Magda Skubisz "Chałturnik"

Magda
Skubisz
CHALTURNIK
VIDEOGRAF

Redakcja
Anna Seweryn-Sakiewicz
Projekt okładki
Dariusz Kocurek
Redakcja techniczna, skład i łamanie
Damian Walasek
Korekta
Urszula Bańcerek
Wydanie I, Chorzów 2016
Wszelkie wydarzenia opisane w książce są fikcyjne,
z wyjątkiem wydarzeń z tzw. chałtur — w stu procentach
autentycznych.
Wydawca: Wydawnictwa Videograf SA
41-500 Chorzów, Aleja Harcerska 3c
tel. 32-348-31-33
office@videograf.pl
www.videograf.pl
Dystrybucja: DICTUM Sp. z o.o.
01-942 Warszawa, ul. Kabaretowa 21
tel. 22-663-98-13, fax 22-663-98-12
dystrybucja@dictum.pl
www.dictum.pl
© Wydawnictwa Videograf SA, Chorzów 2015
tekst © Magdalena Skubisz
ISBN 978-83-7835-470-3
Printed in EU

Wszystkim wspaniałym facetom chałturnikom,
za wspólnie spędzone noce.

Czwartek, godz. 4.00
B
uraka obudziło pianie koguta.
Nienawidził ptaszyska.
Kogucik był szary, kościsty, chromał na lewą łapę, a piał
tak ochryple, jakby od wyklucia raczył się denaturatem.
Na widok wchodzącego do kurnika Buraka zawsze reagował
z tą samą wyuzdaną perfidią: podbiegał, srał precyzyjnie
na lewy gumowiec, po czym, oddaliwszy się w bezpieczne
miejsce, z satysfakcją łypał na właściciela, czyszczącego
podeszwy. Ostatnio wynalazł nowy sposób znęcania się:
punktualnie o czwartej rano właził przez otwarte okno do
pokoju, wczepiał pazury w świeżo pomalowany parapet
i robił ochrypłe, fałszywe: „kukuryku”, od którego pękało
szkliwo na zębach.
Teraz też podejrzany szelest zwiastował dalszy ciąg pobudki;
Zenon, klnąc, otworzył oczy. Kogucik dostojnym krokiem
wszedł na rozłożoną na parapecie białą chałturniczą koszulę,
wytarł o nią oklejony jakimś świństwem dziób i zapiał tak,
że aż zadzwoniło w uszach. Burak, niewiele myśląc, sięgnął
7

po stojący nieopodal staroświecki budzik. Rzucił. Rozległ się
skrzek, brzęk i paskudztwo, trzepocząc łysawymi skrzydłami,
wypadło przez okno na podwórze.
Na twarz Buraka wypłynął zasłużony uśmiech zadowolenia.
Wcisnął policzek w ciepłą, pękatą od gęsich piór poduszkę
i poczuł, jak jego świadomość powoli rozmywa się
we wszechogarniającej potrzebie snu. Ziewnął rozdzierająco.
Która była na tym cholernym budziku? Czwarta…? O szóstej
miał zadzwonić, jeśli rąbnął o ziemię i się wyłączył, to on,
Zenon Kobiałka, zaliczy kolejne spóźnienie w szkole…
Psia kurew!
Wstał, prawie płacząc, i wyjrzał przez uchylone parterowe
okno. Szary świt nadciągał nad malowniczą wieś Niziny,
głaskał świeżo zielone drzewka, oberwane przez wichurę dachówki,
podchodził do strychu, gdzie schły liście tytoniu, i do
piwnicy, gdzie śmierdziała berbelucha, rzucając przy okazji
nieco światła na zagracone podwórko i roztrzaskany zegar
wystający z kałuży. Kogut — nieuszkodzony w żadnym calu
— właśnie połykał śrubkę.
— Sio!!! — wrzasnął Zenon, machając rękami. — Wypluj
to, gównojadzie!
Kogut przekrzywił łeb i łyknął dwie następne.
Burak wskoczył na parapet; kogut błyskawicznie zeżarł
trzy następne śrubki, spaskudził się na pękniętą tarczę i niespiesznie,
z godnością inwalidy pokuśtykał do kurnika.
Zenon już miał rzucić się w pogoń, ale przystopowała
go świadomość, że jest bez gaci, a stara Gnysowa z naprzeciwka
akurat filuje przez okno. Gęba by jej się nie zamykała
przez tydzień.
Zeskoczył do pokoju, włożył bokserki i sięgnął po złożoną
starannie koszulkę. Przycisnął ją do nosa. Trochę śmierdziała,
ale nie prał, żeby nie zeszło logo Adidasa.
Ziewając całą szczęką, naciągnął na siebie T-shirt. Pękł
na prawym bicepsie.
8

