Κεντρική Πλατεῖα Λευκάδας - Μιά ἱστορική ἀνασκόπιση
Ἀπό Χαρά Παπαδάτου – Γιαννοπούλου Ἀναρτήθηκε στήν ἱστοσελίδα aromalefkadas στίς 18-9-2019
Ἀπό Χαρά Παπαδάτου – Γιαννοπούλου
Ἀναρτήθηκε στήν ἱστοσελίδα aromalefkadas στίς 18-9-2019
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
1<br />
<strong>Κεντρική</strong> <strong>Πλατεῖα</strong> <strong>Λευκάδας</strong> - <strong>Μιά</strong> <strong>ἱστορική</strong> <strong>ἀνασκόπιση</strong><br />
Ἀπό Χαρά Παπαδάτου – Γιαννοπούλου<br />
Ἀναρτήθηκε στήν ἱστοσελίδα aromalefkadas στίς 18-9-2019<br />
Ὥς προοίμιο:<br />
Τίς πλατεῖες σήμερα τίς χαρακτηρίζουμε ὡς κοινόχρηστο χῶρο. Ἔχοντας χάσει ἐντελῶς τήν σχέση μας μέ<br />
την οὐσία τοῦ συμβολισμοῦ τους καί τῆς χρήσεώς τους. Τήν πρώτη πλατεῖα στήν ἱστορία, σχεδίασε συνειδητά<br />
ὁ Σόλων στήν μεγάλη πολεοδομική καί νομοθετική μεταρρύθμιση πού ἔκανε τό 595 π.Χ., ἡ σημερινή<br />
ἀρχαία Ἀγορά, στήν Ἀθήνα, ὡς χῶρο διοικητικό, θρησκευτικό καί χῶρο ἀσκήσεως τῆς ἐξουσίας, πού ἀργότερα<br />
ὀργανώθηκε ὡς δημοκρατικό πολίτευμα, ὅπως δέν τό γνώρισε, ἀπό τότε, ποτέ ὁ κόσμος. Ἄν σκεφθοῦμε<br />
ὅτι σέ κάθε συνεδρίαση τῆς ἐκκλησίας τοῦ Δήμου (κάθε 9 ἡμέρες) ἔπαιρναν μέρος 6.000 πολίτες τότε<br />
καταλαβαίνουμε τό νόημα, τή θέση καί τό μέγεθος τοῦ χώρου αὐτοῦ, στά κέντρα τῶν πόλεων τῆς ἀρχαίας<br />
Ἑλλάδας. Καί ὁ χῶρος δέν ἔχασε ποτέ τόν συμβολισμό του παρά τίς κατά καιρούς ἀλλαγές τῆς μορφῆς τῶν<br />
πολιτευμάτων.<br />
Εἰκ.: 1. Ἡ πλατεῖα ὑπό βροχήν. Ἕνας ἰμπρεσιονιστικός<br />
ποιητικός πίνακας τοῦ Π. Πανάγου, 1977. (Δῶρο τοῦ ἀ-<br />
ξέχαστου φίλου μας Σπύρου Θάνου).<br />
Παλαιότερα εἶχα ἀσχοληθεῖ μέ τήν κεντρική πλατεῖα τῆς <strong>Λευκάδας</strong> κυρίως στό βιβλίο μου Λευκάδα Ἐρευνῶντας,<br />
1 μιά καί εἶναι τό σημαντικότερο σημεῖο ἀναφορᾶς τοῦ πολεοδομικοῦ της ἱστοῦ. Ἀργότερα τό θέμα<br />
μέ ἀπασχόλησε σέ σχέδη μέ τίς Γιορτές Λόγου καί Τέχνης, ὅπου ἡ πλατεῖα ὑπῆρξε καταλυτικός παράγων<br />
τῆς ἐπιτυχίας, τῆς πρωτοποριακῆς αὐτῆς, γιά τήν μεταπολεμική Ἑλλάδα, διοργανώσεως.<br />
Ἡ πρόταση τῆς κ. Βιολέτας Σάντα νά καταγράψουμε τήν πορεία της στό χρόνο, ἔχοντας ἤδη συλλέξει μεγάλο<br />
ἀριθμό φωτογραφιῶν τοῦ χώρου, μοῦ ξανάφερε τίς παλαιότερες ἀναζητήσεις μου γιά την πλατεῖα,<br />
πού σήμερα μέ τήν ἀπόλυτη τουριστικοποίησή της καί μέ τήν ρημαγμένη ἐκκλησία τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνα,<br />
μοῦ ματώνει κυριολεκτικά τήν ψυχή. Τόσα καί τόσα δέν μᾶς συνδέουν μέ τόν χῶρο αὐτό. Ἀπό τίς γύρες<br />
στό πεντοφάναρο σάν μικρά παιδιά, τίς βόλτες μας πάνω – κάτω ὅταν πιά μεγαλώσαμε, τίς γιορτές καί<br />
ὅλη τήν δραστηριότητα τῆς μικρῆς μας Κοινωνίας πού διαδραματιζόταν ἐκεῖ. Καί μάλιστα ὑπό τοῦ ἤχους<br />
τῆς φιλαρμονικῆς πού ἔκανε πρόβες στό κτίριο δίπλα στήν πλατεῖα καί ἔντυνε μουσικά ἀκόμη καί τά ψώνια<br />
μας. Σάν μιά σκηνή θεάτρου. Κυρίως ὅμως ὁ Ἅγιος Σπυρίδων καί τά σημαντικά γεγονότα πού συνδέθηκαν<br />
μαζί του.<br />
1<br />
Χ. Παπαδάτου - Γιαννοπούλου, Λευκάδα Ερευνῶντας, Β΄Κεφάλαιο, Ἀχαϊκές Ἐκδόσεις, Πάτρα 1999.
2<br />
Βεβαίως τά πάντα ρεῖ. Καί τίποτε δέν μένει ἴδιο στήν ζωή μας, κάτι πού φαίνεται στήν πολεοδομική καἰ<br />
ἀρχιτεκτονική εἰκόνα τῶν πόλεων, μιά καί τόσο ἡ πολεοδομία, ὅσο καί ἡ ἀρχιτεκτονική εἶναι οἱ πρῶτοι<br />
δέκτες τῶν κοινωνικῶν μεταλλάξεων. Ἔτσι παρακάτω θά προσπαθήσω νά παρακολουθήσω μερικά βήματά<br />
της ἀπό τήν πρώτη της σχεδίαση.<br />
Ἡ κεντρική πλατεῖα τῆς <strong>Λευκάδας</strong>, μᾶλλον ἡ μοναδική της, ἦταν πάντα τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς πόλεως.<br />
Συνδέθηκε μέ ὅλα τά μεγάλα γεγονότα τῆς ἱστορίας τῆς πόλεως ἀπό τήν ἐποχή πού πρωτοσχεδιάστηκε<br />
ἀπό τούς Ἑνετούς τό 1684, ὅταν μετά τήν κατάληψη τῆς <strong>Λευκάδας</strong> ἀπό τούς Τούρκους, ἀποφάσισαν νά<br />
μεταθέσουν τήν πρωτεύουσα στήν Ἁμαξική, στήν σημερινή δηλαδή θέση. Οἱ Ἑνετοί φορεῖς τῆς δικῆς τους<br />
ἀντιλήψεως περί ὀργανώσεως τῶν πολεῶν τους, σχεδιάζουν τήν πόλη κατά τά μεσαιωνικά πρότυπα.<br />
Ἡ κεντρική πλατεῖα μέ τά σημεῖα ἀναφορᾶς τῆς κοινωνίας στήν προκειμένη οἱ ἐκλησίες καί ἀκτινωτά<br />
γύρω ἀπό αὐτήν τό κεντρικό αὐτό σημεῖο τοποθετοῦνται οἱ δρόμοι πού ἔχουν ἔκ τῶν πραγμάτων σημεῖο<br />
ἀναφορᾶς τήν κεντρική πλατεῖα. Ὑπάρχουν κυκλικοί δρόμοι γύρω ἀπό τό σημεῖο αὐτό ἀναφορᾶς καί σέ<br />
μερικές περιπτώσει ὅπως στήν Λευκάδα ὑπάρχει καί ἕνας ἐμπορικός δρόμος (τό παζάρι).<br />
Εἰκ.:2. Τό πρῶτο Τοπογραφικό τῆς πόλεως<br />
ὑπό Santo Semitecolo τό 1727. Εἶναι ἑμφανἠς<br />
ἡ σημασία τῆς πλατείας καί τοῦ βασικοῦ<br />
ἐμπορικοῦ δρόμου ὡς βασικῶν συστατικῶν<br />
τῆς ὀργανώσεως τοῦ οἰκισμοῦ. Σημαντικό<br />
εἶναι ἡ χωροθέτηση δύο ναῶν<br />
στήν πλατεῖα.<br />
Εἰκ.:3. Ἡ παλαιά πόλις ὅπως τελικά διαμορφώθηκε.<br />
Ὅλα περιστέφονται γύρω ἀ-<br />
πό τήν πλατεῖα καί τό παζάρι. Μέ μπλέ<br />
χρῶμα οἱ ἐκκλησίες.<br />
Στό σχέδιο φαίνεται καθαρά ὁ κομβικός ρόλος τῆς πλατείας καί τοῦ παζαριοῦ. Στήν πλατεῖα ὑπῆρχαν οἱ<br />
δύο ἐκκλησίες. Ἡ πρώτη ἐκκλησία πού κτίσθηκε μετά τήν μεταφορά στήν Ἁμαξική τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνα. Ἡ<br />
αἴτηση γιά τήν ἀνέγερση τοῦ Ναοῦ ἔγινε στίς 7-2-1685, ἕξι περίπου μῆνες μετά τήν κατάληψη τῆς <strong>Λευκάδας</strong><br />
ἀπό τούς Ἑνετούς. Ὁ Ἅγ. Σπυρίδων εἶναι στην οὐσία ὁ θεμέλιος λίθος τῆς νέας πρωτεύουσας τοῦ νησιοῦ<br />
καί ἡ σημερινή του κατάσταση εἶναι πράγματι ντροπή γιά τήν Λευκάδα. Ἡ λατινική ἐκκλησία χτίσθηκε<br />
τό 1726, ἀφιερωμένη εἰς τό ὄνομα τῆς Ἀσπίλλου Συλλήψεως. 2 Εἶναι σημαντικό νά ἀναφέρουμε ὅτι<br />
τό 1727 ἐμφανίζονται νά ἔχουν χτισθεῖ οἱ ἕντεκα σημαντικότερες ἐκκλησίες τῆς πόλεως. Σέ διάστημα<br />
μόλις 43 ἐτῶν.<br />
2<br />
Κ. Μαχαιρᾶς, Ναοί καί Μοναί τῆς Λευκάδος, σελ. 105.
