Ο Αιθεροβάτης (Χρήστος Μάλαμας)

ΜΑΛΑΜΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
θούσαν να τις βγάλουν εκτός μάχης στομώνοντας τες με τα νεκρά κορμιά
τους.
Οι κραυγές πόνου ενώνονταν με τις πολεμικές ιαχές σ’ ένα σκληρό
τραγούδι όπου το ίσο κρατούσε ο ήχος των ξεσχισμένων σωμάτων από την
καλά ακονισμένη λεπίδα του δρεπανιού που δούλευε στα χέρια του ακούραστα
ο χάρος.
Ο Μίλτος εξακόντισε με μεγάλη δύναμη το μακρύ του δόρυ. Προσπάθησε
να περάσει τις πυκνές γραμμές των ανασηκωμένων Μακεδονικών σαρισών
που κρατούσαν στρατιώτες οι οποίοι περπατούσαν πίσω από την πρώτη
οκτάδα που μάταια αγωνιζόταν να κρατήσει προτεταμένες τις σάρισες με
το μακάβριο φορτίο.
Η καμπύλη τροχιά του το έκανε να περάσει πάνω από τα κεφάλια και τα
δόρατα των στρατιωτών και να προσγειωθεί στο στήθος κάποιου βαθμοφόρου
που προσπαθούσε με τις φωνές του να κρατήσει την συνοχή των
ανδρών στην φάλαγγας.
Εκείνος κοίταξε με απορία τον σκοτεινό ουρανό και του φάνηκε πως είδε
κάπου εκεί ψηλά τον μυθικό Μινώταυρο που πολεμούσε με τον Κάστορα
τον έναν από τους θεϊκούς Διόσκουρους.
Αυτός λοιπόν είναι ο θάνατος ,σκέφτηκε και άφησε τον αιμάτινο πίδακα
να πεταχτεί προς το στεγνό λαρύγγι του πνίγοντάς τον.
Σ’ ένα σήκωμα του χεριού του βασιλιά τους οι Γαλάτες τοξότες έστειλαν
άλλη μια βροχή από βέλη τα οποία στο ζενίθ της καμπύλης τροχιάς τους
σχημάτισαν ένα ξύλινο παραπέτασμα και χώρισαν έτσι τις δυο επικές μάχες
που εξελίσσονταν ταυτόχρονα. Η μια στους σκοτεινούς αιθέρες και η άλλη
στο σκεπασμένο από φθινοπωρινά φύλλα έδαφος.
Εκτός απ’ αυτό όμως επειδή τα περισσότερα στο τέλος της τροχιάς τους
άλλα συνάντησαν ακάλυπτα σημεία στα σώματα των Μακεδόνων στρατιωτών
και άλλα διαπέρασαν τους άσχημα συντηρημένους δερμάτινους
θώρακες τους κατάφεραν τελικά να διασπάσουν την συνοχή της φάλαγγας.
Ο Μίλτος έκανε νόημα στον αμαξηλάτη του να στρέψει το μικρό ξύλινο
άρμα που το τραβούσε ακούραστα ένα ζευγάρι ξανθά γεροδεμένα πόνεϊ
στα δυτικά όπου είχε ξεκινήσει μια σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στα δυο
αντίστοιχα σώματα του ιππικού.
Την καθοδήγηση του πεζικού ανέλαβε ένας άφοβος άντρακλας ο πιστός
του αρχιστράτηγος ο οποίος με φωνές προέτρεπε τους άνδρες του να
εισχωρήσουν στο ρήγμα που σχηματίστηκε στο μπροστινό τμήμα της
φάλαγγας. Ήξερε καλά την δουλειά του ο Αρσεζεκτορίξ και ανταπόδωσε
περήφανα τον χαιρετισμό του βασιλιά του που ξεκινούσε να διευθύνει την
μάχη η οποία θα έκρινε όλη την αναμέτρηση σχηματίζοντας στον αέρα το
σινιάλο που ζητούσε την εύνοια του θεού του πολέμου.
Το άρμα περνώντας ανάμεσα από άνδρες που πολεμούσαν σώμα με
σώμα και αναπηδώντας πάνω σε πτώματα έφθασε τελικά στο κυρίως σώμα
του Γαλατικού ιππικού που άρχισε να χωρίζεται στα δύο όπως η θάλασσα
από το ραβδί του Μωυσή. Ο ήχος από τα γυμνά σπαθιά που χτυπούσαν
πάνω στις μεταλλικές ασπίδες γέμισε τον αέρα μόλις οι ιππείς κατάλαβαν
την παρουσία του βασιλιά τους.
Μέσ’ τον ορυμαγδό της μάχης ήρθε να προστεθεί και ο ήχος από τις
δεκαπέντε πολεμικές σάλπιγγες, τις κάρνυκες, που υπακούοντας σε κάποιο
ουράνιο πρόσταγμα άρχισαν να ηχούν όλες μαζί σκεπάζοντας για λίγο τους
ήχους της μάχης. Η πολεμική κραυγή που ξεχύθηκε από το στόμα του
Μίλτου καθώς το άρμα του προέλαυνε ανάμεσα από το ιππικό έδεσε τέλεια