Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 13 Olkusz, 2012

ardzo zgrani. Nikt się nie popisywał, nie wynosił nad innych z racji zdolności czy lepszego statusu
materialnego rodziców, nie przypominam sobie też agresji bądź prostactwa.
Nieformalnym przywódcą klasowym (w jak najlepszym tego słowa znaczeniu) był nieżyjący już
niestety, Wiesiek Piechowski. Roześmiany, pełen pomysłów, kipiący energią, świetny kolega, umiał
zaradzić każdej sytuacji. On to często udaremnia ł ”niebezpieczeństwo” klasówki czy odpytywania,
zwracając się do nauczyciela, lub nauczycielki ze słowami:
„Jest taki problem , panie profesorze…” lub „ nie bardzo zrozumieliśmy to zagadnienie, czy zechciałaby
pani jeszcze raz je wytłumaczyć”. Zawsze działało!
Czasem zdarzały się wybryki. Pewnego razu któryś z kolegów przyniósł do klasy proszek łzawiący
i za ogólną aprobatą rozsypał go na katedrze. Którykolwiek z nauczycieli rozpoczął lekcję, miał oczy
czerwone od łez, bezustannie kichał i kaszlał .Nas także dosięgła kara, byliśmy wyczerpani kichaniem
i łzawieniem oczu. Ten dosyć niewybredny figiel skończył się szybki, puszczono nas wcześniej do
domu bez żadnych konsekwencji, mimo że historia stała się głośna w całej szkole. Podejrzewaliśmy że
zatuszował sprawę nasz Wychowawca, człowiek o gołębim sercu ! Inna wersja głosiła, że winowajcy się
upiekło, bo miał ojca na wysokim, dyrektorskim stanowisku. Obojętnie jak było cel został osiągnięty :
jakieś klasówki czy odpytywania zostały udaremnione.
105