AKM nr 37 grudzień 2007 - Akademia Morska w Gdyni - Gdynia

37 • AKADEMICKI KURIER MORSKI
PAMIÑTKI CONRADOWSKIE
w zbiorach Sali Tradycji
„Post´pujesz naprzód, a Twoim Êladem niedost´pnie i niepostrze˝enie posuwa si´
czas. A˝ przychodzi chwila, w której spostrzegasz przed sobà smug´ cienia
ostrzegajàcà Ci´, ˝e dzieƒ pierwszej m∏odoÊci dobieg∏ ju˝ do koƒca.”
J. Conrad,
Smuga cienia (1917, wyd.pol.1925)
WÊród zbiorów muzealnych Akademii Morskiej
w Gdyni znajdujà si´ szczàtki po wraku ˝aglowca
„Otago”, zabrane z miejsca ostatniego pobytu barku na
Tasmanii. Na „OTAGO” p∏ywa∏ Conrad od stycznia
1888 r. do marca 1889, po raz pierwszy jako kapitan
(wtedy te˝ odszed∏ od trudnego do wymawiania
nazwiska Korzeniowski).
„Otago”, ˝elazny bark – 367 ton – zosta∏ zbudowany
w Glasgow w 1869 r. By∏ w∏asnoÊcià firmy Henry
Simpson&Sons, Snadden&Taylor, armatorów z Adelaide
w Australii. P∏ywa∏ do portów Dalekiego Wschodu
i na wysp´ Mauritius. W 1887 r. zmar∏ na morzu
kapitan Snadden, morski pogrzeb urzàdzono w Zatoce
Syjamskiej, a statek do Bangkoku odprowadzi∏ starszy
oficer Joseph Conrad Korzeniowski, który by∏ wówczas
oficerem na parowcu „VIDA” p∏ywajàcym po dalekowschodnich
szlakach. Otrzyma∏ on polecenie udania si´
do Bangkoku i obj´cia dowództwa „OTAGO”. Po doprowadzeniu
statku do pe∏nej zdolnoÊci ˝eglugowej, drogà
przez Singapur uda∏ si´ do Sydney i Melbourne. Oko∏o
roku 1900 statek przeszed∏ na w∏asnoÊç firmy Huddart,
Parker &Comp. i podzieli∏ los innych starych statków:
zosta∏ przeholowany do Hobart, gdzie do 1931 r. s∏u˝y∏
jako p∏ywajàcy magazyn w´gla. Na licytacji 25 stycznia
1931 r. kpt. Dodge za jednego symbolicznego funta sta∏
si´ w∏aÊcicielem „Otago” i poleci∏ przeholowaç go pod
swój domek po∏o˝ony 7 mil w gór´ rzeki Derbent od
Hobart. Ostatnie miejsce spoczynku „Otago” znajduje
si´ na wschodnim brzegu rzeki Derbent w miejscowoÊci
Old Risdon Beach. Tu˝ obok spoczywajà szczàtki
brygantyny „Silver Cloud” (relacja kpt. Antoniego
Strzelbickiego [1978] w zbiorach Sali Tradycji AM).
„Otago”, po doprowadzeniu do zdolnoÊci ˝eglugowej,
sta∏ si´ przedmiotem dumy Conrada. P∏ywa∏ na
nim na szlakach Bangkok – Sydney – Saint-Maurice
i drogà powrotnà przez Melbourne i Port Adelaide.
Conrad p∏ywa∏ on na nim krótko, ale by∏ to czas dla
pisarza wa˝ny. Po pierwsze, dla sprawdzenia swych
umiej´tnoÊci nawigacyjnych na prze∏omie sierpnia
i wrzeÊnia 1988 przep∏ynà∏ CieÊnin´ Torresa na trasie z
Sydney do Port Louis. Szlak ten uwa˝ano na najbardziej
ryzykowny w drodze z Australii do Per∏y Oceanu, wyspy
Mauritius. Drugim, daleko wa˝niejszym wspomnieniem
zwiàzanym z p∏ywaniem na tym barku, by∏o istotne
wydarzenie w ˝yciu osobistym Conrada. Na maleƒkiej
wyspie Mauritius w pobli˝u Madagaskaru pozna∏
m∏odà Eugeni´ Renou, która zrobi∏a na nim wra˝enie
i zdawa∏a si´ odwzajemniaç afekt. Wielokrotnie zawija∏
☛
Medal wybity przez Akademià Morskà z okazji 150-lecia urodzin Josepha Conrada.
GRUDZIE¡ 23 2007