Po pijaku i kradzionym autem - Tygodnik powiatowy

22
23 września 2009
wieruszów
Babka mogła wziąć dzieci na jakiś
czas i pomóc tej kobiecie się leczyć,
a za co ona miała się leczyć, a w
ogóle to czy tak załamany psychicznie
człowiek ma świadomość, że
wymaga leczenia? To wszystko trochę
dziwne i podpadające, nie chcę
oskarżać, bo może się mylę, ale to
tak wygląda, jakby wykorzystując
jej chorobę szybko założyli rodzinę
zastępczą, bo wtedy to chyba nie
musi już ojciec płacić alimentów.
Ta kobieta żyła z czwórką dzieci z
nędznych alimentów, a mówią, że
babka ma na dzieci 10 tys. zł. na
m-c, nie wiem czy to prawda? To
chyba jest różnica, no nie? Niech mi
pani powie, jak to jest w tym naszym
państwie, że zamiast matce samotnej
pomóc, to oni wolą dawać pieniądze
na rodzinę zastępczą. To
tak jakby popierali, że nie opłaci
się samotnej matce wychowywać
dzieci, bo jak weźmie sąsiad, czy
ktoś inny, to dostanie dużo kasy.
To są dopiero chore przepisy.
Niech się pani dowie, kiedy zainteresowała
się ta kobietą pomoc
społeczna, gdzie byli, jak potrzebowała
pomocy? – żali się jedna
z mieszkanek Chobanina.
Opatrzność czuwała jednak
nad panią Renatą.
Osobą, która podała jej pomocną
dłoń był proboszcz parafii,
pomimo, że zachowanie
jej zdecydowanie odbiegało
od normy, nie zraził się. Wiele
sąsiadek, które niosły pomoc
właśnie zachowaniem tej
chorej wtedy kobiety się zniechęciły.
Nie wszyscy rozumieli,
że to czy inne zachowanie
wynika z choroby, która mogła
doświadczyć każdego.
Nie miałam, za co żyć, nie miałam,
co jeść. Pieszo, bo nie miałam
pieniędzy chodziłam do Wielunia
do mojej bratowej. Ona dała
mi herbatę, kawę i coś ciepłego
do zjedzenia, ale zawsze na noc
wracałam do domu. Chodziłam
też do mojej siostry, za Lututów,
u niej jest teraz matka, bo odeszła
od ojca. Ale oni mi nie pomogli
zbyt dużo, wyzywali, że mam się
wziąć do roboty. Pomógł mi nasz
proboszcz, gdyby nie on, to chyba
nie rozmawiałabym tu dzisiaj z
panią. Zebrał od ludzi pieniądze
na pomoc dla mnie, nie dał
mi całej sumy, ale dawał po 100
zł, żeby mi starczyło na jedzenie,
gaz, światło. Kiedy zaszłam do
niego i poprosiłam o gorącą herbatę
zawsze mi dał, nawet kawę i
jedzenie. To dobry człowiek, nie
odwrócił się ode mnie. W wakacje
poszłam do siostry, za Lututowem
mieszka, patrzę, a tam moja
młodsza córka na wakacjach.
Przytuliłyśmy się i tak razem
długo płakałyśmy.
Myślałam, że ją ze szczęścia
uduszę, tak mocno ją ściskałam,
nie mogłam uwierzyć, że to dzieje
się naprawdę. Chodziłam tam
codziennie, przez trzy tygodnie,
dopóki tam była. Opowiedziała
mi o braciach i o siostrze. To tak
jakby ktoś z powrotem włożył we
mnie życie. Pani z opieki społecznej,
też chyba na prośbę księdza
namówiła mnie na leczenie. Byłam
dwa miesiące w Warcie, w
zakładzie dla nerwowo chorych.
Brałam leki i biorę nadal. Widzę,
że one mi pomagają, czuję się
lepiej, już mogę zadbać o siebie,
o dom. Przedtem to było niemożliwe.
Gdyby mnie nie skierowano
na leczenie, to bym pani do
domu nie wpuściła, ja nikogo nie
chciałam widzieć. Jak to dobrze
to wszystko pani opowiedzieć,
wyrzucić z siebie, wyżalić się. W
środę jadę z panią z opieki na komisję
lekarską. Urząd Gminy wyrobił
mi dowód osobisty. Pewnie,
że może pani przyjechać, niech mi
pani przywiezie gazetę, dużo gazet,
to sobie poczytam. Wiem, że
muszę brać leki, one mi pomogą.
Jak było ze mną niedobrze to nie
chciałam od ludzi pomocy, może
wielu się zraziło, ale ja nie wiedziałam,
co robię, teraz wezmę
każdą pomoc, żywność, ubrania.