3<br />
Πρώτη συγκρότηση τῆς πλατείας<br />
Τήν πρώτη συγκρότηση τῆς πλατείας ἔχουμε ἀπό τό κτηματολόγιο πού ἔκαναν οἱ Ἑνετοί καί σχεδίασε ὁ<br />
Santo Semitecolo τό 1726 καί τό ἀντέγραψαν ἐπακριβῶς οἱ Ἄγγλοι τό 1827, (εἰκ.: 4). Ἡ πρώτη αὐτή πολεοδομική<br />
ἀπεικόνιση εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα. Ὑπάρχει ἀκόμη ἡ καθολική ἐκκλησία (9), ἀπέναντι ἀπό<br />
τόν Ἅγ. Σπυρίδωνα. Τό οἰκόπεδο τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνα (8) εἶναι πολύ μεγάλο, κάτι πού ἀργότερα κατατμήθηκε<br />
καί πωλήθηκε προφανῶς σέ ἰδιῶτες. Μεγάλο ἐνδιαφέρον ἔχει καί τό ἰδιοκτησιακό καθεστώς γύρω<br />
ἀπό τήν <strong>Πλατεῖα</strong>.<br />
Στήν θέση πού σήμερα εἶναι τό καφενεῖο τοῦ Τζορέλου ἦταν ἕνα μικρό κατάστημα τοῦ Μόσχου Βαλαωρίτη,<br />
τοῦ πρώτου τῆς οἰκογενείας, πού μέ κομμένο χέρι ἦρθε ἀπό τήν Βαλαώρα στήν Λευκάδα. Ἀκολουθοῦν<br />
πολλές καί μεγάλες ἰδιοκτησίες τοῦ Ψωμᾶ, οἰκογένεια πού ἔχει πλέον ἐκλείψει. Ἀλλά καί πολλά<br />
γνωστά ὀνόματα τῆς κοινωνίας τῆς Χώρας, πού φθάνουν μέχρι σήμερα.<br />
Εἰκ.: 4. Ἀπόσπασμα ἀπό τό κτηματολόγιο τοῦ Semitecolo. Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ καταγραφή τῶν<br />
κατοίκων, ἡ ἀνθρωπογεωγραφία, γύρω ἀπό τήν πλατεῖα<br />
Καταγραφές ἰδιοκτησιῶν καί ἰδιοκτητῶν γύρω ἀπό τήν πλατεῖα ἀπό τό κτηματολόγιο τοῦ Semitecolo.<br />
Παρατίθενται καί τά ὀνόματα σύμφωνα κάθε φορά μέ τόν ἀριθμό ἰδιοκτησίας.<br />
8. Ἅγιος Σπυρίδων, 9. Λατινική ἐκκλησία
4<br />
Βορινή πλευρά- πλατείας<br />
318. Μόσχος Βαλαωρίτης, Κατάστημα<br />
319. Δημήτριος Βαφέας, Κατάστημα<br />
320. Ἀποστόλης Ψωμᾶς, Κατάστημα<br />
321. Ἀναστάσης Μήτσουρας, Κατάστημα<br />
322. Ἰάκωβος Μαρίνος, Κατάστημα<br />
323. Λάμπρος Βανδῶρος, οἰκία<br />
324. Ἀναστάσης Κατσαΐτης, οἰκία καί κατάστημα<br />
325. Παναγής Ψωμᾶς, οἰκία καί κατάστημα<br />
345. Παναγής Ψιλιανός, οἰκία.<br />
356. Παπά- Σούνδιας, οἰκία<br />
357. Νικολός Σούνδιας<br />
370. Ἀναστάσης Κόνταρης, διώροφο<br />
Βoρείως τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος<br />
252. Παναγιώτης Πολίτης<br />
245. Ἀνδροῦτσος Παπαδᾶτος<br />
244. Φράγκος Δουκατᾶς<br />
241. Νικολός Μπελούσης<br />
235. Γιάννης Κατσαΐτης<br />
227. Παπά- Γιώργης Ὀρφανός<br />
222. Παπά Βασίλης Ζαμπέλης.<br />
Ἀνατολική πλευρά τῆς πλατείας<br />
432. Ἀντιγόνη Κόνταρη, οἰκία<br />
433. Σταῦρος Ψωμᾶς, οἰκία<br />
434. Ἀπόστολος Μοντεσᾶντος, οἰκία<br />
Νότια πλευρά τῆς πλατείας καί ἀρχή<br />
παζαριοῦ<br />
482. Ἀποστόλης Ψωμᾶς, οἰκία<br />
485. Στάθης Λαυρᾶνος, οἰκία<br />
484. Κυριακή Σουμίλα, οἰκία<br />
483. Μηλιά Καλοαρχοντοπούλα, οἰκία<br />
488. Σίμος Σότης(;). Οἰκία καί κατάστημα<br />
492. Χρῆστος Πολίτης, οἰκία<br />
491. Γεῶργος Χαλικιόπουλος, οἰκία<br />
493. Χαλικιόπουλος, οἰκία<br />
Τό ἄρθρο αὐτό ἔγινε αἰτία γιά μιά ἐξονυχιστική ἔρευνα γιά τήν ὕπαρξη ἤ ὄχι Διοικητηρίου στήν Χώρα, 3<br />
καί γιά τήν πιθανή σχέση του μέ τήν πλατεῖα. Πάλι ἀγαθοποιός αἰτία, ἡ κ. Σάντα πού παραπέμποντας<br />
στό ἄρθρο της: «Η ιστορία ενός κτιρίου στην <strong>Κεντρική</strong> Πλατεία της <strong>Λευκάδας</strong>», στόν Π. Ροντογιάννη, Οἱ<br />
Πρωτεύουσες τῆς <strong>Λευκάδας</strong>, σελ. 219, ἀναφέρει ὅτι τό γωνιακό κτίριο ὅπου ἡ παλιά Νομαρχία ἦταν ἀπό<br />
τούς Ἑνετούς μέχρι καί τού Ἄγγλους ἕδρα τοῦ Διοικητηρίου τῆς <strong>Λευκάδας</strong>, ὡς τό 1825.<br />
Θά προσπαθήσουμε μιά διερεύνηση μιά καί εἶναι σημαντικό θέμα γιά τήν πλατεῖα. Στίς καταγαραφές<br />
τοῦ κτηματολογίου τοῦ 1726, ἐκτός ἁπό τίς ἐκκλησίες δέν ἀναφέρεται πουθενά δημόσιο κτίριο. Καί δέν<br />
εἶναι περίεργο. Ἡ διοίκηση ἦταν μέσα στό Φρούριο ὅπως καί ἡ κατοικία τοῦ Προνοητοῦ.<br />
Εἰκ.: 5. Τό φρούριο κατά Coronelli τό<br />
1685. 4 Τά προφρουριακά ἐρίσματα (πράσινο<br />
χρῶμα), ἦταν ἡ πρώτη ἀμυντική<br />
γραμμή. Τό κυρίως φρούριο μέ τούς προμαχῶνες<br />
(πορτοκαλί χρῶμα), ἦταν ἡ<br />
δεύτερη ἀμυντική γραμμή. Τό ἀνατολικό<br />
κτίριο (κόκκινο χρῶμα (Β) μέ τήν τάφρο<br />
(πράσινο χρῶμα), ἦταν ἡ τρίτη<br />
γραμμή ἀμύνης. Ἐκεῖ ἦταν ἡ ἕδρα τῆς<br />
διοικήσεως, ἡ κατοικία τῶν προνοητῶν,<br />
οἱ στρατῶνες, ἀποθῆκες πυρομαχικῶν,<br />
δεξαμενές νεροῦ.Ἧταν τό πιό ἀσφαλές<br />
μέρος γιά τήν κατοικία καί ἕδρα τῶν<br />
προνοητῶν<br />
3<br />
Σχετικά μέ τό φλέγον αὐτό θέμα, θέλω νά εὐχαριστήσω πολύ τίς κυρίες Ἑλένη Γράψα πρώην διευθύντρια τῶν ΓΑΚ<br />
Λευκάδος καί τήν Κ. Χριστίνα Παπακώστα, δύο ἐξαιρετικές ἐρευνήτριες τοῦ χώρου μας, γιά τίς ἐνδιαφέρουσες καί<br />
ἐπικοδομητικές συζητήσεις μας καί τίς πληροφορίες πού μοῦ δώσανε.<br />
4<br />
Τό φρούριο κατά Coronelli, ἐπεξεργασμένο χρωματικά στό βιβλίο: Χ. Παπαδάτου–Γιαννοπούλου, Λευκάδα Ἐρευνῶντας,<br />
Πάτρα 1999, σελ. 32.
5<br />
Στό ἄρθρο 1 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἁγίας Μαύρας περί, Περί καταρτίσεως τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου<br />
πού ἐγκρίθηκε ἀπό τόν Φραγκίσκο Μοροζίνη στίς 20-2-1685, προγραμματίζεται καί χῶρος<br />
συνεδριάσεων γιά τό τοπικό Συμβούλιο ἐκτός τοῦ φρουρίου: «Τό Συμβούλιον θά συνέρχηται ἐν τῇ παρά<br />
τό φρούριον τῆς Ἁγίας Μαύρας πολίχνῃ, καλουμένη «Χώρα», ἐν ᾖ (μολονότι δέον νά κατεδαφισθοῦν ὅλα<br />
τά κτίρια), θ᾿ ἀφαιθεῖ ἡ μᾶλλον κατάλληλος οἰκία διά τάς ἀνάγκας τοῦ Συμβουλίου, ἥτις ἐπί τῷ σκοπῷ<br />
τούτῳ θά διευθετηθῇ δεόντως».(Κ. Μαχαιρᾶς: Ἡ Λευκάς ἐπί Ἑνετοκρατίας, Ἀθῆναι 1951 σελ. 41-42, καί<br />
117).<br />
Βέβαια τό κτίριο αὐτό λόγω ἐλλείψεως πόρων δέν εἶχε διευθετηθεῖ μέχρι τό 1760, μιά καί σέ δ/γμα τοῦ<br />
Φραγκίσκου Γριμάνη στίς 9-3-1760, μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρεται ὅτι πρέπει νά ὁρισθεῖ φόρος γιά τήν<br />
ἀνέγερση κτιρίου καταλλήλου γιά τίς συνεδριάσεις τοῦ Συμβουλίου, σέ θέση πού θά ὁρισθεῖ, καί νά στεγάζεται<br />
ἐπίσης στό ἴδιο οἴκημα τό ἀρχειοφυλακεῖο. (Κ. Μαχαιρᾶς, Ἡ Λευκάς ἐπί Ἑνετοκρατίας, Ἀθῆναι<br />
1951, σελ. 119). 5 Καί φυσικά μιλᾶμε γιά κτίριο τοῦ τοπικοῦ Συμβουλίου καί ὄχι Διοικητήριο. 6<br />
Ὅπως φαίνεται τό πρόβλημα αὐτό δέν λύθηκε ριζικά, διότι βλέπουμε ἀργότερα ὅτι οἱ συνεδριάσεις τοῦ<br />
Συμβουλίου, ἀλλά καί οἱ κατά καιρούς ἐκλογές γίνονται κυρίως στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἀλλά<br />
καί τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Σέ μία περιγραφή γιά τήν ἀνάδειξη νέου ἱεράρχου τοῦ νησιοῦ, ἀναφέρεται ὅτι<br />
γινόταν πρόσκληση τοῦ λαοῦ στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Ἐκεῖ ἐρχόταν καί οἱ Προνοητές καί λοιπές<br />
ἀρχές. Μετά τό τέλος τῆς ἐκλογῆς καί τῆς τελετῆς ἀναφέρεται κατά γράμμα, ὅτι οἱ ἀρχές ἐπέστρεφαν ἐν<br />
πομπῇ στό Διοικητικό Κέντρο, στό Φρούριο τῆς Ἁγίας Μαύρας. (Κ. Μαχαιρᾶς: Ἡ Λευκάς ἐπί Ἑνετοκρατίας,<br />
Ἀθῆναι 1951 σελ. 228). Σημειωτέον ὅτι οἱ Ἑνετοί μείνανε μέχρι τό 1797 στήν Λευκάδα.<br />
Περί τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα ὁ περιηγητής Andrè Grasset de Saint Sauveur, 7 περιηγήθηκε τίς βενετικές κτήσεις<br />
τῆς δυτικῆς Ἑλλάδας μεταξύ τῶν ἐτῶν 1781-1798. Ἐκτός τῶν πολλῶν ἄλλων ἐνδιαφερόντων στοιχείων<br />
πού δίνει γιά τήν Λευκάδα, ἔχουμε καί μιά μαρτυρία γιά τήν πλατεῖα ἀλλά καί τό παζάρι.<br />
«Ἡ Ἁμαξική ἔχει γίνει ἡ πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ, καί ὁ Προνοητής, ἀφήνοντας τό φρούριο καθόρισε τήν κατοικία<br />
του ἐκεῖ. Αὐτή ἡ πόλις εἶναι κακῶς χτισμένη καί πολύ ἀκατάστατη. Μόνο πρίν ἀπό λίγα χρόνια ὁ κεντρικός<br />
δρόμος πλακοστρώθηκε. (Προφανῶς ἐννοεῖ τό καλντερίμι διότι ἡ πλακόστρωση ἦταν ἐξαιρετικά δαπανηρή).<br />
