เป็นกรรมดีที่ยิ่งใหญ่<br />
ท่านไม่ต้องไปตกนรกอีกแล้ว นี่แก้กรรมกันแบบนี้นะ<br />
ไม่ใช่แก้อย่างอื่น<br />
ไม่ใช่ถอดจิตไปเจรจากับผีตัวที่หนึ่งที่ฆ่าไว้ว่า<br />
ขออโหสินะ เอ้า ตัวที่หนึ่งยอม<br />
ตัวที่สองทายังไงจะยอม<br />
กว่าจะหมดพันตัวท่านคงไม่ได้เป็นพระอรหันต์นะ<br />
ใช้ปัจจุบันให้ดีที่สุดนะ<br />
พระอาจารย์ปราโมทย์ ปาโมชฺโช<br />
๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
13
14<br />
วิถีแห่งเต๋า<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
ในวันที่งงๆกับชีวิต<br />
เหมือนลอยเคว้งคว้างอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้<br />
ผมจาวันนั้นได้ดี<br />
ขณะนึกสนุกหยิบหนังสือ ‘วิถีแห่งเต๋า’ ออกมาจากหิ้งในห้องสมุดของโรงเรียน<br />
เซนต์จอห์น เป็นความรู้สึกสะเทือนคล้ายเกิดแผ่นดินไหวขึ้นน้อยๆอยู่ข้างใน<br />
และ<br />
ผุดความคิดในหัวบอกตนเองว่าการเอื้อมหยิบหนังสือแค่เล่มเดียว<br />
อาจเป็นก้าวแรก<br />
ของชีวิตอีกแบบหนึ่งก็ได้<br />
ความรู้สึกต่อความคิดที่คล้ายสังหรณ์นั้น<br />
คือเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง<br />
สังหรณ์ของ<br />
คนเราแม่นได้ก็มั่วได้<br />
ทว่าความคิดนั้นก็ทาให้ผมตื่นเต้นกว่าการอ่านหนังสือเล่มใหม่<br />
อย่างเคยๆ<br />
เมื่อมานั่งลงที่โต๊ะและพลิกอ่านแค่บทแรก<br />
ตัวหนังสือก็สร้างความตะลึงงันให้<br />
กับผมชนิดที่เกิดมาไม่เคยพบจากไหนมาก่อน<br />
นั่นคือ<br />
เต๋ำที่อธิบำยได้มิใช่เต๋ำอันอมตะ<br />
ที่ตั้งชื่อให้กันได้ก็มิใช่ชื่ออันสูงส่ง<br />
เต๋ำนั้นมิอำจอธิบำยและมิอำจตั้งชื่อ<br />
เมื่อไร้ชื่อ<br />
ทำฉันใดจักให้ผู้อื่นรู้<br />
ข้ำพเจ้ำขอเรียกสิ่งนั้นว่ำ<br />
‘เต๋ำ’ ไปพลำงๆ<br />
ก่อนเกิดเป็นดังตฤณ<br />
ในการเริ่มต้นหนังสือหรือคัมภีร์ใดๆ<br />
หากคุณสร้างความงุนงงให้คนอ่านในแบบ<br />
ที่จะทาให้พวกเขาอยากติดตามคุณไปจนกว่าหายงงได้<br />
ก็นับว่าคุณประสบความ<br />
สาเร็จเกินครึ่งในการเขียนหนังสือหรือคัมภีร์เล่มนั้นแล้ว<br />
ท่านเหลาจื๊อผู<br />
้รจนาคัมภีร์ ‘เต๋าเต็กเก็ง’ อาจไม่มีเจตนาเรียกร้องความสนใจจาก<br />
ใคร ท่านก็แค่เริ่มเขียนตามความปรารถนาของท่าน<br />
คือถ่ายทอดสิ่งที่ท่านประสบ
มาให้คนอ่าน ‘รับ’ ส่วนคนอ่านจะ ‘รู้’ ตามหรือไม่ ก็พ้นไปจากความสนใจ<br />
ของท่านแล้ว<br />
การถ่ายทอดประสบการณ์ตรงให้คนอื่นรู้ตามไม่ใช่เรื่องง่าย<br />
มันเป็นศิลปะ<br />
เฉพาะตัว ขอให้นึกถึงอากาศว่างที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตาตรงหน้าคุณ<br />
แล้วลอง<br />
เขียนอธิบายเกี่ยวกับอากาศว่างนั้นจากประสบการณ์ส่วนตัว<br />
แม้จะเห็นอากาศว่าง<br />
อยู่กับตาเดี๋ยวนี้<br />
ก็ไม่ง่ายนะครับที่จะพูดถึงมัน<br />
คุณต้องใช้ภาษาเป็น แล้วก็ต้องมี<br />
ความรู้เชิงวิทยาศาสตร์พอควร<br />
จึงอาจกล่าวถึงอากาศว่าเป็น “ช่องว่าง หรือที่ที่<br />
ว่างเปล่า อันเป็นต่างหากจากบรรดาสสารที่จับต้องได้ทั้งหลาย”<br />
หรือหากจะอธิบาย<br />
เป็นรูปธรรมชัดเจนและเจาะจงขึ้น<br />
ก็อาจกล่าวว่าอากาศเป็น “แก๊สผสมที่ประกอบ<br />
ด้วยไนโตรเจนและออกซิเจนเป็นส่วนใหญ่ สิ่งมีชีวิตทั้งหลายเกี่ยวข้องกับอากาศใน<br />
เรื่องของการหายใจเป็นสาคัญ”<br />
แม้จะกล่าวอย่างเป็นวิทยาศาสตร์แล้วก็ตาม คุณยังได้ชื่อว่าพูดถึงอากาศไม่ครบ<br />
ถ้วนอยู ่ดี มีแง่มุมต่างๆอีกมากมายที่จะให้พูดถึงอากาศได้ไม่รู<br />
้จบ เช่น ด้วยทฤษฎีของ<br />
ไอน์สไตน์ เราต้องทาความเข้าใจว่าอวกาศหรืออากาศนอกโลกนั้น<br />
เป็นสิ่งเดียวกัน<br />
กับกาลเวลา!<br />
เพื่อให้เข้าใจตรงนี้กระจ่างขึ้น<br />
ก็ต้องหาเรื่องน่าทึ่งมาแสดงกันหน่อย<br />
ทราบ<br />
ไหมครับว่าทฤษฎีสัมพัทธภาพของไอน์สไตน์พยากรณ์ไว้อย่างไร? คุณจะเชื่อไหม<br />
ล่ะว่าวัตถุขนาดใหญ่เช่นดาวเคราะห์นั้น<br />
ทุกขณะที่หมุนรอบตัวอยู่<br />
จะลากพาเอา<br />
อากาศและเวลาตามตัวไปด้วย ไม่ต่างอะไรกับลูกบาสที่กลิ้งไปก็พอกโคลนเหนียว<br />
ติดผิวมากขึ้นเรื่อยๆ!<br />
การพยากรณ์ของไอน์สไตน์เพิ่งได้รับการพิสูจน์เมื่อเดือนมีนาคมปี<br />
๑๙๙๘ นี่เอง<br />
กล่าวคือเมื่อองค์กรนาซ่าวัดระยะวงโคจรของดาวเทียมสองดวงเป็นหลักฐานอย่าง<br />
ละเอียดทุกปี ก็พบว่าดาวเทียมของตนห่างขึ้นจากเดิมไปเรื่อยๆ<br />
๖ ฟุตต่อปี (ทั้งที่<br />
ตามหลักการมันควรจะอยู่ตาแหน่งเดิมตลอดไป)<br />
และมันจะเป็นเช่นนั้นไปไม่ได้เลย<br />
หากอากาศและเวลาเป็นสิ่งแยกต่างหากจากกัน<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
15
16<br />
สรุปแล้วอากาศเป็นสิ่งลึกลับกว่าที่คุณคิดใช่ไหมครับ?<br />
พวกเราพากันนึกว่าเห็น<br />
และพูดถึงมันได้ แต่แท้จริงแล้วอาจไม่รู้จักมันเลยแม้แต่นิดเดียว!<br />
คัมภีร์เต๋าเต็กเก็งไปไกลกว่าการกล่าวถึงอากาศธาตุ เหลาจื๊อพยายามฉาย<br />
ภาพของความว่างอันเป็นต้นกาเนิดของสรรพสิ่ง<br />
ความว่างที่มิใช่เพียง<br />
‘ช่องว่าง’<br />
อย่างที่เราเห็นด้วยตาเปล่าอยู่อย่างนี้<br />
ดังท่านระบุไว้อย่างชัดเจนว่าเต๋าเป็นอะไรที่<br />
“จ้องมองแต่มิอาจเห็น นี่เรียกว่าไร้รูป”<br />
วิธีฉายภาพของเหลาจื๊อ<br />
คือการร้อยเรียงคา สร้างวลีชวนฉงนเพื่อ<br />
‘ตบหน้า’<br />
ผู้อ่านที่กาลังหลับใหลยึดมายาฝันตรงหน้า<br />
ให้ตื่นขึ้นรู้จักความจริง<br />
และท่านก็<br />
ไม่เกรงจะถูกหัวเราะเยาะ ดังที่ดักคอไว้ว่า<br />
“เมื่อคนในระดับสูงได้รับฟังเต๋า<br />
ก็<br />
ปฎิบัติตามอย่างมีมานะ เมื่อคนในระดับปานกลางได้รับฟังเต๋า<br />
บางครั้งก็เข้าใจ<br />
บางครั้งก็ไม่เข้าใจ<br />
เมื่อคนในระดับต่าสุดได้รับฟังเต๋า<br />
ก็หัวเราะเยาะด้วยเสียง<br />
อันดัง!”<br />
สาหรับผม เมื่อสารวจตัวเองในขณะนั้น<br />
ก็ไม่รู้จะจาแนกให้ตนเป็นคนระดับใดดี<br />
ทราบแต่สนใจใคร่รู้<br />
และไม่ได้นึกอยากหัวเราะเยาะแต่อย่างใด<br />
และท่านเหลาจื๊อก็ไม่ได้จาแนกไว้อย่างหนึ่ง<br />
คือพวกที่ไม่รู้จะปฏิบัติตามวิธีแห่ง<br />
เต๋าอย่างไร แต่อ่านเต๋าอย่างนึกว่าเข้าถึงแล้ว จะกลายเป็นพวกหลงตัว สาคัญตน<br />
ผิดคิดว่ารู้มากกว่าคนอื่น<br />
เหนือกว่าคนอื่น<br />
ดังเช่นผมที่อ่านเต๋าแล้กลายเป็นพวก<br />
หลงตัวเข้าให้เต็มเปา<br />
ดัง ตฤณ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
สารบัญ
โหรา (ไม่) คาใจ<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
เมื่อนางร้ายกลายเป็นนางเอก<br />
โดย Aims Astro<br />
ถาม – ดิฉันมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู<br />
้ชายที่แต่งงานแล้ว<br />
นับวันความละอายใจที่<br />
ผิดศีลธรรมและรู้สึกผิดต่อภรรยาหลวง<br />
ก็ยิ่งทาให้ทุกข์ทรมานมากขึ้น<br />
แต่ก็ตัดใจ<br />
ไม่ได้เสียที ทั้งที่ดิฉันเองก็ไม่จาเป็นต้องพึ่งพาเขาในด้านการเงินและอื่นๆ<br />
เลย เคย<br />
ไปดูดวงหมอดูก็บอกว่าดวงดิฉันต้องเป็นเมียน้อย ถ้ากรรมลิขิตมาแบบนี้<br />
แล้วจะ<br />
มีทางไหนทาให้สามารถพ้นไปได้ไหมคะ<br />
สาหรับผู้หญิงที่คิดจะมีคู่<br />
คงไม่มีใครอยากตกในสภาพมือที่สาม<br />
ต้องปกปิดไม่<br />
สามารถเปิดเผยความสัมพันธ์ได้หรอกนะคะ ผู้หญิงบางคนถูกผู้ชายหลอกว่ายังโสด<br />
ต่อมาความลับเปิดเผยว่าเขามีภรรยาแล้ว เมื่อตัดใจไม่ได้ก็ต้องยอมรับสภาพเป็นทั้ง<br />
นางรองและนางร้ายในคนเดียวกัน เพราะเป็นคนที่มาทีหลังและถูกสังคมตราหน้าว่า<br />
เป็นเหตุที่ทาให้ครอบครัวคนอื่นเขาแตกแยก<br />
ซึ่งจริงๆ<br />
ผู้ชายก็ผิดด้วย<br />
เพราะตบมือ<br />
ข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ<br />
ผู้หญิงบางคนตกอยู่ในสถานะนี้<br />
เพราะมีผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วมาจีบ<br />
โดยที่เขา<br />
เปิดเผยมาตั้งแต่แรกว่าไม่โสดซะแล้ว<br />
