Û±Û±Û¹ - Persian Cultural Center

۱۱۹
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷
www.pccus.org
ISSN: 1557-623X
بیست سال خدمت به
جامعه ایرانی سن دیگو
امید
زیر نور مهتاب
خلاقیت نامیرا
معرفی یک کتاب/یک شخصیت
بررسی جُ‏ نگِ‏ شعر دلبستنگی
شهر هرت کجاست؟
دكتر مريم ميرزاخانی
استاديار جوان دانشگاه«پرينستون»،‏
به عنوان يكي از ۱۰ مغز برتر آمريكای شمالی معرفی شد

March 4th
Sherwood Auditorium
at the Museum of Contemporary Art - San Diego
700 Prospect Street, LA Jolla, CA 92037
۵۰ دلار
۵۵ دلار
کنسرت گروه کامکارها
چهارشنبه ۴ مارچ ۲۰۰۹ در
بهای بلیط:‏
اعضای کانون:‏
Sherwood Auditorium
www.pccus.org
email: p cc@pccus.org
858-653-0336
This program is partially funded by The City of San Diego Commission for Arts and Culture
۴ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

۱۱۹
صدر
نشریه کانون فرهنگی ایرانیان
هر دو ماه یکبار منتشر می شود
تلفن:‏ ۶۵۳-۰۳۳۶ (۸۵۸)
امید علی
ابتدا اجازه بدهيد از طرف خودم و ديگر همکاران آغاز سال ٢٠٠٩ را به شما عزيزان تبريک بگويم و آرزو کنم سال
آتی سال صلح،‏ بهروزی و موفقيت برای همه باشد.‏
انتخابات تمام شد و بزودی رئيس جمهور جديد ايالات متحده به مسند قدرت می نشيند.‏ انتخابات اخير از چندين
نظر دارای اهميتی بی سابقه بود.‏ اول اينکه آمريکا در حال حاضر اقلاً‏ در دو جنگ تمام عيار حضور دارد.‏ دوم اينکه
اقتصاد کشور در يکی از بدترين و بحرانی ترين شرايط تاريخی بسر می برد.‏ سوم حقوق بشر و قانون اساسی به بهانه
های مختلف از جمله ‏"مبارزه با تروريسم"‏ مورد تجاوز قرار گرفته است.‏ چهارم وجهه ی بين المللی آمريکا در سطح
جهان صدمات بسيار ديده است.‏ پنجم ، مساله گرمايش زمين و تخريب محيط زيست بعد بی سابقه ای يافته است.‏
ششم اينکه رئيس جمهور و دولت به دلايلی که اشاره شد ، از کمترين حمايت تاريخی بهره مند هستند.‏ مبارزات
انتخاباتی نزديک دو سال به طول انجاميد.‏ درپايان مبارزه انتخاباتی محدود شده بود به دو نفر:‏ يکی فردی جوان و
روشنفکر با افکاری نسبتا مترقی و ديگری فردی مسن و سياستمداری کارکشته و باتجربه.‏ اولی روی محوراميد و
تغيير حرکت می کرد و دومی بر روی ادامه وضع موجود و تغييراتی محدود.‏
عقل سليم حکم می کند که انتخابات بايد فرای اعتقادات فردی و حزبی و انتخاباتی ساده باشد.‏ ولی ديديم که
برعکس به اين آسانی نبود.‏ اول اينکه در انتخابات اخير هم باز نزديک چهل درصد از مردم واجد شرايط اصلاً‏ رأی
ندادند.‏ دوم اينکه عده ی بسياری هم براساس اعتقادات مذهبی و حزبی خود به طور سنتی برخلاف منافع طبقاتی
خود رأی دادند.‏ همين باعث شد که نتيجه ی نهايی انتخابات باز هم نسبتاً نزديک باشد.‏ هر چند آمارگيری های
قبل از انتخابات نتيجه ی نهايی را پيش بينی می کرد،‏ ولی هنوز احتمال سورپرايز از نوع دو انتخابات گذشته
وجود داشت.‏
اما چهل درصدی که در انتخابات شرکت نکردند چه کسانی هستند؟ طبيعتاً بسياری از اين افراد اصولاً‏ فاقد اين
بينش هستند که از حقوقی که دارند بهره مند شوند و اعتقادی به اين امور ندارند.‏ ولی برخی ديگر انسان هايی
هستند دلسوز و ‏"آگاه".‏ اينها،‏ هيچيک از کانديداها را شايسته رأی خود نمی بينند.‏ اينها کسانی هستند که دنيا را
سياه و سفيد می بيينند و به رنگ خاکستری و بخصوص طيف های مختلف خاکستری اعتقاد ندارند.‏ متاسفانه اين
افراد با جدا کردن خودشان از طيف مردمی که خواستار تغييرو بهبود اوضاع هستند،‏ هميشه آب به آسياب محافظه
کارترين اقشار و کانديداها می ريزند.‏
به هرحال بعد از اين همه کش و قوس و مبارزه انتخاباتی سرانجام آقای براک اوباما به پيروزی می رسد.‏ مردی
جوان،‏ پر انرژی،‏ دانا و با افکاری نسبتاً مترقی.‏ و علاوه بر تمام اينها سياهپوست.‏ انتخاباتی که تا همين چند ماه
پيش غير ممکن به نظر می رسيد!‏ هنوز هم باورش مشکل است که آمريکايی که در دهه های گذشته به خصوص
در ٨ سال گذشته به بهانه به اصطلاح " حفظ منافع ملی"‏ در سطح جهان به چه کارهايی دست آزيده و به چه جنگ
ها و فجايعی دامن زده ، اکنون دارای رييس جمهوری شود که نه تنها در سياست داخلی دارای ايده های مترقی
است ‏،بلکه از احترام متقابل بين کشورها،‏ از پايان جنگ و همکاری های بين المللی دم می زند.‏ اينکه او تا چه حد
بتواند به اين اهداف جامه ی عمل بپوشاند و تا چه حد موفق شود را آينده مشخص خواهد کرد.‏
تفاوت اساسی که پويش آقای اوباما با ديگران و روسای جمهور گذشته داشت،‏ ريشه ای و مردمی بودن آن بود.‏ در
اقصی نقاط کشور دفاتر حمايت از او و تربيت داوطلب برای بردن پيام او به ميان مردم تشکيل گرديده بود.‏ مقدار
پولی را که او در اين کمپين فراهم و خرج کرد در تاريخ بی سابقه بود.‏ بی سابقه تر از آن اينکه اکثر اين پول ها
توسط کمک های کوچک مردمی و نه پولهای کلان شرکتهای بزرگ تهيه شده بود.‏ حفظ اين تشکيلات،‏ که تعداد
اعضای آنرا ده ميليون برآورد می کنند،‏ اعمال فشار از پايين و کنترل او ودولت او ضامن حرکت آقای اوباما در
جهت اهدافی است که او را به اينجا رسانيده است.‏ شکی نيست که ماشين عظيم سياسی،‏ صنعتی،‏ مالی و نظامی
که چرخهای اين کشور را می چرخاند در مقابل تغيير جهت ها مقاومت و او را مجبور به همراهی و سازش خواهد
کرد.‏ با حفظ ارتباط و ايجاد فشار و کنترل بايد شعارهای اين کمپين و جنبش را که ‏"اميد"‏ و ‏"تغيير"‏ بود زنده
نگه داشت بنابر اين آنهايی که فکر می کردند با انتخابات و رييس جمهور شدن اوباما کار تمام شده بايد بدانند که
کار بزرگ تازه شروع شده است.‏ ضمانت اجرای اين اهداف،‏ چه به صورت حرکت متشکل،‏ فعال و زنده نگهداشتن
ارگانهای محلی و مردمی و چه به صورت حمايت از سازمانهای پاسبان قانون اساسی و حقوق بشر مثل ای سی ال يو،‏
عفو بين الملل و....‏ می باشد.‏
اولين بار است که در کاخ سفيد کسی نشسته که پتانسيل آن را دارد،‏ که نه تنها اوضاع اين کشور را بهبود بخشد،‏
بلکه در سطح جهانی نيز امر صلح،‏ احترام به حقوق بشر،‏ احترام متقابل بين کشورها،‏ و حفظ محيط زيست را سرو
سامان دهد.‏ تا هنگامی که آقای اوباما در اين خط حرکت می کند از حمايت مردم بر خوردار خواهد بود و در جايی
که از آن اصول انحراف پيدا کرد بايد با فشار مردمی او را مجبور به تصحيح روش کرد.‏
فکس و پیغام:‏ ۳۷۴-۷۳۳۵ (۶۱۹)
www.pccus.org
شماره ۱۱۹ بهمن ‏-اسفند‎۱۳۸۷‎
تیراژ ۶۰۰۰
_______________________
کانون فرهنگی ایرانیان یک سازمان
غیر انتفاعی،‏ غیرسیاسی و غیر مذهبی است که در
سال ۱۹۸۹ در سن دیگو - کالیفرنیا تاسیس شده است.‏
اعضای هیات مدیره
ترنگ اسدی-‏ فریبا باباخانی-‏ رزیتا باقری ‏-آریا فانی
مریم ایروانیان-‏ شقایق هنسن-شهلا صلاح ‏-سارا حسینی زاد
علی صدر - سعید جلالی-‏ محمد سماک ‏-رسیو جرالدز برتون
ایمن حمید-مارگارت رنس ‏-عاطفه اولیایی
____________________________
هیات تحریریه
مریم ایروانیان - رضا خبازیان - شهری استخری
شهرزاد جولازاده - سارا حسینی زاد
آریا فانی - مرسده مهرتاش
شقایق هنسن
____________________________
سردبیر:‏ علی صدر
___________________________
طراحی و گرافیک:‏ سعید جلالی
___________________________
مدرسه ایرانیان سن دیگو - تاسیس ۱۹۸۸
وابسته به کانون فرهنگی ایرانیان
روزهای یکشنبه از ساعت ۱:۳۰ تا ۳:۳۰ بعد از ظهر در
Standley Middle School
6298 Radcliffe Drive
روزهای پنجشنبه از ساعت ۶ تا ۸ بعد از ظهر در
Mt. Carmel High School
9550 Carmel Mtn. Rd
فکس و پیغام:‏ ۳۷۴-۷۴۰۷(۶۱۹)
madreseh@pccsd.org
www.pccsd.org/issd
بنیاد ایرانیان-‏ سازمان خیریه
وابسته به کانون فرهنگی ایرانیان
تلفن:‏ -۰۳۳۶ ۶۵۳ (۸۵۸)
فکس و پیغام:‏ ۳۷۴-۷۳۳۵ (۶۱۹)
________________________________
کلیه حقوق و مزایای این مجله برای کانون فرهنگی
ایرانیان سن دیگو محفوظ است.‏
چاپ و پخش دوباره مطالب مندرج در این مجله
بدون اجازه کتبی کانون ممنوع است.‏
توجه:‏
مسئولیت مطالبی که با امضای نویسنده درج
شده است با خود نویسنده است.‏
هیات تحریریه در چاپ و یا عدم چاپ مطالب
رسیده اختیار تام دارد.‏
________________________________
طرح روی جلد:‏ سعید جلالی
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۵ ۱۳۸۷

