Ο Αιθεροβάτης (Χρήστος Μάλαμας)

ΜΑΛΑΜΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Δεν ήταν καμιά άπειρη κοπελίτσα η βασίλισσα και έτσι δεν περίμενε
μέχρι να δει τα μεγάλα καρφιά-που συγκρατούσαν καρφωμένα στην ξύλινη
πύλη τα κυκλώπεια μεταλλικά άγκιστρα όπου έμπαινε ο γιγάντιος
μεταλλικός σύρτης που ασφάλιζε από μέσα την κεντρική πύλη-να τρέμουν
και να αποσπώνται λες από κάποια άγνωστη μαγική δύναμη και το άνοιγμα
ανάμεσα στα φύλα της διπλής πόρτας να μεγαλώνει.
Στράφηκε με φούρια προς το εσωτερικό της μεγάλης αίθουσας των
ακροάσεων πέρασε την πόρτα του εξώστη και έκλεισε τα μεγάλα ξύλινα
φύλα αφήνοντας απ’ έξω τους ήχους της μάχης.
Ήδη ένοιωθε το βλέμμα της να θολώνει και την απόγνωση να της
δαγκώνει με δύναμη το στήθος.
«Αυτή θα ήταν πράγματι μια πολύ καλή στιγμή για να με βοηθήσετε ω,
χθόνιοι Θεοί», ένοιωσε τον εαυτό της να ψιθυρίζει και να εκτελεί τις
μυστικές τελετουργικές κινήσεις των χεριών για την επίκληση στους
χθόνιους θεούς σαν αυτόματο, λες και είχε χωρισθεί σε δυο διαφορετικούς
ανθρώπους, την βασίλισσα και την ιέρεια, και ήταν η ιέρεια που μιλούσε
στους θεούς τώρα.
Μια περίεργη μυρωδιά απλώθηκε με μιας στο δωμάτιο λες και κάποιο
μάλλινο ρούχο είχε ριχτεί στην φωτιά.
Σήκωσε το κεφάλι και έμεινε άφωνη. Μπροστά της μέσα στον τεράστιο
κλειστό χώρο έστεκε ένας ψηλός άνδρας με ξανθά κοντά κουρεμένα μαλλιά,
ενήλικας, λίγο μεγαλύτερος στην ηλικία από αυτήν και φορώντας ρούχα
που δεν είχε ξαναδεί στην ζωή της.
Ένα ύφασμα στο χρώμα του ουρανού αγκάλιαζε τα πόδια του καλύπτοντας
τα μέχρι λίγο πιο πάνω απ’ τα γόνατα. Το σώμα του κάλυπτε ένα
πολύ κοντό ιμάτιο από φίνο λινό στο χρώμα της άμμου ύφασμα που
έφτανε μέχρι τους μηρούς είχε αρκετές πτυχώσεις και κατέληγε στο
λαιμό σε ένα κολάρο με δυο μυτερά άκρα.
Μικρά μαύρα κομβία ξεκινούσαν από το ύψος του στήθους του και
έκλειναν το περίεργο αυτό ιμάτιο φθάνοντας μέχρι την ευμεγέθη κοιλιά
του μυστηριώδους άνδρα.
Τίποτε δεν της έλεγε πως είχε μπροστά της έναν δούλο, -γιατί αυτοί είχαν
τόσο κοντά κομμένα τα μαλλιά τους αντίθετα με τους ευγενείς που τα είχαν
μακριά και χτενισμένα σε πλοκάμους, -παρά έναν άνδρα που παρουσιάστηκε
μπροστά της από κάποια άλλη διάσταση και την κοίταζε
κατευθείαν στα μάτια.
Αυτό μόνον ένας ευγενής θα το έκανε με τόση φυσικότητα, άσε που εδώ
είχε σίγουρα να κάνει το λιγότερο με απεσταλμένο των θεών αφού μόλις
είχε ζητήσει την βοήθεια τους.
Τον κοίταξε στα μάτια, δεν φανέρωναν τίποτε το απειλητικό. Η Αρσινόη
είχε πραγματικά σαστίσει, ο άγνωστος άνδρας δεν έμοιαζε με κανέναν
γνωστό θεό χθόνιο ή μη.
Της μίλησε χωρίς να κουνήσει τα χείλη με την φωνή του να ακούγεται
πεντακάθαρα μέσα στο κεφάλι της: «μην τα χάνεις βασίλισσα Αρσινόη,
άκουσε με προσεχτικά και σημείωσε τα λόγια μου στο μυαλό σου ώστε να
τα ακολουθήσεις κατά γράμμα και να αποφύγεις έτσι τον πρόωρο
θάνατο…», της μίλησε μ’ αυτόν τον τρόπο για μερικά λεπτά και μετά με ένα
χαμόγελο-αφού άρχισε να χάνει την συμπαγή μορφή του-έσβησε σαν
όνειρο.
Η μορφή του θα έμενε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό της Αρσινόης
αφού την αντίκρισε σε τόσο κρίσιμες στιγμές.