Metody badania materiaÅów i ukÅadów mechatronicznych - Instytut ...
Metody badania materiaÅów i ukÅadów mechatronicznych - Instytut ...
Metody badania materiaÅów i ukÅadów mechatronicznych - Instytut ...
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Politechnika Łódzka<br />
Wydział Mechaniczny<br />
<strong>Instytut</strong> Inżynierii Materiałowej<br />
LABORATORIUM<br />
NAUKI O MATERIAŁACH<br />
Ćwiczenie nr 2<br />
Temat: <strong>Metody</strong> <strong>badania</strong> materiałów i układów <strong>mechatronicznych</strong>.<br />
Łódź 2010
BADANIA METALOGRAFICZNE<br />
Metalografią nazywamy dział metaloznawstwa, który zajmuje się opisem struktury metali i stopów<br />
przy wykorzystaniu metod mikro, makro.<br />
BADANIA MAKROSKOPOWE<br />
1. Cel ćwiczenia<br />
Celem ćwiczenia jest poznanie mikroskopowych metod badań ( okiem nieuzbrojonym lub przy<br />
kilkukrotnym powiększeniu) materiałów, elementów maszyn i narzędzi w celu określania jakości i/lub<br />
wad będących wynikiem procesów odlewniczych, spawalniczych, przeróbki plastycznej, obróbki<br />
cieplnej oraz cieplno chemicznej.<br />
2. Wiadomości teoretyczne<br />
Badania makroskopowe (PN-EN 1321:2000, ISO17639)<br />
Badania makroskopowe przeprowadza się przy pomocy lup o powiększeniu do 30 razy lub<br />
„okiem nieuzbrojonym”. Dzięki tego typu badaniom jesteśmy w stanie ocenić jakość<br />
materiału gotowych wyrobów lub półfabrykatów.<br />
Podczas tych badań możliwe jest wykrycie:<br />
-nieciągłości materiału: pęknięcia, zawalcowań, jam skurczowych, pęcherzy podskórnych<br />
-niejednorodności chemicznych<br />
-niejednorodności strukturalnych (stali, surówek, żeliwa i innych stopów).<br />
Badania makroskopowe wykonuje się na powierzchni próbki wypolerowanej lub wytrawionej,<br />
przy pomocy odpowiedniego odczynnika.<br />
Należy pamiętać, że sposób pobierania próbki do <strong>badania</strong> nie powinien wpływać na<br />
wyniki badań.<br />
Odczynniki do badań makroskopowych:<br />
- odczynniki do trawieniu powierzchniowego takie jak odczynnik Heyna, Anczyca, Adlera<br />
zawierają sole miedzi, które osadzają się w miejscach bogatych w żelazo natomiast miejsca<br />
bogatsze w C, P i S zostają znacznie zaciemnione.<br />
- odczynniki do głębokiego trawienia, czyli wodne roztwory kwasów działają korodująco na<br />
powierzchnię metalu najbardziej w miejscach nieciągłości w postaci por, zażużleń, pęknięć<br />
lub rzadzizn materiałowych a także w miejscach niejednorodnych strukturalnie, czyli w osiach<br />
dendrytów, warstwach zahartowanych, spoin lub wtopień.<br />
Odczynniki do trawienia próbek w <strong>badania</strong>ch makroskopowych (PN-CR12361:2002).<br />
Materiał Nazwa i skład odczynnika Warunki<br />
wykonania próby<br />
Stal<br />
Jacewicza<br />
Szlif zgrubny,<br />
38cm 3 HCl + temp. 60 - 70°C,<br />
+ 12cm 3 H 2 S0 4 (l,83) + czas 15 - 60 min<br />
+ 50 cm 3 H 2 0<br />
Stal 100 cm 3 HC1 (1,19) +<br />
+100 cm 3 H 2 0<br />
Szlif zgrubny,<br />
temp. pokojowa,<br />
czas do 24 h lub<br />
temp. 60 - 80°C,<br />
czas 15 - 60 min<br />
Zastosowanie i działanie<br />
odczynnika<br />
Głębokie trawienie.<br />
Roztrawia nieciągłości<br />
materiału i większe<br />
skupiska wtrąceń niemetalicznych.<br />
Ujawnia<br />
włóknistość<br />
jw.