Καταλήγει στή πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Μάρκου (Place Saint Marc), μιά μικρή πλατεῖα ὄχι μακριά ἀπό<br />
τήν θάλασσα. Στήν ἀνατολική πλευρά βρίσκεται ἡ λατινική ἐκκλησία στήν ἄλλη πλευρά της ἡ ἑλληνική<br />
ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα. Τό σπίτι πού κατέχει ὁ Προβλεπτής εἶναι ἐπίσης σέ αὐτήν τήν πλατεῖα καί<br />
καταλαμβάνει μία ἀπό τίς γωνίες. (Σημ.: Δέν προσδιορίζει ποιά γωνία). Ἡ πλατεῖα ἦταν πλακοστρωμένη<br />
καί στήν μέση ἦταν μιά στήλη μαρμάρινη πού μεταφέρθηκε ἀπό τήν Νικόπολη καί ἐπάνω στήθηκε ὁ Λέων<br />
τοῦ Ἁγίου Μάρκου». (Andrè Grasset de Saint Sauveur, Voyage historique, littéraire et pittoresque dans les isles et<br />
possessions ci-devant vénitiennes du Levant Τόμος Β΄, σελ. 336). Βλέπουμε ὅτι ἡ πλατεῖα τότε ὀνομαζόταν<br />
πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Μάρκου καί ὅτι τό παζάρι ἦταν στρωμένο μέ καλτερίμι, κάτι πού δέν ἔφθασε μέχρι τίς<br />
ἡμέρες μας.<br />
Ὁ Ροντογιάννης ὑποθέτει, ὅπως ἀναφέραμε παραπάνω, ὅτι ἡ ΝΔ γωνία αὐτή ἦταν τό κτίριο τῆς διοικήσεως,<br />
ἀπό τότε μέχρι καί τούς Ἄγγλους. Ἐκεῖ πού ἀργότερα ἦταν τό κτίριο τῆς λέσχης Ὁμόνοια καί μετά τό<br />
κτίριο τῆς Νομαρχίας, (Π. Ροντογιάννης, Οἱ Πρωτεύουσες τῆς <strong>Λευκάδας</strong>, Ἑταιρεία Λευκαδικῶν Μελετῶν,<br />
Ἑπετηρίς Ζ΄, Ἀθῆναι 1988, σελ., 192, 219). Δέν προκύπτει ὅμως αὐτό ἀκριβῶς ἀπό τά λεγόμενα τοῦ Andrè<br />
Grasset de Saint Sauveur, ἀλλά καί οὔτε ἀπό στοιχεῖα πού θά ἀναφέρουμε παρακάτω. Μπορεῖ ἡ κατοικία<br />
τοῦ Προνοητοῦ νά ἦταν σέ κάποια γωνία τῆς πλατείας, ἀλλά ὄχι καί Διοικητήριο, ἥ ἔστω ἕδρα τοῦ Συμβουλίου,<br />
διότι ὅπως ἀναφέραμε παραπάνω κτίριο Διοικητηρίου δέν ὑπῆρχε.<br />
5<br />
Εἶναι ἄξιο ἀναφορᾶς ὅτι τήν χρονιά αὐτή : «ὁ Γενικός Προνοητής Θαλάσσης Φραγκίσκος Γριμάνη, γράφων πρός τήν Ἑ-<br />
νετικήν Σύγκλητον, ἐπρότεινε, ὅπως μετατεθεῖ ἡ ἕδρα τοῦ Γενικοῦ Προνοητοῦ Θαλάσσης ἐκ Κερκύρας εἰς Λευκάδα, λόγω<br />
τῆς κεντρικῆς θέσεώς της». ( Κ. Μαχαιρᾶς Ἡ Λευκάς ἐπί Ἑνετοκρατίας , Ἀθῆναι 1951, σελ. 131). Ὁ Γριμάνη κατάλαβε<br />
πολύ καλά τήν χωροταξική διάσταση τῆς <strong>Λευκάδας</strong> ὡς κέντρου τῶν Ἑπτανήσων ἀλλά καί τῆς ἔναντι Στερεᾶς.<br />
Ἡ πρότασή του δέν ἔγινε δεκτή. Ἄν γινόταν θά ἄλλαζε ριζικά ἡ εἰκόνα τῆς Χώρας ἀλλά καί τοῦ νησιοῦ γενικῶς.<br />
6 Σύμφωνα δέ μέ τήν ἐρευνήτρια κ. Χριστίνα Παπακώστα στήν διοικητική δομή τῆς Ἑνετίας δέν ὑπῆρχε ἡ ἔννοια τοῦ<br />
Διοικητηρίου ὡς κτιρίου. Κτίριο Διοικητηρίου δέν ὑπάρχει οὔτε καί στήν Κέρκυρα. Ἡ Διοίκηση ἀσκοῦνταν κεντρικά<br />
καί ἄνωθεν. Τό κτίριο ἦταν γιά τό τοπικό Συμβούλιο.<br />
7<br />
Andrè Grasset de Saint Sauveur,Voyage historique, littéraire et pittoresque dans les isles et possessions ci-devant vénitiennes du<br />
Levant, Παρίσι, 1800.
6<br />
Ἀφοῦ τό κτίριο τοῦ Συμβουλίου πού προγραμμάτιζαν οἱ Ἑνετοί δέν εἶχε γίνει μέχρι τό 1760, τότε θεωρῶ<br />
ὅτι δέν ἔγινε ποτέ. Διότι τό 1797 ἦρθαν οἱ Δημοκρατικοί Γάλλοι καί τό 1798 οἱ Ρωσσότουρκοι. Ἀπό τό 1800<br />
μέχρι τό 1807 ἔχουμε τήν Ἑπτάνησο Πολιτεία, μετά ἀκολουθοῦν οἱ αὐτοκρατορικοί Γάλλοι καί τό 1807 οἱ<br />
Ἀγγλοι. 8 Οἱ ἀλεπάλληλες αὐτές ἀλλαγές κατακτητῶν γιά μικρό χρονικό διάστημα, μέ ἐξαίρεση βέβαια<br />
τήν Ἑπτάνησο Πολιτεία, δέν βοηθοῦσαν στήν ἀνέγερση τέτοιου δαπανηροῦ ἔργου. Ἀλλά καί ἐπί Ἄγγλων<br />
δέν φαίνεται νά ἔγινε τίποτε.<br />
Συνεχίζουμε ὅμως τά τῆς πλατείας:<br />
Τό 1797 ἡ Λευκάδα καταλαμβάνεται ἀπό τούς Δημοκρατικούς Γάλλους τοῦ Ναπολέοντα. Στίς 22 Αὐγούστου<br />
τοῦ 1797 ἀποφασίσθηκε νά γίνει ἡ συμβολική τελετή γιά τήν κατάλυση τοῦ παλαιοῦ πολιτεύματος<br />
καί τῆς ἐγκαταστάσεως τοῦ ἐλεύθερου πολιτεύματος πού ἔφεραν οἱ δημοκρατικοί Γάλλοι. 9 Καί αὐτό ἔ-<br />
γινε βέβαια στήν πλατεῖα, στήν ὁποία κατεδαφίσθηκε ὁ Λέων τῆς Ἑνετίας, ὡς λείψανον τοῦ ἀριστοκρατικοῦ<br />
πολιτεύματος καί φυτεύτηκε τό δένδρο τῆς ἀναγεννήσεως τῆς <strong>Λευκάδας</strong>, ὅπως εἶπαν. Συγχρόνως<br />
κάηκε τό βιβλίο τῶν Προνομίων τῆς Κοινότητας Ἁγίας Μαύρας. Ἁπλῶς κάψανε σημαντικά ἀρχεῖα γιά τήν<br />
ἱστορία τῆς πόλεως. Διότι ὡς γνωστον προϋποθέσεις γιά Libro d’ Οro δέν ὑπῆρχαν στήν Λευκάδα, ὅπως<br />
στά ἄλλα Ἰόνια Νησιά, (Κ. Μαχαιρᾶς, Πολιτική καί Διπλωματική Ἱστορία τῆς Λευκάδος, 1797-1810, Ἀθῆναι<br />
1954, τ. A΄, σελ. 39-41). Στήν τελετή τῆς πλατείας κλήθηκαν νά παραστοῦν ὄχι μόνον οἱ κάτοικοι τῆς<br />
πόλεως ἀλλά καί οἱ κάτοικοι τῶν χωριῶν.<br />
Τό 1798 ἔγινε ἡ πλακόστρωση τῆς πλατείας (πού ἀναφέρει καί ὁ Andrè Grasset), ἡ ὁποία δέν εἶχε τήν ἔκταση<br />
τῆς σημερινῆς, διότι ὑπῆρχε ὁ λατινικός Ναός μέ τό νεκροταφεῖο του. Παρατηρήθηκαν τότε περιπτώσεις<br />
κλοπῆς τῶν πλακῶν τῆς πλατείας, ἡ ὁποία εἶχε κοστίσει ἀρκετά στό Δημόσιο. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἐ-<br />
λήφθηκαν δραστικά μέτρα. (Κ. Μαχαιρᾶς, Πολιτική καί Διπλωματική Ἱστορία τῆς Λευκάδος, 1797-1810,<br />
Ἀθῆναι 1954, σελ.55). Τά ἐγκαίνια τῆς πλακοστρωμένης πλατείας γίνανε στίς 16-4-1798 μέ τήν ἀνάδειξη<br />
τῆς Δημογεροντίας τῆς Νήσου.<br />
Ἡ πλατεῖα δηλαδή δέν εἶναι μόνον τόπος συγκεντρώσεως ἀλλά καί χῶρος γιά τίς δημόσιες συνεδριάσεις<br />
τῆς Διοικήσεως, κάτι πού ἀργότερα, τόν δημόσιο αὐτό χαρακτῆρα, δέν ἤθελαν οἱ Γάλλοι. (Κ. Μαχαιρᾶς,<br />
Πολιτική καί Διπλωματική Ἱστορία τῆς Λευκάδος, Ἀθῆναι 1954, σελ. 70).<br />
Κατά τήν περίοδο τῶν Δημοκρατικῶν Γάλλων ἀναφέρεται ὅτι ὑπῆρχε κτίριο γιά συνεδριάσεις, ἀλλά ὄχι<br />
καί ἡ θέση του. Θά μπορούσαμε νά ὑποθέσουμε ὅτι ἦταν μέσα στό φρούριο: «Ἡ αἴθουσα τῶν συνεδριάσεων<br />
τῆς Προσωρινῆς Δημοκρατικῆς Κυβερνήσεως ἐχωρίζετο διά κικγλιδώματος εἰς δύο μέρη. Έν μέν τῷ μικρωτέρῳ<br />
ἐκ τούτων συνεδρίαζεν ἡ Κυβέρνησις ἐν δέ τῷ μεγαλυτέρῳ παρίσταντο οἱ πολῖται». (Κ. Μαχαιρᾶς, Πολιτική<br />
καί Διπλωματική Ἱστορία τῆς Λευκάδος, 1797-1810, Ἀθῆναι 1954, σελ.29). Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι πού<br />
ἦταν τό κτίριο αὐτό. Ἐπίσης ὁ Μαχαιρᾶς ἀναφέρει συχνά τό Δημαρχεῖον, γιά τό ὁποῖο δέν ἀναφέρει πού<br />
ἦταν. Τό θέμα εἶναι, ἄν ὑπῆρχε τότε Δημαρχεῖο.<br />
Κατά τήν περίοδο τῶν δημοκρατικῶν Γάλλων ἔγινε κάτι ἀνάλογο μέ τό 1819. Ὁ Νομάρχης Ποσώλ ζήτησε<br />
ἀπό τούς νεοδιορισθέντες δημογέροντες χρηματικό ποσόν γιά τίς ἀνάγκες τοῦ Γαλλικοῦ στρατοῦ. Οἱ δημογέροντες<br />
ἀρνήθηκαν καί παραιτήθηκαν. Ὁ Πετριτσόπουλος μάλιστα συνελήφθη. Ὁ Ποσώλ διώρισε<br />
νέους Δημογέροντες ἀλλά καί αὐτοί ἀρνήθηκαν νά συλλέξουν τό ποσόν ἀπό τούς χειμαζομένους κατοίκους.<br />
Καί αὐτοί τέθηκαν σέ περιορισμό. Ἐν τῶ μεταξύ ἔγιναν γνωστά τά γεγονότα καί μαζεύτηκε κόσμος<br />
πολύς πού διαδήλωναν ὑπέρ τῶν Δημογερόντων καί ἐναντίον τοῦ φόρου. Ὁ Νομάρχης Ποσώλ διώρισε<br />
πάλι νέους Δημογέροντες, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί δέν ἐνέδωσαν. Προκειμένου ἡ διαμαρτυρία τοῦ κόσμου νά<br />
μήν ὁδηγηθεῖ σέ λαϊκή ἐξέγερση, ἡ Γαλλική διοίκηση δέν ἐπέμεινε στό αἴτημά της. Ἡ σθεναρή ἀρνητική<br />
θέση ὅλων τῶν δημογερόντων καί τοῦ λαοῦ τῆ <strong>Λευκάδας</strong> στήν ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος ὑπῆρξε ἀποφασιστική.<br />
Καί ὁ φόρος δέν ἐπεβλήθη. Αὐτά ὅμως ὅλα ἔδειχναν καί τήν δύσκολη οἰκονομική κατάσταση τῶν<br />
8<br />
Ἀνεξάρτητα τό τί ἔλεγαν ἦταν ὅλοι κοινοί κατακτητές.<br />
9<br />
Θά πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι νά νησιά εἶχαν διαφοροποιημένα πολιτεύματα: Στήν Κέρκυρα καί Ζάκυνθο τό<br />
πολίτευμα ἦταν ἀριστοκρατικό, στήν Κεφαλληνία καί Κύθηρα ἦτα ἀριστοκρατικο - ριζοσπαστικό καί στήν Λευκάδα<br />
δημοκρατικό. (Κ. Μαχαιρᾶς, Ἡ Λευκάς ἐπί Ἑνετοκρατίας (1684-1797), Ἀθῆναι 1951, σελ. 303).