Tak sobie nieraz myślę, tyle jest
wesel, żeby ktoś przyniósł kawałek
placka, czy coś. Nie mam nic do
jedzenia, skończyła mi się herbata,
dawno nie piłam nic ciepłego
a tak chciałabym się kawy napić.
Popsuła mi się woda, nie mam
pieniędzy na hydraulika. Jakby
udało mi się podleczyć, to i dzieci
może mogłyby przyjechać do mnie.
Tak o tym marzę. Czy przez gazetę
mogę coś powiedzieć moim
dzieciom?
Moje kochane dzieci!
Tak bardzo was kocham, nie
ma sekundy żebym o was nie myślała.
Bardzo za wami tęsknię.
Często śnicie mi się po nocach,
że was przytulam, całuję, biorę
na kolana. Kiedyś śniło mi się,
że razem biegaliśmy po takiej
zielonej łące, śmialiśmy się. Obudziłam
się i tak płakałam, że to
sen, że to nieprawda. Ja wiem,
że źle wyglądałam, że może wstydziłyście
się ze mną spotkać,
żeby wam, kto nie dokuczał. Ja
teraz już rozumiem, że aby kiedyś
być razem z wami muszę się
leczyć. Przepraszam was moje
kochane dzieci, że musiałyście
tyle wycierpieć, że nie miałam
siły, żeby dać radę pokonać te
wszystkie problemy. Nie miałam
siły, załamałam się, gdy tata odszedł.
Widocznie jestem słaba,
może są silniejsze kobiety, ale
wtedy, kiedy tata odszedł i zostałam
sama z wami to nikt mi
nie pomógł. Dzieci moje kochane
dla was będę się leczyć, chcę być
zdrowa i bardzo pragnę być blisko
was, żebyście wróciły kiedyś
do domu. Drzwi dla was są zawsze
szeroko otwarte – płacząc
pani Renata nie jest w stanie
nic więcej powiedzieć.
Czy chce pani skierować się
do teściowej, babci dzieci?
Chciałam się zapytać teściowej:
„KANGUREK” s.c.
ul. Fabryczna 11/5
98-400 Wieruszów
tel. 0 605 550 143
tel. 0 605 550 191
WIERUSZÓW – WROCŁAW
Wieruszów ul. Prusa
DLACZEGO ZABRAŁAŚ MI
MOJE DZIECI?
Przecież sama jesteś matką, czy
kiedyś pomyślałaś, co ja przeszłam
jak zabrałaś mi czwórkę
moich dzieci? Czy swoim córkom,
jakby się załamały psychicznie
jak ja, też pozwoliłabyś
zabrać dzieci? Dlaczego nie
pomogłaś mi się wyleczyć, żeby
mogły zostać ze mną? Dlaczego
utrudniałaś mi kontakt z nimi?
Obiecałaś w sądzie, że nie będziesz
mi zabraniać widywać się
z dziećmi – pyta pani Renata.
Złożyłam wizytę pani Janinie
K., z Chobanina, matce pana
Bronisława, która stworzyła
rodzinę zastępczą dla swoich
wnuków, bo synowa i syn mają
ograniczone prawa rodzicielskie.
Kiedy zapytałam dlaczego
syn także, odpowiedziała,
że dlatego jeździ w trasę i jest
długo poza domem.
Ja wzięłam te dzieci, co miałam
zrobić, musiałam je wziąć, żeby
ich po świecie nie szukać. Sąsiedzi
złośliwie mówią, że specjalnie
zabrałam dzieci, bo mam 10 tys.
zł. na nie. Ale przecież to moje
wnuki, co miałam zrobić, dostaje
na każde dziecko 2 400 zł, ale
przecież wszystko musiałam kupić,
łóżka, ubrania, buty, książki, plecaki
i wszystko, co było potrzebne.
Tu mieszkają moje córki, którym
przepisaliśmy domy, my z mężem
możemy tylko mieszkać do śmierci.
Ja wcale syna nie bronię, chłop jest
od tego, żeby zarobić na dom, na
dzieci, a kobieta jest od tego żeby
dbać o dzieci i o dom. Ja wcale go
nie bronię, mieszka w Wielunia
u takiej wdowy. Zabiera nieraz
dzieci na weekend, przyjeżdża tu,
ma kontakt z dziećmi – twierdzi
Janina K.
W domu zastałam tylko
młodsze dzieci. Zapytałam,
czy tęsknią za mamą i czy
chciałyby się z nią spotkać.
Odpowiedzieli, że teraz jak
mama się leczy, to chciałyby
jechać ją odwiedzić. Dopytywali
się, jak mama wygląda,
jak jest w domu, jak się zachowuje.
