program rolnoÅrodowiskowy 2007â2013 - Baltic Green Belt
program rolnoÅrodowiskowy 2007â2013 - Baltic Green Belt
program rolnoÅrodowiskowy 2007â2013 - Baltic Green Belt
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Konie tej rasy powinny odznaczać się dobrą płodnością, długowieczno−<br />
ścią, bardzo dobrym wykorzystaniem paszy, odpornością na choroby i złe<br />
warunki bytowe oraz wytrzymałością w użytkowaniu (przede wszystkim<br />
wierzchowym) i predyspozycją do długotrwałej jazdy w terenie i trudnych<br />
warunkach. Alternatywnym sposobem użytkowania konia małopolskiego<br />
może być wykorzystanie zaprzęgowe.<br />
Koń wielkopolski to rasa półkrwi angielskiej, wyhodowana w Polsce<br />
z krzyżówek miejscowych koni z końmi rasy trakeńskiej, wschodniopru−<br />
skiej, berberyjskiej, pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej. Za rasę<br />
wielkopolską został uznany w 1962 r. po połączeniu konia poznańskiego<br />
i mazurskiego.<br />
Konie wielkopolskie powinny charakteryzować się wszechstronnym ty−<br />
pem użytkowania, o szczególnych predyspozycjach do użytkowania za−<br />
przęgowego i wierzchowego.<br />
Koń śląski to stosunkowo stara rasa, hodowana głównie na terenie Dol−<br />
nego i Górnego Śląska. Ta rasa pochodzi w liniach żeńskich od miejsco−<br />
wych szlachetnych klaczy i ogierów oldenburskich i wschodniofryzyj−<br />
skich.<br />
Obecnie konie śląskie dzielą się na dwie grupy – koń polski w starym<br />
typie (objęty <strong>program</strong>em ochrony zasobów genetycznych) oraz koń śląski<br />
w nowym typie – z domieszką krwi koni pełnej krwi angielskiej.<br />
Koń śląski jest typem wszechstronnie użytkowym.<br />
Koń sztumski to najcięższy regionalny koń zimnokrwisty hodowany<br />
w Polsce, który został ukształtowany na bazie rdzennego materiału przy<br />
udziale zachodnioeuropejskich reproduktorów zimnokrwistych w rejonie<br />
Powiśla oraz Warmii i Mazur. Rejony te charakteryzują się ciężkimi, trud−<br />
nymi do uprawy glebami, stąd potrzeba posiadania dużych i silnych koni,<br />
które powinny być nadal wykorzystywane do prac polowych, szczególnie<br />
na obszarach o podobnych warunkach środowiskowych, tj. na obszarze<br />
województw: pomorskiego, kujawsko−pomorskiego, warmińsko−mazur−<br />
skiego i zachodniopomorskiego.<br />
Koń sokólski wywodzi się z rejonów Polski północno−wschodniej od<br />
prymitywnej rasy koni włościańskich, zwanych mierzynami. Konie te były<br />
wytrzymałe na zimno i głód oraz stosunkowo silne, jednakże ze względu<br />
na małą masę ciała oraz niewielki wzrost nie mogły być wykorzystywane<br />
do transportu ani ciężkich prac polowych. W związku z tym zaczęto szu−<br />
kać koni silniejszych i większych − w XIX wieku sprowadzono ogiery rasy<br />
norfolk−bretońskiej, ardeńskiej i belgijskiej, a częściowo także suffolk,<br />
dzięki czemu wytworzone w ten sposób konie zyskały uznanie wśród oko−<br />
licznych rolników.<br />
Surowy klimat Podlasia oraz systematyczne prace hodowlane pozwoliły<br />
na stworzenie miejscowej populacji niezbyt ciężkich koni pogrubionych,<br />
64
Change language