7<br />
Λευκαδίων. (Κ. Μαχαιρᾶς, Πολιτική καί Διπλωματική Ἱστορία τῆς Λευκάδος, Ἀθῆναι 1954, τ. Α΄, σελ.<br />
62,63). Οἱ Ἄγγλο ἀντιμετώπισαν τό θέμα διαφορετικά τό 1819 μέ τά γνωστά ἀποτελέσματα.<br />
Στίς 17-2-1801 ὅλες οἱ ἀρχές καί ὁ λαός τῆς <strong>Λευκάδας</strong> ὕψωσαν τήν σημαία τῆς Ἑπτανήσου Πολιτείας στό<br />
Φρούριο, τό Διοικητικό δηλαδή Κέντρο, ἀφοῦ κατέβασαν τίς σημαῖες τῶν Ρώσσων καί τῶν Τούρκων, (Κ.<br />
Μαχαιρᾶς, Ἡ Λευκάς, Ἀθῆναι 1958, σελ. 37). Τό πρῶτο σχετικά ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος (ἦταν ὠς γνωστόν<br />
ὑπό τῆς ὑψηλή ἐποπτεία τοῦ Σουλτάνου) ἦταν μιά πραγματικότητα ἔστω καί ἄν διήρκησε μόνο μερικά<br />
χρόνια.<br />
Εἶναι καλό νά θυμόμασε ὅτι οἱ κτιριακές μνῆμες ἀπό τό τέλος τοῦ 18ου αἰῶνα εἶναι ἀκόμη ζωντανές. Παράδειγμα,<br />
ἐκτός τῶν ναῶν τῆς πόλεως, ἡ οἰκία Ζαμπελίων, πού ἐλπίζουμε τώρα νά ἀποκατασταθεῖ. Ἄν<br />
λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τό κτίριο αὐτό, τήν οἰκία Βαλαωρίτη δίπλα στήν Λέση Ὁμόνοια καί τίς μαρτυρίες γιά τὀ<br />
ὑψηλό κτίριο Πετριτσόπουλου στήν θέση τῆς λέσχης, ἀλλά καί τό κτίριο Ψωμᾶ δείχνουν ὅτι ἡ μικρή Λευκάδα<br />
εἶχε ἕνα μεγάλο καί σημαντικό κτιριακό πλοῦτο στά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα.<br />
Εἰκ.: 6. Οἰκία Ζαμπελίων,<br />
σήμερα.<br />
19ος αἰῶνας<br />
Ἑκατό χρόνια ἀγότερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει κατά πολύ. Ὁ σεισμός τοῦ 1825 ἔπαιξε μεγάλο ρόλο<br />
στήν ἀνανέωση κυρίως τῶν κτιρίων. Οἱ οἰκοδομικές ἄδειες πού βρίσκονται στό ἀρχειοφυλακεῖο <strong>Λευκάδας</strong><br />
δείχνουν ἀνάγλυφα τήν νέα πορεία τῆς πόλεως κυρίως μέ τήν ἐπισκευή τῶν περισσοτέρων κτιρίων καί<br />
τήν ἀνέγερση νέων. Ἡ πλατεῖα ἀλλάζει καί αὐτή. Ἡ λατινική ἐκκλησία κατεδαφίζεται ἀπό τόν σεισμό<br />
καί δέν ἀνακατασκευάζεται. Ὀπότε ἡ πλατεῖα μεγαλώνει καί γίνεται πιό λειτουργική γιά τίς ἀνάγκες τῆς<br />
πόλεως. Τά κτίρια μεγαλώνουν καί οἱ οἰκοδομικές ἄδειες πού εἶναι πλέον ὑποχρεωτικές δημιουργοῦν καί<br />
τίς συνθῆκες πιό προσεγμένων οἰκοδομῶν. Βέβαια παραμένει ἡ βασική δομή τῶν κτιρίων. Πέτρα στό ἰσόγειο<br />
καί ξύλο στούς ὀρόφους. Οἱ κάθετες ξύλινες ἐπενδύσει τῶν ὄψεων τῶν κτιρίων καί τά συνεχόμενα<br />
μπαλκόνια, δημιουργοῦν μιά ἰδιόρρυθμη μορφολογία λιμναίου ἤ καί μοναστηριακοῦ χαρακτῆρα. 10 Ὥς<br />
γνωστό οἱ Ἄγγλοι καταλαμβάνουν τήν Λευκάδα τό 1810. Ἡ ἐξέγερση τοῦ 1819 ὀφείλεται σέ ἕνα<br />
δυσβάστακτό φόρο πού ἐπέβαλαν. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἕνας νέος φόρος γιά τήν ἀνέγερση κτιρίου γιά τίς<br />
συνεδριάσεις τοῦ Συμβουλίου ἦταν ἀδιανόητος. Δέν τό κατάφεραν οὔτε οἱ Ἑνετοί.<br />
Τό 1827 οἱ Ἄγγγλοι σχεδιάζουν μιά τροποποίηση, (εἰκ.: 7) στό πολεοδομικό σχέδιο τῆς <strong>Λευκάδας</strong>. Ὅπως<br />
βλέπουμε προτείνουν δύο πλατεῖες B καί C στό πιό πολυκατοικημένο τμῆμα τοῦ οἰκισμοῦ καί τήν αὔξηση<br />
10<br />
<strong>Μιά</strong> καί τότε ὑπῆρχαν μόνο ξύλινες ἐπενδύσεις. Οἱ ἐπενδύσει μέ λαμαρίνα ἀρχίζουν ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1920.
8<br />
τῆς ἐπιφανείας τῆς κεντρικῆς πλατείας μέ τήν κατεδάφιση τῶν κτιρίων τῆς βορείας πλευρᾶς της. Ἡ βασική<br />
ἐπιδίωξη τῶν Ἄγγλων μέ τήν τροποποίσηση αὐτή ἦταν κυρίως ἡ διάσπαση τοῦ ἐσωτερικοῦ πολεοδομικοῦ<br />
ἱστοῦ, δίνοντας ἔτσι τήν δυνατότητα καλλιτέρου ἐλέγχου τῶν πολιτῶν, μετά μάλιστα τήν ἐξέγερση<br />
του 1819. 11<br />
Εἰκ.: 7. Τροποποίηση τοπογραφικοῦ Σχεδίου ὑπό τῶν Ἄγγλων τό 1827. Ἐντός τοῦ κόκκινου κύκλου οἱ<br />
διοικητικοί χῶροι πού προτείνουν οἱ Ἄγγλοι. (Ἁρχειοφυλακεῖο Λευκάδος).<br />
Ὑπάρχει ἀναλυτικό κείμενο (ἐπάνω ἀριστερά) πού ἐξηγεῖ τίς ἐπεμβάσει πού προτείνονται: Στό ἄκρο ἀριστερά<br />
μέ τό γράμμα f πού ἐπαναλαμβάνεται δύο φορές καί εἶναι ὅπου σήμερα τό Ξενοδοχεῖο Νήρικος<br />
μέχρι καί τό Ξενοδοχεῖο Λευκάς, προτείνεται: Προτεινόμενη θέση γιά Δικαστήρια, Δημαρχεῖο καί Σταθμό<br />
Χωροφυλακῆς, ὄπισθεν τῶν ὅποιων θά ἠδύνατο νά κατασκευασθοῦν Φυλακαί. Πού σημαίνει ὅτι οἱ Ἄγγλοι<br />
σχεδίαζαν ἕνα διοικητικό κέντρο στό σημεῖο αὐτό.<br />
Καί αὐτοί ὅμως δέν προτείνουν κτίριο Διοικητηρίου. Τελικά τό Πολεοδομικό Σχέδιο αὐτό δέν ὑλοποιήθηκε.<br />
Μετά τόν σεισμό του 1825, τό 1830 χτίσθηκαν τά δύο μεγάλα κτίρια τά Δικαστήρια μέ τό ἀρχειοφυλακεῖο<br />
καί δίπλα τό παλιό Γυμνάσιο, πού πρίν ἦταν τό τοποτηρητήριο. (Κ. Μαχαιρᾶς, Ἡ Λευκάς, 1700-1864,<br />
Ἀθῆναι 1958, σελ. 127,πηγή Ἀρχειοφυλακεῖο <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
Προφανῶς ἦταν τά κτίρια πού στήν ἀρχή ἤθελαν νά χτίσουν στά σημεῖα f f . Ἄρα τό κάποιας μορφῆς<br />
κτίριο τοῦ τοποτηρητοῦ δέν ἦταν ποτέ στήν πλατεῖα. Πάντως ἡ παράδοση τῆς νήσου τό 1864 ἀπό τούς<br />
Ἄγγλους στήν Ἑλλάδα ἔγινε στό Φρούριο, ὅπου κατέβηκε ἡ ἀγγλική σημαία καί ἀναρτήθηκε ἡ Ἑλληνική.<br />
(Κ. Μαχαιρᾶς, Ἡ Λευκάς, 1700-1864, Ἀθῆναι 1958, σελ. 192). Βλέπουμε ὅτι τό Φρούριο παραμένει καί στούς<br />
Ἄγγλους τό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς ἐξουσίας.<br />
11<br />
Εἶναι γνωστόν ὅτι τά διάσημα βουλεβάρτα τοῦ Παρισιοῦ, ἀκτινωτά γύρω ἀπό τήν Ἀψίδα τοῦ Θριάμβου πού γίνανε<br />
τό 1856, ἔγιναν μέ ἀποκλειστικό σκοπό νά διασπαστοῦν οἰ φτωχογειτονιές πού εἶχαν ἀρχίσει πάλι τίς ἐξεγέρσεις,<br />
ὥστε νά μπορεῖ νά εἰσβάλει τακτικός στρατός γιά τήν καταστολή τους.
