Cyfrowo - Radio-lider Magazyn Profesjonalistów Radia

W naszych wspomnieniach pora teraz
na omówienie wa˝nej funkcji, jakà pe∏ni∏a
rozg∏oÊnia na MyÊliwieckiej – o emisji
programów centralnych Polskiego
Radia. Poczàtkowo Program I na fali
d∏ugiej i II na fali Êredniej, a póêniej, od
1 marca 1958 r. równie˝ Program III na
fali ultrakrótkiej.
Nie sposób te˝ nie wspomnieç o wydziale
technicznym, bez którego bezawaryjna
praca aparatury zbudowanej
na bazie elementów z amerykaƒskiego
demobilu, by∏aby niemo˝liwa. MyÊl´ tu
oczywiÊcie o Wydziale Konserwacji kierowanym
wówczas przez in˝. Krzysztofa
Wojtowicza.
W drugim odcinku naszych wspomnieƒ
(„Radio Lider” nr 3/4 2006) omawialiÊmy
budow´ na MyÊliwieckiej nowoczesnych
na owe czasy zespo∏ów
emisyjnych. Stanowi∏y one wówczas
prze∏om w technologii rozg∏oÊni, dzisiaj
sà anachronizmem. Przypomnijmy naszym
Czytelnikom, zw∏aszcza tym
m∏odszym, jak wyglàda∏ taki zespó∏
emisyjny i jak funkcjonowa∏.
Halina Dàbrowska: Ujmujàc
rzecz lapidarnie, zespo∏em emisyjnym
nazywamy miejsce, skàd nadawany
jest program. Jest to grupa pomieszczeƒ
po∏o˝onych w bezpoÊrednim sàsiedztwie
i wyposa˝onych w odpowiednie
urzàdzenia technologiczne po∏àczone
w uk∏ad funkcjonalny,
umo˝liwiajàcy emisj´ i kontrol´ jednego
programu. Na MyÊliwieckiej ka˝dy zespó∏
sk∏ada∏ si´ z czterech pomieszczeƒ:
studia spikerskiego, pokoju inspektora
programu, amplifikatorni i sta-
26
HISTORIA RADIA
Nasza MyÊliwiecka
Z Halinà Dàbrowskà, by∏ym dyrektorem
– naczelnym in˝ynierem Polskiego Radia
– rozmawia Witold Kasiƒski.
1. Amplifikatornia Programu I, przy konsolecie Barbara
Klimkiewicz. Fot. Archiwum
nowiska odtwarzajàcego. By∏y one (z
wyjàtkiem Programu III) po∏àczone mi´dzy
sobà oknami dêwi´koszczelnymi,
pozwalajàcymi na wzajemnà widocznoÊç
a tak˝e, gdyby zawiod∏y Êrodki komunikacji
wewn´trznej i sygnalizacja
Êwietlna, na wzajemne porozumiewanie
si´ przy pomocy gestów.
Stanowisko spikerskie by∏o wyposa-
˝one w dwa mikrofony pracujàce równolegle
i sfazowane, pulpit wyposa˝ony
w interkom z priorytetem i zwieracz mikrofonu.
Nad oknem do inspektora programu
by∏y umieszczone 3 lampy sygnalizujàce:
zielona – „˝àdanie otwarcia
mikrofonu do amplifikatorni”,
czerwona – „otwarcie mikrofonu” i bia∏a
– „u˝ycie zwieracza”.
Stanowisko spikerskie by∏o wyposa-
˝one równie˝ w gramofon oraz zestaw
p∏yt z ró˝nymi rodzajami muzyki. Spiker
móg∏ w ten sposób uzupe∏niç luk´
w programie.
1
cz. 7
Stanowisko inspektora programu
by∏o wyposa˝one w g∏oÊnik kontrolny
oraz pulpit zawierajàcy sygnalizacj´
Êwietlnà, interkom, telefon wewn´trzny,
a tak˝e plombowany przycisk zwieracza
programu. Zadaniem inspektora
by∏o czuwanie nad nieprzerwanà emisjà
programu i jego ewentualne zmiany
(np. gdy nastàpi∏a jakaÊ przerwa na ∏àczach
w czasie transmisji).
Witold Kasiƒski: Nast´pnym
z kolei pomieszczeniem, usytuowanym
pomi´dzy inspektorem programu a stanowiskiem
odtwarzajàcym by∏a amplifikatornia
– serce zespo∏u emisyjnego.
H.D.: Mo˝na to tak nazwaç, bo amplifikatornia,
wyposa˝ona w zespó∏ urzàdzeƒ
umo˝liwiajàcych kierowanie technicznym
procesem emisji i jej kontrol´
by∏a nie tylko sercem, ale i mózgiem zespo∏u
emisyjnego. Podstaw´ wyposa-
˝enia stanowi∏o urzàdzenie manipulacyjno-kontrolne
w postaci konsolety typu
1020 zaprojektowanej i wykonanej
w Centralnych Warsztatach Polskiego
Radia.
styczeƒ/luty 2007