MKORİDOR

16
MAKALE
Aliya İzzetbegoviç:
Korktuğum halde yürümek için nedenlerim var.
???
Geçen yıl bir ara,
şehir ağır top ateşi
altındayken aklıma bir
şey geldi. İçlerinde Haris
ve Osmica’nın da bulunduğu
korumalarıma
şehir merkezine doğru
bir yürüyüş yapmak
istediğimi söyledim.
Şehir, o günlerde patlamalardan
dolayı tam bir
sarsıntı yaşıyordu. Havan
mermisi patlamaları
her yerden görülebiliyordu.
Yerde yatan bir
kadın aniden haykırdı:
”Başkanım, korkmuyor
musunuz?” “Elbette korkuyorum.”
dedim. Cevabımdan
dolayı şaşkınlığa
uğradığı çok açıktı.”Ben
de normal bir insanım
ve ben de korkarım.”
dedim.
Cesaretle ilgili birkaç
şey söylemek istiyorum.
Hiç korkmadıklarını söyleyen insanlar
yalan söylüyorlar. Eğer biri
korkmuyorsa, bu, onun normal
olmadığına işaret eder.
CESARET, HEMEN HEMEN
HERKESTE OLDUĞU GIBI, HIÇ
KORKMADIĞIMIZ ANLAMINA
GELMEZ. CESARET, GÜDÜLE-
RIMIZI KORKULARIMIZDAN
DAHA KUVVETLI HALE GETIREN
ŞEYDIR.
Bu örnekte bizi harekete geçiren
şey, şiddet karşısında özgürlük
için verdiğimiz mücadeledir. Şehrin
ağır bombardımana maruz
kaldığı günlerde, içimde ayak
direyen bir şeyler duydum. O kadın
bana “Başkanım, peki neden
yürüyorsunuz?” diye sorduğunda
ona “Yürümek için nedenlerim
var, bu uzun bir hikaye”diye cevap
verdim. Allah’a şükürler olsun
ki bombalar yakınıma düşmedi
ve bana bir şey olmadı. Bombalar
benden yüz ya da iki yüz metre
uzakta patlıyorlardı. Söylemek
istediğim şu: Biz Saraybosnalılar,
belki de tüm Bosnalılar gibi, garip
insanlara dönüştük.
Birkaç gün önce kendilerini
“savaş muhabiri”
olarak adlandıran bir grup
insan geldi. Holiday Inn’de
kaldılar ve benimle görüşmek
istediler. Ancak
randevuya zamanında
gelmediler. O gün ağır ateş
altındaydık ve onları merak
ettim. Birinin yaralanmış
olabileceğinden korktum.
Bombardıman olduğu için
gelemedikleri söylendi. “Bir
de savaş muhabiri olduklarını
sanıyorlar! Haydi
onlarla tanışmaya gidelim
ve onlara yürüyebildiğimizi
gösterelim. Bu, hikayeleri
için iyi bir başlangıç olabilir.”dedim.
Bizlerin yani
Saraybosnalıların içlerinden
korkuyu atmalarının yolu
buydu. Bombalar patlıyordu
ve bizler, gazeteci Gafic’in
dediği gibi kendi “Saraybosna
ruleti”mizi oynuyorduk.
Kimimiz su ve ekmek aramak,-
kimimiz işe gitmek için dışarı
çıkıyoruz ve savaş muhabirleri,
barışın gelmesini bekleyerek
otellerinde oturuyorlar.
Komuta Merkezi Ahlak Yönetimi
Semineri, Saraybosna, Dom Ljiljana,
9 Aralık 1993.
Aliya İzzetbegoviç, Konuşmalar,
İstanbul, Klasik Yayınları,
2011, s. 4-5
mart ‘17