Stal<br />
Stal<br />
Stal<br />
Stal<br />
Stal<br />
Stal<br />
Stal<br />
Aluminium i<br />
jego stopy<br />
Aluminium i<br />
jego stopy<br />
Miedź i jej<br />
stopy<br />
Miedz i jej<br />
stopy<br />
Anczyca<br />
2gCuS0 4 *5H,0 +<br />
+ 8gNH 4 Cl + 100cm 3 H 2 O<br />
Heyna<br />
10gCuCl 2 *3NH4Cl*2H 2 O +<br />
+100 cm 3 H 2 0<br />
Oberhoffera<br />
0,5 g SnCl 2 + 1 g CuCl 2 +<br />
+ 30 g FeCl 3 +<br />
+ 50 cm3 HC1 (1,19) +<br />
+ 500 cm8 H 2 O i 500 cm3<br />
alkoholu etylowego<br />
Fry'a<br />
120 cm3 HC1 (1,19) +<br />
+ 90 g CuCl2 + 100 cm8<br />
H20<br />
Baumanna<br />
2 - 5 cm3 H2SO4 (1,84) +<br />
+ 100 cm3 H20<br />
Adlera<br />
3 g CuCl2*2NH4CI*2H20 +<br />
+ 50cm3HC1 + 15gFeCl3 +<br />
+ 25 cm3 H20 lub 10%<br />
roztwór HNO 3 w alkoholu<br />
etylowym<br />
Nasycony roztwór wodny<br />
chlorku miedziowoamonowego<br />
CuCl 2 -3NH 4 Cl-2H 2 0<br />
60 cm3 HF (40%) + + 180<br />
cm3 HC1 (1,19) + + 60 cm3<br />
HNO3 (1,4) + + 1000 cm3<br />
H20<br />
1 g NaOH + 100 cm3 H20<br />
10 - 20 cm3 - (40%) HF +<br />
+ 100 cm3 H 2 O następnie<br />
trawić w stężonym HCl<br />
10 g nadsiarczanu amonu +<br />
100 cm3 H20<br />
10% roztwór wodny NH 3 z<br />
kilkoma kroplami wody<br />
utlenionej<br />
Szlif gładki,<br />
temp. 20°C,<br />
czas do 5 min<br />
jw.<br />
Szlif b. gładki,<br />
temp. 20°C, czas do<br />
60 s<br />
Szlif gładki, temp.<br />
20°C, czas 5 - 30<br />
min<br />
Szlif gładki, temp.<br />
20°C, czas do 5 min<br />
Szlif b. gładki,<br />
temp. 20°C, czas<br />
ok. 60 s<br />
Szlif gładki, temp.<br />
20°C, czas 1 - 2<br />
min<br />
Szlif gładki, temp.<br />
20°C, czas kilka<br />
minut<br />
Szlif gładki<br />
Szlif gładki. Należy<br />
stosować zaraz po<br />
zrobieniu<br />
Szlif gładki<br />
Ujawnienie segregacji<br />
fosforu (struktury pierwotnej<br />
i włóknistości).<br />
Miejsca o podwyższonej<br />
zawartości fosforu są<br />
ciemniejsze<br />
jw.<br />
Ujawnienie segregacji<br />
fosforu, a więc wykrywanie<br />
struktury pierwotnej i<br />
kierunku przebiegu<br />
włókien. Miejsca 0 obniżonej<br />
zawartości fosforu są<br />
ciemniejsze<br />
Ujawnienie linii płynięcia<br />
w miękkiej stali. Efekt<br />
zwiększa się po uprzednim<br />
podgrzaniu próbki przez 30<br />
min w temp. 200 - 300°C<br />
Ujawnianie segregacji<br />
siarki. Miejsca wzbogacone<br />
w S dają na papierze<br />
fotograficznym ciemne<br />
plamy<br />
Trawienie spoin; ujawnia<br />
warstwy spoiny i strefę<br />
wpływu ciepła<br />
Wytrawianie pęknięć<br />
wodorowych (płatków<br />
śnieżnych)<br />
Niejednorodności strukturalne,<br />
pęknięcia<br />
jw.<br />
jw.<br />
jw.
Z najczęściej spotykanych badań makroskopowych wyróżniamy:<br />
-<strong>badania</strong> makroskopowe materiału po procesie odlewania:<br />
-dzięki tego rodzaju badaniom istnieje możliwość ustalenia jamy usadowej, czyli<br />
wewnętrznych nieciągłości metalu powstałych przy krzepnięciu rzadzizny (zażużlonej<br />
lub trans krystalicznej) przejawiającej się wyraźnym występowaniem kryształów<br />
słupowych, segregacji strefowej oraz segregacji dendrytycznej.<br />
-<strong>badania</strong> makroskopowe materiału po przeróbce plastycznej:<br />
-dzięki tego rodzaju badaniom istnieje możliwość analizy poprzecznej lub podłużnej<br />
próbki poddanej procesom stalowniczym (pozostałości jamy usadowej, niezgrzane<br />
pęcherze gazowe, segregacja strefowa) po szlifowaniu oraz zapoznanie się z<br />
rezultatami przeróbki plastycznej. Wady, jakie można wykryć to podłużne rysy<br />
walcownicze, pęknięcia, naderwania, linie Ludersa.<br />
-Próba Baumana (PN-87/H-04514) pozwala na zapoznanie się z rozmieszczeniem<br />
siarki w próbce, dzięki zachodzącej reakcji chemicznej między siarką z powierzchni<br />
próbki, 5% wodnym roztworem H2SO4 a emulsją bromosrebrowego papieru<br />
fotograficznego.<br />
MnS(FeS) + H 2 S0 4 – MnSO 4 (FeSO 4 ) + H 2 S<br />
H 2 S + 2AgBr - Ag 2 S + 2HBr<br />
Powstałe zaciemnienia siarczku srebra powstałe na papierze fotograficznym<br />
wielkością i kształtem odpowiadają skupieniom siarki w stali jednak próba ta nie jest<br />
próbą ilościową a na podstawie zanieczyszczeń można wnioskować o poprzedniej<br />
przeróbce plastycznej materiału, o obecności pozostałości jamy usadowej oraz skupień<br />
fosforu.<br />
-<strong>badania</strong> makroskopowe złącz spawanych:<br />
-dzięki tego rodzaju badaniom istnieje możliwość ujawnienia błędów kształtu<br />
geometrycznego i wymiarów spoiny, strefy wpływu ciepła, wad budowy spoiny<br />
(rozlewy, nawisy, podtopy, wycieki) oraz nieciągłości metalu, spoiny i złącza. Wady<br />
mogą być spowodowane niewłaściwą techniką wykonania spoiny lub niewłaściwym<br />
składem chemicznym otuliny lub zanieczyszczeń stopiwa.<br />
-<strong>badania</strong> makroskopowe części po obróbce cieplnej i cieplno-chemicznej:<br />
-dzięki tego rodzaju badaniom istnieje możliwość określenia rodzaju obróbki cieplnej,<br />
wykrycia przegrzania, oceny równomierności grubości warstw zahartowanych,<br />
nawęglonych lub odwęglonych powierzchni na przełomach lub szlifach elementów.<br />
O ile to możliwe <strong>badania</strong> wygodniej wykonywać na specjalnie przygotowanych<br />
próbkach kontrolnych.<br />
-<strong>badania</strong> makroskopowe przełomu zmęczeniowego:<br />
-dzięki tego rodzaju badaniom istnieje możliwość określenia obecności lokalnych<br />
odkształceń plastycznych a także mikro i makropor.<br />
Oglądając powierzchnie złomów zmęczeniowych wyróżnić można rodzaj strefy<br />
zmęczeniowej wraz z ogniskiem złomu, strefą linii spoczynkowych, strefą złomu<br />
resztkowego, co pozwala na określenie rodzaju naprężeń okresowo zmiennych oraz<br />
ich wielkości.