خوانندگان گرامی پيک:‏
Membership or Subscription Application
Name: _______________________________________
Address: _____________________________________
City:_________________ State_____ Zip ____________
Tel: ( ) ________________ Fax: ( ) _____________
E- Mail: _______________________
Membership: 5$50 Family
Donation:
5$1,000 5$500 5$100 5other $
Peyk Subscription: 5$20
5Check enclosed
5Credit Card: 5 MC
5Visa
5$35 Individual 5 $20 Students
Card#: 5555 5555 5555 5555
Expiration Date: ……………
برای ادامه انتشار پیک،‏
ما به کمک شما نیاز داریم.‏
از هجده سال پيش که اولين شماره خبرنامه کانون فرهنگی ايرانيان به
صورت دو صفحه سياه و سفيد منتشر شد،‏ ما راه طولانی و پرپيچ و خمی
را طی کرده ايم.‏ با پشتيبانی و تشويق شما خوانندگان گرامی،‏ پيک بارور
شده است و هم اکنون به صورت تنها نشريه دو زبانه و فرهنگی منطقه
موقعيت خود را تثبيت کرده است.‏ با کمک نويسندگان،‏ ويراستاران و
طراحی های زيبا،‏ مجله پيک به نشريه ای پرمحتوا با مطالب جالب و
مصاحبه های کم نظير تبديل گرديده است.‏ در نظر داشته باشيد که همه
کارکنان پيک به خاطر عشق به فرهنگ پويای ايران و ساخت جامعه ای
متشکل و موفق به طور داوطلبانه به خدمت گزاری مشغولند.‏
آيا می دانيد که کتابخانه کنگره يکی از مشترکين پيک است.‏ پيک هم
اکنون نه تنها در سن ديگو و جنوب کاليفرنيا بلکه تا شرق آمريکا حتی در
اروپا و کانادا هم خواننده دارد.‏ علاوه بر اين تعداد بی شماری در سراسر
جهان پيک را ازطريق اينترنت مطالعه می کنند.‏ ما به خوبی آگاهيم که
خوانندگان ما از سطح دانش و بينش بالائی برخوردارند.‏ بهمين دليل تلاش
ما هميشه بهبود کيفيت و ارائه مطالبی در خور شما بوده است.‏ ما سعی
کرده ايم که تعداد آگهی ها را تا حداکثر يک سوم حجم مجله نگاه داريم
که به کيفيت مجله صدمه ای وارد نشود.‏
همانطور که اطلاع داريد پيک به صورت رايگان در اختيار خوانندگان قرار
می گيرد.‏ يکی از مشکلات عمده ما هميشه تامين مخارج سنگين چاپ و
پخش مجله بوده است که عمدتا از طريق چاپ آگهی های تجاری تامين
گرديده است.‏ اخيرا به خاطر شرايط بد اقتصادی تعداد آگهی ها کم شده
است؛ در همين حال هزينه چاپ،‏ کاغذ،‏ پست و هزينه پخش مرتب روبه
افزايش گذاشته است و در حال حاضر ما را برای ادامه انتشار پيک دچار
مشکل کرده است.‏
خوشبختانه هميشه اميد ما به شما خوانندگان و اعضای کانون فرهنگی
ايران بوده است.‏ کمک مالی شما در اين مرحله از حيات پيک،‏ سرنوشت
ساز است.‏ شما می توانيد با عضو شدن و تجديد عضويت،‏ پيک را مشترک
شويد که ارسال آن دچار وقفه نشود.‏ کمک های مالی شما نه تنها برای
ادامه کار پيک تعيين کننده خواهد بود بلکه از معافيت مالياتی نيز
برخوردار خواهد شد.‏
لطفا با پر کردن اين فرم مجله خودتان را ياری کنيد.‏
برايتان روزهای خوشی را آرزو می کنيم
هيات تحريه پيک
۶ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

بیست سال خدمت
به جامعه ایرانی سن دیگو
معرفی
فعالیت های کانون
در دو ماه گذشته
گزارش کمیته های کانون:‏
درماه های نوامبر و دسامبر ٢٠٠٨ هيات مديره کانون فرهنگی ايرانيان دو جلسه
داشت.‏ در اين جلسات طبق معمول گزارش های کميته ها ارائه شد و مسايل
جاری،‏ همچنين برنامه های آتی کانون مورد بحث و گفتگو قرار گرفت.‏ شمه ای
از برنامه های آينده کانون به اين قرار است:‏
برنامه های مشترک با موزه مينگه در ١٢ دسامبر ٢٠٠٨ و ٧ مارچ ٢٠٠٩
برنامه شب يلدا،‏ شرکت در فستيوال دهکده جهانی،‏ جلسه سخنرانی و شعر
با نيلوفر طالبی،‏ برنامه های مشترک چهارشنبه سوری،‏ سيزده بدر و نوروز،‏
کنسرت گروه اراز در دهم فوريه و کنسرت گروه کامکارها در چهارم مارچ.‏ کانون
مصمم است با همکاری انجمن متخصصين و خانه ايران مراسم چهارشنبه سوری
و سيزده بدر را به همان ترتيب سالهای قبل برگزار کند.‏ جشن نوروزی کانون با
اشتراک انجمن متخصصين در شنبه ٢١ مارچ ٢٠٠٩ برگزار خواهد شد.‏
کانون در حال حاضر به دنبال محل بزرگتری برای دفتر خود می باشد.‏ کانون
اميدوار است بزودی با يافتن محلی بزرگتر بتواند آنرا در اختيار همشهريان عزيز
برای محل اجتماعات و کلاسهای مختلف قرار دهد.‏
*****************
در رابطه با بيستمين سال تاسيس کانون،‏ احتراما از کليه دوستانی که
در هيات مديره کانون در هر دوره ای در طی بيست سال گذشته خدمت
کرده اند دعوت می کنيم در روز يکشنبه ٢٥ ماه ژانويه ٢٠٠٩ از ساعت
٢ تا ٣/٥ بعد از ظهر در محل مدرسه ايرانيان حضور بهم رسانند.‏ قصد
از اين گرد هم آيی در درجه اول ديدار،‏ گرفتن عکس يادگاری و تبادل
نظر می باشد.‏ حتما حضور يا عدم حضور خود را با شماره ٠٣٣٦-٦٥٣-
٨٥٨ به ما اطلاع دهيد.‏
شهلا صلاح
*********************
جشن شب يلدای کانون در تاريخ شنبه ٢٠ دسامبر با هنرمندی جمال وفائی در
رستوران البرز برگزار شد.‏
شهلا صلاح - رییس هیئت مدیره کانون فرهنگی ایرانیان
او فارغ التحصيل رشته روزنامه نگاری و روابط عمومی از دانشگاه ايالتی
ساکرامنتو می باشد.‏ او از سال ١٩٨١ ساکن سن ديگو بوده است.‏ در
٩ سال گذشته به تدريس زبان فارسی در مدرسه ايرانيان سن ديگو
و دانشگاه سن ديگو اشتغال دارد و به عنوان عضو هيئت مديره،‏
حسابدار،‏ رئيس و مشاور در کانون فرهنگی خدمت کرده است.‏
فستیوال خانوادگی ایرانی در موزه مینگه،‏ ١٣ دسامبر ٢٠٠٨
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۷ ۱۳۸۷

زیر نور مهتاب
رضا خبازيان
بر اين باورم که قدرت های انسانی،‏ بخصوص در زمينه تفکر و انديشه،‏ قادرند به
کمک انسان بشتابند تا نه تنها هر روز،‏ بلکه هر لحظه از زندگی انسان را سرآغازی
نو ببخشند.‏ انسان انديشمند با تکيه بر سلاح ‏"خرد"‏ ميتواند هر دمی از زندگی
خويش را،‏ با نيم نگاهی سازنده و جستجوگر به گذشته خويش،‏ به تصميمی راسخ
برای راه آينده بدل سازد.‏ راهی که از آن پس مسير دائمی زندگی وی گردد.‏ با اين
همه،‏ نميدانم به چه دليل جامعه مطبوعاتی جهان در واپسين روزهای هر سال نه
تنها به اين جمع بندی مهم می پردازند بلکه خوانندگان،‏ بينندگان و شنوندگان
خود را نيز تشويق می نمايند که در آغازين لحظه های حلول سال نو با تصميمی
راسخ و پويا مسير حرکت سال آينده خود را بازبينی نموده و احتمالا تغيير دهند.‏
من نيز به رسم اين سنت مطبوعاتی،‏ امشب را که آخرين فرصت نشستن در زير
نور مهتاب سال ٢٠٠٨ می باشد بهانه می کنم تا نه تنها با شما مروری به سال
٢٠٠٨ نمايم بلکه در پايان شما را به پيشباز يکی از مهمترين وقايع احتمالی سال
٢٠٠٩ ببرم.‏
سال ٢٠٠٨ به دو گونه کاملا متضاد در فکر تاريخ انسانی خواهد نشست:‏ سالی که
انسان همچنان به سوگ انسانهای عادی و بی نام ونشانی نشست که جان خود را،‏
بی گناه و مظلوم وار،‏ در زير آوارها،‏ انفجار بمب ها،‏ قتل عام های شرم آور و تنش
های عبث قومی-‏ نژادی و مذهبی از دست دادند.‏ سال ٢٠٠٨ همچنان انسان را در
مقابل صحنه های جان خراش مرگ کودکان معصوم در زير بار جنگ ها،‏ خونريزی
ها-‏ بيداد فقر و گرسنگی و قحطی و انفجارهای ناگهانی در بازارها،‏ مدرسه ها،‏
و معابر عمومی قرار داد.‏ گرچه اين تراژدی متاسفانه دست آورد محدود به سال
٢٠٠٨ نبوده و زبانم لال نخواهد بود چون تجاوز به حقوق حقه انسانی تحفه يک
سال و دو سال نيست.‏ بلای قرن ها است که تا تعمقی خردمندانه و ريشه دار در
ريشه يابی آن صورت نگيرد بصورت تراژدی دائمی انسان باقی خواهد ماند.‏
بهمان اندازه دردناک،‏ سرگذشت انسانهائی است که گرچه به ظاهر در زير آوار
جنگ ها و بمباران ها و تراژدی های فاجعه آور طبيعی نيستند ولی با زندگی
روزمره خود در کشورهای عقب مانده جهان و تحت فشار سيستم های ديکتاتوری
سياسی و مذهبی چاره ئی جز سکوت،‏ کتمان دائم اعتقادات و باورهای خويش
را ندارند.‏ آنها برای گذران امور روزانه و بدست آوردن نان سفره خويش،‏ تحقير را
روزانه به خود ميخرند و چاره ئی جز سوختن و ساختن ندارند.‏
چندی پيش با چراغ های قرمز و چشمک زن پليس مجبور به توقف شدم،‏ تا
از کار نکردن چراغ های پشت اتوموبيل خود آگاه شوم.‏ در لحظه های طولانی
انتظار بود که اضطراب شرقی ام از پليس به سراغم آمد و به يکباره تمام وجودم
را در برگرفت.‏ نهيب درونی ام مرا به خود آورد تا با پليس مودبی که دليل توقفم
را گوشزد ميکرد خوش و بشی نمايم.‏ در لحظه های اوليه جدائی از وی بود که
به ياد انسانهائی افتادم که همين توقف ساده در سرزمين های کشورهای عقب
مانده ميتواند برای آنان سرآغاز يک فاجعه مرگ آور باشد.‏ چرا که دگر انديش اند
و با داشتن باورهای متفاوت سياسی و يا مذهبی خود با تفکر حاکمين جامعه
سازگاری ندارند.‏ آنان هر سال را با دلهره آغاز می کنند و هر سال را با دلهره به
پايان ميرسانند.‏ در چنين حال و هوائی است که روزها را پشت سر می گذارند تا
با تحمل خويش لقمه نانی را به سفره خانواده برسانند.‏ آنان را فقط اميد به هوای
آزادی و روزهای آينده ئی که گويا هيچ خيال رسيدن را ندارند،‏ زنده نگه ميدارد.‏
آنان حق دارند که به ما بستگان هم نوع خويش غبطه ورزند که از نعمت آزادی
های نسبی برخورداريم و ميتوانيم با هم به زير نور مهتاب بنشينيم و از آنچه که
دل تنگمان ميخواهد بگوئيم و بنويسيم.‏ من،‏ امشب،‏ همانند شب های ديگر،‏ روانم
را به آنان پيشکش می کنم تا ذره ئی از مشقات دلخراش آنان را،‏ اگر چه در خيال،‏
به دوش بگيرم.‏ هيچ اتفافی در جامعه انسانی بدون ارتباط به همه انسانها نيست
و نخواهد بود.‏ ما نيز،‏ چه بخواهيم و چه نخواهيم،‏ چه بدانيم و چه ندانيم،‏ مسئول
خود و همگانيم.‏
**********************
سال ٢٠٠٨ فقط سال دردها و رنج ها نبود و همانند ديگر پديده های زندگی
رنگ شادمانی را نيز با خود داشت.‏ بدون شک،‏ سال ٢٠٠٨ هميشه در خاطره
تاريخ خواهد ماند.‏ سال ٢٠٠٨ سالی بود که مردم کشور ميزبان ما،‏ با همراهی
جمعی از ايرانيان خارج از کشور نردبان ترقی و تعالی جامعه بشری را حداقل يک
پله پيمودند و با انتخاب اولين رئيس جمهور سياه تاريخ آمريکا شگفتی آفريدند.‏
انقلابی عميق،‏ موثر و آرام در پای صندوق های رای،‏ اشک شوق و پايکوبی شادی
بخش را به خانه بسياری از مردم جهان هديه نمود.‏ از کوبش طبل ها و غريو شادی
مردم قاره آفريقا تا ريزش مدام اشک از چهره پيش تازان تساوی حقوق انسانها در
جهان،‏ از فرياد شادی مردان و زنان در پشت ميله های زندان،‏ تا لبخندهای غرور
آميز بر لب های مردان و زنان از رنگ ها و نژادهای گوناگون آمريکا همه و همه
گونه های متفاوت فريادی بود که سالها بود در حلقوم انسان دوستدار تساوی و
دمکراسی و آزادی حبس مانده بود.‏ يک نياز ساده،‏ يک احتياج انسانی،‏ نياز به مهر
تائيد به هويت انسانی و صحه گذاشتن به اين پيام که نه رنگ پوست،‏ نه اسم،‏ نه
اعتقاد مذهبی،‏ نه آرمان سياسی و نه نگرش های خصوصی جنسی هيچکدام نبايد
انسانی را از انسانی ديگر دون تر يا برتر بشناسد.‏
اين پيام انسانی در سال ٢٠٠٨ به ذهن تاريخ نشست تا نور اميدی را که انسانها با
صبر و تحمل خويش زنده نگاه داشته اند به ادامه ئی فرح انگيز ميهمان نمايد.‏
*******************************
در خبر است که سال ٢٠٠٩ را به ‏"فردوسی بزرگ"‏ و جاودان نامه ايرانيان
‏"شاهنامه"‏ اختصاص داده اند همچنان که سال ٢٠٠٨ را به ‏"مولانا".‏ هرچند به
ما فهمانده بودند که شاهنامه،‏ کتاب خشک تاريخ است که به داستان رزم آوری
پادشاهان اختصاص دارد.‏ چند سال پيش بود که در اثر هم نشينی با دوستی
فرهيخته عزم را جزم به خواندن شاهنامه کردم و خيلی زود به پوچی گفتارشان
پی بردم.‏ شاهنامه همدم شش ماه ام شد و آنرا کتاب تاريخ تکامل انسانی،‏ کتاب
اخلاق و اسطوره هنری آفرينش حماسه يافتم.‏ کتابی که نويسنده اش اخلاق
والای انسانی را در لابلای خطوط اش به تکرار می آورد و از خواننده خود انتظار
هيچ گونه تقدس و پرستشی نمی نمايد.‏ کتابی که پر است از جنگ ها و خون
ريزی ها ولی هيچگاه بخاطرش هيچ خونی بر زمين ريخته نشده است.‏ کتابی که
سراسر جنگ است و کشورگشائی ولی تاکنون هيچگاه بخاطرش هيچ لشکری به
سرزمينی حمله نياورده است.‏ کتابی که پر است از اندرزهای اخلاقی انسانی ولی
هيچگاه احدی را بخاطر به جای نياوردنش به مجازات و شلاق نبسته اند.‏ کتابی
که انسانها را به ‏"خرد"‏ ميهمان می نمايد و اجر اين روی آوری را در منش والای
دنيوی به آنان بر ميگرداند.‏ کتابی که انسانها را با معيار خرد از انسانهای ديگر برتر
ميشمارد و جزای نداشتن اش را نيز به هيچ خراج و جزيه ئی منتهی نمی سازد.‏
کتابی که نتيجه بيش از سی و پنج سال تحقيق عاشقانه است که نتيجه ئی جز
زجر و فقر و محروميت موقت برای نويسنده اش نداشته است و نامی جاودان در
تاريخ تکامل بشری.‏ کتابی که در آن دالان گذر انسان است از توحش ‏(ديو)‏ تا
تکامل و ارتقاء مرتبه اجتماعی انسان ‏(سياووش).‏ کتابی از هنر والای خلق زيبائی
های کلام حماسی انسان.‏ کتابی در جنگ و گريز ابليس نادانی و جهل با اهورای
پاکی و نيکی.‏ کتابی برای دعوت همگان به بزرگداشت خرد:‏
خرد بهتر از هرچه ايزدت داد
ستايش خرد را به از راه داد
خرد رهنمای و خرد دلگشای
خرد دست گيرد بهر دو سرای
از او شادمانی ازويت غم است
ازويت فزونی ازويت کم است
کسی کو خرد را ندارد ز پيش
دلش گردد از کرده خويش ريش
هميشه خرد را تو دستور دار
بدو جانت از ناسزا دور دار
کاش نه صفحات اين مجله را انتهائی بود و نه حوصله شما عزيزان را تا می توانستم
از ابتدا تا انتهای اين اثر جاودانه عالم انسانی را با شما مرور نمايم.‏
سال ٢٠٠٩ را برای سلامت بيشتر فکر خويش به ‏"شاهنامه"‏ اختصاص دهيم و
به لذت بهره وری از نظم زيبا و مفهوم والای آن دست يابيم.‏ سال نو ميلادی بر
همگان خجسته باد!‏
۸ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

