2boxx2R

ele gezindiği o 300 yıllık hikâyeyi
soluksuz takip eder. İnsan
Nicolo Busotti zamanın çarkları
arasında kaybolup gitmiştir ama
yarattığı keman, beraberinde
yaratıcısını da taşıyarak zamanda
ileri sıçrar.
Mesele zaman denen makinenin
dişlilerinden ezilmeden
geçmekse, galiba bunu en iyi,
müzik yapar. Bunu en iyi, “iyi
müzik” yapar. “İyi müzik” nedir?
İşte o… Bilinmez. İyi müzik nedir?
Aslında gayet iyi bilinir.
İnsanı yüreğinden yakalayan,
kendisinden büyük, kendisinden
kudretli bir hadiseye baktığını
anlatan müzik iyidir. İnsanın
en temel dürtülerini harekete
geçirir, insanı kendisinden alıp
bambaşka yerlere götürür. İyi
müzik… iyidir… derindir… zorlayıcıdır…
kalitelidir.
İsimler? Konu “iyi müzik” olunca
bambaşka zamanlardan, bambaşka
coğrafyalardan isimler
yan yana gelir, kardeş olur. İnsan,
Wagner ile Âşık Veysel’in,
Sezen Aksu ile Andrew Llyod
Webber’in isimlerini yan yana
yazabilir rahatlıkla. Fikret Kızılok’un
ismi hiç sönük durmaz,
bilakis pırıl pırıl parlar Beethoven’in adının yanında zira “iyi
müzik” yapan ustalar, dünyevi olmasa da manevi olarak kardeştir.
Sanatın tüm dalları gibi müziğin de merkezi duygudur. Aslolan
hissetmektir, aslolan hissettirebilmektir. İnsana kendi
hikâyesini anlatır ya iyi müzisyenler aslında, belki de bu
yüzden, birçok iyi müzisyen şarkılarını iyi şairlerin kıymetli
satırlarına yaslar.
Misal, Duman grubunun solisti olarak nam kazanan Kaan
Tangöze 2015 yılında çıkardığı solo albümünde Türk dilinin
büyük ustası Özdemir Asaf’ın ölümsüz dizelerine hayat verir.
Sadeliğin dilidir konuşan ve ezgiyle sözün müthiş uyumu,
çarpıcı ve zamanın ötesine sıçraması muhtemel bir
şarkı çıkartır ortaya:
“Bekle dedi gitti,
Ben beklemedim,
O da gelmedi.
Ölüm gibi bir şey oldu,
Ama kimse ölmedi.”
Tutulmayan sözlerin kısacık destanıdır Asaf ustanın şiiri ve
Mesele zaman denen makinenin
dişlilerinden ezilmeden
geçmekse, galiba bunu en iyi,
müzik yapar.
iyi müzisyen Kaan Tangöze bu
şiire gerekli duyguyu layıkıyla
verir.
Şair-müzisyen işbirliği daha
geniş zaman aralıklarında da
gerçekleşir bazen. Misal, iyi müzisyen
Nadir Göktürk, iyi şair William
Shakespeare’in bir sonesini
şarkı haline getirir ve iki ustanın
yüzyılları aşarak kurduğu köprü
ortaya müthiş bir şarkı çıkartır.
Ezginin Günlüğü grubunun müzikal
yolculuğunda mütevazı fakat
ağır bir yeri olan şarkı gerek
sözleri, gerek bestesi, gerek düzenlemesi,
gerekse söylenişiyle
tokat gibi çarpar insanın suratına:
“Yas mas tutma sevgilim, öldüğüm
zaman.
Toprakta böceklere güldüğüm
zaman.
Duyurunca paslı sesiyle, ölüp
gittiğimi bir çan,
Yas mas da tutma sevgilim öldüğüm
zaman.
Çürüyen gövdem gibi, yitip gitsin
aşkın da.
Ne bir mektup kalsın bizden, ne
bir söz, ne bir eşya.
Unut gitsin adımı, arkamdan da
ağlama.
Gözyaşınla da eğlenir, onu da alıp satar bu dünya.”
Almanın ve satmanın ziyadesiyle muteber hale geldiği bir
dünyaya daha 17. yüzyılda ağır bir eleştiri çivisi çakar Shakespeare
usta çarpıcı dizeleriyle ve Nadir Göktürk usta da
21. yüzyılda incelikli notalarıyla hayat verir bu delici sözlere.
Almak ve satmak dünya düzeninin odağı haline gelirken,
alış-veriş hadisesinin sosyal düzende yarattığı etkiden müzik
de nasibini alır. Forma aşkına yapılan maçların bittiği bir
döneme girilirken yaratıcı akıl ve kâlp giderek müziğin odağından
uzaklaşır. Müzik bir endüstridir artık ve piyasa odaklı
sanayi tipi üretim ile beslenir. Vasatın “piyasa” ile gerekçelendirilmesi
midir aslında olan? İşte ona, her zaman olduğu
gibi en büyük usta “zaman” karar verir.
Ve büyük usta Bülent Ortaçgil zamanın ötesine şimdiden
uzanan şarkısında sakin sakin seslenir:
“Paranın esiri olduk,
Ne kadar iktisat, o kadar mutluluk.
Birer birer yeniliyorduk,
Önce adalet, sonra güzellik
Ama aşk var.
Bir tek aşk var.”
41