Û±Û³Ûµ - Persian Cultural Center

More documents

Recommendations

Info

داستان کوتاهبهنام حیدرییکی بود،‏ یکی نبود.‏ زیر گنبد کبود،‏ توی ده شلمرود،‏ همه چی بود،‏ یهچیز نبود.‏ خونه بود،‏ مدرسه بود،‏ درخت بود،‏ گل بود،‏ آب بود،‏ بلبل بود،‏رودخونه بود،‏ گاو بود،‏ نون بود،‏ پنیر بود.‏ همه چی بود ولی درمونگاه نبود.‏همه خوشحال بودن،‏ همه گرم کار بودن،‏ همه باهم دوست بودن،‏ مهربونبودن.‏ صبح به صبح مشتی حسن شیر گاوش رو میدوشید به همسایش یهشیشه میداد.‏ غروب که همسایه از زمینش برمیگشت یه بغل پر میوه و سبزیواسه مش حسن میاورد.‏ دوتا خونه بالاتر کدخدا هوای همه رو داشت.‏ زناباهم کار میکردن.‏ مردا عصرا بعد غروب تو میدون ده باهم گپی میزدن،‏ توقهوه خونه یه چایی میخوردن و قلیونی چاق میکردن.‏ همه چیز خوب بودولی درمونگاه نبود.‏ هروقت کسی طوریش میشد،‏ باید سوار قاطری،‏ الاغیچیزی میکردنش و تا ده بالا که درمونگاه داشت میبردنش.‏ مثل اون روزیکه علی کوچیکه تو کوچه خورد زمین و دستش شکست،‏ یا اون روز که زریخانوم رو عقرب نیش زد،‏ یا اون شبی که حاجی نفسش بالا نمیومد...‏بدبختی ده بالا خیلی بد مسیر بود،‏ سنگلاخ بود،‏ دره داشت،‏ زمستونشبرفی بود.‏ خلاصه رفت و آمدش سخت بود.‏ از طرفی هم مردم ده شلمرودبا ده بالایی ها زیاد آبشون تو یه جوب نمیرفت و باهم میونه خوبی نداشتن.‏به همین دلیل زیاد هم دوست نداشتن به خاطر هر مرضی که میگیرن به دهبالاییها رو بندازن.‏ این بود که یه روز کدخدا همه اهالی ده رو جمع کرد وباهاشون یک موضوع مهم رو در میون گذاشت؛ ساختن یه درمونگاه مجهزبرای ده!‏ همه خیلی هیجان زده شدن و استقبال کردن و هورا کشیدن.‏فوری شروع کردن به برنامه ریزی.‏ یکی گفت من نجاریش رو میکنم،‏ یکیگفت من بنایی میکنم،‏ اون یکی که از سیم و برق سر در میاورد گفتسیمکشیش با من.‏ اون یکی گفت من سیمان میارم...‏ خلاصه هر کی یهگوشه کار رو قبول کرد.‏ همون شب قرار گذاشتن که از فردا کار رو شروعکنن..‏سر جاده که رسیدن،‏ کدخدا کلنگش رو زد تو زمین و گفت ‏"همینجا خوبه".‏بعد یه کاغذ از تو جیبش درآورد و میخ کرد به درخت.‏ مشتی حسن که سوادنداشت پرسید ‏"اون دیگه چیه؟ چی نوشته؟"‏ کدخدا گفت ‏"همه باید بدونن کهاینجا داریم چکار میکنیم،‏ نوشته محل احداث درمانگاه کدخدا"‏ ... کبلهایکه انگار خون خونش رو میخورد با اعتراض گفت " این دیگه چه اسمیه؟ کیگفته اسمشو بذاری کدخدا؟"‏ کدخدا هم با خونسردی جواب داد که ساختندرمونگاه اول به فکر خودش رسیده و به همین دلیل باید به اسم اون باشه.‏داش رضا داد زد که خیلی اسم مسخره ایه و باید عوض شه.‏ کدخدا حسابیبهش برخورد و با عصبانیت گفت " مرتیکه،‏ مسخره خودتی.."‏ داش رضا همکدخدا رو هل داد و نقش زمینش کرد.‏ از اون ور مشتی حسن پرید وسط وگفت که باید اسمش باشه درمونگاه گاو مشتی حسن.‏ سید با تمسخر گفت "تو هم دیگه کشتی ما رو با اون گاو بیریختت".‏ مشتی حسن از کوره در رفتو یقه سید رو گرفت و فریاد زد که ‏"دیگه نبینم به گاو من توهین کنی.."‏ سیدبا بیلی که تو دستش بود زد تو سر مشتی حسن و سرش رو شکست.‏ از اونور مشتی حسن با آجر زد تو ساق پای سید و پاش رو شکست..‏ یکم اونور ترکدخدا و کبلهای سیر داشتن هم رو میزدن...