9<br />
Εἰκόνες τῆς πλατείας κατά τόν πρῶτο ἥμισυ τοῦ 19ου αἰῶνα.<br />
Εἰκ.: 8. Ἡ ἀνατολική πλευρά τῆς κεντρικῆς<br />
πλατείας. Τό σπίτι μέ τόν πόντζο ἦταν ἡ οἰκία Σούρμπη<br />
καί πρῶτο κατάστημα τῆς Φιλαρμονικῆς(;).<br />
Μεταποιημένο στέγασε τήν Δημαρχία ὥς τό 1970.<br />
Τό μεσαῖο διώροφο ἦταν οἰκία τοῦ ἐμπόρου Π.<br />
Φίλιππα, τώρα τό ξενοδοχεῖο «Πάτραι». Δεξιά ἡ<br />
οἰκία Ψωμᾶ. Δέν ὑπάρχει ἡ λατινική ἐκκλησία, ἡ<br />
ὁποία κατέρρευσε κατά τόν σεισμό τοῦ 1825 καί δέν<br />
ξαναχτίστηκε ἔκτοτε. Ἄρα ἡ ἀπεικόνιση εἶναι μετά<br />
τό 1825. Ἧταν δέ τοποθετημένη μπροστά στήν οἰκία<br />
Σούρμπη ἐπί τῆς πλατείας. (Κ. Μαχαιρᾶς, ΝΑΟΙ ΚΑΙ<br />
ΜΟΝΑΙ ΛΕΥΚΑΔΟΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1957, σ. 105 ). 12<br />
Εἰκ.: 9. Θέα ἀπό τήν πλατεῖα πρός τό παζάρι.<br />
Δεξιά ὁ Ἁγ. Σπυρίδων. Ἀριστερά ἡ πλατεῖα καί τό<br />
γωνιακό ἰσόγειο κατάστημα γιά τό ὁποῖο θά<br />
ξαναμιλήσουμε. Καί δίπλα τό μεγάλο κτίριο τῆς<br />
οἰκογενείας Βαλαωρίτη.<br />
Εἰκ.: 10. Δρόμος τῆς «Ἁγίας Μαύρας. Ἡ σημερινή<br />
ὁδός Νταῖρπφελντ λίγο πρίν τήν πλατεῖα.<br />
12<br />
Οἱ τρεῖς ἀπεικονίσεις, 8,9,10, ἀπό Bonamore A. Dis. Canedi Inc. Santa Maura, l’antica Leucade, ora quartier generale<br />
della Legione italo-ellenica / Strada di S. Maura. Veduta del Boschetto, giardino pubblico.- Piazza e strada del Bazar.- Piazza<br />
principale di S. Maura, parte orientale. Anno pubblicazione: 1878
10<br />
Οἱ παραπάνω ἀπεικονίσεις (εἰκ.: 8, 9, 10) πρέπει νά ἔγιναν στά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα, παρά τό ὅτι δημοσιεύθηκαν<br />
τό 1878. Ὁπωσδήποτε μετά τόν σεισμό τοῦ 1825, ἀφοῦ ὅπως εἴπαμε δέν φαίνεται πιά ὁ λατινικός<br />
Ναός. Καί αὐτό διότι ἀπό τό 1850 ἔχουμε πολλές καί μεγάλες οἰκοδομές, πού ἀλλάζουν τήν ὄψη τῶν κτιρίων<br />
ἀλλά καί τήν ὄψη τῆς πόλεως.<br />
Μετά τόν 1825 ἀνακατασκευάσθηκε καί ὁ Ναός τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνα, τό ἀρχαιότερο μνημεῖο τῆς σύγχρονης<br />
Χώρας. Στο ἀρχειοφυλακεῖο <strong>Λευκάδας</strong> βρίσκουμε τήν οἰκοδομική ἄδεια τοῦ Ναοῦ πού ἐκδόθηκε τό<br />
1836 καί ὑπογράφουν οἱ ἐπίτροποι τοῦ Ναοῦ Νικόλαος Σταῦρος καί Ἀστέριος Βερύκιος.<br />
Εἰκ.: 11. Οἰκοδομική ἄδεια γιά τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα.<br />
Τό κείμενο στήν κορυφή τῆς πρώτης σελίδας τῆς οἰκοδομικῆς ἀδείας ἀναφέρει:<br />
«Κάτοψη καί προοπτική τοῦ ναοῦ τοῦ ἐνδοξοτάτου Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἡ ὁποία βρίσκεται σέ αὐτήν τήν πόλη<br />
ἀπό τήν ὁποία προέρχονται οἱ ἐπίτροποι αὐτῆς κύριοι Νικόλαος Σταῦρος καί Ἀστέριος Βερύκιος, σκοπεύοντας<br />
νά ἐπιδιορθώσουν τοίχους χωρίς νά ἀλλάξουν τήν κάτοψη». 13 Πού σημαίνει ὁτι ὁ Ναός κράτησε<br />
τίς γενικές του διαστάσεις πού εἶχε πρίν τόν σεισμό. (Ἀρχειοφυλακεῖο <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
Ὁ Ναός εἶναι ὁ μόνος Ναός στήν Λευκάδα πού εἶχε διπλή σειρά στασιδιῶν. Μία, ἐν ἐπαφῆ μέ τίς τρεῖς<br />
πλευρές, ἐκτός τοῦ ἱεροῦ, καί μία παράλληλη μέ τήν πρώτη μέ ἕνα διάδρομο μεταξύ τους. Ἔδινε τήν<br />
ἐντύπωση τώρα πού τό θυμᾶμαι αἴθουσας διεξαγωγῆς διαφόρων τελετῶν. Ἧταν ἐντυπωσιακός μέ τό<br />
περίλαμπρο τέμπλο του. Ἡ διπλή αὐτή σειρά στασιδιῶν πιστεύω ὅτι εἶχε κάποιο λόγο. Δέν ἦταν μόνο γιά<br />
τίς θρησκευτικές λειτουργίες, ἄλλά ἦταν καί διότι ἐκεῖ γινόταν καί διάφορες συγκεντρώσεις διοικητικοῦ<br />
χαρακτῆρα γιά τό νησί, ἐκλογές κ.τ.λ. Ἔτσι ὁ Ναός, ἔπαιζε ἕνα εὐρύτερο ρόλο ὡς κέντρο τῆς ζωῆς τῆς<br />
πόλεως, ἐκτός ἀπό τόν θρησκευτικό.<br />
13<br />
Εὐχαριστῶ πολύ τήν κ. Χ. Παπακώστα γιά τήν μετάφραση τοῦ κειμένου τῆς οἰκοδομικῆς ἀδείας.
11<br />
Παραδείγματα κτιρίων στό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 19ου αἰῶνα, πού δείχνουν τήν σημαντική πρόοδο τοῦ<br />
οἰκιστικοῦ πλούτου στήν Λευκάδα καί κατ’ ἐπέκτσιν του οἰκονομικοῦ ἐπιπέδου τῶν πολιτῶν.<br />
Εἰκ.: 12. Δικαστήρια-Γυμνάσιο 1830.<br />
Εἰκ.: 13. Οικία Ἀρταβάνη (νῦν<br />
Βερυκίου) 1853. <strong>Κεντρική</strong> πλατεῖα.<br />
Εἰκ.: 14. Κτίριο Ἀβέρωφ,<br />
1850-60<br />
Εἰκ.: 15. Κτίριο «Ὀρφεύς» 1850. Εἰκ.: 16. Οἰκία Σερεπίσου, 1864. Εἰκ.: 17. Οικία Φραγκούλη,<br />
κεντρική ὁδός, 1890.<br />
Εἰκ.: 18. <strong>Κεντρική</strong> πλατεῖα Λευκάδος, W. Dörpfeld, D-DAI-ATH 150, 1891. 14 Βορειοδυτική της πλευρά.<br />
Ἡ φωτογραφία εἶναι πολύ σημαντική διότι δείχνει τήν πλατεῖα στό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνα μέ μιά<br />
σαφῶς βελτιωμένη κτιριακή εἰκόνα. Τό γωναῖο κτίριο ὅπου σήμερα τό καφενεῖο Τζορέλου, δείχνει<br />
μιά ὑποδειγματική ξύλινη ἀνωδομή, καθώς καί τό ἔναντι αὐτοῦ, τό τριώροφο κτίριο μέ ἀρμενάλι,<br />
(σοφίτα). Στόν τεῖχο τῆς ἐκκλησίας φαίνεται καί τό ἡλιακό ρολόϊ.<br />
14<br />
Κατάλογος Ἐκθέσεως Φωτογραφιῶν ἀπό τό Ἀνασκαφικό Ἔργο καί τά ταξείδια τοῦ W. Dörpfeld. Διεθνές Συνέδριο<br />
πρός τμήν τοῦ W. Dörpfeld, Γιορτές Λόγου καί Τέχνης <strong>Λευκάδας</strong> 2006.
12<br />
Τό Hyde Park στήν πλατεῖα<br />
Ἕνα σημαντικό στοιχεῖο πού πλέον ἔχει ἐντελῶς ξεχαστεῖ εἶναι αὐτό πού περιγράφει ὁ Π. Κουνιάκης στό<br />
ἔργο του Ἡ Σύγχρονος Λευκάς 1890 -1936, 15 σχετικά μέ τήν πλατεῖα. Ἀντιγράφω κατά λέξη: «Ἡ πρός τήν<br />
πλατεῖαν πλευρά τοῦ τετραγώνου τούτου, μέχρι τῆς οἰκίας Ψωμᾶ καί πρός τήν πλατείαν ἦτο σανιδόφρακτος,<br />
εἰς τό μέσον δέ τῆς πλευρᾶς ἔκειτο λιθίνη κλίμαξ μέ δύο ἀναβάσεις 3-4 μέτρων ὕψους(!!) καί εἰς τήν<br />
κορυφήν τῆς κλίμακος αὐτῆς, οἱ διάφοροι ρήτορες ἀνερχόμενοι ὡμίλουν πρός τό πλῆθος ἤ ἐν καιρῷ ἐκλογῶν,<br />
ἤ συλλαλητηρίου, καί ἐκεῖ καθ’ ἑκάστην Κυριακήν τοῦ Πάσχα, κατά τάς ἐσπερινάς ὥρας ἐκαίετο τό<br />
ὁμοίωμα τοῦ Ἰούδα καί διάφορα πυροτεχνήματα (ρόδες, πυροβόλα, φρούρια) ἅτινα κατεσκεύαζεν ὁ Ἀναστάσιος<br />
Μαυροκέφαλος.<br />
Πού σημαίνει ὅτι στό νότιο μέρος τῆς πλατείας ὑπῆρχε δημόσιο βῆμα γιά ὅσους ἤθελαν νά μιλήσουν. Κάτι<br />
πράγματι πρωτοποριακό καί δημοκρατικό θά λέγαμε. Κάτι σάν τό σημεῖο ὁμιλητῶν στό Hyde Park τοῦ<br />
Λονδίνου. Ἐπίσης ὅτι ὁ σημερινός «πόλεμος τῶν βεγγαλικῶν»,πού ζοῦμε κάθε βραδυά Ἁναστάσεως καί<br />
τρέχουμε ὅλοι πανικόβλητοι, ἀπό παράπλευρα σοκάκια νά πᾶμε στήν ἐκκλησία, εἶναι ἔθιμο ἀπό τότε.<br />
Εἰκ.: 19. Στήν παραπάνω εἰκόνα φαίνεται στήν ἄκρη δεξιά ἕνα εἶδος κλίμακας. Πιθανόν νά εἶναι<br />
αὐτό τό βῆμα πού περιγράφει ὁ Π. Κουνιάκης ἀκριβῶς στήν θέση αὐτή. Βλέπουμε ἀκόμη τά<br />
γωνιακά ἰσόγεια κτίσματα καί δίπλα τήν οἰκία Βαλαωρίτη, τριώροφη μέ ἀρμενάλι. (Πηγή: ΕΛΙΑ,<br />
Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>). Θά πρέπεινά εἶναι τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα. Διότι ἀρχές, στήν γωνία αὐτή, χτίσθηκε<br />
ἡ λέσχη πού φαίνεται στήν εἰκ.:20. Βλέπουμε ἐπίσης ἕνα κιόσκι μπροστά ἀπό τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα<br />
καί ἕνα δένδρο. Εἶναι ἄραγε τό δένδρο τῆς Ἐλευθερίας (!) πού φυτεύτηκε ἐπί τῶν Δημοκρατικῶν<br />
Γάλλων τό 1797; Ἄν εἶναι αὐτό σημαίνει ὅτι τό δένδρο ἄντεξε 100 περίπου χρόνια.<br />
Κάτι ἄλλο ἐπίσης σημαντικό πού ἀναφέρει ὁ Π. Κουνιάκης: «Ἡ οἰκία Ψωμᾶ ἄλλοτε ἦτο ἕνα ὑπολογίσιμον<br />
Μουσεῖον, διότι ἐκεῖ ἐφυλάσσοντο πλεῖστα ἱστορικά κειμήλια ἔγγραφα τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, νομίσματα τῆς ἐ-<br />
ποχῆς τῶν ἀρχόντων Λευκάδος Ζεύξου κ.τ.λ. Οἱ δώδεκα χάρτες τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος, ὅπως τήν ὡραματίσθη<br />
ὁ Ρήγας Φερραῖος καί τούς ὁποίους εἶχεν ἐκτυπώσει εἰς Τεργέστην ὀλίγον πρό τοῦ τραγικοῦ του θανάτου,<br />
μέ πρωτεύουσαν τήν Κωνσταντινούπολιν». 16 Καί πολλά ἄλλα. Στήν κεντρική πλατεῖα λοιπόν ἐκτός<br />
τῶν μουσείων πού καταγράφει τό 1852 ὁ Ἰ. Σταματέλος, ἔχουμε καί μουσεῖο στήν οἰκία Ψωμᾶ.<br />
15<br />
Τυπογραφεῖον Ἀ. Κουλουμπῆ, ἐν Πάτραις 1937,<br />
16<br />
Ὁ Ἰω. Ν. Σταματέλος, λόγιος τοῦ 19ου αἰῶνα δημοσιεύει τό 1852 στό περιοδικό «ΝΕΑ ΠΑΝΔΩΡΑ», Τόμος 3, Ἀρ. 63,<br />
ἄρθρο μέ θέμα: «Ὁ πρός τήν ἀρχαιολογίαν ἔρως ἐν τῇ νήσῳ Λευκάδι (Ι. Ν. Σταματέλος, Λευκάδιος)». Βρισκόμαστε<br />
στά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα. Καί μέ ἐκπληξη βλέπουμε πόσοι ἀσχολοῦνται μέ τήν ἀρχαιολογία καί ἔχουν μάλιστα<br />
ὀργανώσει μικρά μουσεῖα μέ ἀξιόλογα εὑρήματα κυρίως στόν χῶρο τῶν νομισμάτων. «Ταῦτα δ’ εἰσί τῶν Κ.Κ. Δρ. Δ.<br />
Πετριτσοπούλου (β), Δρ. Σπ. Ζαμπελίου, Δρ. Π. Κατσαΐτου (γ), Κυρ. Φ. Δάστονος, Κυρ. Ν. Ζαμπελίου, καί Κυρ. Ανδ.<br />
Σταύρου.