แต่กาลังมีปัญหากันอยู่กับคู่สมรส<br />
โดยมักจะมี<br />
ข้ออ้างตามที่ยกตัวอย่างมานี้...<br />
“ไม่ได้รักภรรยาแล้ว แต่เขายังไม่ยอมหย่าให้ผม”<br />
“อยู่กันเพื่อลูก<br />
แต่ไม่มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยามานานแล้ว”<br />
“อยู่เพราะสงสาร<br />
เขาไม่มีที่ไป”<br />
“ภรรยาเป็นคนร้ายกาจมาก ทาไม่ดีกับผมหลายๆ อย่าง”<br />
“หมอดูบอกว่าผมกับภรรยาไม่ใช่เนื้อคู่กัน”<br />
(- -‘’)<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
17
18<br />
ซึ่งกรณีที่ผู้ชายยอมรับว่ามีภรรยาแล้ว<br />
ทาให้ผู้หญิงหลายคนเข้าใจผิด คิดไปว่า<br />
เขาเป็นคนดี ไม่หลอกลวงว่ายังโสด แต่สาหรับผู้ชาย<br />
การให้ข้อมูลไปตามตรงแบบนี้<br />
อาจหมายความว่าเขาเตือนแล้วนะว่าเขามีพันธะแล้ว เมื่อเธอคิดจะก้าวเข้ามาในชีวิต<br />
ก็ต้องยอมรับสภาพคนมาทีหลัง จะมาโวยวายไม่ได้ว่าถูกหลอก เพราะเขาไม่ได้หลอก<br />
ก็บอกว่ามีเมียอยู่แล้วแต่เธอเต็มใจยุ่งกับเขาเอง!<br />
ในกรณีที่รู้ว่าชายคนรักมีภรรยาแล้ว<br />
ก็มีผู้หญิงบางคนเชื่อว่าเขาจะหย่าแล้วมา<br />
อยู่กับเธอ ซึ่งโดยมากผู้ชายจะไม่มีทางเลิกกับภรรยาเดิม<br />
และในขณะเดียวกันก็จะ<br />
ไม่ปล่อยผู้หญิงคนใหม่ไปด้วย<br />
จับปลาสองมือ (หรือเกินสองมือ) ไปเรื่อยๆ<br />
จนทุกข์<br />
ทรมานกันทุกฝ่าย มีแต่ฝ่ายชายเท่านั้นที่มักลอยตัวอยู่เหนือปัญหา<br />
ลูกค้าหญิงท่านหนึ่งที่กาลังทุกข์ทางใจเพราะตกเป็นนางรอง<br />
ตามดวงแล้วเธอเป็น<br />
คนที่ชอบมีความรัก<br />
อยากมีชีวิตคู่ที่มีความสุข<br />
แต่ในเรื่องความรักและการครองคู่<br />
ดาวเจ้าเรือนไปสัมพันธ์ในมุมของการเป็นรักซ้อน คือถ้าไม่ไปเป็นมือที่สามของคู่อื่น<br />
ก็จะมีคนอื่นมาเป็นมือที่สามระหว่างเธอกับคนรัก<br />
ในขณะที่มาดูดวงกันนี้<br />
ก็กาลังมีความสัมพันธ์แบบปกปิดกับชายที่แต่งงานแล้ว<br />
ซึ่ง<br />
เธอบอกว่าแค่ต้องการความอบอุ ่นใจบ้างเท่านั้น<br />
ไม่เคยคิดจะระรานบ้านใหญ่ ดิฉันฟัง<br />
แล้วพยายามให้สติว่า จริงๆ การที่ละเมิดคู่ครองของผู้อื่น<br />
ก็คือการระรานให้ใจของ<br />
ภรรยาเขาร้าวรานมากแล้ว และควรมีความเมตตากรุณาต่อลูกผู้หญิงด้วยกัน<br />
ขอให้<br />
เชื่อว่าวิบากกรรมมีจริง<br />
เพราะเห็นว่าขณะนี้เธอก็ตกนรกทั้งเป็นตั้งแต่ยังไม่ตาย<br />
ทั้ง<br />
ฟุ้งซ่านและร้อนรนในหัวใจ<br />
ถูกไฟบาปเผาจนทรมานจะแย่อยู่แล้ว<br />
สาหรับการตัดใจไม่ขาด ด้วยเหตุผลคือ “มันรักไปแล้ว” ก็ชี้ให้เห็นว่าแต่เดิม<br />
ความรักที่มีอยู่นี้ก็ไม่เคยมีมาก่อน<br />
แต่เกิดขึ้นเพราะมีเหตุให้เกิด<br />
เช่น มีการพบปะ<br />
พูดคุย มีกิจกรรมต่างๆ ร่วมกัน ฉะนั้นถ้าอยากให้ความรักที่ผิดศีลธรรมนี้ค่อยๆ<br />
จืดจางลง จนดับไปในที่สุด<br />
ก็ขอตั้งใจมุ<br />
่งมั่นว่าต่อแต่นี้จะรักษาศีลห้าให้ครบ<br />
แล้ว<br />
เลิกยุ่งเกี่ยวไม่ติดต่อกันทุกทาง<br />
เวลาจะช่วยทาให้ความรักเลือนลางลงไป ทุกข์<br />
ทรมานเพราะความคิดถึงน้อยลง แต่ต้องอาศัยจิตใจที่เข้มแข็ง<br />
เพราะช่วงแรกๆ<br />
จะทรมานมาก ต้องอดทน หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่กลับไปหาเขาอีก<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
หลายคนไม่สามารถผ่านกระบวนการในการตัดใจนี้ได้<br />
เพราะเมื่อต้องห่างหาย<br />
จากคนที่เคยห่วงหา<br />
ช่วงแรกๆ จะรู ้สึกว้าเหว่มาก แม้รู ้เต็มอกว่ามันไม่ดี แต่ก็โหยหา<br />
เกินกว่าจะยอมทน สุดท้ายเลยปล่อยเลยตามเลย กลับไปรับตาแหน่งนางร้าย เป็น<br />
ทาสกิเลสยอมให้มันดึงลงต่ากันต่อไป<br />
ซึ่งปลายทางของความรักและความสัมพันธ์<br />
ทานองนี้<br />
มันทุกข์ทนยิ่งกว่าตรงที่ต้องตัดใจนี่อีกค่ะ<br />
ทั้งในเรื่องของผลกรรมและความ<br />
รู ้สึกไม่เคารพตัวเอง ตราบใดที่ยังต้องอยู<br />
่ในสภาพแบบนี้<br />
ก็คงยังไม่พ้นจากทุกข์ทรมาน<br />
ในใจไปได้<br />
ถ้ารักตัวเองจริงๆ แล้ว ก็ควรตัดใจแล้วตีตัวออกมา ยิ่งถ้าคิดว่ารักผู้ชาย<br />
คนนี้มาก<br />
ยิ่งไม่ควรไปผิดศีลร่วมกัน<br />
เพราะถ้าเริ่มความสัมพันธ์ด้วยการลักกิน<br />
ขโมยกิน มันร่วมบุญกันยาก เพราะเสพกามบนความทุกข์ของภรรยาหลวงอยู่ค่ะ<br />
ว่าแล้วก็ขอเล่าถึงคนที่สามารถเอาชนะกรรม<br />
พลิกเส้นทางจากนางร้ายกลายเป็น<br />
นางเอกได้ ให้ท่านที่มีปัญหาเดียวกันนี้<br />
ได้มีแรงบันดาลใจกันนะคะ : )<br />
ลูกค้าหญิงท่านหนึ่ง<br />
เมื่อตรวจดวงแล้วเห็นว่ามีปัญหายุ<br />
่งยากเกี่ยวกับเรื่องความรัก<br />
มีดาวราหูและดาวเสาร์ร่วมให้ความหมายที่เป็นโทษและเป็นทุกข์ในเรื่องคู่<br />
อีกทั้ง<br />
ดาวคู่ครองของตัวเองก็อยู่ในมุมวินาสน์<br />
(วินาสน์ แปลง่ายๆ ว่า ปกปิด, แอบซ่อน,<br />
ชั่วคราว)<br />
อ่านดาวทุกดวงประกอบกันแล้วเห็นว่ามีวิบากเรื่องความรัก<br />
มีคู่แล้วไม่มี<br />
ความสุข มีแล้วจะต้องไม่เป็นที่เปิดเผย<br />
อีกทั้งตาแหน่งของดาวที่แทนตัวเธอ<br />
มี<br />
ความหมายพิเศษว่า มักจะต้องยอมคนอื่น<br />
การยอมประการหนึ่งก็คือ<br />
ยอมเป็น<br />
“นางรอง” ของชายคนหนึ่งที่มีครอบครัวแล้ว<br />
เธออยู่ในสถานะนี้มาหลายปีค่ะ<br />
เธอเล่าว่าปัจจุบันได้เดินออกมาจากเส้นทางนี้แล้ว<br />
ดิฉันรู ้สึกดีใจด้วยจริงๆ เพราะ<br />
ด้วยกาลังของดาวที่แทนตัวเธอ<br />
และเส้นทางกรรมที่สร้างมาแบบนี้<br />
การพาตนเองให้<br />
พ้นจากการประพฤติผิดในกามจะต้องใช้กาลังใจใหญ่หลวง เธอบอกว่าได้ปฏิบัติธรรม<br />
และรู้สึกละอายที่ต้องผิดศีล<br />
ในที่สุดก็บอกเลิกกับผู้ชายคนนี้ได้<br />
ทั้งๆ<br />
ที่เขาคิดว่าเธอ<br />
คงไปไหนไม่รอด ตอนนี้เธอพยายามรักษาศีลห้าและปฏิบัติธรรมต่อไป<br />
ลูกค้าหญิงอีกท่านหนึ่งที่มีปัญหาเดียวกันนี้<br />
วันที่ตรวจดวงกับดิฉัน<br />
เธอถามว่า<br />
มีอะไรที่น่าเป็นห่วงบ้างหรือเปล่า<br />
อ่านดวงแล้วเห็นว่าเรื่องอื่นดีทุกอย่าง<br />
มีปัญหา<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
19
20<br />
เรื่องเดียวคือความรัก<br />
เพราะดาวตนเองและคู่ครองอยู่ร่วมกันในภพวินาสน์<br />
อ่านดาว<br />
ทุกดวงประกอบกันแล้วสรุปความได้ว่า ความรักอันหวานชื่นเป็นไปโดยปกปิด<br />
และ<br />
เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อเนื่องเป็นเวลานาน<br />
เธอยอมรับว่าใช่ เพราะเคยคบชายที่มีภรรยาแล้วและมีความสัมพันธ์กันมาร่วม<br />
สิบปี เรื่องราวความรักนี้มาสิ้นสุดลงเมื่อเธอหันมาปฏิบัติธรรม<br />
รักษาศีล ทาทาน<br />
พร้อมทั้งตั้งใจเด็ดขาดว่าจะต้องเลิกกับเขาให้จงได้<br />
และแล้วในวันนี้ก็ไม่ต้องข้องเกี่ยว<br />
กันในฐานะเดิมอีก เหลือไว้เพียงความเป็นเพื่อนเท่านั้น<br />
และตอนนี้เธอก็มีความสุข<br />
ขึ้นมากด้วยค่ะ<br />
ใครก็ตามที่มีโอกาสเดิน<br />
หรือกาลังเดินอยู่บนทางสายนางร้าย ก็ขอให้หักใจ<br />
เดินให้พ้นเส้นทางนี้เถิดนะคะ<br />
ถ้าคิดว่าเราอยากมีชีวิตคู ่ที่อบอุ<br />
่น ก็อย่าได้สร้างเหตุ<br />
อันไม่ดีนี้เลย<br />
เพราะถ้าอยากมีความรักที่ดี<br />
เราก็ต้องไม่เป็นเหตุที่ทาให้ครอบครัว<br />
คนอื่นเขาแตกแยกกัน<br />
ผลที่เห็นได้ชัดทันตาเห็นก็คือจิตใจที่สบายขึ้น<br />
ไม่ต้องใช้<br />
ชีวิตแบบหลบๆ ซ่อนๆ หรือมีความรู้สึกไม่ภูมิใจ<br />
บอกใครก็ไม่ได้ว่าคนรักของเรา<br />
เขาเป็นสามีของคนอื่น<br />
ขอให้เราเป็นอดีตนางร้ายที่ผันตัวมาเป็นนางเอก<br />
เป็นนางที่เดินอยู่บนทาง<br />
สายเอก ที่ถึงแม้ว่าจะต้องเดินคนเดียว<br />
ไม่มีใครคู่เคียงข้าง แต่ก็เดินได้อย่าง<br />
สบายใจ เพราะรู้ว่าทางเส้นนี้ปลอดภัยไม่ผิดศีลเถิดนะคะ<br />
: )<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
สารบัญ
คำาคมชวนคิด<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
บุคคลพึงรีบทาความดี พึงห้ามจิตจากบาป<br />