معرفی کتاب
از:‏ مريم ايروانيان
ریشه ها
اثر جاودانی الکس هيلی (Roots)
انتشارات:‏ آرويج
الکس هيلی ، متولد ١٩٢١ در ايالت نيويورک است.او پس از اتمام تحصيلات در
گارد ساحلی امريکا به کار پرداخت و در جنگ دوم جهانی دريک کشتی جنگی
انجام وظيفه نمود.‏ او ژورناليست موفقی بود و پس از باز نشستگی،‏ تمام وقت خود
را به نوشتن اختصاص داد.او با نوشتن داستان ها و مقالات و مصاحبه ها جای
خود را به عنوان يک نويسنده مطرح در جامعه امريکا باز کرد و موفق به در يافت
جايزه پوليتذر شد.‏
او در ١٩٦٥، به در خواست مالکوم ايکس،‏ يکی از رهبران جنبش های آزادی خو
اهانه سياه پوستان،‏ داستان زندگی او را را به رشته تحرير در آورد که شش ميليون
جلد از آن به فروش رسيد.‏
داستان بلند ريشه ها،‏ کتاب بعدی هيلی بيان سرگذشت يک خانواده امريکائی
است که در نهايت به نيای خود نويسنده باز می گردد که سه قرن پيش از افريقا
ربوده شد و در امريکا او رابه بردگی گماشتند.‏ ا نگيزه يافتن ريشه ها ، نويسنده
را تا اعماق افريقا به سفر های دور و دراز ميکشاند.‏ او در جواب منتقد ين،‏ خاطر
نشان می سازد که اين داستان که بر اساس مستند و تخيل ساخته شده ؛ در
حقيقت پيام سمبوليک بخشی از تاريخ رويداد هائی است که بر مردمانی گذشته؛
و نبردی که بر عليه بردگی و نژاد پرستی،‏ طی دو قرن بر قرار بوده است:‏
کونتا کينته ، نخست زاده يک خانواده افريقائی در ١٧٥٠ در دهکده جفور ، نزديک
سواحل زامبيا به دنيا می آيد.‏ او شناخت زندگی را با بانگ خروسان د ر سپيده دم
و دنگ دنگ دسته هاون های چوبی زنان،‏ که کوس کوس را برای صبحانه خانوار
خود آرد می کردند؛ آغاز کرد.‏ اسم گزاران او با شادی و خوردن شيرينی و آوای
طبل و ساز انجام شد.‏ او را به نام نيای مقد سش که از موريتانی آمده و آن دهکده
را از قحطی نجات داده بود کو نتا ناميدند..‏
کو نتا با فرهنگ غنی قبيله که بر اساس ايمان،‏ حرمت انسانی،گرامی داشت محيط
زيست و خود کفائی هر چه بيشتر بود پرورش يافت.کودکان از پنج سالگی سواد
می آموختند و شبانی می کردند.‏ پدران آنها هشدار می دادند که تنها بجائی نر وند ؛
وگرنه اسير توباب ميشوند.‏ و توباب کسی جز سفيد پوستی نبود که آنها را شکار
می کرد و با خود می برد.‏ خبر گمشد ن ها و نيز ساير خبرها با نواختن طبل به
همه قبيله می رسيد وتا اعماق جنگل و شهر ها ی دور و نزديک مخابره می شد.‏
کونتا وهمسالانش از دوازده سالگی برای آموزش مردانگی به خارج از هکده انتقال
يافتند.‏ بزرگان قبيله و مربيان طی آموزش های توانفرسا ، شجاعت و نبر د واداره
زندگی وکشاورزی وشکار و....‏ را آموختند و پس از چند سال با چهره تازه ای
بزاد گاه خود باز گشتند.‏
کونتا نو جوانی رشيد و زيبا بود که اسير توباب ها شد.‏ بيان اسارت او ‏،و ساير زنان
و مردان وکودکان؛ شکنجه و تجاوز وکشتن آنها به دست توباب ها را،‏ بايد در اين
کتاب خواند و بر خويشتن لرزيد و از انسان بودن شرمنده گشت.‏ سر انجام کشتی
به ساحل می رسد و اسيران را پياده می کنند تا در بازار های برده فروشی مثل
يک کالا به اربابان فروخته شوند.‏
کونتا در فرارهای مکرر،‏ همه توان و اميد و نيز يک پای خود را از دست می دهد.‏
با برده ای ازدواج می کند وسالی چند در هيئت باغبان و کالسکه چی ازدنيای ا
طراف خود می آموزد.‏ دخترش فروخته می شود و داستان های ديگر در دل اين
داستان آغاز می گردد.‏ دختر اصالت و رفتا رپدر را الگو قرارمی دهد؛ و اين وديعه
از نسلی به نسل ديگر به امانت می رسد تا الکس هيلی ، فرزند آن ها ، ما را از
اين روند تاريخی سراسر رنج آگاه گرداند
تلاش ستودنی نويسنده ، در گرته برداری از چگونگی پذيرش جامعه افريقائی
امريکا ئی در تمامی اين سر زمين ؛ رويداد های داخلی و خارجی وش های بی
امان و تاثير گذار مردمی از هر نژاد و هرتبارو هر فرهنگ ‏،بار بی ديلی است که
امروز در صحنه سياست شاهد آنيم و سر بلند از اين که ما نيز در اين روند نقشی
داشته ايم.‏
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۹ ۱۳۸۷

نثار
نظر مریم ایروانیان زیر
عشق آغوش گشوده من نیست
عشق
آغوش من نيست
که آنگاه که نمی گشايمش رويای شبهای دربدر اضطراب تو باشد
و آنگاه که می گشايمش،‏
تلخی تنباکو بر دهان گس کابوس ديده ای.‏
و نمی گنجم در شعر
نه!‏
فرو بند اين دفتررا:‏
بودنم،‏ ديگر،‏ از شکل رهاست
و نمی گنجم در شعر.‏
از خود بيرون آمده ام.‏
خورشيد منفجر است:‏
اوفتان در خويش
به گودال سياهی
کز تن من می سازد گورم را:‏
تا فرو پوشد
از چشم شما نورم را.‏
مرگ،‏ اگر هست،‏ جز اين نيست:‏
چه غم؟
به درک:‏
عشق اگر از من تيری ساخت
و به سوی بی سوئی هاش انداخت،‏
به بازی گوشی؛
گذراندش،هم چون نور،‏ از دل آب ودل برگ و دل ابريشمی ی تيراژه
و نشاندش،‏ هم چون ظلمت در دل سنگ.‏
من منی ديگرم امروز،‏
منی
که توانستن او را بود
و بنياد،‏ همانا
نا خواستن است؛
و که رفتارش بی رفتاری است.،‏
و که آرامش بی موج سکون است که فضايی که در آن دريايش جاری است؛
و که تنهايی اش از احساس بی کس بودن عاری است.‏
نيک آموخته است
که جهان را،‏ چشم بسته به تماشا بنشيند؛
و که زيبائی را،‏ جز از دور و مگر در ياد،‏
نستايد؛
و که دلخوش باشد ؛به همين که
گاهی،‏ در خواب سحر گاهی،‏
گستره يی از رويا می بيند؛
و چمان در سبزای روشن آن و
خيره در رقص پرافشان يکی پروانه
پاره يی نيکی ی ناب و
زيبائی پاک
فرا ديدش می آيد؛
و خدا را،‏ با سايش دستی گلبرگين بر پشتش،‏
شانه های او را هم
به پر و بال می آرايد.‏
اسماعيل خوئی
عشق،‏ منم
فريادی ايستاده
بر چارچوب اتاقی کوچک
‏-آن اميدی که ترا
در بستر انتظار
به شوق ديدار سپيده دم
گوش به زنگ فردا
از پهلوئئ
به پهلوئی می غلطاند.‏
عشق،‏
منم
پلی استوار
که جزيره ی سرد آرامش را
به وسوسه ی تجربه ی آنسوی
جهان گسترده می خواند.‏
عشق
نرمی پستان زنی نيست
و فشار بازوی مردی نه.‏
عشق،‏ منم
ترانه ای که بهانه های کودکی ات را
به پسندی دلنشين بدل ميکند.‏
تلنگری برچهره خام جوانيت
که به چشم بهم زدنی
از تو مردی می سازد
عشق منم
عطوفتی که ترا در می يابد
آنگاه که چشمانت،‏ پرنده ای سرگردان می شود
- آن پرنده تازه پا
- که از جذبه ی سر بر کشيدن گل سپيدکوچکی
- به بهت می نشيند-‏
عشق منم
قله ای سرفراز،‏ که ترا
از عمق دره های دور به خود می خواند
به هنگام،‏ که رنج جهان تازه ی راههای پيچ در پيچ
ترا در خود گم ميکند.‏
آوازی که در نبض تو می زند
وزش نسيمی در نيزاری
دشتی فراخ که تو بر آن گام می نهی
به هنگام
که تحمل ثانيه ها،‏ از حوصله بيرون ميشود.‏
ستاره ای روشن،‏ که بر راه تو می تابد
که اگر ناديده از آن در گذری
آنگاه که خاموشی
جهان ترا در بر گيرد
در گذرت جز کرم شبتابی
نمی يابی.‏
مينا اسدی
۱۰ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

