O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

Mέρος Δεύτερο: Βιωματικές Ιστορίες
45
Εκτός από τέτοια μικρά περιστατικά, οÖncel λέει ότι η Μακούντα δεν επηρεάστηκε άμεσα από τις
συγκρούσεις μέχρι το 1974, όταν κάποιοι Τουρκοκύπριοι αγωνιστές από την Πόλη που φοβούνταν
ότι θα τους αιχμαλώτιζαν οι Ελληνοκύπριοι, βρήκαν καταφύγιο στο χωριό. Κάθε οικογένεια, λέει,
έκρυψε τουλάχιστον έναν αγωνιστή, ενώ η οικογένειά του πήρε τρεις. Μετά την παύση της άμεσης
βίας, οι αγωνιστές επέστρεψαν στην Πόλη και τελικά στάλθηκαν στα βόρεια μετά τη Συμφωνία της
Βιέννης, του 1975.
Η οικογένεια του Öncel προσπάθησε δύο φορές να περάσει προς τα βόρεια, ταξιδεύοντας με
τα πόδια μαζί με άλλους σε ομάδες των 100-150 ατόμων. Και τις δύο φορές, έφταναν μέχρι την
Τυλληριά/Yeşilırmak προτού να τους σταματήσει η Ελληνοκυπριακή Αστυνομία που τους ανάγκαζε
να επιστρέψουν πίσω στην Μακούντα. Όταν ο πατέρας του τραυματίστηκε στο χέρι σε ένα αγροτικό
ατύχημα, οδηγήθηκε στα βόρεια από τις δυνάμεις του ΟΗΕ. Το ίδιο έγινε και με τα μεγαλύτερα
αδέλφια του Öncel, οι οποίοι σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο στην Τουρκία, όταν ξεκίνησε η μάχη
το 1974. Για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, τα Ηνωμένα Έθνη τους έφερε στα βόρεια. Μέχρι τη
στιγμή που οÖncel είχε φτάσει με τη μητέρα του και την υπόλοιπη οικογένειά του στα βόρεια,
στον πατέρα και τα μεγαλύτερα αδέλφια του είχε ήδη δοθεί ένα σπίτι και έτσι εγκαταστάθηκαν
στο Νικήτα/Güneşköy.
Ήρθαμε με τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών. Ήρθαν φορτηγά και πήραμε μαζί μας ό,τι
μπορούσαμε να κουβαλήσουμε. Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι αφήσαμε τις αγελάδες μας σε
έναν πολύ στενό φίλο του πατέρα μου, με το όνομα Ανδρέας [ψευδώνυμο] που ζούσε
στην Αργάκα. Όταν φεύγαμε, υποθέσαμε ότι θα επιστρέφαμε σε λίγους μήνες και ο θείος
Ανδρέας μας είπε ότι όταν θα επιστρέφαμε θα μας παρέδιδε τις αγελάδες, μαζί με οποιαδήποτε
μοσχάρια που θα είχαν γεννηθεί μέχρι τότε. Επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και
ήρθαμε με τα φορτηγά μέσα από τον παλιό δρόμο του Αεροδρομίου Λευκωσίας στα
βόρεια… Είχαμε την εντύπωση ότι όπως και με τον εκτοπισμό του 1957 και του 1963,
όταν τα πράγματα θα ηρεμούσαν, ο καθένας θα πήγαινε σπίτι του. Και φυσικά, μπορεί να
σκεφτόμασταν κατ’ αυτόν τον τρόπο, επειδή κανένας μέχρι τότε δεν είχε εκτοπιστεί από
το χωριό μας.
Λέει ότι κατάφεραν να πάρουν μαζί τους μόνο μερικά προσωπικά τους αντικείμενα, όπως φωτογραφίες
και κάποια βιβλία. Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003, βρήκαν μερικά από τα υπάρχοντά
τους κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους. Μάλιστα, λέει, το άνοιγμα των οδοφραγμάτων
ήταν μια απογοητευτική και συγκλονιστική εμπειρία, αφού δεν περίμεναν ότι το σπίτι τους θα είχε
καταστραφεί.