เพราะเมื่อทาบุญช้าไป<br />
ใจย่อมยินดีในบาป<br />
คาถาธรรมบท ปาปวรรคที่<br />
๙<br />
จากธรรมบท ในพระสุตตันตปิฎก<br />
จากพระไตรปิฎก ฉบับสยามรัฐ เล่มที่<br />
๒๕<br />
สืบค้นข้อมูล จาก http://84000.org<br />
<br />
Decorate yourself from the inside out.<br />
จงเติมแต่งความงามให้แก่ตนเองจากภายใน<br />
โดย Andrei Turnhollow<br />
ถอดความโดย อภิวันท์<br />
<br />
Your future depends on many things, but mostly on you.<br />
อนาคตของท่านขึ้นอยู่กับหลายสิ่ง<br />
แต่สิ่งที่สาคัญที่สุดคือตัวท่านเอง<br />
โดย Frank Tyger<br />
ถอดความโดย เบิกบานบุญ<br />
<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
21
22<br />
If you ever need a helping hand,<br />
you’ll find one at the end of your arm.<br />
หากท่านต้องการมือของใครสักคนเข้ามาช่วย<br />
ท่านจะพบได้ที่ปลายแขนของตนเอง<br />
สุภาษิตยิดดิช<br />
ถอดความโดย ภริมา<br />
<br />
A creative man is motivated by the desire to achieve,<br />
not by the desire to beat others.<br />
แรงจูงใจของผู้ที่มีความคิดสร้างสรรค์<br />
เกิดจากความปรารถนาที่จะทางานให้ประสบผลสาเร็จ<br />
มิใช่ความปรารถนาที่จะเอาชนะผู้อื่น<br />
โดย Ayn Rand<br />
ถอดความโดย ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
ธรรมะจากคนสู้กิเลส<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
หนักแน่น เข้าไว้<br />
โดย ขอตามรอยท่านพ่อ<br />
ข้าพเจ้าเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่โชคดี<br />
ตรงที่ตั้งแต่เด็กมาคุณแม่จะสอนให้<br />
หมั่นสวดมนต์<br />
ไหว้พระ และทาทานเสมอ พอโตขึ้นมาหน่อยก็ได้กัลยาณมิตรที่ดี<br />
ที่ชี้แนะธรรมะดีๆ<br />
หลายอย่างให้ปฏิบัติ สิ่งหนึ่งที่ตั้งใจไว้คือการตั้งใจที่จะรักษา<br />
ศีลห้าให้ได้ แต่อย่างโบราณท่านว่าไว้ ตั้งใจจะทาสิ่งใด<br />
สิ่งนั้นจากที่เคยดูเหมือน<br />
ง่ายก็กลับกลายเป็นยาก เหมือนมีมารผจญ<br />
แต่ก่อนเคยถามตัวเองว่าศีลข้อไหนที่มั่นใจว่ารักษาได้ง่ายที่สุด<br />
ตอบทันใจทันที<br />
แบบไม่ต้องคิดว่า “ข้อสาม” เนื่องจากว่าพื้นฐานนิสัยเป็นคนไม่ค่อยสนใจเพศตรงข้าม<br />
กับทั้งประกอบด้วยรูปลักษณ์ของตัวเอง<br />
ก็ต้องยอม รับกันตามตรงแบบภาษา<br />
ชาวบ้านว่า “ขี้เหร่”<br />
จึงคิดว่าคงไม่มีใครมาแลเหลียวให้ต้องไปมีอันแย่งชิงกับใคร<br />
แต่เมื่อตั้งใจรักษาศีลไปซักระยะหนึ่ง<br />
ก็มีเหตุให้ต้องวัดใจกันว่าจะไปรอดหรือไม่รอด<br />
คือเมื่อข้าพเจ้าย่างเข้าวัยรุ่นตอนกลาง<br />
อายุประมาณ ๒๕ ปี ก็มีโอกาสได้เจอ<br />
เพศตรงข้ามที่ถูกใจและไม่มีพันธะ<br />
จึงได้คบหาดูใจกันและตกลงเป็นแฟนกันมาเป็น<br />
ระยะเวลา ๘ ปี จนถึงปีที่<br />
๙ ที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้มีการคุยกันเรื่องการแต่งงาน<br />
ของเราทั้งสองคนและได้มาทาบทามสู่ขอ<br />
และมีกาหนดที่จะแต่งงานในอีกไม่กี่เดือน<br />
ข้างหน้า ซึ่งมันควรจะทาให้ข้าพเจ้าดีใจ<br />
ที่อุตส่าห์คบกันมา<br />
เกือบ ๙ ปีก็จะได้<br />
แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝากับเค้าเสียที<br />
ไม่เสียแรงที่คบกันมา<br />
แต่ก็มีเหตุให้ข้าพเจ้าไม่มีความยินดี แถมพกมาด้วยความวุ่นวายใจเป็นยิ่งนัก<br />
นั่นก็คือ<br />
ในช่วงปีท้ายๆ ของการคบกัน ข้าพเจ้าได้มีแอบปันใจให้กับเพื่อนร่วมงาน<br />
ซึ่งเค้าก็มีแฟนตัวจริงเสียงจริงของเค้าอยู่แล้ว<br />
รู้ทั้งรู้ก็ยังอยากจะดันทุรัง<br />
ทายังไง<br />
ได้ตอนนั้นกิเลสมันพาให้หลงผิดเข้าข้างตัวเองว่า<br />
ขนาดแต่งงานกันแล้วก็ยังเลิกกัน<br />
ได้ นับประสาอะไร กับแค่เป็นแฟน ตอนนั้นไม่รู้อะไรทาให้หลงผิดคิดไปได้เช่นนั้น<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
23
24<br />
ประกอบกับฝ่ายนั้นก็มีใจสัมพันธ์กับข้าพเจ้าด้วยเช่นกัน<br />
(ภาษาสมัยรุ่นสมัยนี้เค้า<br />
เรียกว่า “กิ๊ก”)<br />
จึงทาให้ข้าพเจ้าเกิดอาการกระอักกระอ่วนใจมากกว่าที่จะยินดี<br />
หรือดีใจที่จะได้แต่งงาน<br />
และข้าพเจ้าเองก็ไม่กล้าบอกกับแฟน ได้แต่คิดในใจว่า<br />
ข้าพเจ้าจะพยายามจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด<br />
โดยคิดว่าในเมื่อฝั่งโน้นก็มีเจ้าของแล้ว<br />
ส่วนตัวข้าพเจ้าอีกไม่เกิน หนึ่งเดือนก็จะแต่งงานมีคู่แล้ว<br />
หากยังสานสัมพันธ์กัน<br />
ต่อไปโอกาสที่จะล่วงละเมิดต่อกัน<br />
คงมีสูงมาก เพราะกิเลสมันไม่เข้าใครออกใคร<br />
เสียด้วย จึงคิดตัดสินใจเด็ดขาดที่จะยุติความสัมพันธ์นั้นเสีย<br />
แต่ให้ตายเถอะ คิดเอาน่ะ มันแสนง่าย แต่เวลาทาจริงนี่สิใจแทบขาด<br />
จาได้ว่า<br />
ความรู้สึกตอนนั้นมันทรมานมาก<br />
ที่จะไม่พูด<br />
ไม่มองหน้า และได้แจ้งกับฝ่ายโน้นว่า<br />
ข้าพเจ้าจะแต่งงานในไม่ช้านี้<br />
ซึ่งทาให้เค้าผิดหวังอย่างมากทีเดียว<br />
แต่ก็เหมือนเค้า<br />
จะไม่ยอมยุติความสัมพันธ์นั้นง่ายๆ<br />
ข้าพเจ้าเองก็กลัวว่าจะตัดใจจากเค้าไม่ขาด<br />
เช่นกัน ด้วยเหตุที่ว่าเพิ่งคบกัน<br />
มันก็เหมือนข้าวใหม่ปลามัน และยิ่งมีความสัมพันธ์<br />
แบบหลบซ่อนยิ่งทาให้ตื่นเต้นเร้าใจ<br />
คล้ายอาหารรสชาติแสนอร่อยให้เลิกกินคง<br />
ยากนัก แต่ด้วยใจที่ตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่ยอมผิดศีลเด็ดขาดเพราะใจลึกๆ<br />
ก็รู้สึกตัวว่า<br />
กาลังมีเงาดาปกคลุมในใจ ศีลถึงไม่ขาดก็เริ่มด่างพร้อยแล้ว<br />
เกรงว่าอีกไม่นานคง<br />
จะทะลุแน่หากยังอยู่เห็นหน้ากัน ทางานด้วยกันเช่นนี้ทุกวัน<br />
จึงตัดสินใจลาออก<br />
จากงานอย่างกะทันหัน พอดีที่ข้าพเจ้าได้งานใหม่ในทันทีที่ลาออก<br />
จึงทาให้ข้าพเจ้า<br />
ไม่พบเจอเค้าอีกเลย<br />
จริงๆ เรื่องก็ควรจบ<br />
แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น<br />
ถ้าใครเคยได้ยินคาโบราณท่าน<br />
ว่าไว้ว่าอย่าเล่นกับไฟ ไฟจะไหม้มือ ฉันใด ก็เช่นกัน อย่าเล่นกับความหลงเพราะ<br />
ความหลงจะกินหัวเอา (เวลานั้นเข้าใจว่าเป็นความรัก)<br />
ข้าพเจ้ากลับยิ่งมีความ<br />
ทุรนทุรายใจมากกว่าเดิม ทั้งเสียใจที่ลาออกจากงาน<br />
ทั้งเสียใจที่ตกลงแต่งงานมี<br />
ครอบครัวกับสามี(ปัจจุบัน) ที่แสนดี(ที่เพิ่งคิดได้)<br />
ไปทางานที่ใหม่ก็ไม่ได้งานได้การ<br />
เสียใจมากจนร้องไห้ทุกวันแต่พยายามอย่างมากที่จะข่มใจไม่โทรหา<br />
แต่ก็เหมือน<br />
ใจเราตรงกัน เค้ากลับเป็นคนโทรมาหาเอง ทาให้ข้าพเจ้าดีใจ จนลืมตัวรับโทรศัพท์<br />
แล้วก็มีความสุขกับการได้พูดคุย เจ๊าะแจ๊ะ แต่หลังจากวางสายนี่สิ<br />
อาการตาม<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
มาด้วยความเศร้าอย่างมากมาย เรียกว่าถ้าใครเคยเศร้าเพราะความรักไม่สมหวัง เช่น<br />
ไรก็เช่นนั้นทีเดียว<br />
อกไหม้ไส้ขม เป็นอย่างที่คนโบราณว่าไว้<br />
แต่ก่อนไม่เข้าใจ แต่มาซึ้งกับคาที่ว่านี่ก็ครั้งนี้เลย<br />
เพราะมันเป็นแบบนั้นจริงๆ<br />
ความรู้สึกมีแต่ความรุ่มร้อน แผดเผาอยู่ภายในตลอดเวลา กินไม่ได้ นอนไม่ได้<br />
คิดถึงชู้ทางใจ(คนนั้น)<br />
ทั้งวันทั้งคืน<br />
พยายามหาธรรมะเข้าข่มสุดฤทธิ์ก็เอาไม่อยู่<br />
พยายามอ่านหนังสือธรรมะหาวิธีดับทุกข์ในใจก็ทาไม่ได้ อ่านก็ไม่รู้เรื่อง<br />
ธรรมะ<br />
ที่เคยปฏิบัติมาแต่น้อยเป็น<br />
อันหายสาบสูญไปหมด ช่วงเวลานั้นมันมืดมน<br />
รู้ตัว<br />
ว่ากาลังทาผิด รู้ดี แต่จะหยุดก็ทาไม่ได้ สู้กันภายในใจระหว่างความถูกต้องดีงาม<br />
กับความต้องการส่วนลึกของใจ ที่กาลังจะฝืนไม่ไหว<br />
ทรมานอยู่เช่นนี้เป็นเวลา<br />
๓ เดือนเต็มๆ ระหว่างนี้ข้าพเจ้าก็<br />
เข้ามาสมัครเป็นสมาชิกของลานธรรมเสวนา<br />
อ่านกระทู้ต่างๆ เพื่อหาอะไรก็ได้มาฉุดมาดึงตัวเองไว้<br />