‏ چند دقیقهای نگذشت که همهشون آش و لاش نقش زمین بودن...‏ علی کوچیکه که همه ماجرا رو دیده بودبدو بدو رفت سمت ده...‏عصر اون روز کدخدا و مشتی حسن و کبلهای و داش رضا و چند نفر دیگه تودرمونگاه ده بالا بیحال خوابیده بودن،‏ با دست و سر و پای شکسته...‏صبح خروس خون همه اهالی ده دم خونه کدخدا جمع شدن.‏ غلغله بود.‏از کوچیک و بزرگ،‏ پیر و جوون همه و همه اومده بودن.‏ همچین که یکمیپچ پچها خوابید و جمع آروم شد،‏ تا کدخدا اومد حرف بزنه علی کوچیکه باصدای بلند پرسید ‏"راستی کجا میخواین درمونگاه رو بسازین؟"‏ یک دفعه همهساکت شدن.‏ بعد از چند لحظه حاجی گفت ‏"خوب معلومه دیگه،‏ تو زمینبغل خونه من.‏ چون من سنم زیاده،‏ باید درمونگاه نزدیکم باشه که اگه خدایینکرده بلایی سرم اومد سریع خودمو برسونم اونجا".‏ از اون طرف مشتی حسنگفت ‏"بهتره نزدیک خونه من باشه که هم تو میدون دهه و هم خیالم راحتهکه اگه گاوم طوریش بشه میتونم فوری برسونمش درمونگاه".‏ حرفش تمومنشده بود که کبلهای داد زد که ‏"گاو کدومه؟ اصلا باید نزدیک خونه من باشه،‏چون این منم که دارم بنایی میکنم و بیشتر کار با منه".‏ خلاصه هر کسی یهچیزی گفت و کار بالا گرفت.‏ کدخدا که دید اوضاع داره خراب میشه،‏ اهمو اوهومی کرد و سعی کرد جمعیت رو ساکت کنه.‏ کمی که آروم شد گفت" حالا که اینطوره اصلا کنار خونه کسی نمیسازیمش".‏ و با دلخوری گفت‏"میبریمش بیرون ده،‏ سر جاده...‏ اونجا میسازیمش".‏ بعد کلنگش رو برداشتو راه افتاد.‏ لب و لوچه همه آویزون شد و صدای غرولند زیر لب چند نفر ازلابلای جمعیت بلند شد.‏ اما کسی مخالفتی نکرد و همه راه افتادن به اونسمت تا کار رو شروع کنن،‏ غیر از حاجی که حسابی بهش برخورده بود کهکسی مراعات سنّ‏ و سالش رو نکرده.‏شماره ۱۳۵ مهر - آبان ۲۵ ۱۳۹۰
در حاشیه سخنرانیدکتر آرش نراقی در سن دیگوگزارشگر و نویسنده‏--------------------------دکتر احمد فتاحی پورمعنای ‏"عشق"‏از دیدگاه های عارفان و دانشمنداندکتر آرش نراقی استادیار دانشگاه موراویان در رشته فلسفه و مذهب،‏سخنرانی جالبی در جلسه انجمن متخصصین در روز چهارشنبه ۲۹ جون ایرادنمودند که مورد توجه حاضرین قرار گرفت.‏ متاسفانه به علت کمبود وقتمیسر نشد که به همه سوالها پاسخ داده شود.‏ امید است که در آینده انجمنمتخصصین جلسه بحث و انتقادی در این زمینه ترتیب دهد تا عده بیشترینظرات خود را ابراز دارند و با یکدیگر گفتگو کنند.‏ در ابتدا دکتر نراقی نظراتمولانا را مختصرا توضیح داد و سپس به اشاعه اگزیستانسیالیسم در مغربزمین توجه کرد:‏‏"از دیده گاه عارفان گذشته گوهر ایمان معنوی نوعی تجربه عاشقانه بودهاست.‏ از نظر آنها غایت تجربه عاشقانه در باختن ‏"من"‏ و در آمیختن با ‏"تو"‏یعنی مجبوب بود.‏ اما تلقی انسان مدرن از مقوله عشق تحولی بنیادین یافتهاست به نظر می رسد که تجربه های عاشقانه مورد نظر عارفان پیشین برایانسان مدرن دست یافتنی نیست.‏ اگر هم آوای عارفی چون مولانا را دروازهتجربه های معنوی بدانیم،‏ آیا امتناع با بحران عشق در روزگار مدرن بهمعنای امتناع با تجربه های معنوی،‏ و انسدادی از طریق معنا نیست"؟