O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

34 Βιωματικές Ιστορίες Εκτοπισμού Τουρκο-Κυπρίων
Παρ’ όλα αυτά, επισκεύασαν το σπίτι τους και παρέμειναν στο χωριό για τα επόμενα δέκα
χρόνια. Στις 20 Ιουλίου του 1974, ο Kemal αναφέρει ότι εκείνοι εργάζονταν και κοιμούνταν στα
περιβόλια τους έξω από το χωριό. Ξαφνικά, οι Ελληνοκύπριοι συγχωριανοί τους ήρθαν και
τους ανακοίνωσαν ότι θα τους έπαιρναν πίσω στο χωριό. Λέει ότι εξαναγκάστηκαν να μείνουν
σε ένα Ελληνοκυπριακό σπίτι για αρκετές ημέρες, με το φόβο ότι οι Τούρκοι στρατιώτες θα
έρχονταν. Η ερμηνεία του γι’ αυτό το γεγονός είναι ότι τους είχαν χρησιμοποιήσει για να δείξουν
στον Τούρκικο στρατό ότι οι χωρικοί τους είχαν προστατέψει.
Λέει ότι κατάφεραν να παραμείνουν στο χωριό μέχρι το 1975, αλλά κατά το συγκεκριμένο
έτος δέχθηκαν πίεση για να φύγουν.
Το 1974 άρχισαν να μας βασανίζουν. Για παράδειγμα, είχαμε μαζέψει τα μήλα μας και είχαν
έρθει και τα πήραν μέσα από τα χέρια μας. Επειδή είχαμε περιουσία, κρατηθήκαμε όσο
μπορούσαμε, δεν θέλαμε να φύγουμε, αλλά τελικά φοβηθήκαμε για τη ζωή μας και αναγκαστήκαμε
να φύγουμε.
Παρά το γεγονός ότι τα πρόσωπα που τους ασκούσαν πίεση ήταν συγχωριανοί τους, αναφέρει
ότι αυτά τα άτομα ήταν κυρίως η νεολαία. Όταν μεταφέρθηκαν στα βόρεια το 1974, άφησαν
πίσω τους δύο σπίτια, τα ζώα τους και όλα τα υπάρχοντά τους. Ταξίδευαν με ένα καραβάνι
λεωφορείων του ΟΗΕ που μετέφερε αυτούς που είχαν μείνει πίσω στα γύρω χωριά, όπως τα
Μαλιά και τη Συλίκου. Οι πρώτοι δύο γιοι του είχαν συλληφθεί ως κρατούμενοι τον Ιούλιο του
1974 και αργότερα αποτέλεσαν μέρος της ανταλλαγής κρατουμένων. Ως εκ τούτου, είχαν ήδη
εγκατασταθεί στο βορρά μέχρι να φτάσουν ο Kemal και η σύζυγός του.
Όταν έφθασαν στο βορρά δεν είχαν τίποτα αλλά, επιπλέον, είχαν δυσκολία στο να λάβουν
επαρκή αποζημίωση, λόγω της μεγάλης περιουσίας που άφησαν πίσω τους στο νότο.
Ήρθαμε εδώ και η διοίκηση μας έδωσε πέντε λίρες και προσπαθήσαμε να τα βγάλουμε
πέρα με αυτά. Ήμουν ένας επιχειρηματίας εκεί και εδώ ήμουν χωρίς δουλειά. Είπα στη
γυναίκα μου, δεν πρόκειται να πάμε πίσω, δεν έχουμε μισθό, οπότε ας ανοίξουμε ένα αρτοποιείο.
Μπορούμε να φτιάχνουμε παξιμάδι/peksimet και να το πουλάμε και να προσπαθήσουμε
να ζήσουμε με αυτά. Πραγματικά είχαμε περάσει δύσκολα, φτιάχναμε
κουλούρια/çörek και παξιμάδια/peksimet, και γυρνούσα με το ποδήλατο πουλώντας τα για
λίγα σεντ. Οι ζωές μας πέρασαν έτσι.
Τους δόθηκε ένα μισοτελειωμένο σπίτι και ένας κήπος, αλλά ο κήπος ήταν απεριποίητος και
ξηρός. Τους πήρε πολλά χρόνια για να κάνουν τον κήπο παραγωγικό. Λέει ότι η ζωή τους από
τότε που πήγαν στο βορρά ήταν πολύ δύσκολη, αλλά υπήρξαν τυχεροί που τα παιδιά τους
είναι πλέον σε θέση να τους βοηθήσουν.