Melul-Pasa-Sayi1-Orginal

Şiiliğe karşıysanız o zaman Sünni olmaktasınız” diyerek
Müminleri irinli kalıplara sokmuştu. Halbuki İslamiyet
ve Müslümanlık, ne başına ne önüne sıfat gelmeyecek
kadar mükemmel kavramlardı. Her zaman ki gibi buraya
leke çalan, bu kavramların içini boşaltan biz aciz kullar ola
gelmişti. İşte bu bağlamda fetihlerin sultanı iki kumandanın
asıl dertleri, Acem Diyarından daha çok oraları
yöneten, rayından çıkmış zihniyetler olacaktı.
Bu mesele çok başka kadim bir derinliğe ve
karmaşıklığa sahip meseledir. Amacımız bu kocaman
konuyu mümkün olduğunca kısa ve net anlatabilmektir.
Öncelikle mektuplara gelmeden evvel ceddimiz
açısından fitilin ateşlendiği tarihe kısa bir bakış
atmak faydalı olur düşüncesindeyiz. Bu sayımızda
bunu irdeledikten sonra bir dahaki sayılarımızda o
bahsettiğimiz 2500 yıllık yolculuğun hikayesini ve bu
hikayede üst aklın ve bizim topraklarımızın durduğu
yerleri anlatmaya gayret göstereceğiz.
Fakat dediğimiz gibi önce üst aklın bizim tarihimiz
açısından fitili ilk ateşlediği zamana, mektuplardan biraz
öncesine, yani Osmanlı’nın felaket devri olan meşum
fetret devrine uzanalım.
Selçuklu’nun çökmeye yakın, Anadolu’nun berzah
zamanında Ertuğrul ve onun soylarını hesap edemeyecek
olan üst akıl, Osmanlı Devleti’nin kurulmasına mani
olamamıştı. Fakat mani olamamaları, hep yaptıkları
ve usta oldukları fitne tohumlarını devlete ekmelerine
engel değildi. Orhan gaziyi takip eden dönemlerde
devlete yavaş yavaş sirayet edecekler, Yıldırım Bayezid’ın
Timur’a yenilmesiyle devletin fetret dönemine girmesine
sebep olacaklardı. Şehzadeler arasında taht kavgasından
yol bulacaklar, Anadolu topraklarında Şii mezhebinin
resmileşmesi için devlet kurma çabalarına girişeceklerdi.
Ve bu yolda üç tane adam kullanılacaktı. Şeyh Bedrettin,
Börklice Mustafa ve Torlak Kemal…
Şeyh Bedrettin İslamiyet ile beslenen, ilmi yerinde ama
beslendiği yere ihanet eden İrfansız bir ibahiyyeciydi.
Kendisi; mezhep devletinin lideri olma hülyasında, Misyoner
Börklice ve Yahudi Torlak ile beraber Osmanlı Devletinin
berzah zamanında, Anadolu’yu sapkın isyanlarla ateşlere
salarak Müslüman Osmanlı’nın balansı olacak bir yapı kurma
telaşına tutulmuştu. Sermaye ve mülkiyet rejimine yalandan
karşıymış gibi durarak, bir nevi “dini solculuk” oynayan bu
üç adam, Çelebi Mehmet ve onun oğlu ikinci Murat’ı çok
uğraştıracaklardı. Üç tane yoldan çıkmışın, din mefhumunu
kullanarak yaptıkları bozgunculuk pek çok akılsız masumun
da kanını zehirleyecekti.
Börklice’nin vazifesi saliplerden kaynak sağlamak, Torlak’ın
vazifesi ise mezhebin dervişlerini yanına katarak kafalarında
oluşturdukları dini yapıyı sağlamlaştırmaktı. Bedrettin
niyetini her ne kadar İslamiyet çatısı altında olduğunu
söylemiş olsa bile, bir Müslüman kişinin sağında salip bir
misyoner, solunda bir Yahudi varsa konuşmaya ne hacetti.
O sebepten günümüzde bir kesimin Bedrettin’i kahraman
gösterme emelleri ancak aynı bozgun zihniyetin tezahürüdür.
