Dykcja - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza

itny – pitny, biuro – pióro, błonka – płonka, bory – pory,
bowiem – powiem, ból – pól, bór – pór, brać – prać, biorę – piorę,
brawo – prawo, bróg – próg, brukać – prukać, bryk – pryk,
brykać – prykac, brynkąć – pryknąć, buchnąć – puchnąć,
buk – puk, byle – pyle, był – pył, łuby – łupy, bean – pean,
beŜ – perz, zbój – spój, podbić – podpić
Artykulacja spółgłoski W, F
W – jest spółgłoską wargowo-zębową, szczelinową, twardą, dźwięczną, ustną
F – jest spółgłoską wargowo-zębową, szczelinową, twardą, bezdźwięczną, ustną.
Przy wymawianiu spółgłosek „w” i „f” wytwarza się szczelina między dolną wargą a
górnymi siekaczami. Powietrze przeciskając się przez szczelinę wytwarza tępy szmer
właściwy tym spółgłoskom. Podniebienie miękkie jest uniesione i zamyka przejście do jamy
nosowej.
Przy wymawianiu „f” wiązadła głosowe nie biorą udziału w artykulacji, dlatego jest
spółgłoską bezdźwięczną.
Przy wymawianiu „w” /spółgłoska dźwięczna/ więzadła głosowe drgają. Przez obejrzenie w
lusterku, przy wymawianiu tych spółgłosek, prawidłowego układu warg i szczęki powinniśmy
uzyskać i przyswoić sobie właściwe brzmienie tych spółgłosek.
Ć w i c z e n i e 1
Wziąć prawidłowy wdech, a następnie układając prawidłowo narządy artykulacyjne,
wydychać bardzo powoli powietrze, przy równoczesnym wymawianiu głoski „f”. /Dźwięk ten
powinien przypominać wolne uchodzenie powietrza z pękniętej dętki/
ffffffffffffff............
Ć w i c z e n i e 2
Wydychając powoli powietrze, przycisnąć lekko palcem dolną wargę do brzegu dolnych
siekaczy, aŜ do wytworzenia się odpowiedniej szczeliny.
Ć w i c z e n i e 3
fa – fo – fe – fu – fi – fy
afa – ofo – efe – ufu – ifi – yfy
afa – afo – afe – afu – afi – afy
ofa – ofo – ofe – ofu – ofi – ofy
efa – efo – efe – efu – efi – efy
ufa – ufo – ufe – ufu – ufi – ufy
ifa – ifo – ife – ifu – ifi – ify
yfa – yfo – yfe – yfu – yfi – yfy
af – of – ef – uf – if –yf
Ć w i c z e n i e 4
22