نظر حکیمان اگزیستانسیالیست چون ژان پل سارتر با این نظر عارفان قبلیتفاوت دارند و معتقدند این ‏"امتناع با بحران عشق"‏ پدیده ای است که بهمعنای امتناع درتجربه های معنوی است."‏ به عبارت ساده تر اگر عشق دربین عارفان گذشته به معنای ‏"از خود بیخود شدن"‏ و ‏"وحدت با محبوب"‏ بوددر دنیای امروز واقعیت ندارد زیرا در ذات خود با شرایط زمان و مکان در عصرحاضر مطابقت ندارد.‏یکی از شرکت کنندگان یک سوال بسیار اساسی را مطرح کرد و آن مسئلهعرفان در مقابل علم است.‏ به نظر ایشان و بسیاری از حاضران در جلسهتفاوتهای بین گذشته ایران و دنیای امروز ناشی از رشد علوم و فنون و آگاهیبیشتر تعداد زیادتری از انسانها به آنچه که واقعا در دنیا می گذرد است.‏عرفان بر مبنای فلسفی و تصوری و تخیلی ماوراء طبیعی(‏ متافیزیکی)‏ قراردارد ولی علوم بر پایه شک و تردید،‏ استدلال،‏ آزمایش و تجربه های مکرر قراردارند.‏ علوم بر این اساس متکی هستند که حقیقت مطلق و ثابت نیست بلکهواقعیات دائما در حال تغییر هستند و ثابت نیستند.‏ آنچه که دیروز به عنوانواقعیت و یا حقیقت تلقی می گردید ممکن است با آزمایش و نوآوری هایجدید کاملا باطل و نادرست به شمار آید.‏ برخلاف عشق افلاطونی،‏ انسانها درقرن بیست و یکم عشق را به صورت فیزیکی و قابل لمس تلقی می کنند و آنرالازم و محترم می شمارند.‏ احساس شرم و گناه از عشق ورزیدن نامطلوب وغیر لازم محسوب می شود.‏یکی از حضار در آن جلسه متذکر شد که همه عارفان یکسان نیاندیشیده اند.‏عمر خیام و مولوی و شمس تبریزی و باباطاهر و شیخ عطار و حافظ همه درپی آن بوده اند که بفهمند رمز هستی و نیستی در چیست و چرا آدمها به دنیامی آیند و از این ‏"جهان فانی"‏ وداع می کنند و می روند.‏ آنها از خود پرسیدهاند که غرض از آمدن و رفتن من چه بوده است.‏ پاسخ های آنها به اینپرسش ها بر اساس تفکرات واستدلال های ذهنی ‏"متافیزیکی"‏ تلقی می شونددر حالی که دانشمندان می خواهند با تجربه های عینی واقعیات را آنچنانکه هست بصورت حقیقت بیان کنند.‏ بسیاری از دانشمندان خود را منکروجود خدا می دانند به این معنی که اذعان می کنند پاسخ به این سئوالاترا نمی دانند.‏ آنها به وجود خدای مخلوق انسانها معتقد نیستند و امیدوارندروزی این معماهای دیرینه از طریق پیشرفتهایی در علوم تجربی مخصوصانجوم و فیزیک و زیست شناسی حل شوند.‏یکی از حضار در آن جلسه از سخنران آن شب پرسید که چگونه می توان بهوجود یک خدای عادل ایمان آورد در حالیکه این همه ظلم در این جهانوجود دارد.‏ اگر این خدای ‏"قادر متعال"‏ می خواست که به ‏"بندگان"‏ یامخلوقات خود کمک کند چرا آنرا انجام نمی دهد؟ دکتر نراقی پاسخ داد کهاین نکات جنبه مذهبی دارند نه علمی.‏ انسان که طبعا ذره ای است در ایناقیانوس بیکران حیات قادر نیست که علل هر پدیده ای را بیان کند و از اینجهت روی به مذاهب می آورد که به طرز ساده ای کنجکاوی وی را ارضاءمی کنند.‏ این مذاهب را افراد در زمان کودکی در جامعه خود فرا می گیرندو در صورتی که پاسخ علمی برای سئوالات خود پیدا نکنند از آن ‏"اطلاعات"‏مذهبی استفاده کرده و کنجکاوی های خود را تا حدودی ارضاء می کنند.‏سیاست پیشه گان اغلب از این نقطه ضعف انسانها استفاده می نماید و باترویج مذهب به استمرار قدرت خود کمک می کنند.