Rys. 1. Złom zmęczeniowy<br />
1- ognisko<br />
2- strefa pęknięcia zmęczeniowego z liniami spoczynku<br />
3- strefa pęknięcia doraźnego<br />
Wygląd złomu zmęczeniowego zależy od rodzaju i wielkości obciążeń<br />
zmęczeniowych, jakie spowodowały zniszczenie. Dzięki tej zależności na podstawie<br />
obserwacji mikroskopowych złomu można odtworzyć charakter obciążeń oraz ustalić<br />
położenie ogniska pęknięcia. O wartości naprężenia zmiennego decyduje wielkość<br />
pola powierzchni strefy pęknięcia zmęczeniowego. Im mniejsza jest ta strefa pęknięcia<br />
zmęczeniowego w porównaniu ze strefą pęknięcia doraźnego tym większa jest<br />
wartość naprężenia zmęczeniowego. Duże pole powierzchni strefy pęknięcia<br />
zmęczeniowego (bardziej wygładzonej), świadczy o małym naprężeniu małej<br />
prędkości rozprzestrzeniania pęknięcia.<br />
-<strong>badania</strong> makroskopowe zużytych i zniszczonych materiałów:<br />
-dzięki tego rodzaju badaniom istnieje możliwość określenia stopnia zużycia<br />
eksploatacyjnego jakościowego i ilościowego części. Zmiany te dotyczą wymiarów<br />
geometrii, masy i składu chemicznego, struktury i stanu naprężeń, obejmując swym<br />
zasięgiem przede wszystkim warstwy przypowierzchniowe, a niekiedy całe części.<br />
Zużyciem nazywamy trwałe, niepożądane zmiany zachodzące w czasie eksploatacji<br />
w sposób ciągły w wyniku, czego okres wykonywanej przez dane urządzenie pracy<br />
stopniowo wyczerpuje się.<br />
Część nadająca się do dalszej eksploatacji to część uszkodzona natomiast część<br />
przeznaczona do kasacji to część zniszczona.<br />
Trwałością nazywamy odporność materiału na zużycie (postępujące niszczenie<br />
powierzchni pod działaniem otoczenia, przy stabilności struktury w warunkach pracy<br />
elementu). W odróżnieniu od zjawisk wytrzymałościowych powodujących de kohezję,<br />
zużycie powoduje uszkodzenie powierzchni i tylko w szczególnych przypadkach<br />
w połączeniu ze zmianami struktury może być przyczyną pęknięcia. Wraz<br />
z uszkodzeniem powierzchni rośnie jej chropowatość i zmniejszają się wymiary<br />
przekrojów elementu, czyli powiększa opory tarcia, stwarza nadmierne luzy i drgania<br />
oraz generuje dodatkowe naprężenia.<br />
Na trwałość materiału zasadniczy wpływ wywiera stabilność mikrostruktury a także<br />
stan naprężeń, geometria powierzchni, właściwości fizykochemiczne (adhezja,<br />
adsorpcja) w warstwie wierzchniej.<br />
W zależności od zjawiska powodującego zniszczenie wyróżnia się:<br />
-zużycie cierne powodowane tarciem;<br />
-zużycie kawitacyjne powodowane kawitacją;<br />
-zużycie korozyjne powodowane agresywnym działaniem środowiska.
