GWS Nr 06/2006 - Gorzów

GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE nr 6 (94) CZERWIEC 2006 r.Piłka warta wyrzeczeńdokończenie ze str. 26chowywane, jakiekolwiek obraźliweczy rasistowskie napisy są usuwaneprzez organizatorów, pozatym kibice widzą, że za wszelkiewybryki na ich drużynę nakładanesą ogromne kary. W ciągu ostatnichlat mówiło się nawet o zlikwidowaniupłotów na stadionach,tak jak jest w Wielkiej Brytanii, byudowodnić, że potrafimy się zachowywaćspokojnie. Ale możejeszcze nie do końca jesteśmy nato gotowi.- My niestety jesteśmy jeszczena etapie budowania płotów…- U nas sytuacja rzeczywiściesię poprawiła, ale jeszcze kilka lattemu było bardzo źle.- Przez siedem lat grałeś wmłodzieżowym składzie znanejwłoskiej drużyny piłkarskiej –Sassari Torres. Co skłoniło ciędo profesjonalnego uprawianiatego sportu?- Kiedy zacząłem grać w Torres,nie miałem w planach zostaniapiłkarzem dobrej i znanej drużyny.Zapisałem się, bo było tam parumoich przyjaciół. W piłkę zacząłemgrać od trzeciego roku życia,kiedy to kopała ją do mnie mojamama.- Predyspozycje przejąłeś odkogoś z rodziny?- Właściwie nie. Mama kopałado mnie piłkę, ale oczywiście nieuczyła mnie żadnych technicznychsztuczek. Choć muszę powiedzieć,że sport był i jest ważnydla mojego taty i brata, dużo się otym rozmawiało w domu, gdyżtakże oni uprawiali różne dycypliny.Ja sam jednak, zanim zdecydowałemsię na piłkę nożną, próbowałempływania, tenisa, koszykówki.Zaczynając grać w Torrestraktowałem to przede wszystkimjako przyjemność, a po kilku latachrzeczywiście coraz bardziejzacząłem lubić napięcie, wysiłek.Granie w silnej drużynie zobowiązywało.Wszystkie wyrzeczenia,jakich musiałem dokonać, byłynaprawdę warte tego doświadczenia.Oczywiście wiele się równieżnauczyłem, przede wszystkimszacunku dla innych, pokory,dążenia do celu mimo przeszkód.To w życiu bardzo pomaga.- Chociaż nie grasz już profesjonalnie,nadal siedzisz w „biznesie”.Razem ze swoimi przyjaciółmiprowadzicie grę Fantacalcio.Co to dla ciebie oznacza?- W naszej szczególnej sytuacjiFantacalcio jest sposobem na ciągłeutrzymywanie kontaktu. W naszejgrupie ośmiu graczy (wszyscypochodzą z Sassari na Sardynii- red.) trzech z nas jest wMediolanie, niektórzy w innychmiastach Włoch czy na Sardyni.Poprzez prowadzenie rozgrywek,ciągłe wymiany komunikatów trenerskichna naszej stronie internetoweji rozgrywanie wirtualnychmeczów, utrzymujemy ze sobąkontakt, mając pewną motywacjęku temu. Piłka jest dla nas bardzoważna, a Fantacalcio jest sposobemna udowodnienie sobie wzajemniekto się lepiej zna na piłce,kto potrafi podejmować trafnie logistycznei strategicznie decyzje.Jest to rywalizacja, ale bardzoprzyjacielska.- Piłka was jednoczy?- Dokładnie! Na przykład w majuumówiliśmy się i pojechaliśmywspólnie na przedfinałowy mecznaszej drużyny Sassari Torres doGrosseto, na południe od Pizy. Wczerwcu nasza drużyna będziegrała w finałowym meczu w swojejklasie (Serie C- red.) i miejmynadzieję, że przejdzie do wyższej(Serie B- red.). Piłka naprawdęjednoczy i zbliża do siebie ludzi.- Dowodząc swoją drużyną,po raz czwarty z rzędu wygrałeśwasze wirtualne mistrzostwa wFantacalcio. Czy ma to dla ciebiejakieś szczególne znaczenie?- Oczywiście cieszę się z wygranych150 euro, które przeznaczęm. in. na mój przyjazd doPolski w lipcu, ale nie to jestnajważniejsze. Największą radośćsprawia mi poczucie prestiżu, wygranapo raz czwarty z rzędu.Pewnie, że potrzebne jest szczęście,ale także wiedza i umiejętnościprzewidywania. Oczywiściepotem żartujemy z siebie wzajemnie,że ktoś zna się lepiej napiłce a ktoś nie, śmiejemy się zsiebie.- Czy futbol jest obecny wżyciu dorosłego Włocha? Jakbędzie z tobą za kilkanaścielat?- To zależy czy mówimy o graniuw piłkę czy śledzeniu piłki nameczach, w mediach. Myślę, żepasja dla drużyny, śledzenia jejpoczynań, jak moja w stosunkudo Interu Mediolan, z czasem niecoprzemija, zamienia się w inneobowiązki. Niemniej jednym z moichmarzeń jest zostanie trenerem.Być może w przyszłym rokubędę mógł prowadzić drużynę zmojego byłego liceum. Zaproponowałmi to mój nauczyciel wychowaniafizycznego.- Gratuluję i dziękuję za rozmowę.KAROL ZIÓŁKOWSKIPlastyczna eskortaW „złotej” jedenastce zwycięzców konkursu plastycznego „Moje piłkarskie marzenie” znalazło się aż troje dzieci z Gorzowa, uczniów LechaJakubowskiego. Dwoje wyróżnionych trafiło do rezerwy.Jury przewodniczył Henryk Sawka.Wiktoria Urbaniak (7 l.), MichałSaturski (6 l.) z klubu „U Szefa” iJulia Rosowska (6 l.) ze SpołecznejSzkoły Podstawowej StowarzyszeniaEdukacyjnego są autoramiobrazków o tematyce piłkarskiej,które zostały nagrodzone wkonkursie McDonalda, towarzyszącegoprogramowi „Dziecięcaeskorta”. Nagroda to czterodniowywyjazd wraz z jednym rodzicemna Mistrzostwa Świata w piłcenożnej do Dortmundu na meczPolska - Niemcy. Jedenastka dzieciwyprowadzi na boisko naszychzawodników. Podobnie laureaciniemieckiej edycji konkursu będąeskortować swoją reprezentację.Fot. LECH JAKUBOWSKIW przeddzień obie jedenastki młodychplastyków rozegrają meczmiędzy sobą.W rezerwie znaleźli się też gorzowianie:Konrad Cegielnik (7 l.) iJolanta Pestrowicz (6 l.) oboje zeszkoły społecznej. Oprócz tegokilkoro dzieci z Gorzowa dostałoteż zaproszenie do udziału w galiwręczenia nagród, która odbyłasię 13-14 maja w Warszawie. Około200 małych artystów wraz zrodzicami zostało ugoszczonychprzez McDonalda tak, jak tylkomogły sobie wymarzyć – stołyuginały się od smakołyków, występowaliklauni, szczudlarze iMajka Jeżowska. (df)29