Po pijaku i kradzionym autem - Tygodnik powiatowy

More documents

Recommendations

Info

14 23 września 2009 kępno Wędrówki po powiecie kępińskim - Łęka Opatowska Pierwsza historyczna wzmianka o Łęce Opatowskiej jako pustkowiu Opatowa pochodzi z 1280 r. i dotyczy lokacji wioski na prawie niemieckim. Przez następne wieki miejscowość nie odgrywała większej roli, większe ożywienie rozwoju gospodarczego nastąpiło na początku lat dwudziestych XX wieku. Wówczas to stacja kolejowa stała się stacją graniczną między Polską a Niemcami. Wybudowano wtedy kompleks budynków Urzędu Celnego i dla pracowników kolejowych. Właścicielem majątku ziemskiego w połowie XIX wieku był Niemiec Goebel, a w latach dwudziestych XX wieku Skarb Państwa od którego ziemie dzierżawił Franciszek Wunschik. W 1932 r. majątek ten rozparcelowano i 720 ha. ziemi podzielono następująco: jedno gospodarstwo wzorcowe 75,50 ha, 20 osad rolniczych 237,07 ha, 22 osady robotnicze 29,22 ha, 102 parcele dodatkowe 224,42 ha, 11 parceli dyspozycyjnych (drogi i rowy) 31,61 ha. Dyrekcja Lasów Państwowych w Poznaniu 80,00 ha, Szkoła Rolnicza 16,72 ha. Po II wojnie światowej dworek przeznaczono na szkołę. Sympatie polityczne mieszkańców wioski Łęka Opatowska na początku lat dwudziestych XX wieku przedstawiały się następująco: Data Lista nr 1 PSL „Piast” Liczba ludności w ostatnich 200 latach kształtowała się następująco: 1837r. – 119, 1928r. – 258, 2007r. – 876 Od 1973 r. Łęka Opatowska jest siedzibą Urzędu Gminy, a jej wójtem w 2007 r. był Witold Jankowski. Funkcję sołtysa pełnili: 1920r. – Michał Müller, 1964r. – Michał Jeziorny, 2003r. – Dariusz Gąszczak. Większość mieszkańców nie jest związana z rolnictwem. Po 1989 r. powstało tutaj szereg zakładów związanych z tapicerstwem i produkcją mebli. Największymi z nich są fabryki „Meblex” Jana Jagieniaka, „Gortex” Góreckich i Zakład Stolarki Romana Idźczaka. Dnia 06.10.1996 r. kościół filialny w Łęce Opatowskiej p.w. św. Maksymiliana Kolbę stał się kościołem parafialnym dla wiernych z Łęki Opatowskiej, Lipia i Opatowa. Pierwszym proboszczem parafii został dotychczasowy wikariusz Opatowski ks. Roman Nawrocki, ur. w 1960 r. w Poznaniu. W Seminarium Duchownym w Poznaniu napisał i obronił pracę magisterską „Osobowość katechety w świetle literatury pedagogiczno- Lista nr 2 PPS Socjaliści Lista nr 7 Narodowy Związek Robotniczy katechetycznej”. Święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Jerzego Stroby przyjął w katedrze poznańskiej 28.05.1987 r. Szkołę dla dzieci ewangelików założono w 1907 r. placówka ta 23.08.1920 r. stała się własnością wioski. Od roku szkolnego 1948/49 w wiosce istniała siedmioklasowa szkoła. Od 2000 r. uczniowie szkoły podstawowej uczęszczają do nowego gmachu. Dyrektorem szkoły w 2005 r. była Anna Bajor. Dnia 05.08.1935 r. w sali Urzędu Celnego odbyło się zebranie założycielskie Ochotniczej Straży Pożarnej. Z reguły przestrzegano zasady aby pierwsze zebranie prowadził strażak z zewnątrz, więc do Łęki Opatowskiej przyjechał Władysław Legin z Piasek. Na zebraniu wybrano zarząd którego prezesem został Józef Holka. Wkrótce wzniesiono drewnianą remizę w której umieszczono sikawkę