magazhn 7

φιλοξενία
Το ημερολόγιο
του μικρού μετανάστη
Νατζίμ Ικμπάρ 16 χρονών
2016
Αυτές τις μέρες ταξιδεύω προς την Ελλάδα με το μικρό μου αδερφό και
κάποιους ακόμα συμπατριώτες μου . Κάνει πολύ κρύο, είμαστε όλοι πολύ
κουρασμένοι, το ταξίδι είναι δύσκολο αλλά τουλάχιστον δεν είμαι μόνος
μου .Φοβάμαι πολύ, γιατί αν μας πιάσουν στα σύνορα θα πρέπει να γυρίσουμε
πίσω στην πατρίδα μας και να αρχίσουμε από την αρχή όλο το ταξίδι. Πρέπει
να είμαι δυνατό και αισιόδοξος για εκείνον . Εκείνος είναι πολύ πιο
φοβισμένος από εμένα .
Αμπάς, 25 χρονών 2016
Σήμερα μπήκαμε στην Ελλάδα και είμαι τόσο χαρούμενος .
Ξεκινάει ένα καινούριο μέλλον για εμάς μακριά από τον
πόλεμο και τον θάνατο, αλλά και μακριά από τους δικούς μας
ωστόσο. Μας λείπουν τόσο πολύ η μαμά και ο μπαμπάς αλλά
εδώ θα είμαστε καλύτερα . Ακόμα πρέπει να
είμαστε προσεκτικοί σε αυτή την άγνωστη χώρα . Η
ομάδα μας έσπασε σε πολλά κομμάτια. Ο καθένας
πάει να βρει την δική του τύχη και έτσι μείναμε
μόνοι …Πρέπει να βρω δουλειά ,κάπου να μείνουμε και
να μαζέψω χρήματα για να βγάλουμε τα απαιτούμενα χαρτιά
… Να στείλω το μικρό σχολείο …
Θεσαλονίκη 2016
Μικρασιάτες, Αθήνα 1922
«2016
...Με λένε Σ. Κ. και είμαι χριστιανή. Στο Σουδάν
εργαζόμουν εθελοντικά στην Εκκλησία του χωριού μου
μέχρι τη μέρα που μας επιτέθηκαν μουσουλμάνοι.
Εκείνη τη μέρα είδα πολλούς συγχωριανούς μου να
πυροβολούνται μπροστά στα μάτια μου, μόνο και μόνο
επειδή ήταν χριστιανοί. Είδα την εκκλησία μας να
καίγεται και τον ιερέα μας να βασανίζεται μέχρι
θανάτου... Εμένα δεν με σκότωσαν. Με πήγαν σε έναν
στάβλο κι εκεί με χτυπούσαν με μανία και με έβριζαν
επειδή δούλευα στην εκκλησία. Μετά με βίασαν και με
παράτησαν μισοπεθαμένη... Θα προτιμούσα να είχα
πεθάνει! Μια γυναίκα με βοήθησε να επιζήσω και να
φύγω από το Σουδάν...»
14