BADANIA MIKROSKOPOWE<br />
1. Cel ćwiczenia<br />
Celem ćwiczenia jest poznanie:<br />
-metod badań metalograficznych mikroskopowych przy użyciu mikroskopów optycznych,<br />
-budowy mikroskopów metalograficznych optycznych.<br />
2. Wiadomości teoretyczne<br />
POBIERANIE PRÓBEK<br />
Badania mikroskopowe przeprowadzane są w celach oceny:<br />
-rodzaju<br />
-wielkości<br />
-kształtu<br />
-rozmieszczenia składników strukturalnych w badanym materiale.<br />
Badania polegają na obserwacji pod mikroskopem gładkich i płaskich powierzchni (zgładów)<br />
trawionych w odpowiedni sposób zależny od rodzaju materiału i wykrywanych składników<br />
strukturalnych. Badania mikroskopowe przeprowadzane są na małych, odpowiednio wyciętych z<br />
większego kawałka materiału próbkach.<br />
Wycinanie próbek może odbywać się różnymi sposobami, jednak w taki sposób, aby wycinanie<br />
odbywało się bez naruszenia badanej struktury lub usunięcia badanej warstwy powierzchniowej.<br />
W przypadku, gdy zachodzi konieczność zachowania nieodkształconej krawędzi próbki<br />
i nieuszkodzonej warstwy sąsiadującej z tą krawędzią, należy przed wycięciem próbki pokryć<br />
powierzchnię przedmiotu galwaniczną warstwą metalu innego niż badany.<br />
Kształt i wymiary próbki maja duży w pływ na jakość wykonania szlifu. Najlepszym okazuje się szlif<br />
o powierzchni 1 do 2 cm 2 o kształcie kwadratowym lub okrągłym o wysokości 8 do 15mm.<br />
Ułatwieniem w wykonaniu szlifu może okazać się sfazowanie krawędzi próbki.<br />
INKLUDOWANIE PRÓBEK<br />
Inkludowanie próbek przeprowadza się w przypadku, gdy próbki lub badane powierzchnie są na tyle<br />
małe, że powstają trudności z przeprowadzeniem operacji ich szlifowania i późniejszego polerowania.<br />
Dzięki zainkludowaniu próbek w niskotopliwej substancji niemetalicznej lub stopie metalowym<br />
zwiększamy powierzchnie szlifu i wysokość próbki.<br />
Małe próbki, o ile to możliwe, można także umieszczać w specjalnych uchwytach wykonanych z<br />
dwóch płytek metalowych ściąganych śrubami. Próbkę taką mocuje się w taki sposób, aby<br />
powierzchnia polerowana była na jednym poziomie z odpowiednimi powierzchniami zacisku.<br />
W celu ochrony krawędzi próbki przed uszkodzeniem oraz polepszenia przylegania do zacisku próbek<br />
o nieregularnych kształtach wkłada się cienkie blaszki miedziane między próbkę i płytki zacisku.<br />
4<br />
1<br />
3<br />
2<br />
Rys.1. Zacisk do inkludowania próbek<br />
1- płytki, 2- śruby, 3- blaszki miedziane, 4- próbka
Obecnie o wiele szersze zastosowanie znalazło inkludowanie próbek w tworzywach sztucznych takich<br />
jak epidian.<br />
Rys.2. Schemat inkludowania w masach plastycznych<br />
1- matryca, 2- stempel, 3- płytka, 4- próbka, 5- masa<br />
plastyczna, 6- spirala grzałki elektrycznej, P- nacisk<br />
WYKONANIE SZLIFU<br />
Wykonanie szlifu przeprowadza się następująco:<br />
1) wyrównanie odpowiedniej powierzchni i szlifowanie zgrubne na papierach o<br />
ziarnistości 60 do 800.<br />
-przenosząc szlifowanie próbki z papieru o większej ziarnistości na papier o ziarnistości<br />
mniejszej należy próbkę jak i ręce dobrze przepłukać w wodzie<br />
3) polerowanie.<br />
Przy polerowaniu można także stosować można także specjalnych past polerskich,<br />
którymi pokrywa się powierzchnie tarcz polerskich.<br />
Natychmiast po zakończeniu polerowania, szlif powinien być starannie spłukany w<br />
silnym strumieniu wody i bardzo szybko osuszony w strumieniu sprężonego<br />
powietrza. Jeśli po osuszeniu, powierzchnia szlifu pozostanie matowa lub z zaciekami,<br />
należy przepolerować ją ponownie na zwilżonej tarczy.<br />
Rys. Złe wypolerowanie próbki<br />
Po wypolerowaniu, powierzchnia szlifu powinna być zupełnie lustrzana, gładka, bez<br />
rys i płaska.<br />
Rysy na wypolerowanym szlifie nie powinny być widoczne ani okiem nieuzbrojonym,<br />
ani pod mikroskopem.