‏ از این نظر برای پیشبردعلوم لازم است که سیاست و مذهب از یکدیگر جدا شوند.‏ سیاست بایدکارش تنظیم و اجرای مسائل روزمره انسانها باشد و مذهب باید پایگاهی برایآرامش انسانها در مواقع اضطراری یا برای ‏"معنا بخشیدن"‏ به وجود هستی وزندگی و مرگ باشد.‏شخص دیگری پرسید که چگونه می شود که عشق به نفرت یا خشونت وقهر مبدل می شود.‏ چرا آدمهائی که یکدیگر را شدیدا دوست دارند و خود راعاشق دیگری می پندارند پس از چندی آنچنان از طرف دیگر متنفر می شوندکه می خواهند وی را بکشند و یا به نحوی نابود کنند؟ در پاسخ به این سوالسخنران گفت که در بطن عشق خشونت وجود دارد و رابطه زن و مرد بهنحوی خشونت را در بر دارد که ممکن است با ارضای تمایلات جنسی تسلییا تسکین یابد.‏ اگر این احساس تصاحب دیگری یا غلبه بر جنس مخالفصورت نگیرد آتش عشق نیز رو به زوال می گذارد.‏ برای عده ای از آدمهاممکن است عشق تحول یابد و به صورت دیگری انسانها را ارضاء کند.‏ فرویددر بحث مکانیسم های دفاعی به این نکته اشاره می کند که در صورت عدمارضاء جنسی آدمها ممکن است به یکی از شیوه های دفاعی از قبل جبران یاترفیع و والاتر ساختن خود متوسل شوند.‏دکتر آرش نراقی بیانات خود را به این شرح خاتمه داد که اگر در دنیای قرنبیست و یکم شخص ادعا کند که چون عاشق معشوق یا معشوقه شخصدیگری است می خواهد خود را قربانی وی کند یک روانشناس وی را مجنونتلقی خواهد کرد و به روانشناسی تجزیه و تحلیلی وی خواهد پرداخت.‏برای نویسنده این مقاله توجه به عوامل محیطی و فرهنگی و اجتماعی حائزاهمیت بسیار است.‏ در ایران نهاد خانواده فوق العاده اساسی است و چوناز افراد انتظار می رود که حتما ازدواج کنند و به تکثیر نسل بپردازند.‏ چهارعمل انسانها را با یکدیگر تلفیق کرده و انتظار دارند که نتیجه این اختلاطاعمال موجب خوشبختی یا سعادت مرد و زن گردد:‏ نیاز جنسی،‏ عشق،‏ازدواج و تشکیل خانواده و تولید فرزندان.‏ این طرز فکر خاص جوامع بستهاست که به میل و حقوق افراد توجه ندارند.‏ تحول بینادین که آرش نراقی ازآن یاد می کند این چهار فعل انسانها را از یکدیگر جدا می کند و برای هرزن و مردی این حق را قائل می شود که براساس یک یا دو یا سه یا چهارفعل مذکور روابط خود را تنظیم کنند و بیمی از آن نداشته باشند که جامعهآنها را مطرود یا توبیخ کند.‏ دادگاه های مدنی ‏(نه شرعی)‏ در مورد روابط زنو مرد تصمیم می گیرند.‏ ریشه اصلی بسیاری از مسائل سیاسی و اجتماعیایران در این نکته نهفته است که پدرها و مادرها و خواهران و برادران و سایراعضا خانواده با هم چگونه رفتار می کنند.‏ تغییرات بینادی در نهاد خانوادهبه زمان احتیاج دارد بنابر این تغییر رژیم های استبدادی به نظام آزاد ودموکراتیک به این زودی ها و آسانی ها انجام نخواهد گرفت.‏شماره ۱۳۵ مهر - آبان ۱۳۹۰۲۸
Page 3 and 4: گزارشنام خود و عزیز
Page 5 and 6: زیر نور مهتابرضا خب
Page 7 and 8: امید تازهبرلبانم غ
Page 9 and 10: بیست و چهارمین سال
Page 11 and 12: آیین های اسلامی به
Page 13 and 14: www.pccus.orgکانون فرهنگ
Page 15 and 16: نتیجه اینکه صحنه را
Page 17: بقیه زیر نور مهتابا

Û±Û³Ûµ - Persian Cultural Center

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?