13<br />
Ὁ Κουνιάκης καταγράφει μέ πᾶσα λεπτομέρεια ὅλα τά καταστήματα τῆς κεντρικῆς ὁδοῦ ἀπό τόν Ἅγ.<br />
Μηνᾶ μέχρι κάτω. Ἄξιον ἀναφορᾶς εἶναι ὅτι κάτω ἀπό τήν μεγάλη «πατριαρχική», ὅπως γράφει οἰκία τῆς<br />
οἰκογενείας Βαλαωρίτη (εἰκ.: 19), ὑπῆρχαν καταστήματα μεταξύ αὐτῶν καί τό «πρωτόγωνον καφενεῖον<br />
τῶν Εὐσταθίου καί Γεωργίου Βρεττοῦ ἐκ Κολυβάτων, … καί ἐντός τοῦ καφενείου αὐτοῦ ἐσύχναζον ὅλα τά<br />
τότε γερόντια τῆς ἐποχῆς, ὁ Ἀχερένιος, ὁ Καράφλας, ὁ Ματαράγκας, ὁ Γατῆς, ὁ Πᾶνος Χόρτης, ὁ Ἀσμένης<br />
ὁ Γέρω Τζίλιος Μαυροκέφαλος». Ἄραγε οἱ τύποι τῆς ἔποχῆς; Στήν γωνία μέ τήν πλατεῖα ἦταν τό καφενεῖο<br />
τοῦ Πολυχρόνη Σταμπόγλη, ὁ ὁποῖος ἐτοποθέτει καθίσματα εἰς τήν γωνία τῆς πλατείας. (εἰκ.:19).<br />
Στό βιβλίο τοῦ Δ. Μαλακάση, Τά Παλιά σπίτια τῆς<strong>Λευκάδας</strong>, (Ἐκδόσεις Fagotto, Ἀθήνα 2000, σελ. 73), γιά<br />
τό γωνιακό αὐτό κτίριο διαβάζουμε: «Ὁ Πᾶνος θερμός ἀγόρασε τό κτίριο ἀπό τόν Σωτήριον καί Ἐλοϊζία Βαρζέλη,<br />
θυγατέρα τοῦ Δημητρίου Σούνδια τό 1873. Ἑκεῖ ἔχτισε τήν Λέσχη Ὁμόνοια. Ἀπό τό συμβόλαιο προκύπτει<br />
ὅτι τά ἰσόγεια κτίσματα στήν γωνία χτίσθηκαν μετά τό 1825, πάνω στά ἐρείπια τῆς «ὑψηλῆς οἰκοδομῆς»<br />
Πετριτσοπούλου». Ἀργότερα ὁ Π. Θερμός πούλησε τό κτίριο στόν γιατρό Περικλῆ Σημέτα. Ἄν τό σπίτι Πετριτσοπούλου<br />
πού φαίνεται νά προερχόταν ἀπό τό τέλος τοῦ 18ου αιῶνα, ἦταν χῶρος διοικήσεως καί μάλιστα<br />
πρίν τήν Ἀγγλοκρατία, θά γραφόταν στό συμβόλαιο. Ἀλλά δέν ἀναφέρεται τίποτε καί ὁ ἀείμνηστος<br />
Δ. Μαλακάσης ἦταν πολύ προσεκτικός. Ἄρα δέν εἶναι σίγουρο ὅτι τό γωνιακό κτίριο κατά καιρούς<br />
ἦταν ἕδρα τῆς διοικήσεως τῶν ἑκάστοτε κατακτητῶν τῆς <strong>Λευκάδας</strong>. Τό κτίριο τῆς Λέσχης μαζί μέ τό μεγάλο<br />
κτίριο τῆς οἰκογενείας Βαλαωρίτη ἀλλά καί τοῦ Ψωμᾶ, κάηκαν σέ πυρκαγιά τό 1943. (εἰκ: 19).<br />
Ἡ πλατεῖα τήν ἐποχή αὐτή ἀναφέρεται ὡς «Συνοικία τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος».Ἕνα ἄλλο παλαιό<br />
κτίριο στήν πλατεῖα εἶναι τό Ξενοδοχεῖο Πάτραι, πού κατά τον Δ. Μαλακάση εἶναι κληρονόμων Γεωργίου<br />
Κατωπόδη-Κουτσούργια, πρώην Ἰωάννη Γραμμάτικα, πρώη Ἀμαλίας Κατωπόδη, πρώην κληρονόμων<br />
Πάνου Φίλιππα». Τό πρώην Δημαρχεῖο τῆς πόλεως πού ἦταν ἐκεῖ μέχρι τό 1970, ἦταν κληρονόμων<br />
Θεοδώρου καί Ἀντωνίου Κατωπόδη, πρώην Ἀδελφῶν Μαχαιρᾶ, πρώην Σούρμπη, (Συμβόλαιο τοῦ 1876).<br />
Θεωρῶ ὅτι ὁ Δ. Μαλακάσης πού εἶχε στήν διάθεσή του τά συμβόλαια πού εἶχαν καταρτησθεῖ, ἄν ἔβρισκε<br />
κάποιο κτίριο διοικήσεως θά τό κατέγραφε. Ἀλλά ὅπως ἀναφέραμε παραπάνω δέν ὑπῆρχε. Κτίριο συνεδριάσεων<br />
τοῦ τοπικοῦ συμβουλίου εἶχε προγραμματισθεῖ, ἀλλά καί αὐτό δέν ἔγινε. Ἐξ ἄλλου ὑπῆρχε ὁ<br />
Ἁγ. Σπυρίδων καί περιστασιακά καί οἱ ἄλλες ἐκκλησίες.<br />
Ἡ πλατεῖα ἦταν τό ἀδιαφιλονίκητο κέντρο τῆς ζωῆς τῆς πόλεως. κοινωνικό, ἐμπορικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό.<br />
Ὁ Ἰωάνννης Βαλαωρίτης στά ἅπαντα τοῦ πατέρα του, γράφει (τ. Α, σελ. 175), πῶς ὑποδέχτηκε ἡ<br />
Λευκάδα τόν Βαλαωρίτη μετά τήν ἀπαγγελία τοῦ ποιήματός του στίς 25 Μαρτίου 1872 στήν Ἀθήνα γιά<br />
τόν Γρηγόριο τόν Ε΄, ὅπου ἦταν ἕνας πραγματικός θρίαμβος. Καί ἐκεῖ ὁ Βαλαωρίτης ἀπήγγειλε πάλι τό<br />
ποίημα.<br />
Εἰκ.: 20. Νότια πλευρά τῆς πλατείας στήν συμβολη της μέ τό παζάρι. Ἡ λέσχη Ὁμόνοια,<br />
τήν ὁποία ἀνήγειρε ὁ ἐπιτυχημένος ἔμπορος Πᾶνος Θερμός τό 1903. Ἡ λέσχη αὐτή<br />
συγκέντρωσε τήν κοινωνική ζωή τῆς πόλεως. Ἀριστερά διασώζεται ἀκόμη ἡ οἰκία Ψωμᾶ<br />
καί δεξιά ἡ οἰκία Βαλαωρίτη. Βρισκόμαστε στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα.
14<br />
<strong>Μιά</strong> ἐνδιαφέρουσα φωτογραφία στόν κεντρικό δρόμο (σήμερα Νταῖρπφελντ) στήν συμβολή του μέ τήν<br />
πλατεία, ἔχουμε ἀπό τόν Φρεντερίκ Μπουασσονά (1858-1946), τό 1912. Τά στοιχεῖα παίρνουμε ἀπό τό ἐνδιαφέρον<br />
ἄρθρο στό Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>. Ἡ συγκεκριμμένη φωτογραφία δίνει πράγματι σημαντικές πληροφορίες<br />
γιά το σημεῖο αὐτό. Βλέπουμε ξενοδοχεῖο μέ ταμπέλα στήν τουρκική γλῶσσα. Καί ἐπίσης ἕνα δεύτερο<br />
ξονοδοχεῖο στό κτίριο δίπλα στήν νοτία πλευρά τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος. Ἄρα ἡ πλατεῖα εἶχε μεγάλη<br />
κίνηση τήν ἐποχή αὐτή καί μάλιστα μέ ἐπισκέπτες ἀπό τήν Στερεά πού ἦταν ἀκόμη ὑπό τουρκική δουλεία.<br />
Εἰκ.: 19. Φωτογραφία Φ. Μπουασσονά, 1912. Συμβολή ὁδοῦ Νταῖρπφελντ τή<br />
πλατεῖα. (Πηγή: Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
Συνεχίζουμε μέ μιά φωτογραφική περίηγηση στά μετέπειτα χρόνια:<br />
Εἰκ.: 20. Πλατεία Ἁγ. Σπυρίδωνος, Κηδεία Ν.Α. Τσιρίμπαση 1938. Ἡ ἐκκλησία<br />
φαίνεται ἀνακαινισμένη καί λαμπερή. Δίπλα ἕνα παραδοσιακό ξύλινο ἀνώγιο<br />
μέ ἐνδιαφέρουσα προσεγμένη ξυλοδεσιά. Καί στό βάθος ὁ δρόμος μέ τήν εἰκαστική<br />
θά ἔλεγα ἀλληλουχία στεγῶν διαφόρων ὑψῶν καί μεγεθῶν.(Λευκάδα,<br />
Ἀλισάχνη, στά ἴχνη τῆς ζωῆς μας, Βιβλιοπωλεῖον Τσιρίμπαση 2012, σελ. 101)
15<br />
Εἰκ.: 21. Ἡ πλατεία μέχρι καί τό 1953. Αὐτό καταφαίνεται ἀπό τό κτίριο τῆς ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΘΗ-<br />
ΝΩΝ, ἡ ὁποία λειτούργησε ἀπό 1893-1953. 17 Δεύτερο πρός τά ἀριστερά τῆς οἰκίας Ἀρταβάνη.<br />
Πρέπει νά εἶναι πρίν τό 1948 διότι στήν ἑπόμενη φωτογραφία τό σπίτι ἀριστερά στήν οἰκία<br />
Ἀρταβάνη εἶναι ἰσόγειο καί παλαιό, ἐνῶ στήν ἑπόμενη φωτογραφία φαίνεται νέο καί διώροφο.<br />
(Πηγή: Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
Εἰκ.: 22. Ἡ πλατεῖα στόν σεισμό τοῦ 1948.- Βλέπουμε τήν βόρεια πλευρά της. Ἡ πλατεῖα<br />
προσφέρει καί σέ αὐτήν τήν δαματική περίσταση τόν χῶρος της. (Πηγή: British Pathe καί<br />
Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
17<br />
Η Τράπεζα Αθηνών λειτούργησε ως Τραπεζικός Ὀργανισμός ἀπό τό 1893 έως τό 1953. (el.wikipedia.org/wiki/ Τράπεζα_<br />
Αθηνών_(1893-1953).