ดิ้นรนสุดๆ<br />
จนในที่สุด<br />
หลังจากที่ใจทรมานมา<br />
๓ เดือนเกือบ ๔ เดือน ก็ไปสะดุดกับธรรมะของครูบาอาจารย์<br />
จาก กระทู้นี้<br />
http://www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/005026.htm ว่า<br />
“สิ่งที่ล่วงไปแล้ว<br />
ไม่ควรทาความผูกพัน เพราะเป็นสิ่งที่ล่วงไปแล้วอย่างแท้จริง<br />
แม้กระทาความผูกพันและหมายมั่นให้สิ่งนั้นกลับมาเป็นปัจจุบัน<br />
ก็เป็นไปไม่ได้<br />
ผู้ทาความสาคัญมั่นหมายนั้นเป็นทุกข์แต่ผู้เดียว<br />
โดยความไม่สมหวังตลอดไป<br />
อนาคตที่ยังมาไม่ถึงนั้น<br />
เป็นสิ่งไม่ควรไปยึดเหนี่ยว<br />
เกี่ยวข้องเช่นกัน<br />
อดีตปล่อย<br />
ไว้ตามอดีต อนาคตปล่อยไว้ตามกาลของมัน ปัจจุบันเท่านั้นจะสาเร็จประโยชน์ได้<br />
เพราะอยู่ในฐานะที่ควรทาได้<br />
ไม่สุดวิสัย”<br />
โอ! พออ่านจบเท่านั้นแหละ<br />
วลี ที่ผุดในความคิดของข้าพเจ้า<br />
ณ เวลานั้น<br />
คือ เออจริงด้วย เพราะตอนนั้นตรงกับอาการข้าพเจ้าพอดิบพอดี<br />
ข้าพเจ้าเหมือน<br />
มีคนมาจุดไฟนาทาง มองเห็นกระจ่างชัดในความมืด แจ้งเข้าไปถึงใจว่าที่ผ่านมา<br />
ข้าพเจ้าสาคัญมั่นหมาย<br />
พยายามยื้อยุดสิ่งที่ผ่านไปแล้ว<br />
จะให้หวนคืน จะให้ตัวเอง<br />
กลับไปเป็นโสด กลับไปก่อนแต่งงาน จะให้ตัวเองได้กลับไปทางานที่เดิมอีกครั้ง<br />
เพื่อจะได้พบคนๆนั้นอีก<br />
แต่ไม่ได้หันมองที่ปัจจุบัน<br />
ไม่ยอมรับปัจจุบันกาลที่เป็น<br />
อยู่ จึงทุกข์สาหัสสากรรจ์เนิ่น<br />
นาน เมื่อแจ้งแก่ใจ<br />
เหมือนใจมันเบาขึ้น<br />
โล่งโปร่ง<br />
เบาโหวง แต่อย่างว่าพิษ(หลง)มันฝังลึก ไอ้ครั้นอ่านธรรมะประโยคเดียวจะถอน<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
25
26<br />
พิษทั้งหมดได้<br />
มันไม่ง่ายขนาดนั้น<br />
แต่ต้องอาศัยกาลังกาย กาลังใจ ทุกครั้งที่<br />
ใจลอยคิดไปถึงเค้าคนนั้นจนจะก่อร่างสร้างจินตนาการขึ้นมา<br />
ข้าพเจ้าก็จะคิดถึง คา<br />
สอน ประโยคข้างบนของครูบาอาจารย์ทุกครั้ง<br />
ใจก็จะหยุดประหวัดคิดถึงเค้า ก็กลับ<br />
มาอยู่กับปัจจุบันขณะ<br />
เป็นช่วงๆ อย่างนี้ไปตลอดเวลา<br />
ผ่านไปอีก ๓ เดือน จนใจของข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าคิดถึงเค้าน้อยลง ก็เออนะ<br />
มันก็ไม่เที่ยง<br />
เริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลง<br />
และเริ่มมีกาลังใจว่า<br />
๓ เดือนผ่านไป<br />
คิดถึงเค้าน้อยลง งั้นอีก<br />
๓ เดือนข้างหน้าก็มีหวังตัดใจได้ (ถ้าเลิกย้าคิด<br />
ให้จิต<br />
อยู่กับปัจจุบัน<br />
ให้ระลึกถึงอยู่กับปัจจุบันใส่ใจอยู่กับปัจจุบันไม่ว่าจะทางาน<br />
หรือทา<br />
อย่างอื่นก็ให้อยู่กับสิ่งที่<br />
กาลังทาอยู่) จนเมื่อครั้งล่าสุดเค้าคนนั้นโทรมาตอนสิ้นปี<br />
ที่ผ่านมาเพื่อชวนไปทานอาหารกัน<br />
สองต่อสอง ข้าพเจ้าบอกว่าอยากให้ชวนเพื่อน<br />
คนอื่นไปด้วย<br />
แต่เค้าบอกว่าอยากสวีทกับข้าพเจ้าแค่สองคน จึงคิดในใจว่ามาแระ<br />
(แล้ว) รู้ทันและรู้ตัว ไม่หลงไปแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อนคงหลงรับคา สรรหาเสื้อผ้า<br />
แต่งให้ดูสวยงาม แล้วก็แปลกแต่จริง ที่ข้าพเจ้าทาได้<br />
ข้าพเจ้าสามารถบอกปฏิเสธ<br />
ได้โดยไม่เหลือความอาลัย และไม่ได้ยินดีปรีดา อย่างแต่ก่อนเลย และสามารถวาง<br />
เค้าไว้ ในสถานะของอดีตเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งได้<br />
บางครั้งข้าพเจ้าก็ถามตัวเองว่า<br />
เราปฏิบัติธรรมเรื่อยๆไปทาไม<br />
ดูเหมือนจะไม่มี<br />
ประโยชน์อันใดเลย แต่เมื่อมีเหตุการณ์มาทดสอบนั่นแหละ<br />
ถึงได้รู้ว่าการปฏิบัติ<br />
ธรรมมีประโยชน์มหาศาล และถ้าเราผ่านไปได้นั่นหมายถึง<br />
เราได้ห่างไกลจาก<br />
บาปเวร และห่างจากปากหลุมแห่งอบายภูมิ แถมพกความภูมิใจ เวลาเดินก็ยืด<br />
อกได้อย่างสง่างาม ไม่ต้องคอยระแวงว่าใครจะรู้เรื่องความชั่วของเรา<br />
ดังคาโบราณ<br />
(หนังจีน)ว่าไว้ เงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน เมื่อไม่ได้ผิดลูกเขา<br />
สามีเขา<br />
ภรรยา หรือสิ่งอันเป็นที่รักของใคร<br />
และรู้สึกอุ่นใจว่าอย่างน้อย ณ เวลานี้เราก็<br />
ปลอดภัยจากภัยเวรนี้ได้<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
สารบัญ
แง่คิดจากหนัง<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
Frequency / Operation Love<br />
เวลาไม่ย้อนกลับ<br />
โดย ชลนิล<br />
บทความนี้มีการเฉลยเนื้อหาที่อาจจะทาให้ผู้อ่านเสียอรรถรสในการชมภาพยนตร์<br />
มีคนเคยขอให้ผมเขียนถึงหนังเกี่ยวกับการย้อนเวลา<br />
เพื่อกลับไปแก้ไขข้อผิดพลาดในอดีต<br />
เขาบอกว่าเพราะตัวเองก็มีเรื่องในอดีตที่อยากกลับไปแก้ไขเยอะเหมือนกัน<br />
ผมว่า...นอกจากเขาคนนั้นแล้ว<br />
ก็น่าจะมีอีกหลายคนที่มีความคิดคล้ายคลึงกัน<br />
ฉบับนี้จึงขออนุญาตนาหนังแนวนี้สองเรื่องแต่สองรสชาติมาเล่าเพื่อเปรียบเทียบกัน<br />
เราอาจได้เห็นมุมมองอะไรบางอย่างที่น่าสนใจกว่าเดิมก็ได้<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
27
28<br />
Frequency เป็นเรื่องของจอห์น<br />
ซัลลิแวน<br />
นายตารวจหนุ่มผู้สูญเสียบิดาที่เป็นนักผจญเพลิงไปเมื่อสามสิบปีก่อน<br />
ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่<br />
ความที่ไม่มีพ่อตั้งแต่เล็กเขาจึงมีปมปัญหาในใจมาตลอด<br />
จอห์นพบวิทยุสื่อสารสมัครเล่นของพ่อในบ้าน<br />
ลองนามันเปิดเครื่องดู<br />
ปรากฏว่าใช้ได้ ประจวบกับเวลานั้นเกิดพายุแม่เหล็ก<br />
ทาให้เกิดปรากฏการณ์ออโรล่า จอห์นจึงสามารถใช้วิทยุสื่อสารเครื่องนี้<br />
ติดต่อกับพ่อ ผ่านกาลเวลาสามสิบปี...<br />
Operation Love เป็นเรื่องของอิวาเสะ<br />
เคน ชายหนุ่มปากหนัก<br />
ไม่กล้ายอมรับหัวใจตนเอง ที่จาใจต้องไปงานแต่งงานของโยชิดะ<br />
เรอิ<br />
หญิงสาวที่เขาแอบรักมาตั้งแต่เด็ก...มางานแต่งงานครั้งนี้<br />
เหมือนถูกจับเข้าเครื่องประหาร<br />
หัวใจเจ็บปวดจนยากจะทนไหว<br />
แถมยังต้องขึ้นไปกล่าวอวยพรคู่บ่าวสาวในฐานะเพื่อนเก่าตั้งแต่ชั้นประถม<br />
กัดฟันพูดแสดงความยินดีทั้งที่หัวใจกาลังร้องไห้<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
เทวดาประจาโบสถ์เห็นความหดหู่<br />
เสียใจของเขาถึงขนาดนั้น<br />
ก็เกิดความสงสาร<br />
เลยให้โอกาสเขากลับไปแก้ไขเหตุการณ์ในอดีต<br />
ผ่านรูปสไลด์งานแต่งงานทีละภาพ ทีละช่วงเวลา<br />
หวังว่าเมื่อเขาสามารถแก้ไขข้อผิดพลาดต่าง<br />
ๆ ในวัยเยาว์ได้แล้ว<br />
เจ้าบ่าววันนี้จะเป็นตัวเขาเอง...<br />
จอห์นไม่สามารถย้อนเวลา แต่การมีโอกาสติดต่อ พูดคุยกับพ่อ<br />
ทาให้เขาสามารถเตือนภัยให้พ่อระวังตัวตอนไปดับเพลิง<br />
และแนะนาทางรอดจากตึกไฟไหม้ที่พ่อเสี่ยงภัยทางาน<br />
จนสามารถรอดชีวิตกลับมาได้<br />
ทว่า...เมื่อพ่อของจอห์นรอดตาย<br />
แม่เขากลับเสียชีวิตจากฆาตกรโรคจิต<br />
ซึ่งควรจะตายเช่นกัน<br />
หากพ่อจะไม่รอดชีวิตกลับมาคราวนั้น!<br />
เคนสามารถย้อนเวลาได้เป็นช่วง ๆ ไม่นานนัก ก่อนจะมีการถ่ายรูปแต่ละครั้ง<br />
และช่วงระยะเวลาสั้น<br />
ๆ เหล่านั้น<br />
ทาให้เขาได้เรียนรู้ใจตนเองว่า<br />
รักเรอิมากแค่ไหน<br />
และเรอิก็มีใจให้เขาเช่นกัน เพียงแต่ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่เล็ก<br />
สนิทสนมกันมากเกินไป<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
29
30<br />
จนไม่กล้าก้าวข้ามเส้นแบ่งมิตรภาพมาเอ่ยปากบอกรัก<br />
และเคนก็ไม่ชัดเจนในการแสดงออกต่อเรอิเสียที<br />
ความคลุมเครือและขลาดอายทาให้เคนไม่กล้าบอกรักเรอิ<br />
ไม่ว่าจะย้อนเวลากลับไปสักกี่รอบ...สิ่งเดียวที่ทาได้<br />
คือทาให้เรอิมีรอยยิ้ม<br />
และเห็นความจริงใจของเขามากขึ้น<br />
สองหนังย้อนเวลาแต่ต่างแนว ต่างอารมณ์กันคนละขั้ว<br />
