شورش علیه تئاتر

یک تئاتر به آن نگریست و آبجنبجچه در سالن های تئاتر رخ می دهد را در ارتباط با این مبنتبنن
اجتماعی تعریف کرد.‏ تئاترهابىیبىی که امروزه در سالن های ‏بمنبممایش به اجرا در می آیند به واسطه ی
نظام خصوصی سازی،‏ رقابت سرمایه و رانت و بازتولید صنعت فرهنگی رسانه های ‏مجممجحدود
کشور،‏ تا توانسته اند از وجوه بینامتبىنبىی خودشان با جامعه گسسته و به نوعی از این تعریف
کلان تر تئاتر ‏(به زعم وودراف)‏ خود را جدا کرده اند.‏ آبجنبجچه در سالن های تئاتری ‏بهتبههران امروز
‏بمتبمماشابىیبىی می شود ‏(ا گر بتوان آن را ‏بمتبمماشابىیبىی یافت)‏ کردار انسابىنبىیِ‏ ‏بجببجخش بسیار کوچکی از جامعه ی
امروز در لازمان و لامکابىنبىی است که برای بیشبرتبرر مردم این شهر غبریبررقابل درک است؛ مردمی که
به ‏همھهممبنیبنن دلیل از حضور در سالن های تئاتر کشور پس زده شده اند،‏ اما نه به مدد نبریبرروی قهری
بلکه به کمک نبریبرروهای اقتصادی‐فرهنگی.‏
با توجه به متوسط قیمت بلیت تئاتر در شهر ‏بهتبههران که ببنیبنن ٣٠ تا ٣۵ هزار تومان است و
متوسط درآمد حداقل حقوق اداره ی کار برای یک ساعت و نیم ‏(متوسط زمان یک ‏بمنبممایش)‏ که
معادل ١٢ هزار تومان است به راحبىتبىی می توان حدس زد قسمت عظیمی از مردم ایران با
توجه به سطح درآمد خود به سخبىتبىی می توانند تئاتر را برای ساعات فراغت خود انتخاب کنند.‏
این در حالىللىی است که کمبرتبررین مبریبرزان قیمت بلیت بعضی از ‏بمنبممایش ها ‏(در صندلىللىی های بسیار دور از
صحنه و با دید حداقلی)‏ به ۵٠ تا ۶٠ هزار تومان هم می رسد.‏ در این وضعیت به راحبىتبىی تئاتر
از دسبرتبررس بسیاری از مردم خارج شده و به تفرتحیتحح درصد بسیار ‏مجممجحدودی از جامعه تبدیل شده
است.‏ اما به راسبىتبىی چرا تئاتر باید برای ‏بمتبممام اقشار جامعه در دسبرتبررس باشد؟
تئاتر به مثابه ی یک ‏بهنبههاد اجتماعی
در تارتحیتحخ معاصر هبرنبرر،‏ تئاتر یک ‏بهنبههاد اجتماعی شناخته می شود و ‏همھهممچون یک ‏بهنبههاد
اجتماعی در جوامع و شهرها عمل کرده است.‏ در یک تعریف ساده از ‏بهنبههاد اجتماعی می توان