Milo{ [olaja BALKAN U TRANSATLANTSKOJ PUKOTINI

prijetnje sa Istoka ipak je ozna~io bitno druga~ije odnoseme|u saveznicima na Zapadu.Po~etkom devedesetih Rusija se na{la u te{kompolo`aju. Zadr`ani nuklearni potencijal sâm za sebe nije biodovoljan strate{ki faktor da zadr`i Rusku Federaciju, kaozemlju sovjetskog nasljednika, dovoljno jakog da pariraAmerici. Osim posjedovanja sna`nog nuklearnog arsenala,sve drugo za Rusiju bio je problem – odnosi sa SAD iEvropskom unijom, unutra{nja politi~ka i ekonomskasituacija u stanju tranzicije, bez jasnog koncepta, odnosi saneposrednim okru`enjem, odnosno biv{im sovjetskimrepublikama, odnosi sa zemljama biv{eg socijalisti~kogbloka, pitanja Jugoistoka Evrope, stanje u Mediteranu,unutra{nja bezbjednost i snage s konvencionalnim naoru`anjem,tranzicija i pokretanje proizvodnje i privrede,odnosno ekonomije uop{te. U tim okolnostimatradicionalni partneri na Balkanu nisu mogli da o~ekujupomo} od Rusije. Spoljna politika Ruske Federacijenastojala je da iskoristi krizu na Balkanu da se name|unarodnoj sceni kako-tako pozicionira kao zemljapartnerzapadnim silama, prije svega Americi. Ta pozicijaomogu}i}e joj kasnije da ipak u odre|enoj mjeri postane iaktivni akter rje{avanja kriznih situacija.Zemlje samog Balkana bile su isuvi{e slabe i neuticajne dabi mogle da imaju aktivniju ulogu u sopstvenoj krizi.Okupirane unutra{njim promjenama i tranzicijom,nastojanjem da smire ekstremne i fundamentalisti~ke snage,koje su `eljele da iskoriste krizu za radikalnija politi~karje{enja, sprovodile su unutra{nju tranziciju postavljenu naosnove dostizanja standarda za ~lanstvo u Evropskoj uniji iNATO-u. Sve su tih godina trpjele ogromnu transformacionumaterijalnu {tetu. Uprkos svijesti o negativnim procesima bilesu apsolutno nemo}ne da predstavljaju iole zna~ajniju snagu uvi{ezna~anom procesu tranzicije i na unutra{njem planu,14