Rys. Dobre wypolerowanie próbki<br />
Szlif niedobrze wykonany można poprawić tylko przez ponowne szlifowanie<br />
i polerowanie. Szlifu nie wolno dotykać palcami, gdyż nie powinien być zatłuszczony.<br />
W celu oceny mikrostruktury wytrawiany wcześniej przygotowany zgład<br />
w specjalnych odczynnikach (PN-61/H-04503 i PN-75/H-04512):<br />
Odczynniki do trawienia metali<br />
Rodzaj stopu Skład odczynnika Sposób trawienia Zastosowanie<br />
Stopy Fe-C<br />
Stopy Fe-C<br />
Stale węglowe i<br />
niskostopowe<br />
Stale węglowe i<br />
stopowe do ulepszenia<br />
Stale stopowe<br />
chromowe i<br />
szybkotnące<br />
Stopy miedzi<br />
Stopy miedzi<br />
Nital - MilFe<br />
1 - 5cm 3 HN03+ 100 cm<br />
alkoholu etylowego<br />
Pikral - Mi3Fe 2—5 cm 3 kwasu<br />
Kilka sekund do kilku<br />
minut w zależności od<br />
rodzaju i stopu<br />
pikrynowego +100 cm 3 alkoholu minut w zależności od<br />
etylowego<br />
Zasadowy pikrynian sodu —<br />
Mi9Fe<br />
25 g NaOH + 2 g kwasu<br />
pikrynowego + 75 g H20<br />
Mi7Fe<br />
5 cm 3 kwasu pikrynowego +<br />
0,5% alkilosulfonianu sodu<br />
(teepol) +100 cm 3 H20<br />
Mi13Fe<br />
10 g żelazicyjanku potasu +<br />
+ 10 g wodorotlenku potasu +<br />
+ 100 ml H20<br />
Mi20Cu<br />
10g nadsiarczanu amonu<br />
(NH4)2S2O3+<br />
- 20 cm 3 NH4OH +<br />
- 80 cm 3 H 2 0<br />
Mi19Cu<br />
20 g bezwodnika kwasu<br />
chromowego +<br />
+ 5 cm3 HN08 (1, 4) +<br />
+ 75 cm3 H20<br />
Kilka sekund do kilku<br />
rodzaju stopu<br />
Temp. 60~100°C, kilka<br />
do kilkunastu minut<br />
Temp. ok. 55°C, czas<br />
traw. 1 - 3 min<br />
W temp. pokojowej<br />
Temp. 20°C, płukanie<br />
alkoholem<br />
Temp. 20°C, płukanie<br />
alkoholem<br />
Ujawnia granice ziaren i<br />
składniki strukturalne<br />
stopów<br />
jw.<br />
Zabarwia na brunatny kolor<br />
cementyt i azotki żelaza -<br />
ferryt pozostawia jasny<br />
Ujawnia granice ziaren<br />
austenitu w stalach<br />
zahartowanych i<br />
odpuszczonych<br />
Do stali stopowych<br />
narzędziowych. Trawi<br />
węgliki stopowe. Do stali<br />
18-8. Trawi wysokotemperaturowy<br />
ferryt<br />
Ujawnia granice ziaren<br />
Ujawnia granice ziaren
Stopy miedzi<br />
Stopy aluminium<br />
Stopy aluminium<br />
Do cynku<br />
Do cyny i stopów<br />
Do ołowiu i stopów<br />
Mi23Cu<br />
100 g nadsiarczanu amonowego<br />
+1 dm3 wody<br />
Mi1Al<br />
0,5 cm3 HF (1,13) + + 99,5 cm3<br />
H20<br />
Mi7Al<br />
1 g NaOH + 100 cm3 H20<br />
Ni35Zn<br />
5 cm3 HN0 3 (1,4) +<br />
+ 95 cm3 alkoholu etylowego<br />
Mi38Sn<br />
15 cm3 HNO3 (1,4) +<br />
+ 95 cm3 alkoholu etylowego<br />
Trawienie na zimno lub w<br />
60°C, płukanie wodą lub<br />
alkoholem<br />
Temp. 20°C, płukanie wodą<br />
lub alkoholem<br />
Temp. 50°C, czas 5 - 180 s,<br />
płukanie 5% HNO3 i wodą<br />
lub alkoholem<br />
Temp. 20°C, płukanie<br />
alkoholem<br />
Temp. 20°C, płukanie<br />
alkoholem<br />
Mi42Pb<br />
Temp. 20°C, płukanie<br />
5 cm3 kwasu octowego lodowatego alkoholem<br />
+ 95 cm3 alkoholu etylowego<br />
Ujawnia granice ziaren<br />
Ujawnia granice ziaren i fazy<br />
międzymetaliczne<br />
Ujawnia fazy międzymetaliczne<br />
w stopach z Cu, Ni<br />
Ujawnia granice ziaren<br />
Ujawnia granice ziaren.<br />
Wytrawia fazy bogate w Pb<br />
Ujawnia granice ziaren i<br />
struktury pierwotnej w stopach<br />
z Sb<br />
BADANIA DEFEKTOSKOPOWE<br />
PN-EN 1330-1:2001<br />
1. Cel ćwiczenia<br />
Celem ćwiczenia jest zapoznanie studentów z zasadami badań defektoskopowych oraz z ich<br />
zastosowaniem w praktyce przemysłowej.<br />
2. Wiadomości teoretyczne<br />
Badania defektoskopowe wykorzystywane są do wykrywania wad wewnętrznych, takich jak:<br />
pęknięcia, pory, pęcherze, rzadzizny i inne nieciągłości, oraz większych wtrąceń niemetalicznych, bez<br />
zniszczenia badanego elementu. Ich zaletą jest możliwość stu procentowej, a nie jak z przypadku<br />
metod niszczących tylko wyrywkowej kontroli.<br />
Podstawowe <strong>badania</strong> defektoskopowe to:<br />
-wizualne (PN-EN 970:1999/Ap1:2003):<br />
-dzięki tym badaniom możemy ocenić strukturę materiału okiem nieuzbrojonym lub za<br />
pomocą lupy o kilkukrotnym powiększeniu w celu orientacyjnego określenia wad procesu<br />
technologicznego a więc wad odlewniczych, spawalniczych, przeróbki plastycznej itd.<br />
-ultradźwiękowe (PN-EN 583-1:2001/A1:2006, PN-EN 1330-4:2002):<br />
-służą do wykrywania wad materiałów znajdujących się wewnątrz grubych przedmiotów.<br />
Metoda ta wykorzystuje rozchodzenie się drgań mechanicznych przy częstotliwości 20000<br />
drgań na sekundę w ośrodkach metalicznych tj. ciekłych, gazowych natomiast próżnia stanowi<br />
dla tych fal nieprzebytą barierę. W <strong>badania</strong>ch tych można zauważyć wpływ właściwości<br />
sprężystych i jednorodności struktury materiału na rozchodzenie się fal ultradźwiękowych.<br />
-metody ultradźwiękowe znalazły zastosowanie głównie do badań przedmiotów o dużych<br />
wymiarach, które nie mogą być prześwietlane promieniami Rentgenowskimi ze względu na<br />
swe gabaryty. Metoda nadaje się bardzo dobrze do badań grubości cienkościennych<br />
przedmiotów ( np. określenie grubości ścianki butli stalowej wypełnionej sprężonym gazem).