— Kurwa! — powiedział dobitnie, podsumowując całokształt
dzisiejszego poranka.
Właśnie obmacywał palcem dziurę, gdy rozległo się pukanie
do drzwi.
— Zeniuś, nie śpisz?
Zenon dziko popatrzył przekrwionymi oczami. O niczym
tak nie marzył, jak o solidnym, ośmiogodzinnym śnie.
— Krzyczałeś, myślałam, może się co stało… Tak późno
teraz wracasz.
— On był w burdelu, on był w burdelu! — zaśpiewał zza
ściany czyjś radosny głosik i w drzwiach mignęła brudna,
mlaszcząca gęba najmłodszego Kobiałki, wcinającego czekoladowy
baton.
Burak popatrzył surowo.
— Won, bo cię utopię w gnojówce! — ostrzegł i mlaszcząca
gęba posłusznie zniknęła z pola widzenia.
Przeniósł wzrok na matkę. W podomce i nocnej koszuli
przypominała zgarbioną, przedwcześnie pomarszczoną
dziewczynkę. Nieudana operacja serca. Cóż, zdarza się.
Zwłaszcza nierentownym pacjentom.
— Nie krzycz tak na brata, Zeniuś. On cię kocha.
— Ja go też kocham, mamo. Nawet mu baton kupiłem.
Pogładziła jego ramię. Szorstkie palce z nieomylną intuicją
zatrzymały się na rozdarciu.
— Ściągnij, to zaceruję… Zjadłbyś coś, synku?
Burak popatrzył mściwie na kurnik.
— Rosół.
— Na śniadanie?
— Żartuję. Niech mama nie zawraca sobie głowy jedzeniem.
Najem się na dancingu.
Ściągnął koszulkę. Z przyjemnością zerknął w lustro —
rozrzucanie gnoju i inna, równie twórcza, praca w gospodarstwie
spowodowały, że dorobił się przyzwoitego kaloryferka;
przynajmniej nie musiał bulić za siłownię.
9

— A dobrze tam karmią? — Usiadła, sięgnęła do kieszeni
podomki; w błyskawicznym tempie nawlekła igłę i zaczęła
cerować tkaninę. — Uczysz się, pracujesz… Należy ci się,
żebyś dobrze zjadł.
— Takiego rosołku jak mama nikt nie zrobi. Dają tam jakieś
siuśki ze sklepowym makaronem, twardym, koło maminego
to nawet nie stał… Ale jest zjadliwe, więc mama nie
sterczy bez sensu przy garach, tylko odpocznie, położy się,
poczyta… Tak jak lekarz mówił.
— Oj, Zeniuś, Zeniuś, umrę, to się wyleżę za wszystkie
czasy.
— Nie gadaj głupot, mama! Masz brać leki i odpoczywać.
Aaa… i dawaj recepty.
Schyliła głowę pod pretekstem odplątywania nitki.
— No, mama, recepty, mówię.
— Kupiłam już.
— Kiedy? Za co?! — zdenerwował się Burak. — Za sześćset
złotych renty?
— Zeniuś, o której wychodzisz?
— O tej, co zawsze, niech mama nie zmienia tematu i da
recepty po dobroci, bo sam znajdę!
— Mówię przecież, wykupiłam. — Wręczyła mu zacerowaną
koszulkę.
Pożałował, że nie ubiera się lepiej; było mu szkoda każdego
jej ściegu na tym chińskim łachmanie.
— No to kupię bez recepty — oświadczył perfidnie. — Co
to ma być? Plavix i dilatrend? Do tego jeszcze preductal i…
Tak jak przypuszczał, zerwała się z krzesła.
— Niech cię Bóg broni, Zeniuś, bo ci tyłek przetrzepię!
— W jej głosie zabrzmiało święte oburzenie. — Nie będziesz
dawał mi na lekarstwa! Młody jesteś! Zostaw sobie na kino
albo na co inne…
Rozśmieszyła go perspektywa trzepania tyłka, ale udał
śmiertelną powagę.
10

— Mama daje recepty albo jutro idę do przychodni i proszę
lekarza, żeby wypisał nowe. A jak nie wypisze, to kupię
bez recepty na bazarze i zapłacę trzy razy drożej, i mi na bilety
do busa nie wystarczy, i nie będę dojeżdżał do szkoły.
I będę głupi. Tego mama chce…?
Odczekał chwilę. Złamała się. Z westchnieniem sięgnęła
do kieszeni podomki i wydobyła plik zmiętych karteluszków.
— Zeniuś, masz wydatki… — spróbowała jeszcze raz, ale
uciął pretensje machnięciem ręki.
— Żeby mi to było ostatni raz, mama. — Pogroził jej
palcem.
Wciągnął koszulkę przez głowę. Usłyszał tekstylny trzask
i logo Adidasa tym razem pękło symetrycznie na pół.
Czwartek, godz. 7.10
Tłok w busie kursującym na trasie Niziny—Przemyśl był
stałą atrakcją podróżnych, dzisiaj jednak nastąpiło tak
zwane przegięcie. Liczba pasażerów trzykrotnie przekraczała
liczbę miejsc siedzących, a wydychany gniewnie zza niedomytych
zębów dwutlenek węgla wraz z wpadającymi przez
okno spalinami tworzył we wnętrzu pojazdu gorący, piekący
w gardle smrodek.
Zenon — uczepiony kurczowo firanki — wisiał na oparciu
siedzenia. Do pleców kleił mu się spocony facet z teczką, do brzucha
usmarkane dziecko z pączkiem, a do łokcia sąsiadka Gnysowa
wraz z kaczkami w tekturowym pudle. Na siedzeniu drzemał
nobliwy dziadziuś z laską, która — w zależności od kąta
nachylenia jazdy — dźgała Buraka to w lewe, to w prawe oko.
11

