Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 16 Olkusz, 2013

Przed śmiercią ksiądz Kanonik zażyczył sobie, abym była jedyną osobą świecką, która ma przemawiać
na Jego pogrzebie. Bardzo nie chciałam , ale ksiądz nie ustąpił. Przygotowałam tekst, który
wywołał burzę. Przeczytałam go dwukrotnie- na uroczystościach pogrzebowych w Olkuszu i w Skale.
Nigdzie nie publikowany.
Jeśli kapłan widząc znieważanie Boga i ginące dusze, milczy – biada mu!. Jeśli nie chce się potępić, winien
w razie jakiegoś nieporządku w swej parafii podeptać wzgląd ludzki i obawę, że będzie wzgardzony
czy znienawidzony - mawiał święty Proboszcz z Ars.
Zmarły kilka dni temu Ks. Kanonik Stanisław Gajewski często nas upominał.
Wielu obrażało się za to na Niego i krytykowało.
Chciał, aby było dobrze, choć inni chcieli, żeby było przede wszystkim przyjemnie.
Uczył nas, że jest dobro albo zło, prawda albo fałsz.
Żadnych wygodnych półtonów i szarości.
Chciał, żebyśmy byli wierni Bogu i odważni.
Wymagał od nas, ale przede wszystkim od siebie.
Mieliśmy szczęście mieć mądrego, dobrego i odważnego Proboszcza.
Nigdy nie zabiegał o ludzkie względy, a zyskał autentyczną miłość i szacunek.
Nie starał się o awanse i zaszczyty , bo wiedział, że Kościół to nie miejsce na robienie kariery.
Ten z pozoru szorstki człowiek potrafił jak mało kto zrozumieć innych.
Garnęły się do Niego dzieci, gdy z szalikiem kibica polskiej reprezentacji na szyi, mówił im kazanie
o miłości do ojczyzny.
Młodzi zapraszali Go na swoje imprezy i siedząc wokół, chcieli rozmawiać z Nim godzinami. Wieczorami
przychodzili dorośli i pod pozorem herbatki wypłakiwali się w rękawy sutanny, szukając ratunku
w Jego roztropności.
Jego cierpliwie, cicho znoszone cierpienie i śmierć sprawiły, że każdy z nas odkrył przed światem swoją
prawdziwą twarz.
Fałszywi przyjaciele już dawno odeszli, szukając bardziej wpływowych protektorów.
Spotkałam przy szpitalnym łóżku ks. Kanonika wielu prawych i dobrych ludzi.
Dziękujemy Wam wszystkim za nieustanną modlitwę, troskę, za gotowane nocami ulubione potrawy
księdza, by rano, schorowany ks. Stanisław przełknął choć trochę.
Dziękujemy za natychmiastowe spełnianie Jego najdrobniejszych próśb i życzeń.
73