Marek Stelar, "Rykoszet"

tyle, na ile pozwalała ruchomość stawów barkowych. Na wpół
stał, na wpół klęczał, podtrzymywany pętami. Głowa zwisała
nieruchomo, opierając się podbródkiem o piersi.
„Proszę cię, słodki Jezu, proszę cię…” — porucznik intensywnie
wpatrywał się w ciało. Serce niemal przestało mu bić,
modlił się, by Rudzki był martwy. Lecz Bóg nie wysłuchał jego
prośby. Lekarz podszedł do ciała, pochylił się nad nim, odsunął
kołnierz drelichu i dotknął palcami boku szyi. Po chwili spojrzał
na porucznika i pokręcił głową. Nikt z nich nie był pewny,
co ma oznaczać ten gest. Kapitan również.
— No, żyje czy nie?! — zawołał nerwowym tonem.
— Żyje — odparł lekarz.
Pod porucznikiem ugięły się nogi. Niemal z nienawiścią spojrzał
na plutonowego, któremu tak zaufał. Z wahaniem sięgnął
do kabury i wtedy dopiero z pełną jasnością dotarło do niego, co
zaraz zrobi. Ogarnęło go przerażenie, bo oto ziścił się koszmarny
sen. Kapitan syknął do niego, tak by nie usłyszeli go żołnierze,
cztery postacie o bladych twarzach, stojące wciąż w równym
szeregu, z bronią u nogi.
— Idź tam, człowieku!
Ocknął się i spojrzał na prokuratora nieprzytomnym wzrokiem.
Potem ruszył przed siebie jak automat, odpinając kaburę
i wyciągając broń. Wciąż idąc, odbezpieczył ją, przeładował
i mocno ścisnął rękojeść, trzymając palec wskazujący na kabłąku
spustu. Pokonał te kilka metrów dzielące go od skazańca
i sztywno wyprostowany stanął przed nim. Nie myślał o niczym.
Lekarz odsunął się i odwrócił twarz. Porucznik uniósł rękę, wymierzył
w pochyloną głowę Rudzkiego, ledwo zmuszając się, by
nie zamknąć powiek. Nie mógł ich zamknąć. Nie mógł spudłować,
bo tylko pogorszyłby sytuację. Widział, jak pierś tamtego
lekko, niemal niedostrzegalnie unosi się i opada w płytkim, urywanym
agonalnym oddechu. Wyraźnie zobaczył muszkę pistoletu,
odcinającą się czernią od bieli bawełnianej opaski. Dziękował
Bogu, że Rudzki dał sobie ją założyć. Nawet nie chciał myśleć,
13