Kierowca zahamował.
Zenon uskoczył przed laską, nagłym ruchem ciała powodując
katastrofę: facet upuścił teczkę, Gnysowa pudło,
a dziecko pączek, na który natychmiast rzuciły się głodne
kaczki.
— I coś narobił, smarku?! — rozległ się znajomy jazgot.
— Matce powim, jak si zachowujysz!
— Nic nie narobiłem, pani Gnysowa! To kierowca!
— Nie zwalaj na kierowcę, smarkaczu! — obudził się dziadziuś,
wymachując laską, w wyniku czego stojące w pobliżu
dziecko doznało lekkich obrażeń głowy. — Tylko się łokciami
umiecie rozpychać! Dzisiejsza młodzież!
— A jak, panie! A jakie to wyszczekane, panie! Ta jak taki
po nocach si włóczy, to myśli, że mu wszystko wolno!
Burak zdławił w ustach przekleństwo. Świat jest pełen
wścibskich suk.
— A dzisiaj to na golasa w nocy latał!
— A, fe! — kłapnął protezą dziadziuś.
— Za kogutym, panie! Za swoim kogutym to lata, a moje
kaczki chciał tutej rozdeptać, takie to ziółko, panie! Niedługo
sąsiadów zacznie z siekierą ganiać, jak mu co do głowy
strzeli!
Zenon oczyma wyobraźni ujrzał Gnysową z siekierą w głowie
i wcale nie był to dla niego przykry widok.
— Ta co si tak wybałuszasz, dupcynglu ty obrzygany?
Źle mówie?!
Spuścił wzrok. Zrobił to w najlepszym momencie, bo z pudła
właśnie wychylił się wielki kaczy dziób i powoli, ze smakiem,
kłapnął Gnysową w łydkę. Sąsiadka podskoczyła z kwikiem,
zaś Zenon przeżył pierwszy w życiu niesamodzielny
orgazm.
Kierowca ruszył, zahamował, znowu ruszył i utknął
w kilkukilometrowym korku, właściwym porannym godzinom
szczytu. Kaczki dziobały po nogach, Gnysowa z dzia-
12

dziusiem mokrym szeptem obgadywali sąsiadów, dziecko
opłakiwało pączka, zdyszany facet w poszukiwaniu teczki
wciąż się wiercił i kręcił, napierając od tyłu z uporem analnego
gwałciciela.
Bus szarpnął; Zenon wdepnął w kaczki.
— A naser ci mater! — usłyszał i za chwilę poczuł rąbnięcie
w plecy ciężką jak kłonica ręką. — Bodajbyś si wścik,
szubrawcu! Szajgic jedyn obesrany!
Mruknął coś w odpowiedzi i naraz znieruchomiał; ujrzał
widok, który przygwoździł go do szyby. Luśka!
Nie zwracając uwagi na dobiegające z fotela gniewne
parsknięcia, przełożył dziadziową laskę na bok, tak żeby
nie zasłaniała widoku, i przytknął twarz do szyby. Była tam.
Delikatna, zamyślona, ciągnąca za sobą rozwiązaną sznurówkę.
Sama.
Przemknęło mu przez myśl, że jeśli poczeka dłużej, to jej
nie dogoni. Przystanek znajdował się dopiero jakieś kilkadziesiąt
metrów dalej i przez ten czas do Luśki mogła dokooptować
Ryba albo — co gorsza — Master.
Bus ruszył ostro do przodu; Zenon również. Teraz naprawdę
rozpychał się łokciami. Rozległy się protesty, przekleństwa,
okrzyki: „Dzie leziesz, baranie!?” i inne, które
ignorował.
— Niech się pan zatrzyma! — krzyknął ponad głowami
pasażerów. — Muszę wysiąść!
— Tu nie ma przystanku! — warknął kierowca.
— Będę rzygał! — oświadczył Zenon desperacko i mocno
przytrzymał się ściany, bo tak jak przypuszczał, nastąpiło
błyskawiczne hamowanie.
Pasażerowie zareagowali przezornie, czyli rozstąpili się,
robiąc przejście do drzwi. Burak wyskoczył na chodnik. Roztrącając
przechodniów, biegiem ruszył w stronę szkoły.
Gdy jednak po trzech minutach zasapany dotarł do bramy
budynku, po Luśce nie było już śladu.
13