Przebieg drgań mechanicznych przez bez wad<br />
Przebieg drgań mechanicznych przez z wadą<br />
(pęknięciem) umiejscowiona wewnątrz przedmiotu<br />
-rozróżniamy 3 rodzaje badań ultradźwiękowych:<br />
-metoda echa polega na odbiciu fali padającej na wadę materiałową (pęknięcie, pęcherze<br />
powietrza, wtrącenie metaliczne itp. Odbicie następuje od granicy utworzonej przez ośrodek<br />
oraz wadę.<br />
Wada materiałowa jest obszarem o pewnej oporności falowej różniącej się na ogół znacznie<br />
od akustycznej oporności ośrodka. Odbicie fal w badanym ośrodku daje informację<br />
o występowaniu nieciągłości (wady). Dużą zaletą tej metody jest możliwość zlokalizowania<br />
wady w materiale. W przypadku, gdy znamy czas, jaki upływa od chwili wysłania fali do<br />
chwili powrotu fali odbitej od wady oraz prędkość rozchodzenia się fal można określić drogę<br />
przebyta przez falę.<br />
-metoda cienia polega na wprowadzeniu fal ultradźwiękowych z jednej strony badanego<br />
przedmiotu i odebraniu ich z drugiej strony po ich przejściu przez przedmiot przy<br />
równoczesnej obserwacji natężenia przechodzących ultradźwięków.<br />
Rys. 2. Schemat metody defektoskopii ultradźwiękowej<br />
Każda nieciągłość na drodze fali ultradźwiękowej odbija ją tworząc za sobą, jak gdyby cień,<br />
co powoduje osłabienie fal przechodzących przez obszar z wadą.<br />
-metoda rezonansu polega na zjawisku odbicia fal ultradźwiękowych od nieciągłości (wady)<br />
jednak w tej metodzie obserwujemy nałożenie się fal padających i odbijających. Naprężenia<br />
wywołane falami ultradźwiękowymi biegnącymi z różnych kierunków i spotykającymi się w<br />
danym miejscu ośrodka, dodają się do siebie. Gdy ciąg sinusoid padających tak, że maksima<br />
tych naprężeń wypadają jednocześnie, mamy do czynienia z rezonansem amplitudy i możliwe<br />
jest zaobserwowanie największej amplitudy naprężenia w badanym materiale. Wielokrotne<br />
odbicia fal między równoległymi płaszczyznami dają możliwość otrzymania wielokrotnego<br />
zwiększenia amplitudy w stosunku do amplitudy fal padających. Rozróżniamy dwie odmiany<br />
tej metody rezonansu fali ciągłej oraz rezonansu impulsu.<br />
-radiograficzne (PN-EN 444:1998):<br />
-metoda ta polega na prześwietleniu badanego przedmiotu promieniami Roentgena (X) lub<br />
promieniami Y i obserwacji skutków tego prześwietlenia na specjalnej błonie fotograficznej<br />
lub ekranie. Uzyskany obraz wykazuje wady materiałowe przedmiotu jedynie w przypadku<br />
różnicy natężenia promieniowania po przejściu przez przedmiot w miejscu wadliwym<br />
i w miejscu bez wad.
Rys. 2. Zasada rentgenowskich badań absorpcyjnych<br />
Wiązka równoległych promieni przenika przez badany przedmiot, na którym zostaje<br />
częściowo rozproszona, zaabsorbowana i całkowicie przepuszczona. Po przejściu wiązki przez<br />
warstwę o grubości D zmienia się jej natężenie zgodnie z zależnością:<br />
J=J o *e -μ*D<br />
Jo-natężenie promieni Roentgena<br />
e- podstawa log. naturalnych<br />
p- współczynnik osłabienia (zależy od gęstości mat.)<br />
Rys. 4. Schemat przejścia rentgenowskich przez płytę metalową o grubości D i pęcherz<br />
gazowy o grubości d: Io- natężenie promieniowania rentgenowskiego padającego ze źródła,<br />
IA- natężenie promieniowania po przejściu przez płytę w miejscu pęcherza gazowego, Iow<br />
miejscu metalu bez wad.<br />
Po wykonaniu odpowiednich badań radiograficznych, na ich podstawie wykonuje się<br />
dokumentację, w której umieszczamy oznaczenia oraz wielkość i nasilanie wykrytych wad.<br />
Rys. 4. Wymiary przykładowych wad ustalane w klasyfikacji wadliwości złącza wg PN.<br />
Parametr względnej wielkości wady określa się wzorem:<br />
W=h/g*100(%) gdzie: h, g –wymiary jak rys. 5.