Frequency เป็นหนังแนวสืบสวน แอคชั่น<br />
ที่สนุกตื่นเต้นแบบไม่ปิดบังสาระของตน<br />
Operation Love เป็นหนังโรแมนติกแบบสุด ๆ<br />
ที่ซ่อนนัยเรื่องการเรียนรู้หัวใจตนเองอย่างแนบเนียน<br />
บทสรุปของหนังทั้งสอง<br />
ก็ชัดเจนในสิ่งที่ต้องการจะสื่อ...<br />
เมื่อจอห์นช่วยให้พ่อรอดชีวิต<br />
แต่กลับต้องสูญเสียแม่ไปนั้น<br />
เขาก็พยายามติดต่อพ่ออีกหลายครั้ง<br />
เพื่อร่วมมือกันยับยั้ง<br />
ป้องกันเหตุร้ายไม่ให้เกิด<br />
พร้อมกับช่วยกันตามล่าฆาตกรต่อเนื่องคนนั้นจนสาเร็จ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
ชีวิตจอห์นในปัจจุบันจึงมีความสุขสมบูรณ์ ครอบครัวอยู่พร้อมหน้า<br />
และได้คืนดี เข้าใจกับคนรักของตน...<br />
อิวาเสะเคน มีโอกาสย้อนเวลาไปจนถึงสไลด์รูปสุดท้าย<br />
แต่เขาก็ยังไม่สามารถบอกรักเรอิได้สักที จนต้องยอมถอดใจ<br />
รู้ว่าไม่สามารถทาอะไรได้อีกแล้ว<br />
เพราะถึงเขาจะเห็นหัวใจตนเองว่ารักเธอมากแค่ไหน<br />
แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัย<br />
การกระทาของตนสักที<br />
เทวดาประจาโบสถ์ยังใจดี เปิดโอกาสให้เขากลับมาปัจจุบันก่อนเวลาเล็กน้อย<br />
เคนจาเป็นต้องขึ้นไปกล่าวอวยพรคู่บ่าวสาวอีกครั้ง<br />
และคราวนี้<br />
เขารู้อย่างแน่ใจว่าเข็มนาฬิกาจะไม่หมุนย้อนกลับอีกแล้ว<br />
ถ้ายังลังเล<br />
รีรอเหมือนที่ผ่านมา<br />
เขาก็จะสูญเสียโอกาสสุดท้ายไปอย่างไม่สามารถคว้าคืน<br />
เพราะฉะนั้น<br />
สิ่งที่เคนต้องการพูดมากที่สุดมาตลอดชีวิต<br />
จึงไม่ถูกเก็บกัก ปิดกั้นอีกต่อไป<br />
คาบอก “รัก”<br />
กลางงานแต่งงานจึงเกิดขึ้นท่ามกลางความตกใจของผู้คน<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
31
32<br />
มันอาจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรเลยก็ได้...แต่ครั้งนี้เคนมั่นใจว่า<br />
เขาจะไม่มีวันมานึกย้อนเสียใจในการกระทาของตนเองเด็ดขาด!<br />
สิ่งที่บอกชัดเจนใน<br />
Frequency ก็คือ...เมื่อคุณเปลี่ยนอดีต<br />
ปัจจุบันย่อมเปลี่ยน...ทาปัจจุบันดี<br />
อนาคตย่อมดี...หนังจึงพยายามให้ตัวเอกเปลี่ยนอดีตไปในทิศทางที่จะได้อนาคต<br />
ที่สมบูรณ์งดงาม...แต่นั่นหมายความว่าคุณต้องรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า<br />
ถึงจะหลีกเลี่ยงเรื่องร้าย<br />
ๆ ได้<br />
หรือไม่ก็...คุณต้องเรียนรู้<br />
ศึกษาข้อมูลจากความผิดพลาดมากพอ<br />
จึงจะพอสามารถคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าได้<br />
ขณะที่<br />
Operation Love ไม่ได้ต้องการให้คนดูคิดย้อนเวลากลับไปเปลี่ยนอดีต<br />
แต่กลับลงลึงเข้าไปถึงจิตถึงใจเลยว่า ถ้าคุณยอมรับตัวเอง<br />
ไม่โกหกหัวใจ...กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองไปในทิศทางเหมาะสม<br />
คุณก็จะไม่มีวันทาเรื่อง<br />
ที่ให้ย้อนกลับมานึกเสียใจได้อีก<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
คนเราทาเรื่องผิดพลาดกันได้<br />
แต่ทาผิดแล้ว อย่าพลาดซ้า<br />
จนต้องมานึกเสียใจทีหลัง<br />
ไม่มีใครย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้หรอก<br />
“ความผิดพลาด” ถือเป็นครู นามาใช้เป็นบทเรียน เพื่อเรียนรู้<br />
เปลี่ยนแปลงตัวเอง...รู้จักระมัดระวัง<br />
รู้จักที่จะใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท<br />
วันเวลาไม่มีทางย้อนกลับ... แต่คนที่กระทาทุกสิ่งด้วยความไม่ประมาท<br />
มีความตั้งใจ<br />
เต็มกาลัง ไม่บิดเบือนโกหกตัวเอง ต่อให้มันสาเร็จ หรือล้มเหลว<br />
ก็จะไม่มีวันมาเสียใจ เสียดาย เพราะสามารถพูดได้เต็มปากว่า...ทาดีที่สุดแล้ว<br />
จอห์น ซัลลิแวน สามารถใช้ประโยชน์จากการสื่อสารข้ามเวลา<br />
มาเปลี่ยนแปลงปัจจุบันตนเอง<br />
จนได้รับสิ่งที่พอใจ<br />
สมบูรณ์<br />
แต่นั่น<br />
มันคงเป็นแค่เปลือกของความสุขเท่านั้น...<br />
เพราะข้างในใจเขายังเหมือนเดิม ไม่ได้เรียนรู้อะไรมากไปกว่า<br />
...ถ้ารู้ว่าสิ่งนั้นจะเกิด...ฉันจะไม่ทาสิ่งนี้...<br />
อิวาเสะ เคนต่างหาก ที่มีความเปลี่ยนแปลงจากข้างใน<br />
แม้เขาจะกลับไปบอกรักเรอิไม่ได้สักที แต่ทุกครั้งที่เขามีโอกาสย้อนเวลา<br />
มันก็ทาให้เขาเห็นข้อบกพร่องของตน จนค่อย ๆ ขัดเกลามันได้ทีละนิด<br />
เห็นความจริงในใจชัดเจนขึ้นเรื่อย<br />
ๆ จนกระทั่งทาให้จิตใจข้างในเริ่มเปลี่ยน...<br />
เปลี่ยนขนาดที่ว่า<br />
ให้คนขี้ขลาดเรื่องความรักอย่างเขา<br />
กล้าเปิดเผยหัวใจกลางงานแต่งงานนั่นแหละ!<br />
ถึงแม้จะมีเพียงกลุ่มเพื่อนรักปรบมือชื่นชม<br />
คนอื่นในงานมองมาเหมือนเห็นเป็นคนบ้า<br />
แต่เคนก็ไม่รู้สึกเสียใจสักนิด<br />
สิ่งที่ค้างคาในใจถูกเปิดเผยจนหมดแล้ว<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
33
34<br />
เรอิจะยกเลิกการแต่งงานหรือไม่...ก็ไม่สาคัญ<br />
เจ้าบ่าวและแขกเกือบทุกคนจะเกลียดจนไม่มองหน้าก็ช่าง...<br />
พันธนาการหลุดจากใจแล้ว เขาสามารถก้าวไปข้างหน้าได้เสียที...<br />
วันเวลาไม่สามารถย้อนกลับ...สิ่งที่สมควรกระทา<br />
ได้ทาแล้วหรือไม่<br />
รู้มั้ย...เวลาของมนุษย์เราแสนสั้นเพียงไร<br />
ถ้ายังมัวประมาท ขลาดเขลา ปล่อยให้เวลาล่วงผ่านโดยไม่ทาอะไร<br />
ย่อมต้องมีวัน...นึกย้อนกลับมาเสียใจ<br />
อดีตแก้ไขไม่ได้ ปัจจุบันยังประมาท...ไม่ต้องพูดถึงอนาคต<br />
วันใดที่นึกย้อนเสียใจ<br />
ในเรื่องราวที่ล่วงผ่าน<br />
อย่าหวังว่าจะย้อนกลับไปแก้ไข...<br />
ถ้าจะหวัง...ก็หวังเพียง...<br />
ให้สิ่งที่ผิดพลาดเหล่านั้น<br />
มาเป็นบทเรียนสอนเรา<br />
ให้เข้าใจ เกิดการเรียนรู้...เปลี่ยนแปลงการกระทาเดิม<br />
ๆ<br />
จนกระทั่งมัน...ถูกเปลี่ยนชัดเจน<br />
จากภายในจิตใจ...<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
สารบัญ
นวนิยายอิงธรรมะ<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
รัก พ.ศ. ๑๐๐<br />
โดย วิ ลาศินี<br />
(เริ่ม<br />
ลง ตั้งแต่<br />
ฉบับ ที่<br />
๔๖ http://dungtrin.com/mag/?46.fiction)<br />
บทที่หก<br />
ระหว่างการฟังธรรมในวิหาร ภาวิณีและศรีรามไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์โกลาหล<br />
ใดๆขึ้นในวัง<br />
ทั้งยังมิรู้ว่านอกวิหารในเวลานั้นมีขบวนพระภิกษุหลายร้อยรูปกาลัง<br />
จาริกมาถึง เมื่อพระเถระในวิหารแสดงธรรมจบแล้ว<br />
ยามผู้เฝ้าประตูจึงได้มาบอก<br />
กล่าวแก่ภาวิณีถึงการมาของพระสงฆ์ที่ได้เดินทางผ่านมาและขอเข้าพักแรมในบริเวณ<br />
มหาวิหารบุพพาราม<br />
“เหล่าพระเถระเดินทางมาจากที่ใด”<br />
“เข้าใจว่ารวมตัวกันมาจากแคว้นโกลิยะขอรับนายหญิง พระภิกษุกลุ่มนี้กล่าวว่า<br />
กาลังจะเดินทางไปทาการสังคายนาที่เมืองปาฏลีบุตร”<br />
ผู้รับใช้รายงานตามที่ได้ยินมา<br />
“เข้าใจผิดแล้วกระมัง การสังคายนาสิ้นสุดไปแล้ว”<br />
ภาวิณีกล่าวพร้อมหันไปหาศรีราม ชายหนุ่มส่ายหน้า เริ่มเห็นความไม่ชอบมา<br />
พากล<br />
“คงจะเป็นกลุ่มพระเถระที่ไม่ได้เข้าร่วมการสังคายนาในครั้งที่ผ่านมานะขอรับ<br />
ที่จริงพระสงฆ์กลุ่มนี้ก็แยกเป็นนิกายต่างหากแล้วตั้งแต่ปฐมสังคายนา”<br />
“ข้อนั้นฉันเคยได้ยินมา<br />
ตั้งแต่กาลนั้นก็มีภิกษุบางคณะเริ่มประกาศตนว่าเป็นนิกาย<br />
มหาสังคีติที่มีศีลสิกขาต่างจากมติในปฐมสังคายนาบ้างบางข้อ”<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
35
36<br />
“แต่เวลานี้มีรอยร้าวในสังฆมณฑลที่ดูจะรุนแรงขึ้นขอรับ<br />
ในครั้งนั้นแท้ที่จริง<br />
พระปุราณะยอมรับในการสังคายนา แต่ไม่ยอมรับเพียงศีลบางข้อที่ท่านเคยได้ยิน<br />
จากพระพุทธเจ้าแต่ไม่เคยทราบว่ามีการยกเลิกในภายหลัง ส่วนครั้งนี้...”<br />
“นี่คือส่วนหนึ่งในพระเถระเรือนหมื่นที่พี่ศรีรามกล่าวมาในจดหมายใช่หรือไม่เจ้าคะ”<br />