Chciały wiedzieć jak
najwięcej o mamie. Z otwartymi
buziami siedziały i chłonęły
wiadomości o matce.
Starszy syn obiecał, że jutro
(niedziela) pojedzie do
mamy.
Poprosiłam go, aby mi zadzwonił,
czy mama się ucieszyła,
jak przebiegała wizyta.
Obiecał, że to zrobi. Zadzwonił
do mnie w niedzielę po
południu i poinformował,
że jeszcze nie był, bo czeka
za tatą, który go zawiezie do
mamy. Próbowałam się skontaktować
z ojcem dzieci, udało mi
się dopiero za którymś razem i dowiedziałam
się, że obecnie przebywa
za granicą. Na pytanie, czy
czuje się winny, że żona załamała
się, kiedy zostawił ją z trójką dzieci
i z czwartym w ciąży, czy czuje się
winny, że przez to doprowadził ją
do załamania nerwowego, usłyszałam
w odpowiedzi:
Nie, nie. Ja ją doprowadziłem do
takiego stanu? Niech mnie pani nie
rozśmiesza.
Na pytanie, czy wyprowadził się
wtedy do innej kobiety pan Bronisław
odpowiedział:
Może tak, może nie. To nie moja
wina, że ona tak skończyła- rozgrzeszył
się mąż pani Renaty.
Wkrótce po rozmowie z Bronisławem
K. zadzwoniła do mnie
pani Janina K. oznajmiając, że
wnuczek nie był u matki, bo kolega
nie mógł go zawieźć. Na
historię o ojcu, że miał zawieźć
wnuczka zdziwiła się, a na sugestię,
że na podwórku u państwa K.
w Chobaninie widziałam kilka samochodów
i zawiezienie wnuczka
do matki nie stanowiłoby raczej
problemu, (od sąsiadów wiem, że
pani Janina także ma prawo jazdy
i jeździ samochodem) usłyszałam
historię, jaką niedobrą synową
była Renata .
Bardzo łatwo zaszczuć człowieka,
zrobić z niego głupiego
Będąc u dziadków, którzy od
dwóch lat są rodziną zastępczą
dzieci Renaty i rozmawiając
z starszym synem odniosłam
wrażenie, że syn bardzo chce
jechać do mamy. Co się wydarzyło,
że nie miał możliwości
pojechać, tego nie wiem. Nie
dopuszczam do siebie nawet
myśli, że babcia miałaby sumienie
celowo ograniczać kontakty
dzieci z matką i nie daj Boże
nastawiać je przeciwko rodzonej
matce. Nie, to nie może
być prawdą, chociaż właśnie to
sugerują mieszkańcy zarówno
Chobanina i Walichnów.
Ocenę zostawiam Wam drodzy
czytelnicy ITP.
Redakcja ITP i autorka artykułu
chylą czoła przed ks. proboszczem
z Walichnów za okazaną
pomoc pani Renacie. To prawdziwy
duszpasterz o wielkim
sercu i wrażliwości. To wzór dla
innych kapłanów, a jego postawa
napawa optymizmem, że są
prawdziwi kapłani z powołania,
wrażliwi na biedę i chorobę.
Dziękujemy także UG i GOPS w
Sokolnikach za okazaną pomoc
pani Renacie. Do sprawy z pewnością
wrócimy.
Mamo chodź z nami, damy Ci łąkę
z kwiatami, ze skowronkiem, ze słonkiem...
Nawet, gdy się zachmurzy
na niebie, nawet, gdy się kłopotów
nazbiera, my uśmiechniemy się do
Ciebie, zawsze, już teraz!
Życzymy pani Renacie szybkiego
powrotu do zdrowia i oby jej
marzenia szybko się spełniły.
Anna Świegot
KĘPNO - WROCŁAW
Kępno ul. Broniewskiego
5.45 L 6.04 L
7.58 L 8.17 L
15.38 L 15.57 L
17.33 L 17.52 L
KĘPNO – WIELUŃ
Kępno ul. Broniewskiego
WIERUSZÓW - WIELUŃ
Wieruszów ul. Prusa
10.31 L 10.50 L
14.08 L 14.27 L
20.36 L 20.55 L
22.01 L 22.20 L
L – nie kursuje w 1 i 2 dzień Świąt Bożego Narodzenia, Nowy Rok i w
1 i 2 dzień Świąt Wielkanocnych
ROZKŁAD WAŻNY
Walichnowy / Chobanin
Dlaczego zabrałaś mi moje dzieci?
Czemu płaczesz matko? Dlaczego ronisz łzy słone?
Wychowałaś w miłości swe dzieci i odebrano ci one?
OD DNIA 09.09.2009r.
535 - 536