i beczkowóz. Po wojnie zebranie wznawiające OSP 15.04.1945 r. Prezesem wybrano Józefa Kucharskiego, a naczelnikiem Jakuba Błażejewskiego. Już w lipcu miało miejsce poświęcenie nowej remizy i kapliczki. Strażacy organizowali w roku dwa przedstawienia. Przyczynili się do wzniesienia domu kultury, który później stał się siedzibą Urzędu Gminy. W 1984 r. wzniesiono nową remizę. Dnia 13.08.2005 r. podczas obchodów 70-lecia OSP poświęcono nowy sztandar. W 2006 r. działały we wio- Lista nr 8 Blok Narodowy Sejm 5.11.1922 52 0 91 35 9 Senat 12.11.1922 32 0 64 29 7 Lista nr 16 Mniejszości Narodowościowe sce następujące organizacje: Ochotnicza Straż Pożarna, z prezesem Markiem Mega i naczelnikiem Henrykiem Rogalewskim; Kółko Rolnicze z prezesem Marianem Musiała; Koło Gospodyń Wiejskich z przewodniczącą Jadwigą Bzowską. Oprac. H. Tyszkiewicz Film Wyświetlany w Kinie SOKOLNIA w Kępnie W dniach 26-28.09.2009r. „BRUNO” Bacha Baron Cohen (“Borat” i “Ali G Indahouse”) tym razem wciela się w rolę austriackiego prezentera telewizji. Postanawia wyjechać do Stanów, aby zdobyć sławę i stać się najpopularniejszym Austriakiem od czasu w Adolfa Hitlera. Adopcja czarnoskórego chłopca, wymienionego na i Poda? Zaciągnięcie się do wojska w mundurze od Dolce&Gabbana? Próba zmiany orientacji seksualnej na hetero? Nie ma dla niego rzeczy niemożliwych! Produkcja- USA Gatunek- Komedia Data produkcji- 2009r Długość- 83 min. Cena biletów- 12 zł. Wstęp – od 18 lat.!!! 26.09.2009r. (tj. sobota) - godz.:17:00 i 19:00 27.09.2009r. (tj. niedziela) - godz.: 17:00 i 19:00 28.09.2009r. (tj. poniedz.) – godz.: 17:00 i 19:00 DO KINA Z ITP! Na czytelnika, który jako pierwszy odpowie prawidłowo na zadane przez nas pytanie czeka bilet do kina. Kto wyreżyserował w/w film? Na odpowiedź czekamy pod numerem tel. (062) 78 238 40 Są pieniądze na sale zabaw Wojewoda Wielkopolski ogłosił listę organów prowadzących, którym zostało udzielone wsparcie finansowe w ramach Rządowego programu wspierania w latach 2009- 2014 organów prowadzących w zapewnieniu bezpiecznych warunków nauki, wychowania i opieki w klasach I-III szkół podstawowych i ogólnokształcących szkół muzycznych I stopnia – „Radosna szkoła”. Z Gminy Bralin wsparcie finansowe otrzymała Szkoła Podstawowa im. Mikołaja Kopernika w Bralinie w wysokości 12.000,00 zł. Środki finansowe przeznaczone będą na zakup pomocy dydaktycznych do miejsc zabaw w szkole dla najmłodszych dzieci, będą to m.in.: materace, piłki, szczudła, dyski do balansowania, skrzynia gimnastyczna, kamienie rzeczne, podest równoważny z labiryntem. Na miejsce zabaw przeznaczona zostanie sala użytkowana w chwili dzisiejszej przez świetlicę i zastępcza salka gimnastyczna. Pozyskane pomoce zostaną rozdzielone pomiędzy te dwie sale w zależności od ich głównego przeznaczenia. Pomoce usprawniające małą motorykę i sportowe pozwalające na zaspokojenie przez dziecko potrzeby ruchu przydzielone zostaną do sali gimnastycznej. Natomiast urządzenia pozwalające na rozwijanie uzdolnień i zainteresowań (np. plastycznych, konstrukcyjnych), ale jednocześnie umożliwiające odpoczynek i wyciszenie w dogodnej pozycji (materace, pufy) – do drugiej sali. Wioleta Grodzka