بر بالای ابر
مسافر گفت:‏
" افق شولای بی رنگی است،‏
که پندار مرا در خويش پيچيده است.‏
زمان خسته است و با زنجيرتکرارش،‏
مرا بسته است.‏
و آن گسترده چتر لاجوردين-آسمان-‏
که با پژواک هر فرياد من،‏
سرشار ميگردد،‏
به روی سينه ام آوار می گردد.‏
_________
ز پشت مات شيشه،‏
چه کس را می توانم يافت؟
چه کس را می توانم ديد؟
نه يارای شکستن،‏
نی تلاشی تا رسيدن.‏
از اين شولای،‏
اين پيچيده ام بر پای.‏
از آن گسترده آبی،‏
از اين گردونه بی پير
از اين پاهای زخم بسته با زنجير
من بی بار ، جز تکرار
برگی بر نخواهم چيد."‏
__________
زمين گفت:‏
" ای مسافر ای غريب راه گم کرده،‏
به بطن من سفر کن؛
که من در گرمی زهدان پر بارم،‏
پذيرای توام در ژرف بی آغاز و بی انجام.‏
ترا با خويش خواهم برد،‏
به جشن وصل ريشه با نوازش های تاريکی.‏
به روياهای ترد ساقه،‏
حيات بی زوال شيره در آوند.‏
و در يک بينهايت،‏
با شکوفايی يک دانه؛
به شهر روشنايی باز خواهی گشت."‏
_________
زمين در داغی بطنش،‏
و در رود مذاب روشنايی،‏
مرا با نام می خواند،‏
مرا-‏ اين خسته از ايام-‏ می خواند؛
تو هم زنجيرها بگسل
ببند آن چتر آبی را،‏
رها کن روزها را،‏ شام های ماهتابی را؛
بيا با من.‏
مرا با نام می خوانند.‏
مريم ايروانيان
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۱ ۱۳۸۷

Teachers and staff of branch I
مراسم یلدا در هر دو شعبه
مدرسه ایرانیان برگزار شد.‏
مراسم يلدا در هر دو شعبه مدرسه در آخرين روزهای قبل از تعطيلات زمستانی
با همکاری دانش آموزان و انجمن خانه و مدرسه اجرا شد.‏ در اين جشن سفره
زيبای يلدا که با هندوانه،‏ انار،‏ شيرينی،‏ آجيل و نان و پنير و سبزی تزئين شده بود،‏
بصورت نمادين بر روی يک کرسی جلوه نمائی می کرد.‏ دانش آموزان و والدين آنها
دور کرسی يلدا عکس های يادگاری گرفتند.‏
در اين مراسم دانش آموزان کلاس های پيشرفته برنامه هائی را برای آشنايی ديگر
دانش آموزان با مراسم يلدا تهيه کرده بودند که مورد استقبال قرار گرفت.‏ فال
حافظ که سنت شب يلداست توسط يکی از معلمين مدرسه اجرا شد.‏
سپس به ياد شب يلدا بچه ها به يک بازی دسته جمعی مشغول شدند و برندگان
جايزه دريافت کردند.‏ در پايان مراسم از والدين و دانش آموزان با آش رشته بسيار
خوشمزه،‏ شيرينی و ميوه پذيرائی شد.‏
مدرسه ایرانیان شعبه شماره یک
www.pccus.org/issd
۱۲ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

مدرسه ایرانیان شعبه شماره دو
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳ ۱۳۸۷

خلاقیت نامیرا
روجا نجفی
اردشير محصص طراح تصويرساز و کاريکاتوريست ايرانی در‎۱۸‎
مهرماه ۱۳۸۷ در نيويورک درگذشت.‏ اين يک گزارش نيست؛
خاطرهُ‏ من است از آثاری ماندگار از هنرمندی که هنوز بر ديده
ام ننشسته،‏ بر دلم نقش بست.‏ تابستان بود که از نمايشگاهی از
مجموعه آثارش که در موزهُ‏ هنر آسيای نيويورک برپا بود برای
پيک گزارشی نوشتم.‏ وقتی خبر فوت اش را در پيغامی کوتاه
از دوستی گرفتم باورم نميشد.‏ ميدانستم که بيمار است و از نوع حاد پارکينسون
رنج ميبرد ولی برای من که بيشتر با طرح های محصص مشغول بودم اين بيماری
خودش را به عنوان عنصری خلاق در کارهای دههِ‏ اخير محصص نشان ميداد.‏
محصص در شهريور ۱۳۱۷ در رشت به دنيا آمد.‏ استعداد اردشير در طراحی از زمانی
که‎۳‎ ساله بود آشکار شد.‏ اين استعداد به قدری قوی بود که با وجود آنکه اردشير از
دانشگاه تهران در رشته حقوق فارغ التحصيل شد هيچگاه به فعاليت های حقوقی
دست نزد و طراحی را ادامه داد.‏ طراحی های طنز او همراه با کاريکاتور هايش در
روزنامه کيهان،‏ مجله های توفيق و جمعه چاپ ميشد.‏ در نهايت کاريکاتور های
انتقادی و سياسی محصص در روزنامه ها توجه ساواک را نيز جلب کرد و محصص
بعد از چندين هشدار از طرف ساواک ايران را در سال‎۱۳۵۵‎ ترک کرد.‏ اين غربت که
بنای بلند شدن نداشت تا پايان زندگی محصص بطول انجاميد.‏
هرچند از دههُ‏ ۵۰ تا آخرين سالهای کاری اش سبک طراحی محصص از لحاظ
فرم تغييرات بسياری کرد،‏ آثار محصص در محتوای انتقادی اشان تغييری نکرد.‏
از سال های آغازين کار حرفه ای اش به عنوان طراح و کاريکاتوريست،‏ محصص
تصويرگر جامعهُ‏ خفقان بوده.‏ آدميان نقش های محصص،‏ چه مردم کوچه بازارش،‏
چه روشنفکران اش و چه هنرمندان نقاش اش،‏ آدم هايی تحت ظلم و فشار طبقهُ‏
حاکم هستند.‏ محصص تنها منتقد ظالمان نيست،‏ قلم تيز اش به انتقاد مظلومان
منفعل هم می کشند.‏ او حتی از انتقاد هنرمندان نيز دست نميکشد.‏ برای نسل های
پيشين طرح های اردشير محصص در کنار اخبار روزنامه ها سندی مصور از تاريخ
شان است.‏ در فرم محصص هميشه روايت ميکند:‏ همچون نقالی با نقلی تازه.‏ نازکی
خط در نقش های محصص ‏،که حتی در آخرين کارهايش ديده ميشود،‏ با کنتراستی
کم در صفحه سفيد مينشيند و روايت آغاز ميشود.‏ دردهه های،‏‎٦۰،۵۰‎ و ۷۰ آدم
ها با فيگور هايی کج و معوج و اغلب ملبس به جامه های قجر افق صفحهُِ‏ نقاشی را
پر ميکنند.‏
محصص در انتخاب فيگورهايش و در روش انسان منش اش تبعيضی برای کسی
قائل نميشود:‏ او شهيدان را گرامی می دارد چه زن باشند چه مرد،‏ چه بچه باشند
چه روحانی و در عين حال او عمل زورگو را چه مرد تخت و تاج باشد و چه مرد
مذهب متهم ميکند ‏.آثار سال های اخير محصص به نسبت دهه های پيشين ازدحام
کمتری دارند.‏ محصص تک فيگور های بيشتری می کشد و از کمپوزيسيون های
مرکزی بيشتر استفاده ميکند.‏ صفحه های اش در سال های آخر سپيد ترند و
نگاهش تلخ تر.‏ اينها را بسياری از تاثيرات بيماری روبه رشد پارکينسون ميدانند که
محصص را بر صندلی نشانده بود.‏ بيماری ای که مهر ماه امسال جان اش را درربود.‏
نمايشگاه يک عمر فعاليت هنری اردشير محصص در موزهُِ‏ هنر آسيای نيويورک به
همت شيرين نشاط و نيکزاد نجومی برگزار شد.‏
احمد شاملو در بارهُ‏ سبک اردشير محصص مينويسد:‏ اگر قلم عبيد چاقوی جراحی
است،‏ قلم اردشير نيز چنين است-‏ برای من اين هر دو،‏ ثباتان کاراکترهای
جامعهاند.‏ نشان دهندگان حماقتها،‏ طمعها،‏ يالانچی پهلوانیها،‏ خودپسندیهای
مايند.‏ آدمهای او آدمهای آشنای جامعهاند.‏ مائيم و همسايه هامان.‏
هر چند امروز اردشير محصص با ما نيست،‏ خلاقيت ناميرايش در کيميای تصاوير
ماندگارش با ماست.‏
۱۴ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

www.pccus.org
کانون فرهنگی ایرانیان:‏ تلفن ۰۳۳۶- ۶۵۳(۸۵۸)
دهکده جهانی و فستیوال فرهنگهای گوناگون ١٧ ژانويه
Saturday January 17, 2009, from 10am, downtown San Diego.
نشستی با نیلوفر طالبی جمعه ٢٣ ژانويه
Friday January 23, 2009 8pm, National University
کنسرت آذری گروه آراز سه شنبه ١٠ فوريه در
The Neurosciences Institute
کنسرت گروه کامکارها چهارشنبه ٤ مارچ ٢٠٠٩ در
Sherwood Auditorium
فستیوال نوروزی در موزه مينگه شنبه ٧ مارچ ٢٠٠٩ در
Mingei International Museum
جشن نوروز
کانون فرهنگی ايرانيان و انجمن متخصصين ايرانی شنبه ٢١ مارچ ٢٠٠٩
کلاس سه تار زير نظر کورش تقوی تلفن تماس ٦٣٨٩-٧١٧ (٨٥٨)
کارگاه دف در محل دفتر کانون فرهنگی
سه شنبه ها از ساعت ٦ بعد از ظهر زير نظر علی صدر
تلفن تماس ٠٣٣٦-٦٥٣ (٨٥٨)
مدرسه ایرانیان سن دیگو ۶۵۳-۰۳۳۶ (۸۵۸)
تدارک نوروز،‏ تخم مرغ رنگ کردن و سبزه سبز کردن
يکشنبه ٨ مارچ ٢٠٠٩
جشن نوروزی مدرسه ایرانیان سن دیگو يکشنبه ١٥ مارچ ٢٠٠٩
شعبه اول:‏
روزهای يکشنبه ١/٥ تا ٣/٥ بعد از ظهر
Standley Middle School
آموزش فارسی:‏ برای تمام سنين در سه مرحله ابتدائی،‏ متوسطه و پيشرفته
حداقل سن پذيرش کودکان از ٤/٥ سال است
کلاسهای فوق برنامه:‏ رقص و تئاتر از ساعت ٣/٥ تا ٤/٥ بعد از ظهر
شعبه دوم:‏
روزهای پنجشنبه ٦ تا ٨ بعد از ظهر در
Mt. Carmel High School
آموزش فارسی برای کودکان و نوجوانان در سه مرحله ابتدائی،‏
متوسطه و پيشرفته
برای اطلاعات بيشتر از سايت مدرسه ديدن فرمائيد
www.pccus.org/issd
آکادمی رقص های ملی
کلاسهای رقص در محل مدرسه ایرانیان
کلاسهای رقص در محل مدرسه ايرانيان
Standley Middle School روزهای يکشنبه ۱/۵ تا ۵/۵ بعد از ظهر
نشريه کانون فرهنگی ايرانيان هر دو ماه يکبار منتشر ميشود
نظرات مطرح شده در مقالات،‏ الزاما نظر هيات مديره کانون نيست.‏
و پيک در رد و قبول و يا حک و اصلاح مطالب وارده آزاد است.‏
با ما به نشانی زير مکاتبه فرماييد.‏
9265 Dowdy Dr. # 105, San Diego, CA 92126
Tel (858) 653-0336 Fax (619) 374-7335
Email: pcc@pccus.org
کانون فرهنگی ايرانيان برای جلوگيری از هرگونه سوء تفاهم،‏ فقط به انتشار اخباری
برای نشريه آينده ‏(شماره‎۱۲۰‎‏)‏ مبادرت می ورزد که متن آن از طريق فکس تا ۳۰
ژانويه به وسيله ارگانهای غير انتفاعی در اختيار اين دفتر قرار بگيرد.‏
برنامه دیدنی و کمدی ماز جبرانی
جمعه ۱۶ ژانویه در House of Blue
سازمان بورس تحصیلی دانشجویان ایرانی - آمریکایی
www.iasfund.org (۸۵۸) ۶۵۳-۰۳۳۶
خیریه یک دلار در ماه ۶۵۳-۰۳۳۶ (۸۵۸)
P.O. Box 500923, San Diego, CA 92150
انجمن متخصصین:‏ ۶۴۵-۷۲۷۳(۶۱۹) AIAP
جلسات آخرين چهارشنبه هر ماه
www.aiap.org
بنیاد فرهنگی کمال:‏ ۵۳۸-۰۸۲۹(۸۵۸)
بنیاد مهرگان:‏ ۶۷۳-۷۰۰۰(۸۵۸)
جلسات ماهيانه يکشنبه اول هر ماه
يکشنبه چهارم ژانويه ‏(سخنرانی هما احسان - در مورد ‏"حافظ"‏
سخرانی دکتر معتقد-‏ با عنوان ‏"ای برادر تو همه انديشه ئی")‏
يکشنبه هيجدهم ژانويه
سخنرانی دکتر عباس ميلانی - با عنوان ‏"مشاهير اخير ايران"‏
خانه ایران:‏ (IRAN) ۴۷۲۶ ۲۳۲- (۶۱۹)
يکشنبه ها از ساعت ۱۲ تا ۴ بعدازظهر.‏ بلبوا پارک
گروه مطالعاتی زنان سن دیگو:‏ ۹۵۲-۶۷۱۳(۸۵۸)
Iranian Women’s Study Group of San Diego
Meets: First Sunday of the month time: 3:30 to 6:30 PM
Meeting location: The university of California, San Diego
The Women’s Center - 9500 Gilman Drive, 0096, La Jolla, CA 92093 - 0096
انجمن ایرانیان در شمال سن دیگو
تلفن:‏ ٩٩٧٩-٧٢٩-٧٦٠ و يا www.NIABO.org
برای درج آگهی لطفا با تلفن
653-0336(858) و يا pcc@pccsd.org تماس حاصل فرمائيد.‏
email: pcc@pccsd.org
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۷ ۱۳۸۷

