SARDES-NİSAN(1) (1)

en tutulan, en pahalı yağlardır. Bölge dışındaki yurdum insanları, alışamamışlar bu zeytinyağına. Ağır
gelmiş, zengin aroma onlara. Yöre zeytinyağları “tuka kaka“(!) sayılmış, satılamamış.
Gel zaman git zaman, iki binli yıllarda ülkemizde, resmi yetkililerin, resmi verileriyle, insanların sağlıklı ve
en uzun yaşadıkları yer olarak bu yöre -Nazilli- belirlenmiş. Her köyde, yüz yaşının üstünde ve oldukça
sağlıklı birçok insan tespit edilmiş. Görsel ve yazılı medya mensupları yöreye üşüşmüşler. Yüz yaşının
üstündeki sağlıklı insanlara, hep aynı soruları yöneltmişler: “Ne yediniz, içtiniz? Ne yaptınız? Alınan
cevaplar da aynı olmuş: “Ne bulduysak yedik. Bizim burada bulunan; zeytin, üzüm, incir. Pınarlardan su,
yayıklardan ayran içtik. Az yedik, çok yürüdük.”
Bu üne şana rağmen, doğal meyve aroması yönünden oldukça zengin zeytinyağlarını yöre üreticileri yine
satamamışlar. Bir belediyenin düzenlediği zeytinyağı konulu toplantıya konuşmacı olarak Mülkiyeli bir
zeytinciyi de çağırmışlar. Dert aynı: Zengin aromalı memecik zeytinyağına talep yaratmak.
Mülkiyeli zeytinci, yörenin ‘uzun ve sağlıklı yaşam diyarı’ seçildiğini hatırlatarak başlamış konuşmasına.
Bu güzel durumun yöre zeytinyağlarıyla ilintisinin belirlenmesi için bilimsel bir çalışma yapılmasını,
sonuçlarının paylaşılmasını anlatmaya yoğunlaşacakmış ama bir türlü kürsüde konuya ve konuşmaya
odaklanamamış. Kürsünün etrafında, herkesten ayrı, herkese aykırı; aykırılığı, göze mertek gibi batan bir
adam: “Onların torbası delik. Onların torbası” delik diye eşek arısı hızıyla vızıldayıp dururmuş. Zabıtalar
uzaklaştırsalar da, bu adam yine gelir ‘musallat’ olurmuş. Adam, hep aynı cümleyi tekrarlayıp dururmuş.
“Onların torbası delik.”
Kürsüdeki Mülkiyeli zeytincinin gözlerinin bu adama kilitlendiğini fark eden Belediye Başkanı, fısıltıyla:
‘delidir’ demiş. Merakı iyice artmış Mülkiyelinin. “Başkan, hepimiz biraz deliyizdir. Öyle anlar olur ki,
hepimiz deliririz.” diyecekmiş, konu dağılacak. diye söylememiş. Musallat adam daha gür seslenmiş:
“Onların torbası delik. Onların torbası delik” Bu sefer kürsüdeki O’na bağırmış: “Kimlerin torbası delik?”
“Yüz yaşını aşanların, torbası delik” sözü bir şeyler anımsatmış bizimkine. Dal gömlek, yarım pantolonla
dolaşan, uzun saçları sakalları keçeleşmiş ‘deli’ yi yanına çağırmış; “Gel buraya sen, Ağabeyciğim” demiş.
Mikrofonu eline tutuşturmuş. “Şimdi sen anlat, biz dinleyelim.” Ortalık sus pus olmuş; şaşkınlıkla kimse de
karşı çıkamamış ‘deli’ mikrofondan birilerine, resmi yetkililere sövüp saydırabilirmiş. Öyle yapmamış.
Dinleyelim ne anlatmış.
“Heeeeer… Her insanın… Doğuştan bir torbası vardır boynunda. Her gün… Heeeer gün yaşanan dertler
girer torbaya. Torbası sağlam olanlar, torbadaki dertleri atamaaaazlar… Dert yükünün altında çökeeeeeer
kalırlar. Beniiiim gibi. Yetmiş yaşında, yedi yaşından beri torbaya girmiş dertlerle, tasalarla, acılarla,
Sayfa12