Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 13 Olkusz, 2012

Szkoła nie jest wodą stojącą, przypomina
raczej morze, które ma swe ciągłe, stałe
przypływy i odpływy.
Wiktor Gomulicki, „Wspomnienia niebieskiego mundurka”
Moim Rodzicom poświęcam.
Czy to naprawdę było aż pięćdziesiąt lat temu, można by ze zdumieniem zapytać?
Wydaje się, że tak niedawno zdawaliśmy maturę w olkuskim Liceum, noszącym imię znakomitego
króla, ostatniego z dynastii Piastów. Z wypiekami dumy na twarzach, w drżących z emocji rękach
trzymaliśmy świadectwa dojrzałości! Osiemnaście lat i patent dorosłości – czy można chcieć więcej?
W tym momencie nasze drogi się rozeszły … ruszyliśmy realizować swoje plany.
Okazuje się jednak, z perspektywy pół wieku, że to właśnie początek … dzieciństwo i wczesna młodość
były piękne i warto do nich wrócić.
Jesteśmy rówieśnikami Powstania Warszawskiego ( z małymi wyjątkami), urodziliśmy się bowiem
w 1944 roku, pod koniec II wojny światowej. Nasze dzieciństwo to koniec lat czterdziestych, a wczesna
młodość – lata pięćdziesiąte, czasy trudne. Historia dotykała na pewno naszych Rodziców, gdzieś
w najgłębszych wspomnieniach kryją się echa rozmów w domu : o wybuchu powstania na Węgrzech
i polskim Październiku roku 1956, który w Olkuszu miał chyba dosyć burzliwy przebieg ( szczególnie
w Fabryce Naczyń Emaliowanych).
W dwa lata po tych wydarzeniach ukończyliśmy siódmą klasę i po zdaniu egzaminu wstępnego
staliśmy się uczniami Liceum imienia Kazimierza Wielkiego.
Dyrektorem szkoły był wówczas profesor Stanisław Wilczyński – matematyk o wspaniałej kresowej
wymowie. Naszym wychowawcą został mgr Józef Januszek, który również wykładał matematykę.
Ciepły, mądry, życzliwy – świetnie tłumaczył zawiłości przedmiotu, z wielkim spokojem i uwagą
rozwiązywał nasze problemy. Jako dobry pedagog starał sie w każdym uczniu i uczennicy odkryć ich
najlepsze cechy.
Poloniści zmieniali się często, prawie co rok wkraczał do klasy nowy nauczyciel tego przedmiotu.
W klasie ósmej uczyła nas pani Irena Nowak ( miła i życzliwa profesor zwracała wielką uwagę na prace
pisemne), później przejęła język polski pani Zofia Krokosz, która jednocześnie prowadziła bibliotekę
szkolną. Tam, prócz lektur, można było dostać zaczytywane przez nas powieści Jules`a Verne`a, Karola
Maya, Roberta Louisa Stevensona, a później Ernesta Hemingway`a i inne. W klasie t rzeciej wykładała
język polski pani Elżbieta Zbieg – przedwojenna nauczycielka , bardzo wymagająca, sprawiedliwa,
wiele nas nauczyła. Pod maską surowości kryła wielkie, dobre serce- i zrozumienie dla drugiego człowieka.
Niech świadczy o tym następujący fakt. Otóż pewnego razu, na lekcji języka polskiego, jeden
z naszych kolegów, dojeżdżający rowerem z odległej miejscowości i niezmiernie zmęczony , położył
głowę na ławce i zasnął. Zamarliśmy z przerażenia. Pani profesor spojrzała uważnie w jego stronę …
i kładąc palec na ustach , powiedziała: ciiicho! Do dzwonka prowadziła już lekcję półgłosem.
Wreszcie w jedenastej klasie uczył polskiego profesor Wiesław Krzysztoforski.
101