16<br />
Εἰκ.: 23. Ἀνατολική πλευρά 1960, φωτ. Κ. Μεγαλοκονόμου.<br />
Ἐξαιρετικές φωτογραφίες τοῦ Κ.<br />
Μεγαλοκονόμου. (Πηγή: Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
Εἰκ.: 24. Βόρεια πλευρά 1960, φωτ. Κ. Μεγαλοκονόμου.<br />
(Πηγή: Ἄρωμα <strong>Λευκάδας</strong>).<br />
Εἰκ.: 25. Ἡ πλατεῖα στήν δεκαετία τοῦ 1960. Ὁ Ἅγ. Σπυρίδων. Γιά νά θυμόμαστε τήν πανέμορφη<br />
πλατεῖα μας μέ τίς ὡραιότατες πλάκες καί τόν Ναό ὅπως ἦτανε. (Ν. Κατωπόδης-Πανοθῶμος,<br />
Ἔτη Φωτός).
17<br />
Εἰκ.: 26. Βορινή πλευρά τῆς πλατείας. Πρέπει νά εἶναι τέλη δεκαετίας τοῦ 1960, ἀρχές τοῦ<br />
1970. Ἐδῶ φαίνεται μιά ἄστοχη ἐνέργεια πού ἔγινε, μέ τό νά ἀνεβάσουν τό ἐπίπεδο τῆς<br />
πλατεῖας, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποξηλώσουν τίς παλαιές ὡραῖες πλάκες μέ τίς ὁποίες ἦταν<br />
στρωμένη ἡ πλατεῖα, πού βλέπουμε στίς προηγούμενς 3 φωτογραφίες. Ἀκόμη τό κτίριο<br />
Ἀρταβάνη δεσπόζει τῆς πλατείας μέ τό ὕψος του. (Ν. Κατωπόδης - Πανοθῶμος, Ἔτη Φωτός).<br />
Περίοδος γιορτῶν Λόγου καί Τέχνης<br />
Ὁ ἀείμνηστος Σωκράτης Καραντινός ὁ μεγάλος αὐτός θεατράνθρωπος,<br />
σέ συζήτησή του μέ τόν ἐπίσης ἀείμνηστο Ἀντώνη Τζεβελέκη,<br />
στά χρόνια κατά τήν μεταπολίτευση, τοῦ εἶπε: Τήν πλατεῖα<br />
καί τά μάτια σας, Ἀντώνη. Εἷναι ἕνα ἀνεπανάληπτο σκηνικό. 18<br />
Θά πρέπει ἐδῶ νά ξαναθυμηθοῦμε κάτι πολύ σημαντικό γιά τήν Λευκάδα.<br />
Τό νησί, ὅπως ἐμεῖς οἱ παλιότεροι τό θυμόμαστε μεταπολεμικά ἦταν ἕνα πάμπτωχο νησί, καί ἐν πολλοῖς<br />
ἄγνωστο. Ὅταν στήν Ἀθήνα, πού πῆγα στήν πρώτη τάξη τοῦ Γυμνασίου, μέ ρωτοῦσαν ἀπό πού<br />
εἶμαι καί ἔλεγα ἀπό τήν Λευκάδα, δέν γνώριζαν πού εἶναι. Καί ἀναγκαζόμουν νά λέω ὅτι εἶναι ἕνα νησί<br />
κάτω ἀπό τήν Κέρκυρα. Ὁ προβληματισμός γιά τήν ἄρση αὐτῆς τῆς ἀπομονώσεως τοῦ νησιοῦ ἦταν<br />
μεγάλος στούς πνευματικούς ἰδίως ἀνθρώπους, ἑνός νησιοῦ φτωχοῦ, ἀλλά μέ μεγάλη πνευματική παράδοση.<br />
Καί ἡ ἰδέα ἦταν ἡ διοργάνωση πνευματικῶν ἐκδηλώσεων, τῶν γνωστῶν μας Γιορτῶν Λόγου<br />
καί Τέχνης.<br />
Ἡ Λευκάδα μεταπολεμικά εἶναι ἡ πρώτη πού χρησιμοποίησε σάν μοντέλο ἀναπτύξεως τίς πνευματικές<br />
καί καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις. Ἡ ἀφύπνιση τοῦ νησιοῦ, ἡ τουριστική του ἀνάπτυξη, ἡ σημερινή του<br />
ἔντονη παρουσία, ἐπετεύχθηκαν μέσα ἀπό τίς Γιορτές Λόγου καί Τέχνης τῆς <strong>Λευκάδας</strong>, μέσω δηλαδή<br />
ἑνός πνευματικοῦ θεσμοῦ καί ὄχι μέσω ἀνυπάρκτων προγραμμάτων περιφερειακῆς ἀναπτύξεως, μιᾶς<br />
κεντρικῆς ἐξουσίας πού 60 χρόνια μετά τόν πόλεμο δέν εἷχει ἀκόμη ἀνακαλύψει τήν, ἐκτός Ἀθηνῶν,<br />
Ἑλλάδα.<br />
18<br />
Χαρά Παπαδάτου – Γιαννοπούλου, ΓΙΟΡΤΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Πάτρα, Ἰούνιος 2005.<br />
Προσωπική μαρτυρία.
18<br />
Καί αὐτό εἶναι ἡ μεγάλη πρωτοτυπία τῆς <strong>Λευκάδας</strong>. Ἕνα πνευματικός θεσμός ὥς μέσον ἀναπτύξεως,<br />
σέ χρόνους δίσεκτους. Καί σ' αὐτό ἡ Λευκάδα εἶναι ἡ πρώτη διδάξασα στόν μεταπολεμικό οἰκονομικό<br />
χάρτη τῆς Χώρας. Καί αὐτό ἔγινε μέ ὄχημα τήν κεντρική πλατεῖα, ἡ ὁποῖα ἔπαιξε τόν σπουδαιότερο<br />
ρόλο στήν μεγάλη αὐτή πολιτιστική καί ἀναπτυξιακή προσπάθεια γιά τό νησί. Καί ἐδῶ ἐπιστρέφουμε<br />
στό θέμα μας. Στό μεγάλο αὐτό κεφάλαιο γιά τό νησί μας, ἡ πλατεῖα παίζει καταλυτικό ρόλο. Διότι<br />
χωρίς αὐτήν δέν θά εἴχαμε τήν ἐπιτυχία τοῦ ἐγχειρήματος αὐτοῦ.<br />
Ὥς χῶρος τῶν ἐκδηλώσεων ὁρίζεται ἀπό τήν ἀρχή ἡ κεντρική πλατεῖα. 19<br />
Ἦταν ὁ ἰδεώδης χῶρος. Ἕνα κλειστό τετράπλευρο, τό ὁποῖο ἀπό τίς τρεῖς πλευρές πλαισίωναν κτίρια<br />
τῆς παραδοσιακῆς μας ἀρχιτεκτονικῆς καί ἀπό τήν τετάρτη πλευρά ὁ Ναός τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος, τό<br />
ἀρχαιοτέρο μνημείο τῆς πόλεως, ὁ θεμέλιος λίθος τῆς πόλεως, μέ τό ἐξαιρετικῆς τέχνης ξυλόγλυπτο<br />
τέμπλο του. Συγχρόνως ἐφάπτεται μέ τόν βασικό δρόμο τῆς πόλεως, τό παζάρι. Ἕνα φυσικό σκηνικό μέ<br />
ὑψηλή αἰσθητική πού δέν ἤταν ἀναγκαία καμμία ἄλλη ἐπέμβαση ἤ σκηνική προσθήκη. <strong>Μιά</strong> φυσική<br />
αἴθουσα μέ μεγάλη χωρητικότητα, ἡ ὁποῖα ξεχείλιζε ἀπό κόσμο σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις.<br />
Ἡ κεντρική πλατεῖα, ἡ ὁποῖα συνδέθηκε μέ ὅλα τά μεγάλα γεγονότα τῆς πόλεως ἀπό τήν ἵδρυσή της,<br />
καί ἡ ὁποία ἦταν καθημερινά ὁ χῶρος ἐπαφῆς, συναναστροφῆς, βόλτας τῶν κατοίκων, ἔγινε ἡ καρδιά<br />
τῶν ἑορτῶν. Ὁ χῶρος αὐτός γιά πολλά χρόνια (1955-1982) γιά 27 ὁλόκληρα χρόνια ἔδρασε σάν φυσικό<br />
σκηνικό καί πλαισίωσε τίς πνευματικές καί καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις τῆς πρωτόγνωρης αὐτῆς ἐμπειρίας.<br />
Καί θά πρέπει στήν θορυβώδη καί ριχή εποχή μας νά θυμίσουμε, ὅτι καί οἱ πνευματικοῦ περιεχομένου<br />
διαλέξεις γινόταν στήν πλατεῖα, ὅπου ἐπικρατοῦσε ἀπόλυτη σιγή. Ἄν δέν ἦταν ὁ χῶρος αὐτός πού ἐξασφάλιζε<br />
τήν εὐρεῖα λαϊκή συμμετοχή, δέν θά γινόταν τίποτε. Ἡ κατάργηση τῆς πλατείας ὡς κέντρου<br />
τῶν Γιορτῶν σήμανε καί τό τέλος τῆς πάνδημης ἀποδοχῆς τους ὡς πνευματικοῦ γεγονότος. Σήμανε τό<br />
τέλος τοῦ λαϊκοῦ χαρακτῆρα τῶν Γιορτῶν. Δέν ἦταν πλέον ἐκδήλωση γιά τούς πολλούς, δέν ὑπῆρξε<br />
ἔκτοτε συρροή τοῦ κόσμου καί ἀπό τά διπλανά χωριά, ὅπου μετά τό τέλος κάθε παραστάσεως ἔβλεπες<br />
μέ τά πόδια νά γυρίζουν στά χωριά, κόσμος πολύς.<br />
Ἄν δέν ἦταν ὁ χῶρος αὐτός, ἕνα ἀνοιχτό θέατρο, φυσικό σκηνικό βγαλμένο ἀπό μιά ἄλλη ἐποχή, καμμία<br />
Κάλλας δέν θά τραγουδοῦσε καί κανένας ἀπό τά μεγαλύτερα πνευματικά κεφάλαια τῆς Ἑλλάδας<br />
δέν θά ἔρχόταν. Ὁ χῶρος ὑπέβαλε, δικαιώνοντας πλήρως τήν ἐκτίμηση τοῦ Σωκράτη Καραντινοῦ.<br />
Εἰκ.: 27. Ἡ Μαρία Κάλλας,<br />
τραγουδᾶ γιά τό κοινό τῆς<br />
<strong>Λευκάδας</strong> στήν πλατεῖα της<br />
τό 1964. (Βιβλιοπωλεῖον Τσιρίμπαση,<br />
Λευκάδα, Ἀλισάχνη,<br />
στά ἴχνη τῆς ζωῆς μας, Λευκάδα<br />
2012, σελ. 163).<br />
19<br />
Χαρά Παπαδάτου-Γιαννοπούλου, Οἱ πρωτεργάτες καί ἐμεῖς, Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα γιά τά 60 χρόνια τῶν Γιορτῶν<br />
Λόγου καί Τέχνης,πού διοργανώθηκε ἀπό τό Πνευματικό Κέντρο <strong>Λευκάδας</strong>, Ἰούλιος 2015.
