O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

30 Βιωματικές Ιστορίες Εκτοπισμού Τουρκο-Κυπρίων
Ramadan (47 ετών)- από το Κοιλάνι/Gilan στη Μόρφου/Güzelyurt
Ο Ramadan γεννήθηκε στα Πολεμίδια και φοίτησε στο δημοτικό σχολείο εκεί, αλλά έζησε στο
Κοιλάνι/Gilan τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Προέρχεται από μία οικογένεια με έξι παιδιά. Ο
πατέρας του ήταν αγρότης, είχε χωράφια με σιτάρι και κριθάρι, καθώς και αμπέλια και μηλιές.
Ο Ramadan μιλάει Ελληνικά και, στα πρώτα χρόνια της ζωής του, οι περισσότεροι από τους
φίλους του ήταν Έλληνες.
Θυμάμαι ότι μάθαινα και τις δύο γλώσσες ταυτόχρονα. Σίγουρα δε μιλούσαμε Ελληνικά
στο σπίτι, αλλά οι φίλοι μου ήταν Έλληνες και, μερικές φορές, όταν η μητέρα μου είχε δουλειά
με άφηνε σε μία Ελληνοκύπρια γειτόνισσα και φυσικά τότε μιλούσαμε Ελληνικά. Στο
χωριό υπήρχε μια συνεργατική μορφή ανατροφής των παιδιών, επειδή δεν υπήρχαν τα
νηπιαγωγεία όπως υπάρχουν σήμερα. Για παράδειγμα, η μητέρα μου θήλαζε δύο ή τρία
παιδιά Ελληνοκυπρίων, που σημαίνει ότι έχω «ομογάλακτους» (süt kardeşleri) οι οποίοι
είναι Ελληνοκύπριοι.
Το 1974 στο χωριό υπήρχε μια μικρή μειοψηφία, περίπου, μόνο 35 Τουρκοκυπρίων ανάμεσα
σε έναν πληθυσμό περίπου 1400 κατοίκων.
Το 1974 κάποιοι από τους φίλους μας, μας κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο για να μας προστατέψουν
και κάποιοι άνθρωποι, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός αυτό, έκαναν κακό στα ζώα
και τα χωράφια μας. Το 1958 οι γονείς μου είχαν επίσης μετακινηθεί από το Κοιλάνι στο
Παραμάλι, ένα χωριό κοντά στη Λεμεσό. Αλλά ο πατέρας μου δεν μπορούσε να το ανεχθεί
και επέστρεψε μαζί με τη μητέρα μου. Κατέφυγαν, επίσης, στο χωριό Binatlı το 1963 και το
1974 για άλλη μια φορά έγιναν πρόσφυγες, αυτή τη φορά στη Μόρφου. Με άλλα λόγια, η
οικογένειά μου προσφυγοποιήθηκε τρεις φορές.
Το 1974, οι γονείς του, επέλεξαν να παραμείνουν στο χωριό και ο Ramadan παρέμεινε μαζί
τους ως το μικρότερο παιδί. Οι αδελφοί και οι αδελφές του, ωστόσο, κατάφεραν με διάφορους
τρόπους, κυρίως μέσω των αγγλικών βάσεων και, από εκεί, μέσω Τουρκίας, να διαφύγουν
προς τα βόρεια. Ο Ramadan πραγματοποίησε τελικά το ταξίδι, επειδή δεν υπήρχε ανοιχτό
σχολείο για να φοιτήσει. Μόνο τρία παιδιά Τουρκοκυπρίων είχαν παραμείνει στην περιοχή.
Είχε ήδη χάσει ένα χρόνο από το σχολείο μέχρι να κάνει το ταξίδι.
Η μητέρα και ο πατέρας μου παρέμειναν στο νότο και ήμουν μόνος μαζί τους, επειδή οι
αδελφοί και οι αδελφές μου είχαν φύγει αλλά εγώ δεν ήθελα να τους αφήσω. Το ταξίδι μου
στο βορρά ήταν μια περιπέτεια. Εκείνη την εποχή η εκμετάλλευση γινόταν σε μεγάλο
βαθμό, για εκατό κυπριακές λίρες ανά άτομο μπορούσαν να σε μεταφέρουν στα βόρεια…
Ήρθα στο βορρά με ένα μικρό λεωφορείο γεμάτο με 25 άτομα το ένα πάνω στο άλλο, μέσα
από παράδρομους. Ήταν ένα ταξίδι δυόμισι ωρών, αλλά μου φάνηκε σαν δυόμισι μήνες.