Cinedergi 111

CINEKRiTiK
FIRAT SAYICI
ÇARESİZLİĞİMİZİN YAZI
n Bu eleştiriye bir başlık ararken epey
zorlandım açıkçası. Birkaç denemeden
sonra, çok sevdiğim, Steinbeck’in
“Mutsuzluğumuzun Kışı” kitabı aklıma
geldi. Amerika’nın orta ve alt sınıfını,
hatta kimi zaman varoşlarını en iyi gözlemleyen
ve romanlarına aktaran yazarlardan
biri kendisi. Bu filmi izleseydi,
romanını yazmış olmayı dilerdi kanımca.
Sean Baker’ın yönettiği ve Brooklynn Kimberly
Prince, Bria Vinaite, Willem Dafoe ile
Christopher Rivera’nın oynadığı The Florida
Project’in konusu kısaca şöyle... Okullar tatil
olunca 6 yaşındaki Moonee ve arkadaşlarının
Florida’nın sıcak yaz günlerindeki tek dertleri
daha çok eğlence ve daha çok dondurmadır.
Bu sevimli ekip kendilerine yetişkinlerden uzak
bir dünya yaratmışlardır. Tüm masumluğuyla
başı sürekli derde giren Moonee’nin arkasında,
onu her şeyden çok seven annesi Halley
vardır. Moonee’nin arkadaşlarıyla umarsızca
geçirdiği bu yaz, kötü bir sürprize doğru yol
almaktadır.
Sean Baker kesinlikle iyi filmler çekeceğini
kanıtlamış bir yönetmen. Starlet (2012) ve
Tangerine (2015) filmleriyle oturmaya başlayan
sinema anlayışı, The Florida Project’te iyice
olgunlaşmış. Renk kullanımı ve bazı genel
planlarda Wes Anderson’u anımsatan,
Amerikan halkının sosyolojik çözümlemesini
başarıyla halletmiş, gerilla usulü sinemanın
temellerine hakim, hareketli kameranın inceliklerini
iyi bilen, bu ‘usta yönetmen’ adayının
bundan sonraki üretimlerinin daha da tatmin
edici olacağını öngörmek yanlış olmaz.
Film, gerçekçilik gücünü, tasarlanmış bir
otel değil de, hali hazırda yaşayan bir otelde
çekilmesinden alıyor. Hatta Willem Dafoe çekimlerden
önce bir hafta boyunca orada, o insanlarla
birlikte yaşayarak hazırlanmış rolüne.
Bu tavrı, bunca adaylığın altını bir kez daha
çizmeye yetiyor, değil mi? Canlandırdığı Bobby
karakteri, otelde yaşayanların her şeyiyle
ilgilenen ve çoğu kişinin sevdiği, saydığı bir
müdür. Müşterilerini (ya da komşularını mı
deseydim) rahat ettirmek için elinden geleni
yapıyor. Asaletin, zenginliğin ve zarafetin rengi
olarak görülen mor rengine boyatmış oteli. Belli
ki, en azından görünüşte o insanları rahatlatmak,
toplumsal statülerini bir nebze olsun unutturmak
istiyor. (Sean Baker’ın aralara serpiştirdiği morumsu
gökyüzü manzaralarını da bir yineleyici,
hatırlatıcı olarak görmek lazım) Bobby, Moonee
ve arkadaşlarına karşı çoğu zaman sabırlı.
Moonee’nin annesi Halley’le olan durumu ise seyircinin
kararına bırakılmış. Halley’e ve Moonee’ye
acıyan bir ağabey ya da baba olarak da okunabilir,
Halley’den içten içe hoşlanan ama aralarındaki
yaş farkından dolayı adım atamayan biri olarak
da... Filmin sonlarına doğru otelin önünden kovalamaya
çalıştığı, -ismini bilmediğim- üç büyük
kuşun ardından biraz hüzünle bakıyor, Bobby. Bel-