نقد و نظر
یادی از ‏«صدیقه دولت آبادی»:‏
معرفی یک کتاب/یک شخصیت
در گفتگو با مهدخت صنعتی -١٣ آذر ١٣٨٧
برگرفته از سايت مدرسه فمينيستی
مدرسه فمينيستی:‏ ‏«صديقه دولت آبادی هفتمين فرزند حاج ميرزا هادی و خاتمه
بيگم،‏ پس از تولد شش برادر،‏ در شهر اصفهان در سال ١٢٦١ شمسی به دنيا آمد.‏
تحصيلات عربی و فارسی را نزد شيخ محمد رفيع طاری و دروس متوسطه را نزد
معلمين خصوصی فرا گرفت.‏ صديقه دولت آبادی در سال ١٢٩٦ ش.‏ در اصفهان
دبستانی برای دختران به نام ‏«مکتبخانه شرعيات»‏ گشود.‏ سال بعد انجمنی به نام
‏«شرکت خواتين اصفهان»‏ تاسيس کرد.‏ همزمان با اين فعاليت ها دبستانی نيز برای
دختران بی بضاعت به نام ‏«ام المدارس»‏ باز کرد و مديريت آن را به يکی از دوستان
همفکرش خانم مهرتاج درخشان ملقب به بدرالدجی سپرد.‏
صديقه خانم امتياز نخستين نشريه خاص زنان در اصفهان را در بهار ١٢٩٨ ش.‏ به نام
‏«زبان زنان»‏ از وزارت معارف آن زمان تقاضا کرد.‏ پس از تعطيل زبان زنان به تهران
آمد و بار ديگر ‏«زبان زنان»‏ را با قطع وزيری در ٣٢ صفحه به طور ماهيانه منتشر کرد.‏
وی در همين ايام در تهران شرکتی به نام ‏«انجمن آزمايش بانوان»‏ تاسيس کرد،‏ و به
کمک خانم دره المعالی در جنبش عليه استفاده از کالاهای خارجی،‏ مجدانه شرکت
کرد.‏ صديقه دولت آبادی نيمه شب ششم مرداد ١٣٤٠ از سرطان درگذشت.‏ ‏(ص‎٧-٥‎‏)‏
اين شمه ای مختصر از پيشگفتار بلندی است که مهدخت صنعتی ‏(خواهرزاده صديقه
دولت آبادی)‏ در جلد اول از مجموعه سه جلدی ‏«صديقه دولت آبادی:‏ نامه ها،‏ نوشته
ها و يادها»‏ در مورد دولت آبادی به نگارش درآورده است.‏
کتاب ‏«صديقه دولت آبادی:‏ نامه ها،‏ نوشته ها و يادها»،‏ به ويراستاری مهدخت صنعتی
و افسانه نجم آبادی به سال ١٣٧٧ در آمريکا منتشر شد . اين مجموعه ٧٦٣ صفحه
‏(سه مجلد)‏ که به خوبی موفق شده تا شرح زندگی و آراء و آرزوهای صديقه دولت
آبادی را در خود جای دهد،‏ مجموعه ارزشمندی است در شناخت زندگی اين زن
تاريخ ساز جنبش زنان ايران،‏ که افسانه نجم آبادی نيز پيگفتاری را در جلد سوم آن
منتشر کرده است.‏ جمع آوری و تنظيم اين اسناد تاريخی را اين دو پژوهشگر با همتی
کم نظير انجام داده اند تا نسل امروز زنان بتواند بخشی از گذشته و هويت مبارزاتی
خود را در آن بيابد.‏
اين مجموعه گرانبهای ٣ جلدی که حاصل کوشش قابل تحسين مهدخت صنعتی و
افسانه نجم آبادی است،‏ متاسفانه به دليل آن که در ايران منتشر نشده،‏ از دسترس
خوانندگان،‏ علاقه مندان و مخاطبانش به دور مانده است.‏ از اين رو بر آن شدم که
برای شناخت بيشتر نسل جوان جنبش زنان از زندگی و آراء صديقه دولت آبادی و
معرفی اين مجموعه ٣ جلدی درباره زندگی او،‏ به سراغ مهدخت صنعتی برويم.‏ بهتر
ديديم که به جای معرفی اين مجموعه به صورت معمول،‏ پای گفتگو با مهدخت
صنعتی بنشينيم و نيز با چاپ مجدد پيگفتار اين مجموعه به قلم ماندگار افسانه نجم
آبادی و انتشار آن در سايت مدرسه فمينيستی ‏(البته با کسب اجازه از ايشان)‏ بتوانيم
به معرفی هرچه بيشتر صديقه دولت آبادی،‏ و کتاب زندگانی اش در حد بضاعت،‏
ياری برسانيم.‏
نخست،‏ گفتگوی کوتاه با مهدخت صنعتی از نظرتان خواهد گذشت و سپس به طور
مجزا پيگفتار افسانه نجم آبادی را بر اين کتاب،‏ منتشر خواهيم کرد.‏ همانطور که
مهدخت صنعتی نيز در جای جای مصاحبه اش بر خواندن پيگفتار افسانه نجم آبادی
بر اين کتاب تاکيد می کند،‏ قلم شيوای افسانه نجم آبادی و نگاه عميق او به لايه های
متنوع زندگی صديقه دولت آبادی می تواند نه فقط به شناخت ما از احوالات شورانگيز
دولت آبادی بلکه به شناخت ما نسبت به دگرگونی های زندگی زنان و حتا تحولات
فرهنگی اجتماعی آن دوره ياری رساند.‏ بر اين اساس،‏ لازم است در همين جا از خانم
افسانه نجم آبادی که اجازه انتشار مجدد اين پيگفتار را در مدرسه فمينيستی داده اند
و همين طور از خانم مهدخت صنعتی که در اين مصاحبه شرکت کرده اند سپاسگزاری
کنيم.‏ - نوشين احمدی خراسانی
- خانم صنعتی،‏ صديقه دولت آبادی خاله شما بود،‏ با توجه به اين مسئله رابطه شما
و مادرتان با خانم صديقه دولت آبادی چگونه بود؟
در پاسخ به سئوالات شما فرض را بر اين می گيرم که خوانندگان ‏«مدرسه فمينيستی»،‏
با سه جلد کتابی که درباره صديقه دولت آبادی از سوی انتشارات ‏«نگرش و نگارش
زن»‏ در سال ١٣٧٧ در شيکاگو به چاپ رسيده دسترسی نداشته اند.‏ همين جا شديدا
تاکيد می کنم که پی گفتار افسانه نجم آبادی را با دقت بخوانند.‏ در ضمن،‏ منبع اصلی
من هم در پاسخ به سئوالات شما اتفاقا همين کتاب است.‏
اما از رابطه صديقه دولت آبادی با مادرم و من پرسيده ايد.‏ برای روشن تر شدن
مطلب،‏ بايد کمی به عقب برگردم.‏ صديقه دولت آبادی کوچکترين فرزند خانواده
است.‏ شش برادر بزرگتر از خود دارد.‏ همه فرزندان حاج ميرزا هادی ‏(پدر صديقه)‏
به صورت خانواده ای گسترده در يک خانه بزرگ ‏(خانه پدری)‏ زندگی می کردند.‏
خاتم بيگم ‏(مادر صديقه)‏ که مريض می شود،‏ دختر خردسالی را برای انجام دادن
کارهای شخصی حاج ميرزا هادی به حريم خانواده می آورند.‏ از آن جايی که طبق
رسم و رسومات آن زمان،‏ اين دختر بايد با ‏«آقا»‏ محرم باشد،‏ صيغه محرميت خوانده
می شود.‏
از اين پس دو دختر ديگر به خانواده اضافه می شود.‏ زمانی که صديقه ٢٦ ساله بوده
مادرم که آخرين فرزند حاج ميرزا هادی است به دنيا می آيد و شش ماه بعد پدر
خانواده فوت می کند.‏ مدتی پس از مرگ حاج ميرزا هادی،‏ خاتم بيگم هم از دنيا
می رود.‏ به نظر می رسد اداره خانواده گسترده بعد از فوت خاتمه بيگم به صديقه
می رسد.‏ او که از خود فرزندی نداشت سرپرستی خواهران کوچکتر از خود را تا سال
١٣٠٢ شمسی يعنی تا وقتی به قصد معالجه،‏ ايران را ترک می کند عهده دار می شود.‏
مادرم از نداشتن پدر،‏ جدا شدن از مادرش در ايام کودکی،‏ تنبيهات و همچنين
سختگيری هايی که آن زمان برای تربيت کودکان مرسوم بوده داستان های دردناکی
بازگو می کرد.‏ می توانم بگويم که نسل به نسل شايد در بزرگ کردن فرزندان مان
ملايمتر شده باشيم ولی در فضای ديکتاتوری پيوسته اطاعت محض را بر پذيرفتن
مراحل کودکی و درک کودک،‏ متاسفانه ترجيح داده ايم.‏
وقتی به سير رويدادها و روندی که در زندگی خانوادگی مان سپری شده بازمی گردم
و مشخصا زندگی خودم و مادرم را بازنگری و مرور می کنم می بينم که مادرم و من
در زندگی خصوصی راه صديقه را دنبال کرده ايم.‏ چون که ما هم پس از جدا شدن از
شوهر،‏ به تحصيل پرداخته و پيوسته در فعاليت های اجتماعی مشارکت داشته ايم و
در پيشبرد اصلاح وضعيت زنان و کودکان سرزمين مان کوشيده ايم.‏
صديقه دولت آبادی زنی پرمايه،‏ قوی و مطلع از اهدافش بود.‏ واهمه و ترس از اين و
آن واقعا برايش معنی نداشت.‏ من را در کودکی بارها مورد تشويق قرار می داد زيرا در
مواجه با درد جسمی مثل بقيه هم سن و سالان ام به گريه و داد فغان متوسل نمی
شدم.‏ ولی رابطه من با ايشان مثل نوه و مادربزرگ نبود،‏ رابطه خاصی بود.‏ البته پس
از فوت مادرم و دستيابی به نامه های خصوصی ايشان موجب شد که در واقع بتوانم
ايشان را بهتر و عميق تر بشناسم و در نتيجه به زنی که در همه لحظات زندگی اش
اين همه پشتکار داشت و با جديت و اعتقادی راسخ،‏ پيوسته برای برابری زنان می
کوشيد بيشتر ارج بگذارم.‏
- برای چه منظوری خانم صديقه دولت آبادی به خارج سفر می کنند؟ علت اين
مسافرت طولانی چه بود؟
مهدخت صنعتی:‏ به نظر می رسد که ايشان از ناراحتی کليه ها،‏ کبد و درد پا و
همچنين از عوارض بيماری مالاريا در رنج بوده اند.‏ مداوای ايشان نزديک به يکسال
طول می کشد.‏ ولی روشن است که چنين زنی،‏ حتا اگر برای معالجه بيماری مجبور
۱۸ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

