Zeszyty Historyczne Olkusza Numer 16 Olkusz, 2013

Niebieski kubek
Pełno takich jest w sklepach z pamiątkami. Niebieski kubek z czerwonym kwiatkiem i imieniem.
- Weź go, i tak go nie używam – powiedział kilka miesięcy przed śmiercią – jak będziesz piła herbatę
to najpierw pomódl się za mnie.
Do 11 lutego używałam go jak każdą inną rzecz na świecie.
Po śmierci Księdza nie potrafię nie pamiętać o tej prośbie.
10 lutego 2011 roku, wieczór
Wrócili już do swoich domów ci wszyscy, którzy przez ostatnie tygodnie codziennie odwiedzali
Chorego. Zostałam sama przy łóżku Księdza Proboszcza, czekając na tych, którzy mieli dyżurować
po mnie. W pokoju było zimno. Przy łóżku świeciła się mała lampka. Siedziałam skulona, wsłuchując
się w miarowy, dziwnie, głęboki i spokojny oddech Księdza. Patrzyłam na wymizerowaną twarz
i z bólem serca dziękowałam Bogu za to, że spotkałam takiego kapłana. Odchodziła jedna z najważniejszych
dla mnie osób. Tak wiele ważnych i dobrych wspomnień pozostanie w mej pamięci. Tak
wielki, dobry i mądry wpływ miał na moje życie. Prosiłam, by miłosierny Bóg oszczędził Mu już
cierpienia. Wiedziałam, że koniec jest bliski, ale wtedy nie przeczuwałam, że to ostatnie godziny Jego
życia. Pogrążona we własnych myślach nie wiedziałam, że w tym szpitalnym pokoju nie jestem już
sama. Nie wiedziałam, że wokół mnie pełno aniołów i tych zmarłych, którzy zeszli Mu na spotkanie,
aby przekraczając ten próg, którego lęka się każdy z nas - nie szedł sam.
11 lutego, Matki Boskiej z Lourdes. O godzinie 5 20 zadzwonił ks. Mariusz, który kolejną noc czuwał
w szpitalu na modlitwie przy Chorym. Spokojnym, przyciszonym głosem powiedział: Dziś o 5 12
……………….
Pokora
Gdybym miała wymienić najważniejsze cechy Księdza Gajewskiego, na pierwszym miejscu wymieniłabym
nieśmiałość. Zaskoczenie? Tak, wiem. Zawsze robił wrażenie twardego, zdecydowanego, pewnego
siebie człowieka. Był bez wątpienia silną, ciekawą osobowością. Ale był bardzo pokorny wobec
Boga i dlatego sobie ale też innym, stawiał wymagania. Nie nadążaliśmy za Nim. Nie znosił „płazów”
– jak mawiał o tych, którzy chcieli przy nim robić karierę. Fałsz, lizusostwo i donosicielstwo doprowadzały
Go do białej gorączki. Potrafił wtedy być bardzo dosadny. Wielu zraził do siebie, gdy wprost,
bez ogródek wypowiadał swoje zdanie. Także na ich temat. To właśnie w takich sytuacjach zauważyłam,
że półtony i szarości są niekiedy bardzo wygodne dla ludzi, ale dla Niego – były nie do przyjęcia.
Niestety doczekaliśmy czasów, w których osoby mówiące prawdę w sposób niezawoalowany uważane
są za źle wychowane i kontrowersyjne. Był absolutnie poza wszelkimi układami. Nie będę zasiadał
w kole szyderców – mawiał.
83