(Botuar në revistën letrare “Jeta e Re” 2010)

hijen e fiksionit. Një fiksion i cili pavarësisht se sa është absurd për një lexues mbetet i besueshëm
në konturat e fiksionit. Mundësia e shtjellimit të dy linjave paralele të kësaj vepre i mundësoi
autorit të jetë në gjendje ta mbajë të interesuar si lexuesin e rëndomtë, i cili ngazëllehet nga një
rrëfim intrigues fiksional, ashtu edhe lexuesin e ditur, i cili e tejkalon një barrierë të tillë dhe
depërton në nivelin më të thellë të veprës.
Antiprocesionit i atribuohet cilësia e një romani postmodern bazuar në dëshminë mjaft të pastër të
cilën ai e jep, mbi të qenit i tillë. Koncepti aristotelian mbi artin përfaqësohet nga mimesis apo
imitimi. Modernistët e konceptonin atë si krijim, mirëpo postmodernistët as nuk krijojnë, as nuk
interpretojnë, ata kombinojnë. Tematika postmoderne përfshin një numër të madh të sferave të
jetës. Mirëpo, një vepër eklektike kërkon edhe një shkrues erudit. Autori në rastin tonë është në
gjendje të krijojë një vepër postmoderne, duke bërë një fuzion mjaft homogjen të informacioneve
që nuk kanë ndonjë lidhshmëri të qëndrueshme.
Aftësia e thurjes së rrjetave konektuese ndërmjet tematikave të ndryshme është faktori, i cili e
veçon këtë autor nga të tjerët, faktor ky i cili ndryshe mund të quhet edhe si stil i të shkruarit.
Përfshirja e një tematike të gjerë dhe të shumëngjyrshme në veprat postmoderne në njëfarë forme
e kërkon detyrimisht një kompozicion më kompleks. Ky kompozicion është i tipit të kolazhit, i cili
e bën të mundur integrimin e të gjitha tematikave. Ky model kompozicional shfaqet në
Antiprocesion së bashku me një përzgjedhje mjaft të kujdesshme të temave adekuate që bën autori.
I strukturuar sipas parimit të palimpsestit, ky roman përfshin informacione të shumta e të
shumëllojshme. Lista e tematikave nga e cila autori mund të përzgjedh nuk është e panjohur, mbi
të gjitha ato janë të lidhura me jetën dhe kanë përmbajtje historike, sociale dhe kulturore (në një
sens më të gjerë të këtyre fushave). Ndaj, tematika nuk e ndan autorin nga të tjerët, por është
veçantia e stilit kompilues të tij ajo e cila e bën këtë përcaktim. Mirëpo, pa e përjashtuar rëndësinë
e temës që shtjellohet, për shkak se mbi të gjitha ndeshjet e klasifikimeve kundërshtuese shumë të
theksuara, si ndërmjet mashkullit dhe femrës, sistemit diktatorial dhe demokratik, janë faktorë
esencialë që e klasifikojnë këtë vepër si postmoderne.
Efekte mjaft të dukshme të cilat transmetohen në këtë vepër si në të gjitha veprat e stilit
postmodern janë edhe lojërat e ndryshme me sintaksën dhe zgjatja e ekzagjeruar e saj. Këto cilësi
ekskluzivisht postmoderne, të shfaqura mjaft mirë në vepër, na ndihmojnë në tipizimin e saj si
vepër postmoderne.
Dokumentariteti
Elementet postmoderne
Në këtë vepër dokumentariteti luan një rol mjaft interesant. Përfshirja e këtij indikatori në vepër,
jo vetëm që shërben si faktor adicional në klasifikimin e saj si vepër postmoderne, por ka edhe një
funksion tjetër kardinal në intranarracionin e saj. Dokumentariteti shërben për të ofruar
informacione të domosdoshme për krijimin e një kontinuiteti të rrëfimit, i cili i dedikohet lexuesit
me njohuri të avancuara. Mirëpo, njëkohësisht ai i risiguron lexuesit e rëndomtë informacione mbi
relevancën e rrëfimit fiksional të cilin po e përcjellin.