Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 13 Olkusz, 2012

chowski, Halina Piwowarczyk, Edmund Sadowski, Andrzej Stopa, Krystyna Trzcionkowska, Małgorzata
Wójcicka, Krystyna Wójcik, Leszek Wójcik, Stanisław Wójcicki, Wanda Ząbczyńska, Marysia
Żabicka ( a więc trzydzieścioro jeden uczniów).
Po czterech latach nauki większość z nas uzyskała świadectwa dojrzałości w 1962 roku. Trzeba
wspomnieć jeszcze te koleżanki i tych kolegów, którzy z rożnych względów zrezygnowali wcześniej
z nauki, ale byli z nami, wzbogacali życie klasowe, cieszyli się wspólnie, przeżywali sukcesy i gorycz
porażek.
Należeli do nich :Grzegorz Madej, Joanna Bubak, Lucyna Ćwięczek, Ryszard Łonak, Stanisław Wadas,
Anna Chmist, Grażyna Tołkacz, Danuta Wirska, Grażyna Stefańska.
Nasze Liceum mieściło się przy ul. Bolesława Bieruta pod numerem 20; dzisiaj to ulica marszałka
Józefa Piłsudskiego. Obecnie szkoła znajduje się przy ulicy Polnej. Ówczesny budynek liczył trzy
kondygnacje, był szary, raczej niepozorny. Z jednej strony okna szkoły wychodziły na cichą i piękną
uliczkę Bieruta, a z drugiej na szkolne boisko, a za nim – na rząd wysokich drzew, chyba topoli.
Lekcje zaczynały się o godzinie ósmej rano; przed tą godziną, z miasta, jego okolic, a także z pobliskich
miejscowości – takich jak Sławków, Bukowno, Kosmolów, Gołaczewy – przybywali uczniowie
lub dojeżdżali pociągiem, bądź autobusami PKS.
„Dojeżdżający” bo tak ich nazywano, czasem się spóźniali ( oczywiście nie z własnej winy! ), powodując
bardzo oczekiwaną przez resztę uczniów przerwę w lekcji, musieli się bowiem usprawiedliwić,
usiąść w ławkach, wyjąć książki i zeszyty, a tymczasem jakiś nieszczęśnik ”męczony” przy tablicy mógł
skupić myśli, lub usłyszeć podpowiedź.
Lata naszej nauki przypadły na siermiężne gomułkowskie czasy. W wielu domach się nie przelewało.
Ubieraliśmy się skromnie: każdy uczeń nosił mundurek( w przypadku dziewcząt były to dłuższe
fartuchy z białymi kołnierzykami, codziennie zmienianymi), na lewym ramieniu widniała przypięta
tarcza z emblematem szkoły.
Wypastowane podłogi wąskich i ciasnych korytarzy pachniały dosyć osobliwym zapachem.
Po nich spacerowaliśmy parami na przerwach pod okiem dyżurujących nauczycieli. Jeśli było ciepło
wybiegaliśmy na szkolne boisko, gdzie można było zakosztować wolności, powtórzyć lekcje itp.
Pokój nauczycielski stanowił tabu, z tego to tajemniczego miejsca wychodzili nauczyciele z dziennikami
pod pachą. Czasem, kiedy drzwi się otwierały, niejeden śmiałek próbował zapuścić żurawia do
tego budzącego zarazem ciekawość i lęk przepastnego wnętrza.
Każda klasa, także i nasza, miała swoją salę, w której odbywała się większość lekcji. Jedynie
na chemię, fizykę i biologię schodziliśmy do gabinetów, których wyposażenie w pomoce naukowe było
wówczas bardzo skromne.
Na frontowych ścianach sal wisiały portrety przywódców państwa: Władysława Gomułki (ówczesnego
pierwszego sekretarza KC PZPR), oraz Józefa Cyrankiewicza (premiera rządu), nad nimi godło
państwowe – orzeł ale bez korony. Orzeł z koroną został przywrócony dopiero przez Sejm RP w 1989
roku.
Podręczniki, szczególnie z języka polskiego, historii, wos-u, były według założeń programowych
zgodne z ideologią marksistowską, toteż zawierały przemilczenia lub półprawdy. Na dodatek ich szata
graficzna nie przedstawiała się zachęcająco : były szare, z niewielką ilości ilustracji, najczęściej czarnobiałych.
Ale uczyliśmy się chętnie, niektórzy profesorowie potrafili rozbudzić nasze zainteresowania, służyli
dodatkowymi informacjami, pobudzali do szukania innych źródeł.
Miło dzisiaj, po tylu latach, przypomnieć sobie nasze twarze, imiona, zainteresowania! Byliśmy
104