باشد در شهر يا کشور ديگری باشد دست از فعاليت و تلاش
برنمی دارد،‏ به همين دليل است که می بينيم ايشان در ايام
معالجه،‏ در دهمين کنگره بين المللی زنان که به منظور گرفتن
‏«حق رای زنان»‏ در پاريس تشکيل شده بود فعالانه شرکت می
کنند و چه نامه شيرينی از اين رويداد برای مادرم نوشته اند.‏ در
آن زمان اولين باری است که يک زن از طرف مملکت ايران در
يک کنگره بين المللی شرکت می کند.‏ بيرق ايران را نشان می
دهد.‏ افزون بر اين فعاليت ها،‏ به ادامه تحصيل می پردازد و با
جديت درس می خواند و پس از گرفتن ديپلم دارالفنون،‏ باز در
نامه ديگری می نويسد که اول به ايران برمی گردم اگر نشد هر
جای ديگر دنيا به من کار می دهند.‏
- قبل از اين که صديقه دولت آبادی از شوهرشان جدا بشوند چه کارهايی می کردند
منظورم چه نوع فعاليت های اجتماعی و فرهنگی داشتند؟
مهدخت صنعتی:‏ بين سال های‎١٣٠٢‎‏-‏ ١٢٩٦ شمسی زندگی صديقه دولت آبادی
بسيار پربار است.‏ او که فرزند مجتهد و پيش نماز شهر بوده و می دانيد که مذهبيون
آن زمان با فرستادن دختر به مدرسه مخالف بوده اند.‏ در اصفهان اول ‏«مکتب خانه
شرعيات»‏ و سپس ‏«ام المدارس»‏ را برای دختران تاسيس می کند.‏ در خاطرات
برادرزاده ايشان ملک تاج انصاری می خوانيم که ‏«پدرم اجازه نمی دادند من مدرسه
بروم.‏ عقيده شون اين بود که دختر نبايد مدرسه برود.‏ آقا حاج ميرزا يحيی از من
پرسيدند:‏ عمو جون چقدر درس خوانده ايد؟ آقا حاج ميرزا احمد که پدربزرگم بودند،‏
گفتند:‏ ‏«حاجی سر به سر اين نذار.‏ اين نوه اول منه،‏ درس نمی خواد.»‏
او در چنين فضايی اقدام به باز کردن مدرسه برای دختران می کند.‏ مدرسه اول که
بسته می شود،‏ دومی را می گشايد.‏ در اصفهان با کمک گروهی از زنان انجمنی به نام
‏«شرکت خواتين اصفهان»‏ باز می کنند.‏ دو بند از اساسنامه اين انجمن در باره تشويق
خانم ها در نخريدن پارچه های خارجی و حمايت از توليدات داخلی است و بند ديگر
اساسنامه در مورد لزوم جلوگيری از ازدواج دختران قبل از سن پانزده سالگی.‏
در سال ١٢٩٨ بالاخره امتياز روزنامه ‏«زبان زنان»‏ را می گيرد.‏ اين روزنامه،‏ ماهی دو
شماره منتشر می شده.‏ اولين روزنامه ای است که در اصفهان توسط يک زن اداره می
شد و سخنگوی زنان بوده است.‏ طبيعتا با مخالفت شديد عده ای از مردمان متعصب
که خود تحمل وجود زنان را در کارهای اجتماعی نداشتند روبرو شده است.‏ حتا تهديد
به قتل او کرده اند.‏ [٥] عاقبت به خاطر سر مقاله ای که نوشت و با قرارداد وثوق الدوله
مبنی بر قرضه گرفتن از خارجيان مخالفت کرد،‏ پس از سه سال انتشار،‏ نشريه زبان
زنان توقيف می شود.‏
دولت آبادی در سال ١٣٠٠ از اعتضاد جدا می شود و به تهران باز می گردد.‏ در تهران
در مجمع فارغ التحصيلان مدرسه امريکايی درباره ترقی نسوان از ديدگاه تاريخی و از
نظر تمرين و ممارست و نقش آگاهی،‏ سخنرانی می کند.‏
- صديقه دولت آبادی چند سال شان بود که ازدواج می کنند؟
مهدختصنعتی:‏ جواباينسئوال آساننيست.زيرادرموارد ومنابعمختلف،‏ سنينمتفاوت
ذکرشده.‏ بهنظرمیرسدکهحدودسنبيستسالگیبهحقيقتنزديک ترباشد.‏
- به لحاظ وضعيت مالی خانم دولت آبادی چگونه تامين می شدند؟
مهدخت صنعتی:‏ ايشان به آنچه عقيده داشند عمل می کردند.‏ ارث پدرشان بين
برادران و خودشان به طور مساوی تقسيم شد.‏ دو خواهری هم که از مادر جدا بودند
نصف ديگران ارث بردند.‏ تصور می شود که فعاليت های فرهنگی و مطبوعاتی ايشان
با بودجه شخصی خودش تامين می شده،‏ و به نظرم بخشی از آن نيز صرف مداوا و
تحصيل در خارج شده باشد.‏ در اواخر اقامت در پاريس دچار مضيقه مالی می شوند که
از طرف دولت به ايشان کمک مالی می شود قبل از مسافرت از طريق روزنامه زبان
زنان درباره لزوم ايجاد مدرسه دخترانه با بودجه ای که از محل ماليات برای دولت به
وجود آمده مطالبی نوشته اند.‏ در اين مدارس هم تدريس می کرده اند و هم مفتش
‏(بازرس مدرسه)‏ بوده اند.‏ پس از بازگشت از اروپا در وزارت معارف استخدام می شوند
و تا پايان هم مسئول کانون بانوان و مدارس ابتدايی و متوسطه برای زنان بزرگسال که
در محل کانون داير بود،‏ برعهده داشته اند.‏
- چگونه و بر اثر چه رويداهايی ايشان سرانجام به کانون بانوان می روند؟
مهدخت صنعتی:‏ دولت آبادی پس از بازگشت از اروپا ديگر پوشش سنتی را نمی پذيرد.‏ در
گفتگويی که با شمس الملوک جواهرکلام
داشته،‏ عکسی از او چاپ شده که روز
دوم ورود در ميدان سپه سابق برداشته
شده و ايشان را با کلاه و دامن بلند
نشان می دهد.‏ همان روز در ديداری
که با رئيس شهربانی وقت داشته
است از او اجازه خواسته که با
همين لباس مشغول خدمت باشد
وگرنه به اروپا برمی گردد.‏
کانون بانوان هم که می دانيد در
سال ١٣١٤ برای همکاری بيشتر
و منسجم تر زنان به وجود آمد
و خانم تربيت به سرپرستی آنجا
انتخاب شده بود.‏ خانم دولت آبادی مشخصا ١٧ دی که
روز آزادی زنان بوده را در خانه خود جشن گرفته و به آن ارج گذاشته بودند.‏
از طرف ديگر می دانيم که ايشان از زمانی که رضاشاه وزير جنگ بود و بعدا در زمان
نخست وزيری او از طريق مکاتبه و نامه نگاری با رضاشاه در ارتباط بوده اند.‏ يکی از
اقدامات اساسی پس از به سلطنت رسيدن رضاشاه،‏ اجباری کردن تحصيل ابتدايی
برای کودکان ٦ تا ١٣ ساله بود.‏ اين قانون مشمول دختران هم می شد.‏ به وجود آمدن
سازمان پيش آهنگی،‏ برداشتن حجاب،‏ متحدالشکل کردن دانش آموزان،‏ شکل ظاهر
و لباس پوشيدن ايشان همه و همه موجب می شود که رضاشاه کانون بانوان را به
ايشان بسپارد.‏ به نظر می رسد پذيرفتن اين مسئوليت در آن زمان کار سختی نبود،‏
زيرا هدف ايشان و دولت در يک راستا بود.‏
- به نظر شما گرفتن مسئوليت کانون بانوان باعث به وجود آمدن چالشی در ذهن
او نشده بود؟
مهدخت صنعتی:‏ در زمانی که صديقه دولت آبادی سرپرستی کانون بانوان را برعهده
گرفت يعنی قبل از شهريور ١٣٢٠، دختران پادشاه يعنی شمس و اشرف دختران
جوانی بودند که از خودشان زياد مطمئن نبودند.‏ سال های بعد بود که خصوصا اشرف
داعيه رهبری زنان را به دست گرفت.‏ اما می دانيد که هرگز کانون بانوان به آنها
نپيوست.‏ در دوران ملی شدن صنعت نفت و نخست وزيری دکتر مصدق هم،‏ صديقه
دولت آبادی و تمام کسانی که با او کار می کردند به جنبش ملی پيوستند.‏
- خانم صنعتی،‏ به نظر شما دغدغه اصلی خانم دولت آبادی بيشتر حول چه نوع
فعاليت هايی در حوزه زنان بود؟
مهدخت صنعتی:‏ ببينيد،‏ فعاليت های ايشان بسيار گسترده بود.‏ او با نوشتن سفرنامه
و چاپ آن در روزنامه های آن زمان،‏ همچنين نوشتن و اعتراض کردن در مورد خرابی
راه ها و جاده ها،‏ و از رشوه گرفتن مامورين،‏ کهنه پرستی،‏ پول دوستی،‏ و حتا از رفتار
و مواضع ژنرال و سرکنسول ايران در بغداد و شام صحبت می کند تا برگزار کردن يک
دوره کلاس درس برای پرستاران به منظور آگاه کردن شاغلان جوان از مسئوليت هاو
اخلاق لازم برای پرستار بودن . پس می بينيد که فعاليت ها و دغدغه هايش واقعا
گسترده بوده است.‏
ايشان بنابر آنچه در روزنامه ايران آن زمان آمده است برای برپايی ‏«کنگره نسوان
شرق»‏ بسيار فعاليت و دوندگی کرد و از تمام زنان مسلمان دعوت کرد تا به ايران
بيايند و با هم متحد شوند.‏ با شرکت در کنگره صلح نيز پيشنهاد می دهد که فصلی
درباره استقرار صلح در عالم و صلح طلبی افراد در برنامه دبيرستان ها گنجانده شود.‏
صديقه دولت آبادی نه فقط برای مادر و خانواده واقعا مادری کرده است بلکه هر
جا که به کودکی بی سرپرست برمی خورد سعی در حفاظت و مراقبت از او داشت.‏
پيوسته پشت و پناه کسانی بود که در مضيقه بودند و تا آن جا که از دستش برمی
آمد،‏ از هيچ چيز دريغ نمی کرد.‏
سرآخر باز هم به شما و خوانندگان محترم تان توصيه می کنم که پی گفتار خانم افسانه نجم آبادی
را در مورد صديقه دولت آبادی بخوانيد تا بهتر با ايشان و خدمات و آرزوهايش برای زن ايرانی،‏
آشنا شويد.‏
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۹ ۱۳۸۷

