W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

More documents

Recommendations

Info

pan Tarkowski i pan Rawlison zapowieǳieli wyjeżdżając, że udają się w stronę wprost przeciwną, w kierunku Nilu. — Cóż się stało? — zapytał Staś. — To ojciec mój i pan Rawlison nie są w Beni- -Suef, tylko w El-Gharak? — Tak im wypadło — odrzekł Chamis. — Ale przecie kazali pisywać do siebie do El-Fa-chen. — W tym liście pisze starszy efendi, dlaczego są w El-Gharak. I przez chwilę szukał przy sobie listu, po czym wykrzyknął: — Och, Nabi (proroku)! zostawiłem list w torbie przy wielbłądnikach. Polecę zaraz, póki Idrys i Gebhr nie odjadą. I pobiegł do wielbłądników, a tymczasem ǳieci poczęły wraz z Dinah przygotowywać się do drogi. Ponieważ zanosiło się na dłuższą wycieczkę, więc Dinah zapakowała parę sukienek, trochę bielizny i cieplejsze ubranie dla Nel. Staś także pomyślał o sobie, a zwłaszcza nie zapomniał o sztucerze i ładunkach, mając naǳieję spotkać się wśród osypisk Wadi-Rajan z wilkami i hienami. Chamis wrócił dopiero po goǳinie, tak spocony, zziajany, że przez chwilę nie mógł tchu złapać. — Nie znalazłem już wielbłądników — mówił — i goniłem za nimi, ale na próżno. Nic to jednak nie szkoǳi, gdyż i list, i samych starszych efendich znajǳiemy w El-Gharak. Czy i Dinah ma jechać z nami? — Albo co? — Może lepiej, żeby została. Starsi panowie nie mówili o niej wcale. — Ale zapowieǳieli wyjeżdżając, że Dinah zawsze ma towarzyszyć panience, więc pojeǳie i teraz. Chamis skłonił się przyłożywszy dłoń do serca i rzekł: — Śpieszmy się, panie, bo inaczej katr (pociąg) odejǳie. Rzeczy były gotowe, więc znaleźli się na czas na stacji. Odległość z Medinet do Gharak nie wynosi więcej jak trzyǳieści kilometrów, ale kolejka poboczna, która łączy te miejscowości, iǳie wolno i zatrzymuje się niezmiernie często. Gdyby Staś był sam, byłby niewątpliwie wolał jechać na wielbłąǳie niż koleją, gdyż wyliczył, iż Idrys i Gebhr, wyruszywszy na dwie goǳiny przed pociągiem, będą wcześniej od nich w El-Gharak. Ale dla Nel byłaby to droga zbyt długa, więc mały opiekun, który wziął barǳo do serca przestrogi obu ojców, nie chciał narażać ǳiewczynki na zmęczenie. Zresztą czas zszedł obojgu szybko, tak że ani obejrzeli się, kiedy stanęli w Gharak. Mała stacyjka, z której Anglicy robią zwykle wycieczki do Wadi-Rajan, była zupełnie pusta. Zastali tylko kilka zakwefionych kobiet²¹ z koszami mandarynek, dwóch nieznajomych wielbłądników-Beduinów²² oraz Idrysa i Gebhra z siedmiu wielbłądami, z których jeden był silnie objuczony. Natomiast pana Tarkowskiego ani pana Rawlisona nie było ani śladu. Ale Idrys w ten sposób wytłumaczył ich nieobecność: — Starsi panowie pojechali na pustynię, aby ustawić namioty, które przywieźli z Etsah, i kazali nam jechać za sobą. — A jakże znajǳiemy ich wśród wzgórz? — zapytał Staś. — Przysłali przewodników, którzy nas poprowaǳą. To powieǳiawszy wskazał na Beduinów. Starszy z nich skłonił się, przetarł palcem jedno oko, jakie posiadał, i rzekł: — Nasze wielbłądy nie tak tłuste, ale nie mniej ścigłe od waszych. Za goǳinę tam bęǳiemy. ²¹z��w��n� ��i�ty — w kulturze muzułmańskiej kobiety zasłaniają twarz specjalną zasłoną, �w��. ²²��uin — żyjący na pustyni koczownik arabski. �� W pustyni i w puszczy 20 List Czas, Podróż
Staś był rad, że spęǳą noc na pustyni, ale Nel odczuła pewien zawód, albowiem poprzednio była pewna, że zastanie tatusia w Gharak. Tymczasem naczelnik stacji, zaspany Egipcjanin w czerwonym fezie²³ i w ciemnych okularach, zbliżył się i nie mając nic innego do roboty, począł przypatrywać się europejskim ǳieciom. — To ǳieci tych Inglezi²⁴, którzy pojechali rano ze strzelbami na pustynię — rzekł Idrys sadowiąc Nel na siodle. Staś oddawszy sztucer Chamisowi siadł przy niej, albowiem siodło było obszerne i mające kształt palankinu²⁵, tylko bez dachu. Dinah usadowiła się za Chamisem, inni zajęli osobne wielbłądy i ruszyli. Gdyby naczelnik stacji popatrzył był