23 września 2009 wieruszów 15 Powstańcze wspomnienie W nr 33 ITP. z dnia 26.08.2009r. ukazał się apel Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy dotyczący rocznicy Powstania Warszawskiego. Ten apel przywołał wspomnienia. Wspomnienia którymi postanowiłem się przynajmniej w części podzielić bo to już historia, ale historia żywa, prawdziwa, nie skalana warsztatem historyka, a tych którzy tam byli i przeżyli jest coraz mniej i coraz szybciej odchodzą. Przed wybuchem II Wojny Światowej moja rodzina mieszkała w Gdyni. Ojciec pracował w znanej tam firmie budowlanej inżyniera Mazalona która budowała port w Gdyni. Był działaczem Polskiego Związku Zachodniego utworzonego w 1921 roku jako Związek Obrony Kresów Zachodnich, dla repolonizacji ludności na terenach państwa polskiego wzdłuż granicy polsko-niemieckiej, rozwoju instytucji integrujących „kresy zachodnie” z resztą kraju. Związek przeciwstawiał się niemieckim dążeniom do rewizji granicy oraz propagandzie antypolskiej, współpracował z organizacjami polonijnym w innych państwach. Po podpisaniu w styczniu 1934 roku Paktu o nieagresji pomiędzy RP a III Rzeszą, zmieniono nazwę Związku Obrony Kresów Zachodnich na Polski Związek Zachodni. W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. PZZ zorganizował Komitet Pomocy Polakom- uciekinierom z Wolnego Miasta Gdańska. W czasie wojny oddział PZZ w Gdyni poniósł olbrzymie straty. Niemcy od razu po wejściu do Gdyni wymordowali wielu jego członków w Piaśnicy, KL Stuthof i w innych miastach. Aresztowania działaczy PZZ odbywały się niezwłocznie po wkroczeniu do Gdyni wg dokładnych list przygotowanych na długo przed rozpoczęciem działań wojennych. Mój ojciec zdołał uciec przez ogród w czasie gdy Niemcy wyważali drzwi frontowe do domu. W dniu 1 września 1939 roku cała rodzina oprócz ojca była już w Warszawie. Na początku sierpnia ojciec wyjechał do Warszawy i wynajął tam mieszkanie na ulicy Steinkelera na Powiślu i wywiózł tam całą rodzinę bo tam miało być bezpiecznie. Dodatkowym czynnikiem bezpieczeństwa rodziny miał być fakt iż w okolicach Błędowa i Mogielnicyok. 60 km od Warszawy-na wsi -mieszkały jego cztery siostry. Oczekiwania ojca nie sprawdziły się. Wojenne życie w Warszawie było bardzo ciężkie. Okazało się jednak, że Niemcy nie zapomnieli. Ojciec pracował w firmie budowlanej i tam gdy pojechał na budowę do Ursusa by wypłacić robotnikom wynagrodzenie wreszcie go dopadli. Był 25maj1944 r.. Od tego momentu wszelki ślad po nim zaginął. Ludzie podziemia informowali mamę, że jest na Komendzie Gestapo później na Pawiaku ale tak naprawdę nigdy nie uzyskaliśmy wiarygodnych informacji. W kilka dni po aresztowaniu ktoś przyniósł paczkę żywnościową, żeby zanieść na Pawiak. Na Pawiaku przyjmowano paczki dla więźniów dwa razy w tygodniu – w poniedziałek i w czwartek W poniedziałek paczkę przyjęto. W czwartek paczki nie przyjęto twierdząc, że go tam nie ma . Listy więźniów Pawiaka zachowały się, ale na tych listach mojego ojca nie ma. Nie jest więc pewne, że tam był. Bardziej prawdopodobne jest, że został zamordowany zaraz po aresztowaniu, zanim został gdziekolwiek zarejestrowany. Po wojnie