سخن شیرین پارسی
سخن شیرین پارسی
به کوششِ‏ سايتِ‏ ايرانيان مقيمِ‏ بلژيک
www.Iranian.BE
زبانِ‏ فارسی،‏ زبانی است زنده متعلق به جامعه ای پويا و پر تکاپو.‏ برای برخی از
واژه هایِ‏ بيگانه ی زبان فارسی،‏ معادل های خوش آهنگ و زيبايی وجود دارد.‏
شايسته است که از اين واژگان در گفتار روزمره و نگارش خود استفاده کنيم.‏
آنچه در جدول زير می آيد،‏ برخی از واژه های بيگانه زبان فارسی است،‏ همراه
با برابر آنها.‏
خوانندگان نکته سنج وگرامیِ‏ پيک،‏ با ارائه چند واژه ی بيگانه در پايان
جدول،‏ بر آن می شويم که از نظرها و ديدگاه های شما در راستای برابر يابی
اين واژگان در زبان فارسی بهره جوييم.‏ پيشنهادهای خود را با ما در ميان
بگذاريد.‏
PCC@PCCUS.Org
واژه ی بيگانه
آبسترکت
اشل
پرسنل
فاکس
فولکلور
معادلِ‏ پارسی
چکيده
پايه
کارکنان
دورنگار
فرهنگ مردم
انهدام
اعاده
افراط
انحنا
انسداد
انعطاف
انيس
باب طبع
بالاجبار
بدعت
بديوم
براق
بی محابا
تبادل نظر
تبانی
تجدد
تشعشع
آماتور
فريم
فروپاشی
بازگردانی
زياده روی
خميدگی
گرفتن،‏ بسته شدن
نرمش
همدم
دلخواه
ناچار
نوآوری
شوم
درخشان
بی پروا،‏ بی باک
رايزنی
همدستی،‏ سازش
نوگرای،‏ نو شدن
؟
؟
؟
فولکلوريک
کپی رايت
کريستال
لوستر
لوکس
ليست
ماکت
مانيفست
مکانيزه
هارمونی
آبا
ارائه ی طريق
استثمار
استمرار
مردمی
حق نشر
بلوره
نورافشان
تجملی
سياهه
نمونک
بيانيه
ماشينی
هماهنگی
نياکان
راه نمودن
بهره کشی
پيوستگی
املای ‏"به"‏ در بعضی از واژهها،‏ پيشوندها و پسوندها
به در موارد زير پيوسته نوشته می شود:‏
١. هنگامی كه بر سر فعل يا مصدر بيايد:‏
بگفتم،‏ بروم،‏ بنمايد،‏ بگفتن (= گفتن)‏
٢. به صورت بدين،‏ بدان،‏ بدو،‏ بديشان به كار رود.‏
٣. هرگاه صفت بسازد:‏ بخرد،‏ بشكوه،‏ بهنجار،‏ بنام
به در ساير موارد جدا نوشته میشود:‏
به برادرت گفتم،‏ به سر بردن،‏ به آواز بلند،‏ به سختی،‏ منزل به منزل،‏
به نام خدا
تبصره:‏ حرف ‏"به"‏ كه در آغاز بعضی از تركيبهای عربی میآيد از نوع
حرف اضافه ی فارسی نيست و پيوسته به كلمه ی بعد نوشته میشود:‏
بعينه،‏ بنفسه،‏ برأيالعين،‏ بشخصه،‏
بی هميشه جدا از كلمه ی پس از خود نوشته می شود،‏ مگر آنكه كلمه
بسيطگونه باشد،‏ يعنی معنای آن دقيقاً مركّب از معانی اجزای آن نباشد:‏
بيهوده،‏ بيخود،‏ بيراه،‏ بيچاره،‏ بينوا،‏ بيجا
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۲۱ ۱۳۸۷

پروفسور فرهاد رشیدی حائری
استاد ايرانی الاصل دانشگاه پلی تکنيک لوزان سوييس (EPFL) برنده مدال بلوندل
فرانسه شد.‏ اين مدال هر سال از طرف انجمن برق و الکترونيک،‏ تکنولوژی اطلاعات
و مخابرات فرانسه به افراد شاخص در اين زمينه ها اهدا ميشود.‏
فرهاد رشيدی اين مدال را به خاطر تحقيقاتش در تعيين خواص الکترومغناطيسی
رعد و برق و ارائه مدل هايی برای شارژ ابرها دريافت کرد.‏
مدل های ارائه شده توسط وی با استقبال جامعه علمی مواجه گرديده و مورد
استفاده بسيار زيادی قرار گرفته است.‏ از جمله برنده های پيشين اين مدال ميتوان
به پروفسور ايوز روکارد Rocard) (Yves برنده نوبل فيزيک در سال ١٩٧٠ اشاره
کرد.‏
پروفسور رشيدی در سال ٢٠٠٥ جايزه دستاوردهای تکنيکی IEEE را نيز دريافت
کرده است.‏ شايد ما ايرانی ها پدر وی،‏ داوود رشيدی،‏ و خواهرش ليلی رشيدی ‏(زی
زی گولو)‏ را بيشتر بشناسيم.‏
استعفا
بدينوسيله من رسماً از بزرگسالی استعفا می دهم و مسئوليتهای يک کودک هشت
ساله را قبول می کنم.‏
می خواهم به يک ساندويچ فروشی بروم و فکر کنم که آنجا يک رستوران پنج ستاره است.‏
می خواهم فکر کنم شکلات از پول بهتر است،‏ چون می توانم آن را بخورم!‏
می خواهم زير يک درخت بلوط بزرگ بنشينم و با دوستانم بستنی بخورم .
می خواهم درون يک چاله آب بازی کنم و بادبادک خود را در هوا پرواز دهم.‏
می خواهم به گذشته برگردم،‏ وقتی همه چيز ساده بود،‏ وقتی داشتم رنگها را،‏
جدول ضرب را و شعرهای کودکانه را ياد می گرفتم،‏ وقتی نمی دانستم که چه
چيزهايي نمی دانم و هيچ اهميتی هم نمی دادم .
می خواهم فکر کنم که دنيا چقدر زيباست و همه راستگو و خوب هستند.‏
می خواهم ايمان داشته باشم که هر چيزی ممکن است و می خواهم که از
پيچيدگيهای دنيا بی خبر باشم .
می خواهم دوباره به همان زندگی ساده خود برگردم،‏ نمی خواهم زندگی من پر
شود از کوهی از مدارک اداری،‏ خبرهای ناراحت کننده،‏ صورتحساب،‏ جريمه و ...
می خواهم به نيروی لبخند ايمان داشته باشم،‏ به يک کلمه محبت آميز،‏ به عدالت،‏
به صلح،‏ به فرشتگان،‏ به باران،‏ و به . . .
اين دسته چک من،‏ کليد ماشين،‏ کارت اعتباری و بقيه مدارک،‏ مال شما.‏
من رسماً از بزرگسالی استعفا می دهم .
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۲۳ ۱۳۸۷

جُ‏ نگِ‏ شعر دلبستنگی بررسی
گردآورنده و مترجم:‏ نيلوفر طالبی
BELONGING: New Poetry by Iranians
around the world
از آريا فانی
بسياری از شاعران کلاسيکِ‏ ادبيات فارسی توانسته اند پوسته ی اين زبان را بشکنند پا به عرصه ی جهانی بگذارند.‏ خيام به مدد بازسرايی های ‏(بياييد آن را ترجمه و
نناميم)‏ ادوارد فيتزجرالد از رباعيات،‏ مولانا به مدد کار ارزشمند کولمن بارکس،‏ افسانه
ها و داستان های شاهنامه ی فردوسی،‏ اشعار نظامی و آثار عطار نيشابوری به مدد
ترجمه های درخشان ِ ديک ديويس،‏ همه از جا افتادن ادبيات کلاسيک فارسی در
غرب حکايت دارند.‏ در اين ميان بر سُ‏ خنوران ِ معاصرمان چه رفته است؟ چرا نام
شاملو،‏ فرخزاد،‏ سپهری و هدايت بر سر زبان ها نيست؟ آيا فارسی زبانان در شناساندن
سخنوران معاصرشان ناکام مانده اند؟ يا آثار اين سخنواران کيفيت جهانی شدن را
ندارند؟ پاسخ ِ هر دو پرسش منفی است.‏ پژوهش گران و مترجمان ِ ايرانی و غير
ايرانی،‏ بر اساس اين باور که شاعران و نويسنگان معاصر ايران ظرفيت جهانی شدن را
دارند،‏ بسياری از کارهای ايشان را به زبان های گوناگون ترجمه کرده اند.‏ مشکل شايد
از کميت کار باشد ‏(کم تيراژ بودن کار)‏ و کيفيت اين ترجمه ها که برای عبور از سدّ‏
ِ بی تفاوتی مخاطب های انگليسی زبان کافی نبوده اند.‏ جوّ‏ سياسی کنونی آمريکا نيز
کار را بر اين کوشش ها آسان نکرده است.‏ هدف اين نوشتار پرداختن به چند و چون
در حاشيه ماندن ادبيات معاصر ايران در غرب نيست،‏ بلکه بررسی بنيادی است که با
هدف شناساندن اين ادبيات چندی است که پا به ميدان گذاشته است.‏
‏"بنياد غير انتفاعی ِ ترجمه"‏ با هدف برگرداندن و ارائه کردن آثار ادبيات معاصر ايران
به زبان ها و رسانه های گوناگون در سال ٢٠٠٣ تاسيس شده است.‏ بنيانگذار ِ
بنياد ترجمه،‏ نيلوفر طالبی،‏ جوايز بسياری را برای ترجمه ی اشعار معاصر فارسی به
انگليسی دريافت کرده است.‏ اين بنياد،‏ پروژه های گسترده و گوناگونی را برای ارائه
کردن ادبيات معاصر ايران در دستور کار دارد.‏ افقی که اين بنياد نشانه رفته است،‏
اشاعه ی فرهنگ و ادبيات ايران در جهان است،‏ همانند کاری که موسسه ی ‏"گوته ی
آلمان"‏ فراتر از مرزهای اين کشور به دوش دارد.‏ جُ‏ نگ شعر ‏"دلبستنگی"‏ ثمره ی يکی
از پروژه های بنياد ترجمه است.‏ نيلوفر طالبی اشعار شاعران معاصر و کوچ يافته ی ايرانی
را جمع آوری،‏ به انگليسی ترجمه کرده است.‏ شاعرانی که پس از انقلاب ٥٧ ايران را
ترک گفته اند و در دياری ديگر همچنان به زبان مادری ‏(و زبان های ديگر)‏ شعر می
سرايند.‏ در ‏"دلبستنگی"‏ کارهای هجده شاعر برگزيده گرد هم آمده است که در اين
ميان تنها شادروان نادر نادرپور در قيد حيات نيست.‏
‏"دلبستنگی"‏ سه نسل از شاعران ايرانی را در بر می گيرد.‏ نسل اول ميان سال های
١٩٢٩ و ١٩٤٥، نسل دوم ميان سال های ١٩٤٦ و ١٩٦٠ و نسل سوم ميان سال های
١٩٦١ و ١٩٧٨ چشم به جهان گشوده اند.‏ نسل اولی ها که شناخته شده هستند،‏
شاعرانی چون شادروان نادرپور و يداالله رويايی را در بر می گيرد که در شکل گرفتن
شعر نو نيز نقش داشتند.‏ نسل دومی ها شاعرانی هستند که کمی پيش از—و در
هنگام—‏ انقلاب پا به عرصه گذاشته اند.‏ نسل آخر و جوانتر نيز همگی پس از انقلاب
به ميدان آمده اند.‏ اغلب شاعرانِ‏ برگزيده ی اين جُ‏ نگ در اروپا زندگی می کنند و
ديگران در کانادا،‏ استراليا و ايالات متحده پراکنده شده اند.‏ هر نسل آوای خاصِ‏ خود
را دارد و زيبايی دلبستنگی در اين است که مخاطب همزمان می تواند نگرش و جهان
بينی نسل ِ خاصی را زير ذره بين نقادانه ی خود قرار دهد و آنرا با نسل های ديگر
نيز مقايسه کند.‏
ترجمه های درخشان ‏"دلبستنگی"‏ توان شکستن سدّ‏ ِ بی تفاوتی مخاطب انگليسی
زبان را دارند.‏ نخست اينکه طالبی مترجم آثار ادبی است.‏ ترجمه های وی در بسياری
از نشريات ادبی آمريکا به چاپ رسيده است.‏ نيلوفر،‏ جايزه های متعدد جهانی ازجمله
جايزه ی مرکز بين المللی ‏"نگارش وترجمه"‏ (ICWT) درسال ۲۰۰۴ و جايزه ی PEN شورای ايالت نيويورک را نيز دريافت کرده است.‏ دوم اينکه گزينش اشعارِ‏
‏"دلبستنگی"‏ با وسواسِ‏ بسيار صورت گرفته است.‏
دغدغه ی مترجم تنها محدود به يافتن اشعاری ‏"ترجمه پذير"‏ نبوده است،‏ بلکه
مضامين اشعار و ارتباط پذيری آنان با مخاطب ِ انگليسی زبان نيز از دلمشغولی های
نيلوفر طالبی بوده است.‏ پسند مترجم در يافتن مضامين جهانی چون عشق،‏ طنز،‏
دلتنگی،‏ دلبستگی،‏ خود کاوی،‏ ساختارشکنی اجتماعی و فردی در اشعار بوده است.‏
عنوان فارسیِ‏ جُ‏ نگ نيز ‏(تلفيق دو واژه ی ‏"دلتنگی"‏ و ‏"دلبستگی")‏ بيانگر دو عنصر
شکل دهنده و ناگسستنی ِ زندگی در غربت می باشد:‏ دلتنگی برای آنچه کوچنده در
گذشته جا گذاشته است و دلبستگیِ‏ کوچنده به ابعاد زندگی کنونی اش.‏ ‏"دلبستنگی"‏
نمونه ی درخشانی است از ادبيات غنی و در حاشيه مانده ی مهاجرت.‏ اين جُ‏ نگ،‏ به
عنوانِ‏ کتابی دو زبانه،‏ منبعِ‏ آموزشیِ‏ مفيدی نيز می باشد.‏ فهرستِ‏ بيش از صد شاعر
ايرانیِ‏ برون مرزی نيز پايان اين جُ‏ نگ را می آرايد.‏
جُ‏ نگِ‏ شعر دلبستنگی را می توانيد از وب گاه آمازون تهيه فرماييد.‏
تارنمای بنياد ترجمه:‏
http://www.thetranslationproject.org
آريا فانی دانشجوی سالِ‏ سومِ‏ رشته ی ادبيات تطبيقی است در دانشگاه
ايالتی سن ديگو.‏
نظرهای خود را با او در ميان بگذاريد:‏
fani@rohan.sdsu.edu
Persian Cultural Center of San Diego presents:
A night of Contemporary Persian
Poetry with the award-winning
translator Niloufar Talebi
When: Friday, January 23, 2009. 8:00 pm.
Where: National University
11255 North Torrey Pines Road La Jolla, CA 92037-1011 / Room # 123
Cost: General Audience $10—Students Free
This program is partially funded by Writers and Poets Organization
۲۴ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