19<br />
Ἡ μεταφορά τους κατά καιρούς σέ ἄλλες θέσεις καί τέλος οἱ ἐκδηλώσεις πνεύματος σέ κλειστή αἴθουσα<br />
μετέτρεψε τήν πάνδημη συμμετοχή σέ ἐκδήλωση εὐάριθμων ἐλίτ. Καί φυσικά σήμανε τό τέλος<br />
τῶν Γιορτῶν Λόγου καί Τέχνης, ὅπως τίς ἤθελαν οἱ πρωτεργάτες τους. Καί καλόν θά ἦταν νά διάβαζαν<br />
σήμερα, ὅσοι άσχολοῦνται μέ τό θέμα, τά προγράμματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης γιά νά καταλάβουν ὅτι οἱ<br />
γιορτές ἥταν κάτι ἐντελῶς διαφορετικό ἀπό αὐτά πού γίνονται σήμερα. Καί ὅτι ἡ πλατεῖα ἦταν ἡ άρχή<br />
καί τό τέλος, μέ τόν δημόσιο χορό πού ἔκλεινε τίς πολύπλοκες καί γοητευτικές ἐκδηλώσεις.<br />
Στό κάτω μέρος τῆς πλατείας ἦταν τότε τό Δημαρχεῖο. Ἔτσι ἡ πλατεῖα ἦταν συγχρόνως ὁ χῶρος πού<br />
σέ συνδυασμό μέ τό Δημαρχεῖο εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως. Ὁ χῶρος γιά τήν συγκέντρωση<br />
τῶν πολιτῶν. Ὁ χῶρος πού λειτουργεῖ συμβολικά γιά τήν κοινωνική ζωή τῶν κατοίκων. Δέν εἶναι<br />
τυχαῖο πού ἡ μεγάλη ἐπιτυχία τῶν ἐκδηλώσεων συνδυάσθηκε μέ τόν χῶρο αὐτό τῆς πλατείας, μιά<br />
καί ὅλοι οἱ ἐπισκέπτες πού ἦρθαν, Ἕλληνες ἀλλά καί ξένοι εἶχαν γοητευθεῖ ἀπό τόν ἰδανικό αὐτό χῶρο<br />
γιά ὑπαίθριες ἐκδηλώσεις.<br />
Εἰκ.: 28. <strong>Πλατεῖα</strong> <strong>Λευκάδας</strong>, Βραδυά ἐκδηλώσεως Φόλκλόρ, 1964. (Rhein Zeitung).<br />
Ἡ φωτογραφία (εἰκ.:28) εἶναι ἀπό τήν γερμανική ἐφημερίδα Rhein Zeitung τό 1964. Ὁ δημοσιογράφος<br />
πού τήν τράβηξε συνόδευε τό συγκρότημα λαϊκῶν χορῶν τοῦ ἰδιαίτερα γραφικοῦ χωριοῦ Bacharach,<br />
πού βρίσκεται στίς ὄχθες τοῦ Ρήνου καί οἱ κάτοικοι ἀσχολοῦνται σχεδόν ἀποκλειστικά μέ τήν παραγωγή<br />
κρασιοῦ. Στήν σκηνή τό συγκρότημα ἀπό τό Bacharach.<br />
Ἡ φωτογραφία εἶναι τραβηγμένη μέ εὐρυγώνιο φακό ἀπό τό κτίριο πίσω ἀπό τό ἱερό τοῦ Ἁγίου<br />
Σπυρίδωνα, στό γωνιακό κτίριο τῆς πλατείας, Βερροιώτη καί Νταῖφπφελντ. Οἱ λευκές ζῶνες πού<br />
φαίνονται χιαστί, εἶναι οἱ γιρλάντες φωτισμοῦ. Τό ἄρθρο κάνει ἐκτενῆ άναφορά στίς γιορτές στήν<br />
Λευκάδα μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον καί φυσικά στό ἀναπάντεχο γεγονός τῆς παρουσιάσεως τῆς μεγάλης<br />
ντίβας.<br />
Αὐτό πού ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρει στήν φωτογραφία αὐτή, εἶναι ἡ πλατεῖα πού φαίνεται σάν μιά μεγάλη<br />
αἴθουσα θεάτρου, πού σήμερα δέν τολμοῦμε νά φανταστοῦμε ὅτι θά ξαναγίνει ἔτσι. Αὐτή ἦταν ἡ πλατεῖα<br />
κατά τίς γιορτές ἀπό τό 1955 μέχρι καί τό 1982, ὅταν στήν οὐσία οἱ γιορτές, ἔπαψαν νά ὑφίστανται,<br />
ὅπως ξεκίνησαν καί ἔπαψε καί ἡ πλατεῖα νά εἶναι ὁ ὀμφαλός τῆς πόλεως.
20<br />
῾Ἠ πλατεῖα σήμερα, Πάσχα 2019.<br />
Εἰκ.: 29. Δυτική πλευρά Πλατείας. Ὁ πολύπαθος Ἅγιος Σπυρίδων. Μήπως θά ἔπρεπε νά έχουμε<br />
τύψεις;<br />
Εἰκ.: 30. Βόρεια γωνία τῆς πλατείας.<br />
Εἰκ.: 31. Συνέχεια τῆς προηγουμένης φωτογραφίας. Τό<br />
κτίριο Ἀρταβάνη δέν δεσπόζει πλέον τῆς πλατείας.
21<br />
Εἰκ.: 32. Ἀνατολική πλευρά. Εἶναι ἡ μόνη πού δέν ἔ-<br />
χει οὐσιωδῶς ἀλλάξει.<br />
Εἰκ.: 33. Νότια πλευρά στήν συμβολή της μέ τό παζάρι.<br />
Τό γωνιακό κτίριο πού παλιά ἦταν Λέσχη Ὁμόνοια<br />
καί μετά ἡ Νομαρχία. 20<br />
Ἡ πλατεῖα σήμερα ὑπάρχει ἀλλά ἔχει αἰσθητά ἀλλοιωθεῖ ἡ πολεοδομική της κλίμακα. Κυρίως ὅμως<br />
ἔχει πάψει νά εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς πόλεως. Περιφερειακά ἔχει γεμίσει ἀπό ὑψηλά κτίρια πού<br />
ξεπέρασαν σέ ὕψος τό κτίριο Ὰρταβάνη πού παλαιότερα ἦταν τό ὑψηλότερο τῆς πλατείας. Καί ἐπίσης<br />
τά βράδυα πού ἡ πλατεῖα, ὅπως τήν θυμόμαστε, ἦταν πράγματι τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς πόλεως, τώρα<br />
εἶναι ἕνα καταστροφικό συνοθύλευμα ἀνθρώπων, μέ πολύ θόρυβο, μέσα σέ κακό φωτισμό καί μέ τήν<br />
πλατεῖα νά ἔχει γίνει ἀπό δημόσιος χῶρος, χῶρος ἰδωτικῆς χρήσεως ἀπό τά παρακείμενα κατάστήματα.<br />
<strong>Μιά</strong> ὁριοθέτηση τῶν καθισμάτων θά ἦταν ἀναγκαία, μέ τό ὅριο νά γίνεται μέ ζαρντινιέρες ἀνθέων, καί<br />
ὄχι μέ κάγκελα. Πρῶτον νά καταλαμβάνουν μιά ὁρισμένη ἐπιφάνεια ἴδια γιά ὅλους, δεύτερον τό μεγαλύτερο<br />
μέρος της νά παραμείνει ἐλεύθερο, νά φωτισθεῖ πολύ καλά καί νά σταματήσει νά εἶναι παιδική<br />
χαρά. Καί νά ὑπάρξουν καί προδιαγραφές καί γιά τίς ὀμπρέλλες.<br />
Καί ἐμεῖς σάν παιδιά πηγαίναμε στήν ἱεροτελεστία τῆς βόλτας στήν πλατεῖα, πού γινόταν μέ πολύ εὐπρέπεια,<br />
χωρίς φωνασκίες καί μέ ἀπόλυτο σεβασμό στήν γεμάτη μέ κόσμο πλατεῖα. Ὅταν βλέπω αὐτό<br />
πού γίνεται τώρα δέν τήν ἀναγνωρίζω. Ἕνας ἄλλος κόσμος χωρίς κοινωνική ἀγωγή, χωρίς κανόνες<br />
σεβασμοῦ τῶν ἄλλων, ἔχουν ἀλλοιώσει τό σημαντικότερο χῶρο τῆς μικρῆς μας πόλης.<br />
Ὅλα λοιπόν γιά τά χρήματα. Ἀλλά «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Καί μιά περιοχή μέ τόσο<br />
μεγάλη πολιτιστική παράδοση θά ἔπρεπε νά τό ξέρει. Εὔχομαι οἱ τοπικοί ἄρχοντές μας νά καταλάβουν<br />
τό μεγάλο αὐτό ἀτόπημα καί νά ἐπαναφέρουν τό παλαιό πολιτιστικό ἐπίπεδο στήν καρδιά τῆς πόλεως.<br />
Καί ἐκεῖ θά ἔπρεπε μέ προσεκτικό σχεδιασμό νά λαμβάνουν χώρα, μερικές ἔστω, ἐκδηλώσεις τῶν<br />
Γιορτῶν.<br />
Ἀπό τό 1981 ἡ Λευκάδα ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ἱστορικός τόπος πού χρήζει προστασίας. Καί ἀργότερα<br />
θεσπίστηκαν καί ὅροι δομήσεως γιά τήν προστασία τοῦ παραδοσιακοῦ της χαρακτῆρα. Ἀλλά ὅλα αὐτά<br />
εἶναι γιά νά λέμε ὅτι κάτι κάνουμε. Ἡ πολεοδομία καί ἡ ἀρχιτεκτονκή ἔκπαλαι ὑπηρετοῦν τήν ἑκάστοτε<br />
κυρίαρχη ἰδεολογία. Καί σήμερα κυριαρχεῖ ἡ μερκαντιλιστική ἱδεολογία. Καί αὐτή ἔχει προκαλέσει<br />
μεγάλη σύγχυση στήν ἀρχιτεκτονική πού στήν οὐσία ἀδυνατεῖ νά ἰσορροπήσει μεταξύ τῆς ἐμπορευματοποιήσεως<br />
καί τῆς οὐσίας τῆς ἀρχιτεκτονικῆς, ὅπως αὐτή προσδιορίσθηκε σέ ἐποχές ὑψηλοῦ πολιτισμοῦ<br />
καί πού δέν διδάσκεται πλέον οὔτε στίς σχολές τῆς ἀρχιτεκτονικῆς.<br />
20<br />
Τίς φωτογραφίες 29-31 πῆρα τό περασμένο Πάσχα τοῦ 2019.
22<br />
Ποιός θά μποροῦσε π.χ. νά φανταστεῖ, ὅτι τό σημαντικότερο μουσεῖο τοῦ κόσμου, αὐτό τῆς Ἀκροπόλεως<br />
θά μελετοῦνταν μέ προδιαγραφές σούπερ μάρκετ, μέ κυλιόμενες σκάλες στό κέντρο ἀκριβῶς τοῦ<br />
χώρου; Καί μέ προδιαγραφές σούπερ μάρκετ ὀργανώθηκε ἡ ἔκθεση τῶν πολυτιμοτέρων εὑρημάτων τοῦ<br />
κόσμου; Ὕστερα ἀπό αὐτά δέν προκαλεῖ ἔκπληξη ἡ καταστροφή τῶν παραδοσιακῶν μας συνόλων, λόγω<br />
μή ἐπαφῆς πλέον μέ τό βαθύτερο νόημα καί τήν οὐσία τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἀλλά καί τοῦ βαθύτερου<br />
κοινωνικοῦ συμβολισμοῦ της.<br />
Κλείνοντας τή μικρή αὐτή ἀναφορά γιά τήν κεντρική πλατεῖα θά ἤθελα νά πῶ ὅτι δέν χάθηκαν ὅλα.<br />
Παρά τήν ἀλλαγή τῆς πολεοδομικῆς κλίμακας, λόγω τήν νέων κτιρίων πού ὑψώθηκαν, καί παρά τήν<br />
ἀπαξίωσή της πολλά χρόνια τώρα, ἡ πλατεῖα, θά μποροῦσε νά παίξει οὐσιώδη ρόλο στήν πνευματική<br />
καί καλλιτεχνική ὑπόσταση καί γενικῶς στήν ἐπανασύνδεσή της μέ τήν ζωή τῆς πόλεως. Θά μποροῦσε<br />
μέ κατάλληλους χειρισμούς νά μετατραπεῖ σέ ἕνα στολίδι γιά τήν πόλη. Οἱ τρόποι ὑπάρχουν.<br />
Χρειάζονται βέβαια πολλά πράγματα γι’ αὐτό. Κυρίως μιά ἄλλη νοοτροπία καί ἕνα ἄλλο πολιτιστικό<br />
ἐπίπεδο. Ἀρκεῖ ἡ Λευκάδα νά ἀντλήσει σωστά παρακαταθῆκες ἀπό τό ἱστορικό της παρελθόν.<br />
Πρέπει νά θέλει κανείς καί τότε θά μπορέσει.<br />
Εἴθε.