mama wystąpiła do sądu o uznanie za zmarłego i sąd uznał datę 25.05.1944 za datę śmierci czyli datę gdy ostatni raz był przez kogokolwiek widziany. Osobom młodym strach było się poruszać po Warszawie bo w wyniku licznych łapanek ulicznych były wywożone na roboty do Niemiec. Dlatego mama nigdy nie wychodziła z domy bez dziecka. Kobiety z małymi dziećmi Niemcy nie brali na roboty. Żeby przeżyć, od czasu do czasu jeździliśmy na wieś do rodziny po żywność – mąkę, kaszę słoninę - czasem mięso. Jedynym środkiem komunikacji w tą stronę była słynna ciuchcia Grójecka. – kolej wąskotorowa łącząca warszawski dworzec Warszawa Południe (już nie istnieje) z Nowym Miastem nad Pilicą. Wiele razy jeździłem z mamą tą kolejką owinięty połciami słoniny czy mąką w poszewce od poduszki. O kolejce grójeckiej krąży wiele anegdot i niewiarygodnych opowiadań ale to przecież był główny szlak dostarczania żywności do głodującej ludności Warszawy. Niemcy doskonale zdawali sobie z tego sprawę i często na różnych stacjach robili naloty, rewidowali i zabierali przewożoną żywność. Ale Polacy starali się i z .tym radzić. System ostrzegania był doskonale zorganizowany przez kolejarzy. .Ciuchcia nie grzeszyła wielką szybkością. Krąży wiele kawałów jak to można było z niej wyskoczyć załatwić róże sprawy i wskoczyć z powrotem ale nie wielu zdaje sobie sprawę z tego że tak w szczególnych okolicznościach było rzeczywiście. Jeżeli na stacji Niemcy przygotowywali się do rewizji to przed stacją pociąg mocno zwalniał. Ci co mieli coś do ukrycia wyskakiwali z kolejki i lecieli przed stację . Zdarzało się , że okoliczni chłopi pomagali przewieźć tych pasażerów szczególnie z małymi dziećmi.. Łup Niemców z rewizji rzadko kiedy był duży. Kiedy Niemcy zwolnili pociąg w dalszą drogę , za stacją ciuchcia znowu zwalniała i pasażerowie wskakiwali z powrotem . Dom w którym mieszkaliśmy na Powiślu był typowym „czynszowcem „.Miał kilka pięter. Od strony podwórza wzdłuż budynku na każdej kondygnacji była sień z której wchodziło się do wszystkich jednakowych mieszkań. Od strony sieni z mieszkania wychodziło okno z małego pokoju i kuchni. Miedzy nimi było wejście do mieszkania. Od strony ulicy jeden duży pokój. Był to czas wojny i w 1944 roku coraz częściej w nocy budził nas dźwięk syren alarmowych. W tym czasie było nas jeszcze czwórka dzieci. Każdy miał spakowaną torbę w której miał ubranie i trochę jedzenia. W każdy wieczór ten rytuał się powtarzał. Przed spaniem pakowaliśmy ubrania do toreb, a kiedy zawyły syreny wyskakiwaliśmy z łóżka , łapaliśmy każdy swoją torbę wyskakiwaliśmy przez okno małego pokoju do sieni i pędziliśmy do piwnicy. Dopiero tam ubieraliśmy się w dzienne ubrania. W nocy 1 sierpnia 1944 roku zawyły syreny. Zeszliśmy do piwnicy i od tej chwili już do mieszkania nie wróciliśmy. W mojej pamięci nie ma ciągłości późniejszych zdarzeń. Miałem wtedy 5 lat . Tamte zdarzenia pamiętam obrazami bez chronologii. Następne ponad dwa miesiące to wędrówka od kościoła do kościoła od piwnicy do piwnicy często pod walącymi się budynkami. Cały czas w rejonie Starego Miasta. Czasem jak opowiadam o tym pytają mnie czy widziałem walczących powstańców, czy