ii. warsztaty

I. IDEE
39
aktorów swojego losu [...] to jedna z form teatru przyszłości,
teatru doskonalącego i powodującego rozwój
człowieka. [...] Ul to jakby nagłe odsłonięcie kurtyny i możliwość
wejrzenia w ludzi w trakcie ich bezsłownych działań,
w trakcie ich wielopoziomowego dziania się” 19 .
To właśnie głównie z grona uczestników Uli, jako stażów całkowicie
otwartych, rekrutowały się osoby, które potem brały udział w
różnego rodzaju węższych stażach parateatralnych. Odbyły się
dwadzieścia dwa takie staże z udziałem około pięciuset osób, w tym
sześciokrotnie Special Project w bazie leśnej (w wersji Large, realizowanej
tym razem w jednej fazie, dwudniowej, pod kierunkiem Cieślaka,
Zmysłowskiego albo Scierskiego) z udziałem nawet do siedemdziesięciu
osób z zewnątrz. Margaret Croyden w swoich (opublikowanych
w nowojorskim „Vogue”) impresjach z udziału w takim
Special Project, pełnych porównań do misteriów greckich, nadała
mu miano „czystego, rytualnego, świętego teatru” 20 . Nie uciekając
się do tego rodzaju paraleli i terminów, Andrzej Bonarski sporządził
świetny opis w – wyjątkowo dobrze tu pasującym – stylu prozy Edwarda
Stachury:
„wśród łąki na mokradle buchnął wielki ogień. Naftą
śmierdzi, strzela iskrami. Się w koło stoi. Się rusza
wokół ognia. Buzuje, huczy. Skaczą cienie. Głos zaczyna:
«Pali się». Do głosu dołącza głos: «Pali się». Głosy
śpiewają: «Pali się». Czy to taniec jest? Zaczyna się, i
pieśń się zaczyna. Rozkręca się. Rozpędza. Tańczę pośrodku
koła i śpiewam: «Pali się Andrzej!». Oni powtarzają:
«Pali się Andrzej!». Ja odkrzykuję: «Pali się Andrzej!».
Wyśpiewałem się, tańczy inny i śpiewa: «Pali
się!». On się pali. On, znaczy teraz, teraz płonie, oświetla
nas, ogrzewa, przyświeca nam i raduje swoim płomieniem.
A kiedy odśpiewano i odtańczono, cichcem, rzadką
tyralierą poszliśmy przez nocne łąki ku lasowi. Samo
mi się na ścieżkę wyszło. Poszli za mną. Aż zobaczyłem
światło. Skręciłem ku światłu.
19
Misterium rozwojowe. Z Kazimierzem Dąbrowskim rozmawia Andrzej Bonarski, „Odra”
1975 nr 11, s. 40, 41.
20
Margaret Croyden, Nowe przykazanie teatru: nie oglądać, przeł. Henryk Machoń,
„Odra” 1976 nr 5, s. 58.