Najszersze zastosowanie <strong>badania</strong> radiograficzne znalazły w wykrywaniu przerw lub wtrąceń<br />
obcych w materiale a szczególnie przy badaniu odlewów oraz spoin.<br />
Wzorce kontrolne<br />
Celem sprawdzenia wykrywalności wad stosuje się w radiografii wzorce kontrolne złożone<br />
z pręcików różnej grubości od 0,1 do 4mm. Wzorce są wykonane z aluminium, żelaza, miedzi<br />
i stosuje się je w zależności od badanego materiału. Wzorce układa się na przedmiocie<br />
prześwietlanym. Wykrywalność tej metody sprawdza się obecnością śladów pręcików na<br />
radiogramie, które powinny być widoczne dla pręcików równych 1,5 do 2% grubości<br />
badanego przedmiotu.<br />
-magnetyczne (PN-EN ISO 17638:2010):<br />
-metoda ta polega na namagnesowaniu w części bądź w całości badanego przedmiotu a<br />
następnie wykrywaniu lub mierzeniu pola magnetycznego rozproszenia wykorzystując lokalne<br />
zmiany przenikalności w miejscach wad.<br />
Rys. 5. Rozproszenie strumienia magnetycznego w sąsiedztwie pęknięcia powierzchniowego<br />
Obserwacja przebiegu linii sił pola magnetycznego w namagnesowanym przedmiocie, którego<br />
materiał zawiera niejednorodności lub nieciągłości magnetyczne w wyniku istnienia pęknięć<br />
lub wtrąceń materiałów słabo lub w ogóle niemagnetycznych wykazuje, że:<br />
1) największa część linii omija trudne do przezwyciężenia wady i dociera inna drogą<br />
2) reszta linii sił, zazwyczaj niewielka, zostaje już w pewnej odległości od wady,<br />
odchylona od początkowego kierunku, zjawisko to określa się jako magnetyczny<br />
strumień rozproszenia<br />
3) strumień także ma na danym pęknięciu znacznie większą szerokość niż samo<br />
pęknięcie, co ma decydujące znaczenie dla wytrzymałości.<br />
Rys. 7. Zależność wyrazistości wady badanej metodą magnetyczną od ukierunkowania wady<br />
względem pola magnetycznego.<br />
-prądów wirowych (PN-EN ISO 12718:2008):<br />
-metoda ta polega na wykrywaniu różnic fizycznych własności materiałów badanych za<br />
pomocą zmiennego pola magnetycznego. W praktyce badany element o określonych<br />
wymiarach, wykonany z materiału o danej przewodności właściwej (elektrycznej) i<br />
przenikalności magnetycznej wprowadza się zmienne pole magnetyczne cewki zasilanej<br />
prądem zmiennym. Pod wpływem tego pola w elemencie indukują się prądy wirowe, które<br />
wytwarzają własne pole, skierowane zgodnie z reguła Lenza, przeciwnie do pola cewki. W<br />
rezultacie powstaje pole wypadkowe.<br />
W zależności od rodzaju cewek rozróżniamy dwie metody:
-Metoda cewki stykowej<br />
Rys. 8. Schematyczne przedstawienie metody cewki stykowej Ho-pole pierwotne wytwarzanie przez<br />
cewkę Hs- pole wtórne wytwarzane przez prądy wirowe<br />
- Metoda cewki przelotowej<br />
Rys. 9. schematyczne przedstawienie cewki przelotowej Ho- pole pierwotne wytwarzane przez cewkę<br />
Hs- pole wtórne wytwarzane przez prądy wirowe<br />
W badanym elemencie umieszczonym w cewce, indukują się prądy wirowe, których rozkład<br />
zostaje zakłócony w przypadku pojawienia się wady o charakterze nieciągłości materiału.<br />
Obecność takiej wady zmniejsza czynny przekrój dla przepływu prądów wirowych, dając<br />
w przybliżeniu efekt taki jak, zmniejszenie się przewodności właściwej w całym przekroju<br />
elementu. Charakterystyczne dla rozkładu prądów wirowych jest to, że ich natężenia,<br />
największe na powierzchni elementu, zmniejsza się w miarę posuwania się w głąb i spada do<br />
zera w jego środku.<br />
Zastosowanie badań magnetycznych<br />
<strong>Metody</strong> magnetyczne służą do wykrywania pęknięć lub skupienia wytrąceń na powierzchni,<br />
względnie płytko pod powierzchnią przedmiotu badanego (np. pręty, rury). Do badań<br />
magnetycznych nadają się tylko części wykonane z materiałów ferromagnetycznych.<br />
-penetracyjne (PN-EN ISO 23277:2010):<br />
Wykrywanie wad metodami penetracyjnymi polega na wnikaniu cieczy w otwarte wady<br />
powierzchniowe na zasadzie naczyń włoskowatych. Stąd metodę tę nazywa się wnikaniem lub<br />
nasiąkaniem. Ciecze stosowane w tej metodzie składają się z cieczy penetracyjnej, której<br />
zadaniem jest wnikanie w szczeliny powierzchniowe oraz tzw. szczeliny wywoływane, który<br />
ma wyciągnąć penetrator ze szczelin.<br />
<strong>Metody</strong> penetracji powierzchniowej można podzielić na dwie grupy:<br />
- metody kontrastowe (barwne)<br />
W metodzie barwnej penetrant ma zwykle barwę czerwoną, wywoływacz<br />
białą, co daje na ogół najlepszy kontrast.<br />
- metody fluorescencyjne<br />
W metodzie fluorescencyjnej ciecz penetrująca zawiera zawiesinę substancji<br />
fluoryzującej, która oświetlona światłem ultrafioletowym – świeci. Zasadą<br />
postępowania przy tej metodzie pokazano poniżej.