widziałem, ich bohaterską walkę ?Z tamtego czasu zapamiętałem przede wszystkim ciągłe ucieczki, strach, zimno i stale nam towarzyszący głód. Gdy powstanie chyliło się ku upadkowi powstańcy kazali ludności cywilnej opuścić rejon walk. Pamiętam barykadę w poprzek ulicy ułożoną z przewróconych tramwajów, samochodów, mebli Nie mogłem się na nią wdrapać. Jeden z powstańców wziął mnie na ręce i przeniósł na drugą stronę barykady. W odległości ok. 50 metrów w poprzek ulicy stali niemieccy żołnierze z karabinami. Nie bardzo wiem gdzie nas zaprowadzili. Był to jakiś plac czy park na którym siedzieliśmy kilka dni. Po drodze do tego miejsca mijaliśmy kościół św. Krzyża. Przed wejściem do kościoła leżała zwalona postać Chrystusa dźwigającego krzyż. Ten obraz został mi w pamięci do dzisiaj. Wiele razy po wojnie byłem w Warszawie ale nigdy nie poszedłem do tego kościoła. Myślę, że instynktownie boję się tam pójść mając w pamięci tamten obraz.. Po kilku dniach oczekiwania Niemcy uformowali wielkie kolumny i wyprowadzili ludność pieszo do obozu przejściowego w Pruszkowie. W kolumnie wciąż ktoś mnie z tyłu nadeptywał na nogi dlatego starałem się wyjść na brzeg . Z boku szli niemieccy żołnierze z karabinami i z psami. Gdy wyszedłem poza linię kolumny Niemiec podchodził z psem który gryzł mnie w ramię. Ktoś wciągał mnie do środka kolumny ale ta sytuacja powtarzała się wielokrotnie. Nigdy nie zapomnę chichotu tych żołnierzy radośnie przyglądających się jak wściekły pies gryzie małe dziecko. Obóz przejściowy w Pruszkowie był umiejscowiony na terenie jakiejś lokomotywowni czy zakładów naprawczych bo dookoła pełno było torów kolejowych. Wtedy Niemcy już nie bardzo pilnowali obozu. Ludzie młodsi lub mający w pobliżu krewnych uciekali licznie przez parkan. Może też Niemcy patrzyli na ucieczki przez palce bo pozbywali się kłopotu. Kobiecie z czwórką dzieci trudno było uciec, bo gdzie miała pójść. Po jakimś czasie, którego nie potrafię określić – pewnie po kilku dniach-. zaczęto podstawiać wagony towarowe tzw. węglarki i ładować ludzi do tych wagonów. Tym pociągiem jechaliśmy kilka dni. Pociąg jechał wolno i czasem całymi godzinami stał na stacjach lub nawet w polu. Z tą jazdą wiąże się chyba najbardziej przykre doświadczenie mojego życia które pokazało, że głodny człowiek może się zniżyć do poziomu zwierzęcia. Staliśmy na jakieś stacji. Widziałem przechodzące wzdłuż wagonu flagi Czerwonego Krzyża . Jednocześnie ktoś wrzucał do wagonów chleb i słoninę. Trudno opisać to co się później działo. Ludzie rzucili się na jedzenie. Bili się wrzeszczeli, kopali, gryźli... Wreszcie dojechaliśmy w okolice Radomska. Tam ludność rozwożono do okolicznych wsi i kwaterowano przymusowo u rolników. Nas zawieziono do wsi Bąkowa Góra. Zapamiętałem, że gospodarz u którego zamieszkaliśmy był też kominiarzem. W tym czasie dziadek mieszkał już w Wieruszowie. W 1929 roku wyjechał stąd do pracy w Gdyni. Po wkroczeniu Niemców ludność napływowa była wysiedlana do miejsc z których przybyła do Gdyni. Mama nawiązała kontakt z dziadkiem i z siostrą która z nim mieszkała i rozpoczęło się przeszmuglowanie dzieci do Wieruszowa. W umówionym dniu mama z