“น่าจะใช่นะขอรับ”<br />
“เช่นนั้น<br />
ฉันจะจัดที่พักให้พระภิกษุที่เดินทางมา<br />
เข้าพักที่มิคารมาตุปราสาท๑1เสีย<br />
คืนหนึ่งก่อน”<br />
ว่าแล้วหญิงสาวก็หันไปสั่งแก่บ่าวไพร่<br />
“วาสุ รีบไปบอกคนงานให้เตรียมเสนาสนะในปราสาทให้เรียบร้อย เปิดห้อง<br />
ชั้นบนทางด้านปีกซ้ายที่มิได้ใช้งานไว้เตรียมรอรับพระสงฆ์<br />
พิมาลา บอกแม่ครัวให้เตรียมสารับสาหรับภัตตาหารในวันพรุ ่งนี้เพิ่มอีกห้าร้อยรูป<br />
โกมล เข้าไปบอกอุบาสกอุบาสิกาให้ทราบว่าวันนี้งดการสนทนาธรรม<br />
เนื่องจาก<br />
พระเถระในบุพพารามมีพระอาคันตุกะมากะทันหัน<br />
พิมุก เจ้าไปรั้งพระคุณเจ้าทั้งหลายให้อยู่รอที่ปีกขวาของวิหาร<br />
รอให้อุบาสก<br />
อุบาสิกากลับกันก่อนค่อยนิมนต์เหล่าภิกษุให้เข้ามานมัสการพระเรวัตตะเถระเสีย<br />
ก่อนจะเข้าพักแรม”<br />
นิ่งดูการสั่งงานของภาวิณีเพลิน<br />
ศรีรามยังหาตาแหน่งของตนไม่ได้<br />
“ฉันจะเข้าไปกราบเรียนพระเรวัตตะถึงการมาของคณะสงฆ์กลุ ่มนี้สักครู<br />
่ พี่ศรีราม<br />
อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนไหมเจ้าคะ”<br />
๑ มิคำรมำตุปรำสำท ปราสาทที่นางวิสาขาสร้างถวาย<br />
พระพุทธองค์ตรัสให้พระโมคคัลลานะและภิกษุอีก<br />
๕๐๐ รูป เป็นผู้ให้คาแนะนาในการก่อสร้าง<br />
ลักษณะเป็นปราสาท ๒ ชั้น<br />
มีห้องพานักชั้นละ<br />
๕๐๐<br />
ห้อง<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
“ด้วยความเต็มใจขอรับ กระผมเพียงแต่แปลกใจที่น้องหญิงให้การต้อนรับ<br />
พระคุณเจ้าเหล่านี้อย่างดี<br />
ทั้งที่ก็รู้ว่าคณะสงฆ์ในบุพพารามล้วนเป็นลูกศิษย์ของพระ<br />
อานนทเถระ ซึ่งจะต้องไม่เห็นชอบแน่ๆที่จะมีการแตกแยกนิกายหรือแก้ไขธรรมวินัย<br />
ที่นอกเหนือจากการสังคายนา”<br />
“หามิได้ ฉันตั้งใจแยกอุบาสกอุบาสิกาออกไปก่อน<br />
เพื่อมิให้มีใครเข้ามาสอบถาม<br />
เหล่าพระอาคันตุกะแล้วมีจิตใจหวั่นไหวในความมั่นคงของสังฆมณฑล<br />
แม้แต่ที่พัก<br />
ทางด้านปีกซ้ายของมิคารมาตุปราสาท ที่นั่นก็จะห้ามมิให้พระภิกษุที่เพิ่งบวชใหม่เข้า<br />
ผู ้ที่มาใหม่มักจะมีอินทรีย์อ่อน<br />
ต้องคัดแยกออกไปมิให้กลายเป็นผู ้จุดชนวนให้รอยร้าว<br />
เป็นไปในทิศทางที่แย่ลง<br />
ส่วนเหล่าคณะสงฆ์ที่เหลืออยู่ในอุโบสถเวลานี้<br />
ล้วนมีอินทรีย์แก่กล้า ตระหนักว่า<br />
สิ่งทั้งหลายย่อมมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา<br />
ไม่เว้นแม้แต่การแตกแยกนิกายที่ต้องมี<br />
มาไม่วันใดก็วันหนึ่ง<br />
สิ่งที่ต้องวางแนวทางต่อไปสาหรับพุทธศาสนิกชนย่อมต้องเป็น<br />
ความศรัทธาโดยไม่แบ่งแยก เพราะไม่ว่านิกายใด ล้วนเป็นศิษย์ของตถาคตเช่นกัน”<br />
“น้องหญิงพูดราวกับทราบถึงกาลในวันข้างหน้ามาก่อนแล้ว”<br />
“เช่นเดียวกับพี่ศรีรามที่ไม่เคยบอกฉันว่ามีเจโตนี่เจ้าคะ”<br />
ภาวิณีตอบด้วยสายตาระคนยิ้ม<br />
ศรีรามค่อยสัมผัสถึงพลังของสมาธิอันตั้งมั่นจน<br />
สามารถข้ามไปรับรู้ยังภพภูมิหรือเหตุการณ์ใดๆที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า<br />
ศรีรามยิ้มบ้าง<br />
อย่างคนที่ไม่รู้สึกว่าตนเป็นคนแปลกแยกอีกต่อไป<br />
หญิงสาวตรง<br />
หน้ามีอนาคตังสญาณ๒2 แต่ก็ปิดบังไว้ใช้ในยามจาเป็นเช่นกัน...<br />
๒ อนำคตังสญำณ ญาณหยั่งรู้เหตุการณ์ต่อไปในอนาคตของคน<br />
สัตว์ สิ่งของ<br />
สถานที่ได้โดยไม่จากัด<br />
กาลเวลา<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
37
38<br />
ในห้องบรรทม<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
บทที่เจ็ด<br />
องค์ราชาและราชินียังรอคาตอบจากพระธิดาองค์น้อย พระมารดาผู้เป็นรานีแห่ง<br />
สาวัตถีตรัสเปิดทาง<br />
“ที่จริงลูกแม่มีทางเลือกอื่นอีก<br />
เช่นอาจ..”<br />
“ลูกยินดีเพคะ เสด็จแม่...”<br />
จันทราวตีทรุดองค์ลงต่อหน้าพระมารดา แล้วน้อมพระวรกายลงจรดพระนลาฏ<br />
ที่ฝ่าพระบาทองค์ราชินีแห่งสาวัตถี<br />
“ลูกยินดีปลดเปลื้องยศถาบรรดาศักดิ์ทุกอย่าง<br />
ห่วงแต่รอยบาทนี้<br />
ลูกคงมิอาจ<br />
ก้าวย่างตามรอยได้ ห่วงแต่พระอุทรนี้ที่แบกอุ้มลูกมาแต่หนหลัง<br />
ยังมิได้ทดแทนคุณ<br />
ห่วงแต่อุระนี้จะเฝ้าถวิลหาลูกในเวลาที่พรากจาก<br />
หากลูกมิใช่พระธิดาแห่งสาวัตถีแล้ว<br />
จะยังมากราบเข้าเฝ้า ปรนนิบัติเสด็จแม่อีกได้หรือไม่เพคะ”<br />
“เหตุใดจะไม่ได้เล่า วตี ไม่ว่าอยู่ในฐานันดรใด<br />
เจ้าก็เป็นลูกแม่”<br />
“ขอบพระทัยเพคะ เสด็จแม่ ... เสด็จพ่อ ...”<br />
“มาหาพ่อหน่อยซิลูก”<br />
จันทราวตีลุกไปเข้าเฝ้าพระบิดา องค์ราชากอดประคองธิดาองค์น้อยไว้ในพระอุระ<br />
“กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคา เจ้าพูดแล้วจะเปลี่ยนใจไม่ได้นะ<br />
จันทราวตี”<br />
“เพคะ เสด็จพ่อ”<br />
เวลานั้น<br />
จันทราวตีรู ้สึกว่าหัตถ์ของพระบิดาจับกระชับพระอังสะ แล้วพระวรกาย<br />
ก็ถูกหมุนให้กลับไปทิศที่วณิพกยืนรออยู่
“เช่นนั้น<br />
ลูกสาวเรา ขอยกให้ท่านแล้ว...เทวินทร์วรมันต์!”<br />
สบพักตร์ของบุรุษตรงหน้าแล้วก็หันไปถามพระบิดา<br />
“เสด็จพ่อรู้...?”<br />
จันทราวตีเหว<br />
“แม่เจ้ารู้ก่อน<br />
แล้วพ่อให้ความร่วมมือด้วย”<br />
“เสด็จแม่วางแผน..?”<br />
ระดับของพระสุรเสียงแหลมและดังขึ้น<br />
พระมเหสีสรวลเบาๆ<br />
“หลังจากได้คุยกับว่าที่ภัสดาแห่งเจ้า”<br />
“องค์เทวินทร์!”<br />
“จะโกรธเคืองไปใย ลูกพ่อ ทีเจ้าไปหลอกเขาอยู่นานสองนาน<br />
เขายังไม่ว่าอะไร<br />
เจ้าสักคา”<br />
“ฮึ…”<br />
จันทราวตีสะบัดเสียง พระมารดาเห็นท่าไม่ดีจึงให้องค์เทวินทร์หลบเลี่ยงไปก่อน<br />
แล้วเข้ามาปลอบ<br />
“เจ้าชายเทวินทร์วรมันต์น่ะ แม่เคยเห็นองค์มาตั้งแต่เล็กๆ<br />
สมัยไปร่วมงานบุญที่<br />
วิหารเชตวัน แม้ว่าโตเป็นหนุ ่มแล้วก็ยังจาได้ จึงเรียกเข้าไปคุยก่อนที่พระองค์จะเข้ามา<br />
หาลูกทั้งชุดของยาจก<br />
ทรงบอกกับแม่ว่า มิได้อนาทรร้อนใจในราชบัลลังก์ ยอมสละให้<br />
พระอนุชาได้โดยมิต้องคิด ติดก็แต่ห่วงเจ้า หากสิ้นไร้บัลลังก์เชิดชูพระยศ<br />
พระธิดาแห่ง<br />
สาวัตถีอาจไม่เหลือบแล”<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
39
40<br />
“จะไม่เหลือบแลก็ตั้งแต่หนนี้<br />
ที่ดูถูกลูกนัก<br />
หม่อมฉันเองก็มิได้ปรารถนาจะเป็น<br />
พระธิดาที่อยู่บนหอคอยเลยแม้แต่น้อย<br />
ยิ่งกว่านั้นที่ทรงคิดว่าหม่อมฉันรักพระองค์ที่<br />
พระยศ ยิ่งเป็นการดูถูกลูกเหลือเกิน”<br />
“แม่ก็เลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เล็ก<br />
เหตุใดจะไม่รู้ใจเจ้า ทุกคนเพียงอยากพิสูจน์ว่าลูก<br />
เต็มใจ เพราะหนทางข้างหน้า อาจลาบากกว่าที่เจ้าเคยเผชิญอยู่กลางป่าอีกหลาย<br />
ร้อยเท่า”<br />
พระมารดาเอาน้าเย็นเข้าลูบ<br />
พระธิดาองค์น้อยนิ่งสดับเหตุผลแล้วพระทัยเย็นลง<br />
จึงค่อยตรัสด้วยพระสุรเสียงแจ่มใส<br />
“ให้ลูกออกไปเผชิญเถิดเพคะ เสด็จแม่ ที่แท้ยศถาบรรดาศักดิ์ก็เป็นแต่เปลือกหุ<br />
้ม<br />
เสด็จแม่บอกลูกเอง ว่าแม้ไม่มีพระยศ ก็ยังมาปรนนิบัติพระองค์ได้ทุกเวลา ให้<br />
เสด็จพ่อถอดยศลูก แล้วให้ลูกเป็นข้าราชบริพารในตาหนักก็ได้นะเพคะ ขอเพียงเช้า<br />
มาได้ปรนนิบัติพระสงฆ์องค์เจ้า ถวายทานและฟังเทศน์ในวิหารร่วมกับภาวิณี เวลา<br />
ราชการปรนนิบัติเสด็จแม่ ตกเย็นก็กลับไปดูแลปรนนิบัติ...ภัสดา”<br />
องค์ราชินีสรวลเบาๆเมื่อเห็นจันทราวตีตรัสอย่างขวยอายในตอนท้าย<br />
“ไม่ต้องทางานหนักขนาดนั้นหรอก<br />
จันทราวตี ข้าราชบริพารแม่มีเป็นร้อย เพิ่ม<br />
เจ้าอีกคน วังอาจได้โกลาหล เพราะต้องคอยเก็บข้าวของที่เจ้าขว้างปาเวลาโมโห”<br />
“เสด็จแม่ก็...”<br />
“คิดว่าแม่จะใจร้ายใจดา เอาลูกของตัวมาเป็นคนรับใช้ได้ลงคอหรือ องค์<br />
เทวินทร์น่ะ แม้สละราชบัลลังก์แล้วก็ยังมีศักดิ์เป็นพระเชษฐาของพระเจ้าแผ่นดิน<br />