Rys. 10. Zasady metody penetracyjnej<br />
Zastosowanie badań penetracyjnych<br />
Metoda ta służy przede wszystkim do wykrywania pęknięć i wad powierzchniowych, jest to<br />
metoda o dużej dokładności, możemy dzięki niej wykryć pęknięcia o wielkości rzędu 0,005<br />
mm. Metodę tą możemy również stosować do wykrywania wad powłok (np.: galwanicznych,<br />
lakierniczych nanoszonych na powierzchnię).<br />
3. Zadania do wykonania:<br />
Badania makroskopowe:<br />
-wykonać szlify makroskopowe na papierach ściernych<br />
-zbadać rozmieszczenie zanieczyszczeń fosforem<br />
-dokonać obserwacji eksponatów próbek wytrawionych odczynnikiem Oberhoffera<br />
-zapoznać się z oceną jakości spoiny<br />
-określić na wskazanych próbkach rodzaj złomu, wskazać ognisko, strefę pęknięcia doraźnego<br />
-na podstawie wyglądu złomu zmęczeniowego odtworzyć charakter obciążeń oraz ustalić<br />
położenie ogniska pęknięcia<br />
-dla wskazanych elementów maszyn określić rodzaj zużycia oraz przyczynę zniszczenia<br />
-podać technologię wykonania na podstawie obserwacji szlifu materiału np. trzpienia z łbem.<br />
-wyciągnięcie wniosków na podstawie dokonanych badań.<br />
Badania mikroskopowe:<br />
-wykonanie zadań wskazanych przez prowadzącego<br />
-przygotowanie próbek do badań mikroskopowych<br />
-obserwacja szlifów przed i po wytrawieniu<br />
-wykonanie rysunków mikrostruktur przed i po trawieniu<br />
-obserwacja wybranych struktur na mikroskopie<br />
-wyciągnięcie wniosków na podstawie dokonanych badań.<br />
Badania defektoskopowe:<br />
Badania radiologiczne:<br />
-opierając się na wskazówkach prowadzącego dokonać obserwacji na ekranie<br />
podświetlonym przykładowych błon rentgenograficznych<br />
- wykonać szlic obrazów<br />
-zaznaczyć i scharakteryzować występujące na nich wady<br />
- wyciągnięcie wniosków na podstawie dokonanych badań.
Przedmioty obserwacji:<br />
Rys. Łopatka wentylatora<br />
Rys. Spoina<br />
Badania ultradźwiękowe:<br />
-wykonać szkice próbki prostopadłościennej z zaznaczonymi wadami oraz szkice<br />
obrazów na oscyloskopie w poszczególnych obszarach badań<br />
-z obrazu oscyloskopowego wyznaczyć położenie wad<br />
- wyniki porównać z rzeczywistym umiejscowieniem wad w przedmiocie<br />
Przedmiot badany<br />
Przebieg oscyloskopowy dla materiału bez wad<br />
Przebieg oscyloskopowy dla materiału z wadą<br />
4. Wyposażenie stanowiska:<br />
Badania makroskopowe:<br />
-szlifierka<br />
-komplet papierów ściernych<br />
-zestaw odczynników do trawienia makro<br />
-próbki materiału odlanego, elementy po przeróbce plastycznej, elementy ze stali zgrzewanej,<br />
próbki spoin, koła zębate hartowane powierzchniowo i nawęglane, fragmenty elementów<br />
które uległy zniszczeniu powierzchniowemu.
Badania mikroskopowe:<br />
-mały mikroskop metalograficzny szkolny produkcji PZO z załączonymi dwoma obiektywami<br />
powiększającym 10 i 40 razy oraz trzema okularami powiększającym 10 i 15 razy<br />
-komplet papierów ściernych do wykonywania szlifów<br />
- szlifierka mechaniczna<br />
-polerka mechaniczna<br />
-szereg odczynników do trawienia<br />
Badania defektoskopowe:<br />
-błony rentgenograficzne<br />
-ekran do podświetlania błon rentgenograficznych<br />
-urządzenie ultradźwiękowe z echosondą nadawczo-odbiorczą<br />
5. Sprawozdanie powinno zawierać:<br />
1. Cel ćwiczenia.<br />
2. Wstęp teoretyczny<br />
3. Rysunki struktur wraz z opisem wg schematu:<br />
- Materiał<br />
- Struktura<br />
- Trawienie<br />
- Powiększenie<br />
5. Opisy działania urządzeń i sposoby odczytu wyników<br />
4. Wnioski i uwagi<br />
Literatura<br />
1. Wykład „Nauka o Materiałach”.<br />
2. K. Przybyłowicz „Metaloznawstwo”, Wydawnictwo Naukowo Techniczne, Warszawa 1992<br />
3. L. Dobrzański „Metaloznawstwo i obróbka cieplna”, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne,<br />
Warszawa 1997<br />
UWAGA:<br />
Przed przystąpieniem do wykonania ćwiczenia student zobowiązany jest<br />
zapoznać się z przepisami BHP