Zaten kahraman sanılan Şeyh Bedrettin yakalanıp kadının
huzuruna çıktığında, kadı efendinin ona “söyle bakalım
şeyh efendi, sen ilim sahibi bir adamsın. Bu yaptığının
Din-i Mübin’de karşılığı nedir? Ne ceza vermeli sana?”
diye sorduğunda, kendisi “elbet idamdır” diye gelecekti.
Yani kendisi yüz yıllar öncesinden, kendisini kutsallaştıran
günümüz cahillerini tekzip edecekti. Börklice ve Torlak’a ise
idam edilirken şeyhe gösterilen hoşgörü gösterilmeyecek,
feci akıbetleri diyar diyar gezdirilerek teşhir edilecekti. Olur
ya ibret alınır ve İslamiyet’in belası tefrika ağacına kimse
bundan sonra su dökmez diye gelinecekti. Fakat ne gam.
Bedrettin gidecek, Uzun Hasan gelecek, o gidecek Şah İsmail
gelecek ve bu böyle sürüp gidecek, üst aklın kuklaları hiç
bitmeyecekti. Fatih’in ve Yavuzun namelerinden anlaşılacağı
üzere oradaki ateş bir el tarafından hep harlana gelecekti.
Nedense persepolis zamanından günümüze değin, oralar ile
üst aklın ilişkileri yüzlerce yıl boyunca anlaşılmaz ve bir o
kadar zararlı ola gelecekti.
Osmanlı, ilk büyük cüret ve deneme olan Bedrettin vakasını
derdest edecek, devlete sulh gelerek Fatih ve Yavuzun önü
açılacaktı. Şimdi ise Devletimiz geçtiğimiz asrın başında
girdiği yüzyıllık berzah aleminden çıkmak üzereyken yine
içimize sinmiş olan bu mezhebin mutasyon uzantılarından,
farklı oluşumlarından kurtulmak zorundadır. Önce sözlü
uyarı, sonra yazılı ve en nihayetinde yakılmalı artık bu tefrika
ağacı. Ancak ve ancak böyle çıkar ortaya bu toprakların
başka aslanları.
Zerdüşt persepolisten günümüze uzanan 2500 yıllık
yolculuğun son halkası 1979 İran Şii devrimidir. Sanmayın
ki o yıllarda olan İslam Devrimiydi. Evet herkes bu zokayı
yutmuştu, çünkü istenen buydu. Dünyayı yöneten, işgal
ettiği topraklarda zulüm saçan üst aklın var olabilmesi ve o
zehirli nefesini soluyabilmesinin yolu bundan geçmekteydi.
Bize göre yeryüzünde İran, Türkiye ve Rusya’dan sonra gelen
üçüncü ülkedir. Sakın aldanmayın ABD, İngiltere, Fransa,
Almanya yada Çin ülkelerine. Onlar jeopolitik konumları ve
tarihsel duruşlarıyla hep bir adım geride olacaklardır. Buna
mahkumlardır. Hiçbiri üst aklın tam olarak ne olduğunu idrak
edemez. Hiç biri dünyayı yönettiklerini zannederken, aslında
kimin kucağında neye hizmet ettiğini bilemez. Bu konuda
ancak ve ancak Müslümanlar idrak mertebesinde bir yerlere
oturtulabilir.
Maalesef idrak mertebesinde olması gerekenler, ikiyüz
yıldan beri içlerine düştükleri ateşle yanmakta, düştükleri
dipsiz kuyularda debelenip durmaktadır.
Ülkemizin dikkat etmesi gereken husus, Acem diyarını tarih ve
Din-i Mübin vasıtasıyla tanımlayarak doğru konumlandırmak
ve bu konumlandırma ışığında birbirimizi yiyip tüketmeden
ve garp ülkelerini denklemden çıkartarak, olması gereken
ilişkiyi sağlamak olmalıdır.
(not: Bir daha ki sayımızda nasipse “Zerdüşt ve Persepolis”
ile başlayacak bir garip yolculuğumuz...)
mel
l pasa .
26