แห่งมคธ เจ้าเองก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของแม่<br />
จะว่าไป เจ้าก็ยังเป็นเจ้าหญิงในดวงใจ<br />
ของราษฎรอยู่เหมือนเดิม”<br />
“เช่นนั้น...”<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
“แม่จะขอเสด็จพ่อให้สร้างเรือนหอให้เจ้ากับองค์เทวินทร์ อาจไม่ใหญ่โตนัก แต่<br />
ให้อยู ่ระหว่างกลางวิหารบุพพารามกับเชตวัน ให้เจ้าสองคนช่วยทานุบารุงพุทธศาสนา<br />
ตามเจตนารมณ์ของเสด็จปู่ของทั้งสองฝ่าย<br />
เจ้าพอใจหรือไม่”<br />
“พอใจที่สุดเลยเพคะ”’<br />
จันทราวตีโผเข้ากอดพระมารดาอีก คราวนี้ด้วยกระแสแห่งปีติที่ล้นพระทัย<br />
ครั้นองค์เทวินทร์ได้รับสัญญาณก็กลับเข้ามาใหม่<br />
จันทราวตีเห็นหน้าแล้วยังขับไส<br />
“ทาไมเล่า”<br />
เจ้าชายอุทธรณ์<br />
“รีบไปเข้านอนเถิดพี่<br />
ถ้าเช้าพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันใส่บาตร<br />
น้องไม่รอนะ”<br />
ฝ่ายชายโดนการาบเสียตั้งแต่ยังไม่เข้าพิธี<br />
แต่ดูท่าเจ้าตัวก็ยินดีจะโดนการาบ<br />
เช่นนี้จนกว่าชีวิตจะหาไม่<br />
(...อ่าน ตอน ต่อ ไป ใน ฉบับ หน้า)<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
41
ร่วมส่งบทความ<br />
นิตยสาร เล่ม นี จะ ้ เป็น นิตยสาร คุณภาพ ได้ ก็ ด้วย เนื้อหา<br />
ดี ๆ ภายใน ฉบับ ที่<br />
จัดสรร ลง อย่าง ต่อ เนื่อง<br />
นะ คะ<br />
หาก คุณ ผู้<br />
อ่าน ท่าน ใด มีค วาม สามารถ ใน การ เขียน มี<br />
ศรัทธา และ ความ เข้าใจ ใน คำา สอน ของ พุทธ ศาสนา ไม่<br />
ว่า จะ ใน ระดับ เบื้องต้น<br />
เบื้อง<br />
กลาง หรือ เบื้อง<br />
ปลาย<br />
และ มี ใจ รัก ที อยาก ่ จะ สื่อสาร<br />
ถ่ายทอด สิ่ง<br />
นั้น<br />
ให้ กับ ผู อื ้ ่น<br />
ได้ ทราบ และ ได้ ประโยชน์ จาก สิ่ง<br />
เหล่า นั้น<br />
เช่น เดียว กับ<br />
ที่<br />
เรา อาจ เคย ได้ รับ จาก ผู้<br />
อื่น<br />
มา แล้ว ก็ ขอ เชิญ ทุก ท่าน<br />
ส่ง บทความ มา ร่วม เป็น ส่วน หนึ่ง<br />
ของ <strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
ด้วย กัน นะ คะ<br />
คุณ อาจ ไม่ จำาเป็น ต้อง เป็น นัก เขียน ฝีมือ เลิศ แต่ หาก มี<br />
ใจ ที่<br />
คิด อยาก จะ ถ่ายทอด มี สิ่ง<br />
ที่<br />
คิด ว่า อยาก แบ่งปัน<br />
ความ รู้ความ<br />
เข้าใจ นั้น<br />
ให้ กับ คน อื่น<br />
ๆ ก็ ลอง เขียน ส่ง<br />
เข้า มา ได้ เลย ค่ะ<br />
<br />
๑. คอ ลัมน์ที่<br />
เปิด รับ บทความ<br />
คอลัมน์: ธรรมะ จากคนสู้กิเลส<br />
เนื้อหา:<br />
เปิด โอกาส ให้ คุณๆ ได้ เล่า ประสบการณ์ จริง<br />
ของ ตน เอง ว่า ผ่าน อะไร มา บ้าง มี อะไร เป็น ข้อคิด ที เป็น ่<br />
ประโยชน์ บ้าง อะไร ทำาให้ คน ธรรมดา คน หนึ่ง<br />
กลาย<br />
เป็น คน ดี ขึ้น<br />
มา และ ทำาให้ คน มี กิเลส เยอะ กลาย เป็น<br />
คน กิเลส บาง ลง ได้ มี แต่ คน ที่<br />
เปลี่ยนแปลง<br />
ตัว เอง แล้ว<br />
เท่านั้น<br />
จึง จะ เขียน ธรรมะใกล้ ตัว ได้ สำาเร็จ<br />
คอลัมน์: นิยาย/เรื่องสั้นอิง<br />
ธรรมะ<br />
เนื้อหา:<br />
เปิด โอกาส กว้าง สำาหรับ คน ที่<br />
ชอบ คิด ชอบ<br />
เขียน โดย เฉพาะ อดีต นัก ฝัน ที่<br />
เพิ่ง<br />
ผัน ตัว มา อยู่<br />
ใน<br />
โลก ธรรมะ เพื่อ<br />
สร้างสรรค์ เรื่องราว<br />
ให้ คน ได้ ข้อคิด ข้อ<br />
ธรรม ผ่าน ความ สนุก ของ รูป แบบ นิยาย หรือ เรื่องสั้น<br />
ได้ อย่าง เพลิดเพลิน<br />
คอลัมน์: คำาคมชวน คิด<br />
เนื้อหา:<br />
รวบรวม ข้อคิด หรือ คำาคม ของ บุคคล ต่าง ๆ<br />
ที่<br />
เคย ได้ยิน มา แล้ว สะดุดใจ มาบ อก ต่อ ยิ่ง<br />
ถ้า ใคร<br />
สามารถ สร้างสรรค์ วรรค ทอง ได้ เอง ยิ่ง<br />
ดี เพราะ จะ<br />
ได้ ฝึก ริเริ่ม<br />
วลี สะดุดใจ ซึ่ง<br />
เป็น แม่บท ของ กรรม ที ทำาให้ ่<br />
มีค วาม คิด สร้างสรรค์ ได้ อย่าง สุด ยอด เนื่องจาก<br />
แง่ คิดดีี<br />
ๆ จะ ช่วย ให้ คน อ่าน คิด ดี หรือ ได้คิด เพื่อ<br />
เปลี่ยนแปลง<br />
ชีวิต วิบาก ที ย้อน ่ กลับ มาส นอง ตอบแทน<br />
คุณ ก็ คือ การ ผุด ไอ เดียเหมือน น้ำาพุ<br />
ไม่ รู้<br />
จบ รู้<br />
สิ้น<br />
กับ ทั้ง<br />
เป็น ที่<br />
ยอม รับ ใน วง กว้าง ด้วย<br />
กติกา: หาก เป็นการ คัด มา จาก ที่<br />
อื่น<br />
หรือ แปล มา จาก<br />
ภาษา อังกฤษ กรุณา ระบุ แหล่ง ที่มา<br />
หรือ ชื่อ<br />
ของ บุคคล<br />
ผู้<br />
เป็น เจ้าของ คำาคม ด้วย นะ คะ<br />
คอลัมน์: สัพเพเหระธรรม<br />
เนื้อหา:<br />
เรื่องราว<br />
เรื่อง<br />
เล่า อาจ มา จาก ฉาก หนึ่ง<br />
ใน<br />
ชีวิต ของ คุณ ที่<br />
มี เกร็ด ข้อคิด ทาง ธรรม หรือ ข้อคิด ดี ๆ<br />
อันเป็น ประโยชน์ อาจ เป็น เรื่อง<br />
เล่า สั้น<br />
ๆ ใน รูป แบบ ที่<br />
เสมือน อ่านเล่น ๆ แต่ อ่าน จบ แล้ว ผู อ่าน ้ ได้ เกร็ด ธรรม<br />
หรือ ข้อคิด ดี ๆ ติด กลับ ไป ด้วย<br />
คอลัมน์: กวีธรรมะ<br />
เนื้อหา:<br />
พื้นที่<br />
ที่<br />
เปิด กว้าง สำาหรับ กวี ธรรมะ ทั้งหลาย<br />
โดย ไม่ จำากัด รูป แบบ และ ความ ยาว ของ บท กวี หรือ<br />
หาก จะ คัด เอา บท กวี ที่<br />
น่า ประทับใจ ให้ แง่ คิด อะไร<br />
ใน เชิง บวก ก็ สามารถ นำา มา ลง ได้ เช่น กัน แต่ ถ้า ให้ ดี<br />
กลั่นกรอง<br />
ออก มา ด้วย ตน เอง ได้ ก็ ยิ่ง<br />
ดี ค่ะ<br />
กติกา: หาก เป็นการ คัด มา จาก ที่<br />
อื่น<br />
ต้อง ระบุ ที่มา<br />
ที่<br />
ไป อย่าง ชัดเจน ด้วย นะ คะ<br />
คอลัมน์: เที่ยววัด<br />
เนื้อหา:<br />
รับ หมด ไม่ ว่า จะ เป็น วัด สวย หรือ สถาน ที่<br />
ปฏิบัติธรรม ข้อมูล ข่าวสาร จาก ทั่ว<br />
ประเทศ นั้น<br />
ไม่ มี<br />
วัน ที่<br />
ใคร คน เดียว จะ รู้<br />
ได้ หมด ถ้า ช่วย เป็น หู เป็น ตา ให้<br />
แก่ กัน ก็ คง จะ มี ประโยชน์ อย่าง มหาศาล<br />
กติกา: นอกจาก ข้อมูล เกี่ยว<br />
กับ สถาน ที่<br />
บรรยากาศ<br />
ปฏิปทา ฯลฯ ของวัด แล้ว ต้อง ขอ รบกวน ส่ง ภาพ<br />
สวย ๆ มา ประกอบ บทความ อีกทั้ง<br />
ไม่ พา ชม หรือ<br />
แทรก ธรรมะ ด้าน การปฏิบัติ ที่<br />
ขัดแย้ง กับ แนวทาง ของ<br />
นิตยสาร นะ คะ<br />
คอลัมน์: ธรรมะปฏิบัติ<br />
เนื้อหา:<br />
ร่วม บอก เล่า ประสบการณ์ จริง ประสบการณ์<br />
ตรง จาก การ ปฏิบัติธรรม เพื่อ<br />
เป็น ทั้ง<br />
ธรรม ทาน และ
เป็น ทั้ง<br />
กำาลังใจ สำาหรับ ผู้<br />
ที่<br />
กำาลัง ร่วม เดินทาง อยู่<br />
บน<br />
เส้น อริยมรรค เส้น เดียวกัน นี้<br />
คอลัมน์: ของ ฝากจากหมอ<br />
เนื้อหา:<br />
นำา เสนอ ข่าวสาร ใน วงการ แพทย์ หรือ<br />
สาระ น่า รู้<br />
อันเป็น ประโยชน์ เกี่ยว<br />
กับ สุขภาพ ที่<br />
คน<br />
ทั่วไป<br />
สนใจ หรือ นำา ไป ใช้ได้ เพื่อ<br />
เป็น วิทยาทาน ให้ กับ<br />
ผู้อ่าน<br />
จาก แง่มุม ต่าง ๆ ทีแพทย์<br />
่ แต่ละ แขนง มีค วาม รู้<br />
ความเชี่ยวชาญ<br />
ต่าง ๆ กัน<br />
กติกา:<br />
• หาก เป็น บทความ ที่<br />
แนะนำา ให้ มี การ ทดลอง กิน<br />
ยา หรือ แนะนำา ให้ ผู้<br />
อ่าน ปฏิบัติ ตาม ด้วย ขอ<br />
จำากัด เฉพาะ ผู้<br />
เขียน ที่<br />
เป็น ผู้<br />
เรียน หรือ ทำา งาน<br />
ใน สาขา วิชาชีพ ที่<br />
เกี่ยวข้อง<br />
เท่านั้น<br />
เพื่อ<br />
ป้องกัน<br />
การ นำาเสนอ ข้อมูล ที คลาดเคลื ่ ่อน และ อาจ ส่งผล<br />
ต่อ ผู้<br />
อ่าน ได้ ค่ะ<br />
• หาก นำา เสนอ ประเด็น ที่<br />
ยัง เป็น ที่<br />
ถกเถียง อยู่<br />
ใน<br />
วงการ แพทย์ ขอ ให้ มี การ อ้างอิง ด้วย เช่น มา<br />
จาก งาน วิจัย ชิ้น<br />
ไหน หรือ หาก เป็น เพียง ความเห็น<br />
ส่วนตัว ของ หมอ ก็ กรุณา ระบุ ให้ ชัดเจน ด้วย ค่ะ<br />
<br />
๒. อ่าน สัก นิด ก่อน คิด เขียน<br />
เนื่องจาก<br />