jednym dzieckiem jechała na „granicę”. Tuż za rogatkami Cżęstochowy w poprzek drogi postawiono szlaban, a obok niego w budce siedział niemiecki żołnierz.. Około 20-30 metrów dalej stał drugi taki szlaban i drugi żołnierz. To była granica. Była późna jesień 1944 r. Na tego typu posterunkach w tym czasie stali starsi żołnierze i w dodatku często niedożywieni. Ten fakt wykorzystała moja ciocia. Przychodziła na granicę i prosiła Niemców o umożliwienie rozmowy z siostrą. Prośba poparta podarunkiem z żywności skutkowała. Siostry chwilę porozmawiały i rozeszły się. Jedna przyszła z dzieckiem i jedna poszła z dzieckiem tyle, że w drugą stronę. W ten sposób ciocia przeszmuglowała troje dzieci do Wieruszowa. Mama została z moim starszym bratem. i dopiero kilka miesięcy później znalazła się w Wieruszowie. W Wieruszowie doczekałem końca wojny ale nie był to koniec wojennych losów. 20 stycznia 1945 roku dom w którym mieszkaliśmy u dziadka został zbombardowany przez Niemców. To było dzień po faktycznym wyzwoleniu Wieruszowa. Dziadek mieszkał na ulicy Piskorskiej. Naprzeciwko dzisiejszego banku spółdzielczego stoją trzy jednakowe domy ale było ich cztery. Czwarty był od strony poczty. To w ten dom uderzyła niemiecka bomba. Co za ironia losu. Po tylu przejściach, po przeżyciu Powstania Warszawskiego od pierwszego do ostatniego dnia, tu znalazł śmierć mój 14 letni brat Benedykt. Ja też tam byłem ale widocznie opatrzność nade mną czuwa bo mimo, że po raz kolejny zobaczyłem w mieszkaniu niebo zamiast sufitu to kompletnie nic mi się nie stało. Gdy opadł kurz wyszedłem z zawalonego domu i poleciałem za uciekającymi ludźmi za tory kolejowe. Tam – na przedłużeniu ulicy Nowej stal samotny dom w którym gromadzili się ludzie. W czerwcu 1945 roku wróciła mama. Po paru dniach wyjechaliśmy pociągiem do Gdyni. Tej jazdy też trudno zapomnieć. Kolejowe wagony pasażerskie w tamtym czasie miały dachy półokrągłe. Pociągi były przeładowane. Do środka nie można było się dostać więc jechaliśmy na dachu pociągu. Żebyśmy nie spadli mama przywiązała nas do kominków które były na tym dachu. Po dziesięciu latach i kolejnej tragedii rodzinnej wróciliśmy do Wieruszowa aby już tu pozostać na stałe. Mój ojciec i brat są umieszczeni na liście osobowych strat wojennych Gdyni pod pozycjami2670 i 2673. Jerzy Zdzisław R.
Page 2 and 3: 2 23 września 2009 aktualności W
Page 4 and 5: 4 23 września 2009 kępno EUROSTRA
Page 6 and 7: 23 września 2009 6 kępno Realizac
Page 8 and 9: 8 23 września 2009 kępno Dni 18 w
Page 10 and 11: 10 23 września 2009 sport Piłka s
Page 12 and 13: 12 23 września 2009 kępno/wierusz
Page 16 and 17: 23 września 2009 16 dodatek tv Muz
Page 18 and 19: 18 23 września 2009 wieruszów Jak
Page 20 and 21: 20 23 września 2009 wieruszów Ksi
Page 22 and 23: 22 23 września 2009 wieruszów Bab
Page 24 and 25: 24 23 września 2009 wieruszów Spr
Page 26 and 27: 23 września 2009 26 wieruszów Gal
Page 28 and 29: 23 września 2009 28 ogłoszenia IN
Page 30 and 31: 23 września 2009 30 informacje Inf
Page 32: 23 września 2009 32 reklama Firma

Po pijaku i kradzionym autem - Tygodnik powiatowy

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?