syapollll

33
Parang ang sarap balikan ng panahon kung saan ang pinakamalaking problema
ko’y pagpili ng laruang gustong gamitin. Ang mga panahon na paguwi
ng bahay, may meriendang naghihintay habang ang paboritong palabas
ay nakahanda na sa telebisyon. Walang ibang iniisip bukod sa pagpapalawak
ng imahinasyon. Walang ibang tungkulin kundi mangarap ng malaki.
Walang kahihinatnan kung matulog ng maaga. Sa halip, ika’y bibigyan pa
ng premyo kapag ito’y iyong ginawa.
Gusto kong balikan ang aking kabataan. Ang paglaro ng Nintendo DS kasama
ang aking mga pinsan. Ang walang tigil na panonood ng Spongebob
Squarepants at Hannah Montana dahil may DVD kami. Ang paglakad ng
aso kong si Sapphie tuwing hapon. Ang asaran naming magkakapatid, kung
saan ako’y pikon pa. Mas madali akong paiyakin, ngunit mas madali rin
akong sumaya. Kahit may takdang aralin, nakahahanap pa rin ng oras para
sa sarili. Kahit may mga gawain, nakahahanap pa rin ng panahon sa pamilya.
Kay tamis ng mga oras na simple pa ang buhay. Ang mga oras kung saan
ang kislap sa mga mata ay kasing liwanag ng sinag ng araw sa tanghali. Ang
mga oras kung saan ang sigla ng ngiti ay kasing laki ng pinakamatangkad
na bundok sa mundo. Ngunit, ang mga araw na ito ay nagwakas na nang
ako’y tumanda. Ang aking kabataan ay inilibing na nang dumating ang maturidad.
Siguro ganun talaga kapag tumatanda. Ang kislap ay kumukupas dahil
nakikita na ang katotohanan. Ang sigla ay napapalitan ng determinasyong
maabot ang tagumpay. Ang ingay ng mundo ay hindi na nakatago. Lahat ng
hadlang sa daigdig ay aking napagtanto.
Siguro ang mga pagsubok na dala ng edad ay hindi ko matatakasan. Pero
hindi ko dapat kalimutan ang halaga ng mga hamong hinaharap. Kailangan
ng kadiliman para makita ang liwanag. Kailangan maalala ang nakaraan para
masukat ang narating. Hindi ko dapat iwanan ang libingan ng aking
kabataan, ang simpleng buhay na ninanais muling makamtan.