نقد و بررسی نمایش «افرای ژاپنی» به کارگردانی حسین کشفی‌اصل

سونیا و اوبر است.‏ حال وا کنش سونیا به وجه تازه ای از شخصیت ‏همھهممسرش که تازه بر وی برملا
شده چه باید باشد؟ اساسا این قضیه تا چه اندازه اهمھهممیت دارد؟ آیا این وجه کارا کبرتبرر و
پردازشش برای ما مهم است یا دانسبنتبنن رابطه سونیا و اوبر؟ البته کارگردان به اشتباه دومی را
انتخاب کرده،‏ آنری را در قامت مظلوم و سونیا را ذلیل داستان معرفىففىی می کند.‏ ذلت رابطه اوبر
و اینس نبریبرز که دیگر نیازی به کشف نداشته و از ‏همھهممان ابتدا سطح سخیف آن کاملا مشهود است
‏(هرچند که هر دو بازیگر به شدت بد این نقش ها را ایفا می کنند اما درام جان سالمللمم از دست
آن ها به در می برد).‏ مونولوگ پایابىنبىی آنری و قصه ای که از پدرش برابمیبممان تعریف می کند نبریبرز دردی
را از کارا کبرتبرر دوا ‏بمنبممی کند.‏ آنری حیف می شود و ‏بمنبممایش نبریبرز پایان می یابد.‏ اما با این اوصاف
‏«افرای ژاپبىنبىی»‏ می توانست بدل به یک موجود آزاردهنده برای ‏مجممجخاطب باشد که خوشبختانه این
گونه نشد.‏ فکر می کنم متانت کارگردان و تلاش حدا کبرثبرری گروه در پدید آمدن این شور و
حال مثبت ‏بىببىی تاثبریبرر نبوده باشد.‏ هر چند که می توانست ‏بهببههبرتبرر و پویاتر از این حرف ها باشد.‏
١٣ مهر ١٣٩٨