سه شنبه ١٠ فوریه در سن دیگو
ساعت ٧:٣٠ ورودی ٣٥ دلار اعضای کانون ٣٠ دلار
The Neurosciences Institute
10640 John Jay Hopkins Drive * San Diego, CA 92121
7:30 pm
858-653-0336
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۲۵ ۱۳۸۷
www.pccus.org
email: p cc@pccus.org
This program is partially funded by The City of San Diego Commission for Arts and Culture

نگه
شهر هرت کجاست؟
شهر هرت جايي است که بهاران رنگهاي رنگين خجسته کمان باد مکروهند و رنگ سياه
مستحب
شهر هرت جايي است که اول ازدواج مي کنند بعد همديگر رو مي
شناسن
شهر هرت جايي است که همه بدهستند مگر اينکه خلافش ثابت بشه
شهر هرت جايي است که دوستت بعد از شنيدن حرفات بهت مي گه:‏
دوباره لاف زدي؟؟
شهر هرت جايي است که بهشتش زير پاي مادراني است که حقي از
زندگي و فرزند و همسر ندارند
شهر هرت جايي است که درختا علل اصلي ترافيک اند و بريده مي
شوند تا ماشينها راحت تر برانند
شهر هرت جايي است که کودکان زاده مي شوند تا عقده هاي پدرها و
مادرهاشان را درمان کنند
شهر هرت جايي است که شوهر ها انگشتر الماس براي زنانشان مي
خرند اما حوصله ٥ دقيقه قدم زدن را با همسران ندارند
شهر هرت جايي است که همه با هم مساويند و بعضي ها مساوي تر
شهر هرت جايي است که براي مريض شدن و پيش دکتر رفتن حتماْ‏
بايد پارتي داشت
شهر هرت جايي است که با ميلياردها پول بعد از ماهها فقط مي توان
براي مردم مصيبت ديده چند چادر برپا کرد
شهر هرت جايي است که خنده عقل را زائل مي کند
شهر هرت جايي است که زن بايد گوشه خونه باشه و البته اون گوشه
که آشپزخونه است و بهش مي گن مرواريد در صدف
شهر هرت جايي است که مردم سوار تاکسي مي شن زود برسن سر
کار تا کار کنن وپول تاکسيشونو در بيارن
شهر هرت جايي است که ٣٣ بچه کشته مي شن و ماموراي امنيت
شهر مي گن:‏ به ما چه.‏ مادر پدرا مي خواستند مواظب بچه هاشون
باشند
شهر هرت جاييه که نصف مردمش زير خط فقرن اما سريال هاي
تلويزيونيشو توي کاخها مي سازن
شهر هرت جايي است که ٢ سال بايد بري سربازي تا بليط پاره کردن
ياد بگيري
شهر هرت جاييه که موسيقي حرام است حرام
شهر هرت جايي است که گريه محترم و خنده محکومه
شهر هرت جايي است که وطن هرگز مفهومي نداره و باعث ننگه
شهر هرت جايي است که هرگز آنچه را بلدي نبايد به ديگري بياموزي
شهر هرت جايي است که همه شغلها پست و بي ارزشند مگر چند مورد
انگشت شمار
شهر هرت جايي است که وقتي مي ري مدرسه کيفتو مي گردن مبادا
آينه داشته باشي
شهر هرت جايي است که دوست داشتن و دوست داشته شدن احمقانه،‏
ابلهانه و ... است
شهر هرت جايي است که توي فرودگاه برادر و پدرتو مي توني ببوسي اما همسرتو نه ...
شهر هرت جايي است که وقتي از دختر مي پرسن مي خواي با اين آقا زندگي کني
مي گه:‏ نمي دونم هر چي بابام بگه
شهر هرت جايي است که وقتي مي خواي ازدواج کني ٥٠٠ نفر رو دعوت مي کني
و شام مي دي تا برن و از بدي و زشتي و نفهمي و بي کلاسي تو کلي حرف بزنن
شهر هرت جايي است که هرگز نمي شه تو پشت بومش رفت مگر اينکه از يک
طرفش بيفتي ..
شهر هرت جايي است که ........
خدايا اين شهر چقدر به نظرم آشناست !!!!!!
۲۶ شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۱۳۸۷

دكتر مريم ميرزاخاني
---------------------------------------------------------------
دكتر مريم ميرزاخاني،‏ استاديار جوان دانشگاه«پرينستون»،‏ به عنوان يكي
از ١٠ مغز برتر آمريكاي شمالي معرفي شد و به او لقب سد شكن دادند.‏ مريم
ميرزاخاني در سال هاي ۷۳ و ۷۴ ‏(سال سوم و چهارم دبيرستان)‏ از مدرسهي
فرزانگان تهران موفق به كسب مدال طلاي المپياد رياضي كشوري شد و بعد
از آن در سال ۱۹۹۴ در المپياد جهاني رياضي هنگ كنگ با ۴۱ امتياز از ۴۲
امتياز مدال طلاي جهاني گرفت .
سال بعد يعني ۱۹۹۵ در المپياد جهاني رياضي كانادا با ۴۲ امتياز از ۴۲، رتبه
ي ۱ طلاي جهاني را به دست آورد.‏ مريم در دانشگاه شريف در رشتهي رياضي
ادامه تحصيل داد.‏
ميرزاخاني با دريافت بورسيه از طرف دانشگاه هاروارد به آنجا رفت و تحصيلاتش
را در آنجا ادامه داد.‏ مريم ميرزاخاني كه تحصيلات كارشناسيارشد و دكتري را
در دانشگاه هاروارد پشت سرگذاشت،‏ به همراه ٩ محقق برجسته ديگر چندي
پيش در چهارمين نشست ، Brilliants ١٠ نشريه Popular Science در
آمريكا مورد تقدير قرار گرفت.‏ به نوشته ، USA TODAY اين فهرست ١٠
نفره شامل محققان و نخبگان جواني است كه در حوزههاي ابتكاري مشغول
به فعاليت هستند و با اين حال معمولا از چشم عموم پنهان ماندهاند.‏ اين
فهرست بر اساس پيشنهادهاي ارائه شده از سوي سازمانهاي گوناگون،‏ روساي
دانشگاهها و ناشران انتشارات علمي برگزيده شدهاند.‏ اين محققان برجسته جوان
در حوزههاي گوناگوني از گرافيك رايانهيي تا رياضيات و علوم رباتيك،‏ افقهاي
تازهاي در مرزهاي جهان اطراف ما گشودهاند كه مريم ميرزاخاني رياضيدان ٢٩
ساله ايراني يكي از آنهاست.‏ ميرزاخاني در سال ١٩٩٩ ميلادي موفق به پيدا
كردن راهحلي براي يك مشكل رياضي شد كه بسياري را به دام انداخته بود:‏
محاسبه حجم هاي فضايي منحني هندسي.‏ رياضيدانان مدتهاي طولاني است
كه به دنبال يافتن راه عملي براي محاسبه حجم رمزهاي جايگزين فرمهاي
هندسي هذلولي بودهاند و در اين ميان مريم ميرزاخاني جوان در دانشگاه
پرينستون نشان داد كه با استفاده از رياضيات شايد بتوان بهترين راه را به سوي
دست يافتن به راهحلي روشن در اختيار داشت:‏ محاسبه عمق حلقههاي ترسيم
شده بر روي سطوح هذلولي.‏
ميرزاخاني در تلاش است تا معماي ابعاد گوناگون فرمهاي غير طبيعي هندسي
را حل كند.‏ در صورتي كه جهان از قاعده هندسه هذلولي تبعيت كند،‏ ابتكار وي
به تعريف شكل و حجم دقيق جهان كمك خواهد كرد.‏ در واقع مشكل اين است
كه برخي از اين اشكال هذلولي همچون doughnuts و يا amoebas داراي
ظاهري بسيار نافرم هستند كه محاسبه حجم آنها را به معمايي جدي براي
رياضيدانان مبدل كرده است.‏ اما ميرزاخاني با يافتن راهي جديد در واقع دست
به يك ابتكار عمل بزرگ زد و با ترسيم يك سري ازحلقهها بر روي سطح اين
گونه اشكال پيچيده به محاسبه حجم آنها پرداخت.‏ جيمز كارلسون از انستيتو
رياضيات كلي Institute) (Clay Mathematics ميگويد:‏ ميرزاخاني در
يافتن ارتباطات جديد،‏ عالي است.‏ وي ميتواند به سرعت از يك مثال ساده به
دليل كاملي از يك نظريه ژرف و عميق برسد.‏
مريم ميرزاخاني از دانشآموزان نخبه المپيادي كشور است كه در سال ٧٤ در
المپياد جهاني رياضي علاوه بر دريافت مدال طلا با كسب بالاترين امتياز به
عنوان نفر اول جهان شناخته شدهاست.‏ ميرزاخاني دانشآموز نخبه رياضي،‏
تحصيلات دانشگاهي خود را در رشته رياضي در دانشگاه صنعتي شريف ادامه
داد و از جمله بازماندگان سانحه غمبار سقوط اتوبوس حامل نخبگان رياضي
دانشگاه صنعتي شريف به دره در اسفندماه ٧٦ است.‏
تخفيف،‏ تخفيف!‏
‏"هتل جلفای اصفهان در اقدامی عجيب و بی سابقه برای آنچه که ارتقای امنيت
اخلاقی و اجتماعی ناميده،‏ تخفيف ويژه ای برای ميهمانان با پوشش کامل
اسلامی خود در نظر گرفته است."‏ ‏”پايگاه خبری تحليلی پارسينه“‏
ميهمانان محترم هتل با رعايت موارد زير می توانند از تخفيف ويژه برخوردار
شوند:‏
- خواهران و برادران دارای پوشش کامل اسلامی ۵ تا ۱۰ درصد تخفيف.‏
خواهران:‏ روپوش گشاد و بلند به حدی که دو خواهر در آن جا شوند و دامن
آن بر زمين کشيده شود ۱۰ درصد.‏ چادر مشکی و نقاب و دستکش مشکی ۱۰
درصد.‏ چادر مشکی بدون نقاب و دستکش ۵ درصد.‏ برادران:‏ کت و شلوار راه راه
طوسی پشم مرينوس در فصل تابستان همراه با پيراهن يقه ديپلماتی و جوراب
سفيد يا عنابی يا سبز مغزپسته ای و کفش قهوه ای پاشنه سائيده و ريش آنکادر
نشده و صورت تيغ نخورده ۱۰ درصد(يقه پيراهن بايد تا زير گلو بسته شده
باشد).‏ صورت آنکادر شده و يقه ی باز ۵ درصد.‏ توضيح:‏ شلوار برادران بايد آن
قدر گشاد باشد که برجستگی ها کلا محو شود و در صورت نبستن کمربند،‏
شلوار از پا بيفتد.‏
- در صورتی که خواهران و برادران متاهل،‏ به جای تخت دونفره از تخت های
جداگانه استفاده نمايند،‏ ۱۰ در صد تخفيف ويژه به آن ها تعلق خواهد گرفت.‏
در صورت استفاده از تخت دو نفره،‏ ۱۰ درصد به بهای اتاق اضافه خواهد شد.‏
- در صورتی که خواهران و برادران متاهل بر سر ميز غذای هتل با يک ديگر
سخن نگويند و از مزاح و تبسم خودداری ورزند،‏ ۱۰ درصد تخفيف ويژه همراه با
يک وعده شام مجانی به آن ها تعلق خواهد گرفت.‏ خنده با صدای بلند به گونه
ای که شش دندان ‏(از نيش تا نيش)‏ توسط سرگارسون ديده شود،‏ باعث افزايش
۲۰ درصدی قيمت غذا خواهد شد.‏
- مديريت هتل جلفا بابت خواندن هر رکعت نماز در نماز خانه ی اصلی هتل ۱
درصد تخفيف برای مهمانان عزيز قائل می شود(جمعا ۱۷ درصد).‏
برای آگاهی از تخفيف های بيشتر به رسپشن هتل مراجعه فرماييد
شماره ۱۱۹ بهمن - اسفند ۲۷ ۱۳۸۷