Eunomia 2011/01 - Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w ...

Z ŻYCIA UCZELNI
Fundacja „Dr Clown”
Spójrz na świat-jak z bajki cały jest…
Magdalena Jawor – wolontariuszka Raciborskiego Oddziału Fundacji „Dr Clown”
„Kochany Panie Mikołaju,
My tak czekamy każdej zimy,
Dlaczego zawsze Pan przychodzi
Do nas kiedy śpimy ?
Czy to już musi tak pozostać,
Czy to jest w księgach zapisane?
Ja od prezentu bym wolała
Spotkanie z Panem”
Foto: archiwum PWSZ w Raciborzu
Znane zapewne większości z nas słowa piosenki Majki Jeżowskiej
i zawarte w nich życzenia, wolontariusze Fundacji Dr Clown wraz
z niezliczoną grupą osób „pozytywnie zakręconych”, postanowili
spełnić.
Robienie świątecznych kartek, tworzenie ciasteczek z masy solnej,
klejenie aniołków z makaronu, dzielenie sianka do woreczków na
stół wigilijny, pakowanie prezentów, książeczek, próby gry na gitarze
i śpiewu kolęd. Tak wyglądały przygotowania do dnia 6 i 7 grudnia.
Trwały tygodniami i wprowadzały nas w atmosferę nieopisanej
radości. Mikołajki to najbardziej wyczekiwany przez wolontariuszy
moment w roku. To właśnie w ten dzień działamy wszyscy razem,
a to naprawdę nie lada wyzwanie przy blisko trzydziestoosobowej
zwariowanej ekipie. Przestaje być ważne, że mamy kolokwium do
napisania, pracę do oddania, książkę do przeczytania, bo ten dzień
niesie obietnicę czegoś magicznego, dobrego, anielskiego, dającego
nadzieję.
Skąd to zamieszanie? Skąd taki ruch? Nie kto inny tylko właśnie
my ruszamy do akcji! Wybija południe, już słychać śmiechy.
Widać pierwsze pociągnięcia kolorowych farbek na twarzach,
ostatnie dopinanie guziczków w strojach, zabieramy prezenty,
noski i…
Dokładnie o godzinie 13.00., w poniedziałek 6 grudnia, wkraczamy
do raciborskiego Szpitala Rejonowego. Na pięknych dużych
saniach (czyt. Hondą) przyjechał wraz z Reniferami i całą armią
Aniołów właśnie On – Św. Mikołaj. Nie zabrakło również dla tych
specjalnie „grzecznych” opatrzności Diabła. Towarzyszył im korowód
kolorowo ubranych Clownów z czerwonymi noskami i uśmiechami
od ucha do ucha. Na dwie godziny miejsce gdzie dominują białe fartuchy,
przejęte twarze pacjentów, smutna codzienność, zamienia się
w świat niczym z bajki. Znikają wszystkie smutki, niepokoje.
Wszyscy ulegamy temu nieziemskiemu nastrojowi, czujemy
wszechogarniającą radość i ciepło w sercu. W rytm gitary
śpiewamy kolędy. Wchodzimy na oddziały: dziecięcy, laryngologiczny,
ortopedyczny, geriatryczny, neurologiczny i chirurgię.
Dzieci nie mogą wręcz doczekać się momentu, gdy będą
mogły otrzymać prezenty, a dorośli, by … choć przez chwilę
poczuć się jak dzieci. Szczery, promienny uśmiech dziecka, tańczące
iskierki w tych maleńkich, zafascynowanych oczkach
25