ใน แต่ละ สัปดาห์ มี งาน เขียน ส่ง เข้า มา เป็น<br />
จำานวน มาก ชิ้น<br />
ขึ้น<br />
เรื่อย<br />
ๆ ดังนั้น<br />
เพื่อ<br />
เป็นการ ช่วย ลด<br />
เวลา และ ลด ภาระ ให้ กับ อาสา สมัคร ใน การ เข้า มา<br />
ช่วยกัน คัดเลือก และ พิสูจน์ อักษร ของ ทุก บทความ<br />
ต้อง ขอ รบกวน ผู ส่ง ้ บทความ เรียบเรียง งาน เขียน ตาม<br />
แนวทาง ดังนี้<br />
ด้วย นะ คะ<br />
๒.๑ ตรวจ ทาน คำา ถูก ผิด ให้ เรียบร้อย<br />
ก่อน ส่ง บทความ รบกวน ผู เขียน ้ ทุก ท่าน ช่วย ตรวจ ทาน<br />
ให้ แน่ใจ ก่อน นะ คะ ว่า ไม่ มี จุด ไหน พิมพ์ ตกหล่น พิมพ์<br />
เกิน พิมพ์ ผิด พลาด หรือ เขียน ตัวสะกด ไม่ ถูก ต้อง ผ่าน<br />
สายตา ของ ผู้<br />
เขียน แล้ว<br />
หาก ไม่ แน่ใจ ตัวสะกด ของ คำา ไหน สามารถ ตรวจ สอบ<br />
ได้ จาก ที่<br />
นี่<br />
เลย ค่ะ<br />
เว็บ เครือ ข่าย พจนานุกรม ราชบัณฑิต ยสถาน<br />
http://rirs3.royin.go.th/ridictionary/lookup.html<br />
๒.๒ จัด รูป แบบ ตาม หลัก งาน เขียน ภาษา ไทย<br />
เพื่อให้<br />
ทุก บทความ มี ลักษณะ ของ การ จัด พิมพ์ ที่<br />
สอดคล้อง กัน ขอ ให้ ใช้ การ จัด รูป แบบ ใน ลักษณะ ดังนี้<br />
นะ คะ<br />
• เครื่องหมาย<br />
คำา ถาม (?) และ เครื่องหมาย<br />
ตกใจ (!)<br />
เขียน ติดตัว หนังสือ ด้านหน้า และ วรรค ด้าน หลัง<br />
เช่น “อ้าว! เธอ ไม่ ได้ ไป กับ เขา หรอก หรือ? ฉัน<br />
นึก ว่า เธอ ไป ด้วย เสีย อีก ”<br />
• การ ตัด คำา เมื่อ<br />
ขึ้น<br />
บรรทัด ใหม่<br />
สำาหรับ คน ที่<br />
นิยม เขียน แบบ เคาะ [Enter] เพื่อ<br />
ตัด ขึ้น<br />
บรรทัด ใหม่ แทน การ รวบ คำา อัตโนมัติ ของ<br />
โปรแกรม คอมพิวเตอร์ อยาก ให้ ช่วย ดู การ ตัด<br />
คำา ด้วย นะ คะ ว่า ตัด ได้ อย่าง เหมาะสม คือ อ่าน<br />
ได้ ลื่น<br />
ไม่ สะดุด ไม่ แยก คำา หรือ ไม่ ขึ้น<br />
บรรทัด<br />
ใหม่ ผ่า กลาง วลี ที่<br />
ควร อ่าน ต่อ เนื่อง<br />
กัน โดย ไม่<br />
จำาเป็น เช่น<br />
“ฉัน ไม่ อยาก ให้ เธอ ทำา แบบ นั้น<br />
ก็ เลย บอก เธอ ไป ว่า ผลก รรม<br />
ข้อ กา เม นั้น<br />
หนัก ไม่ ใช่ เล่น ”<br />
“ฉัน ไม่ อยาก ให้ เธอ ทำา แบบ นั้น<br />
ก็ เลย บอก เธอ ไป ว่า<br />
ผลก รรม ข้อ กา เม นั้น<br />
หนัก ไม่ ใช่ เล่น ” (อ่าน ง่าย กว่า ค่ะ)<br />
หรือ ดู หลักเกณฑ์ อื่น<br />
ๆ ได้ จาก ที่<br />
นี่<br />
เพิ่มเติม<br />
ด้วย ก็ได้ ค่ะ<br />
ราชบัณฑิต ยสถาน > หลักเกณฑ์ ต่าง ๆ<br />
http://www.royin.go.th/th/profile/index.php<br />
๒.๓ ความ ถูก ต้อง ของ ฉันทลักษณ์ สำาหรับ ชิ้น<br />
งาน ร้อยกรอง<br />
สำาหรับ ท่าน ที่<br />
แต่ง ร้อยกรอง เข้า มา ร่วม ใน คอลัมน์<br />
กวีธรรม ขอ ให้ ตรวจ ทาน ให้ แน่ใจ สัก นิด นะ คะ ว่า<br />
บทกลอน นั้น<br />
ถูก ต้อง ตาม ฉันทลักษณ์ แล้ว หรือ ยัง จะ<br />
ได้ ช่วย กัน ใส่ใจ และ เผยแพร่ แต่ ใน สิ่ง<br />
ที่<br />
ถูก ต้อง ให้ ผู้<br />
อื่น<br />
กัน ค่ะ<br />
คุณ ผู้<br />
อ่าน สามารถ ตรวจ สอบ หรือ หาความ รู้<br />
เพิ่มเติม<br />
เกี่ยว<br />
กับ ฉันทลักษณ์ ของ กวี ไทย ได้ จาก ที่<br />
นี่<br />
ด้วย นะ คะ
ร้อยกรอง ของ ไทย<br />
(โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ร่าย)<br />
http://thaiarc.tu.ac.th/poetry/index.html<br />
๒.๔ ความ ยาว ของ บทความ และ การ จัด ย่อหน้า<br />
ปกติ แล้ว เรา ไม่ จำากัดความ ยาว ของ ชิ้น<br />
งาน ใน ทุก คอ<br />
ลัมน์ค่ะ แต่ ก็ อยาก ให้ ผู้<br />
เขียน ใช้ ดุลยพินิจ ดู ด้วย ค่ะ ว่า<br />
ความ ยาว ประมาณ ใด น่า จะ เหมาะสม โดย ลอง ดู จาก<br />
บทความ ที ลง ่ ใน เล่ม และ ลอง เทียบเคียง ความ รู้สึก<br />
ใน<br />
ฐานะ ผู้<br />
อ่าน ดู นะ คะ<br />
สำาหรับ เรื่องสั้น<br />
หรือ นวนิยาย ทีอาจ<br />
่ มีค วาม ยาว มาก<br />
กว่า บทความ อื่น<br />
ๆ และ มี การ เปลี่ยน<br />
ฉาก อยู บ้าง ่ อย่า<br />
ลืม เบรก สายตา ผู้<br />
อ่าน โดย การ ขึ้น<br />
ย่อหน้า ใหม่ เมื่อ<br />
ถึง<br />
จุด หนึ่ง<br />
ๆ ของ เรื่อง<br />
ที่<br />
เหมาะสม ด้วย นะ คะ เพราะ<br />
การ เขียน เป็น พรืด เห็น แต่ ตัวหนังสือ ติด ๆ กันลง มา<br />
ยาว ๆ จะ ลด ทอน ความ น่า อ่าน ของ บทความ ไป อย่าง<br />
น่า เสียดาย ค่ะ<br />
หาก บทความ ใด อ่าน ยาก ๆ หรือ มี จุด บกพร่อง ที ต้อง ่<br />
แก้ไข เยอะ มาก ๆ ทาง ทีม งาน อาจ จะ ต้อง ขอ อนุญาต<br />
เก็บ ไว้ เป็นอัน ดับ หลัง ๆ ก่อน นะ คะ<br />
<br />
๓. ส่ง บทความ ได้ที่<br />
ไหน อย่างไร<br />
๓.๑ กระดาน ส่ง บทความ<br />
เมื่อ<br />
เขียน อ่าน ทาน และ ตรวจ ทาน บทความ พร้อม ส่ง<br />
เรียบร้อย แล้ว งาน เขียน ทุก ชิ้น<br />
สามารถ โพ สท์ส่ง ได้ที่<br />
กระดาน “ส่ง บทความ ” ได้ เลย ค่ะ ที่:<br />
http://dungtrin.com/forum/viewforum.php?f=2<br />
โดย หัวข้อ กระทู้<br />
ขอ ให้ ใช้ ฟอร์แมท ลักษณะ นี้<br />
นะ คะ<br />
(ชื่อ<br />
คอลัมน์) ชื่อ<br />
เรื่อง<br />
โดย ชื่อ<br />
ผู้<br />
แต่ง<br />
เช่น<br />
(สัพเพเหระ ธรรม) เทพธิดา โรง ทาน โดย คน ไกล วัด<br />
(ธรรมะ ปฏิบัติ) เส้นทาง การ ปฏิบัติ 1 โดย satima<br />
(ของ ฝาก จาก หมอ) เครียด ได้...แต่ อย่า นาน โดย หมอ อติ<br />
เพื่อ<br />
ช่วย ให้ ทีม งาน สามารถ จัด หมวด หมู่<br />
ของ ชิ้น<br />
งาน<br />
ได้ เร็ว ขึ้น<br />
ค่ะ<br />
๓.๒ แนบไฟล์ Word มา ด้วย ทุก ครั้ง<br />
หาก แปะ เนื้อความ<br />
ลง ใน กระทู้<br />
เลย ฟอร์แมท ต่าง ๆ<br />
เช่น ตัว หนา ตัว บาง ตัว เอียง จะ หาย ไป ค่ะ เพื่อ<br />
ความ<br />
สะดวก รบกวน ทุก ท่าน แนบไฟล์ Word ทีพิมพ์<br />
่ ไว้ มา<br />
ด้วย นะ คะ (ใน หน้า โพสต์ จะ มี ปุ่ม<br />
Browse ให้ เลือก<br />
Attach File ได้ เลย ค่ะ)<br />
ใคร มี รูป ประกอบ ก็ Attach มา ด้วย วิธี เดียวกัน นี้<br />
เลย<br />
นะ คะ<br />
และ หาก ไฟล์มี ขนาด ใหญ่ ทำาเป็น zip เสีย ก่อน ก็ จะ<br />
ช่วย ประหยัด พื้นที่<br />
ได้ ไม่ น้อย ค่ะ<br />
<br />
๔. ส่ง แล้ว จะ ได้ ลง หรือ ไม่<br />
ปกติ แล้ว เวที แห่ง นี เป็น ้ เวที ที เปิด ่ กว้าง หาก บทความ<br />
นั้น<br />
ให้ เนื้อหา<br />
สาระ ที เป็น ่ ไป เพื่อ<br />
เกื้อกูล<br />
กัน ใน ทาง สว่าง<br />
และ เป็น แนวทาง ที่<br />
ตรง ตาม แนวทาง คำา สอน ของ<br />
พระพุทธเจ้า หรือ เป็น ประโยชน์ ต่อ ผู้<br />
อ่าน จาก ผู้<br />
รู้<br />
จริง<br />
ใน ด้าน ที่<br />
เชี่ยวชาญ<br />
ก็ จะ ได้ รับ การ ลง แน่นอน ค่ะ<br />
ทั้งนี้<br />
รวม ถึง ความ ยาก ง่าย ใน การ อ่าน พิจารณา<br />
บทความ การ แก้ไข จุด บกพร่อง ต่าง ๆ ใน งาน พิสูจน์<br />
อักษร หาก เป็น ไป อย่าง คล่องตัว ก็ จะ ช่วย ให้ พิจารณา<br />
ชิ้น<br />
งาน ได้ ง่าย ขึ้น<br />
ด้วย ค่ะ<br />
แต่ หาก บทความ ใด ยัง ไม่ ได้ รับ คัดเลือก ให้ ลง ก็ อย่า<br />
เพิ่ง<br />
หมด กำาลังใจ นะ คะ วัน หนึ่ง<br />
คุณ อาจ รู้<br />
อะไร ดี ๆ<br />
และ เขียน อะไร ดี ๆ ใน มุม ที่<br />
ใคร ยัง ไม่ เห็น เหมือน คุณ<br />
อีก ก็ได้ ค่ะ : )<br />
และ ถ้า อยาก เริ่ม<br />
ต้น การ เป็น นัก เขียน ธรรมะ ที ดี ่ ก็ ลอง<br />
ติดตาม อ่าน คอลัมน์ เขียน ให้ คนเป็น เทวดา ที คุณ ่ ‘ดัง<br />
ตฤณ ’ มา ช่วย เขียน เป็น นัก เขียน ประจำา ให้ ทุก สัปดาห์<br />
ดู นะ คะ<br />
ขอ อนุโมทนา ใน จิต อัน มี ธรรม เป็น ทาน ของ ทุก ท่าน ค่ะ
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
dharma at hand<br />
มาร่วมเป็นอีกหนึ่งกำาลัง<br />
ที่ช่วยสร้างภาพใหม่ให้กับพระพุทธศาสนา<br />
ด้วยการร่วมส่งบทความ ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ท้ายเล่ม<br />
หรือที่<br />
http://dungtrin.com/dharmaathand/
Change language