dłużej za nimi, byłby może zǳiwiony, że owi Anglicy, o których wspomniał Idrys, pojechali wprost do ruin na południe, oni zaś skierowali się od razu ku Talei, w stronę przeciwną. Ale naczelnik wrócił jeszcze przedtem do domu, ponieważ żaden pociąg nie przychoǳił tego dnia do Gharak. Goǳina była piąta po południu. Pogoda wspaniała. Słońce przeszło już na tę stro- Światło nę Nilu i zniżyło się nad pustynią tonąc w złotych i purpurowych zorzach płonących po zachodniej stronie nieba. Powietrze tak było przesycone różowym blaskiem, że oczy mrużyły się od jego zbytku. Pola przybrały odcień liliowy, a natomiast odlegle wzgórza, odrzynające się twardo na tle zórz miały barwę czystego ametystu. Świat tracił cechy rzeczywistości i zdawał się być jedną grą zaziemskich świateł. Póki jechali przez kraj zielony i uprawny, przewodnik-Beduin prowaǳił karawanę krokiem umiarkowanym, z chwilą jednak gdy pod nogami wielbłądów zaskrzypiał twardy piasek, zmieniło się wszystko od razu. — Yalla! yalla! — zawyły nagle ǳikie głosy. A jednocześnie dał się słyszeć świst batów i wielbłądy, przeszedłszy z kłusa w cwał, poczęły pęǳić jak wicher, wyrzucając nogami piasek i żwir pustyni. — Yalla! yalla! Kłus wielbłąda barǳiej trzęsie, cwał, którym te zwierzęta rzadko biegną, barǳiej kołysze, więc ǳieci bawiła z początku ta szalona jazda. Ale wiadomo choćby z huśtawki, że zbyt szybkie kołysanie się powoduje zawrót głowy. Jakoż po pewnym czasie, gdy pęd nie ustawał, małej Nel poczęło się kręcić w główce i ćmić w oczach. — Stasiu, czemu my tak lecimy? — zawołała zwracając się do towarzysza. — Myślę, że pozwolili zanadto rozpęǳić się wielbłądom, a teraz nie mogą ich wstrzymać — odrzekł Staś. Ale zauważywszy, że twarz ǳiewczynki trochę pobladła, począł wołać na Beduinów pęǳących na przeǳie, by zwolnili. Wołanie jego miało jednak tylko ten skutek, że rozległy się znów okrzyki: Yalla! — i że zwierzęta przyspieszyły jeszcze biegu. Chłopiec sąǳił w pierwszej chwili, że Beduini go nie dosłyszeli, gdy jednak na powtórne wezwanie nie było żadnej odpowieǳi i gdy jadący za nimi Gebhr nie przestawał smagać tego wielbłąda, na którym oboje z Nel sieǳieli, pomyślał, że to nie wielbłądy poniosły, ale że luǳie tak spieszą z jakiejś nie znanej mu przyczyny. Przyszło mu do głowy, że może pojechali złą drogą i że chcąc wynagroǳić czas stracony pęǳą teraz z obawy, by starsi panowie nie wyłajali ich za zbyt późne przybycie. Lecz po chwili zrozumiał, że to nie może być, gdyż pan Rawlison barǳiej by się rozgniewał za zbytnie umęczenie Nel. Co to więc znaczy? i dlaczego nie słuchają jego rozkazów? W sercu chłopaka począł wzbierać gniew i obawa o Nel. ²³��z — nakrycie głowy noszone przez mężczyzn w świecie arabskim. Czerwona filcowa czapka o kształcie walca, ozdobiona czarnym �ęǳlem. ²⁴�n��zi — Anglicy. ²⁵p��n�in — lektyka używana na Wschoǳie. �� W pustyni i w puszczy 21 Zabawa
Page 1 and 2: HENRYK SIENKIEWICZ W pustyni i w pu
Page 3 and 4: śmierci. Tylko w miarę jak słoń
Page 5 and 6: Ponieważ zbliżały się święta
Page 7 and 8: ców, przemocą. Przeważnie jednak
Page 9 and 10: z leżącego w Sudanie miasta El-Fa
Page 11 and 12: i ukłuł panią Olivier w szyję,
Page 13 and 14: — Rawlison? — czy nie jeden z d
Page 15 and 16: — Jutro — pamiętajcie — jest
Page 17 and 18: szczęścia, a Staś, lubo sąǳił
Page 19: i ku ogrodom położonym za miastem
Page 23 and 24: — Żałuję jednakże, że zamias
Page 25 and 26: Nie mogą umknąć. Wysyłam w tej
Page 27 and 28: I tak mówiąc uderzył ją korbacz
Page 29 and 30: — Mahdi ześle nam anioła, któr
Page 31 and 32: tych, którym nie szczęǳisz dobro
Page 33 and 34: — Ale nie bęǳiemy jechali z pow
Page 35 and 36: w dłonie, i okrzyki: yalla!… Na
Page 37 and 38: nimi olbrzymią piaszczystą mogił
Page 39 and 40: czony ptaszek — i dopiero gdy zdj
Page 41 and 42: Chwila nadeszła. Chłopak wygiął
Page 43 and 44: Nastała chwila milczenia — po cz
Page 45 and 46: — Chyba. Ale on nie jest winien,
Page 47 and 48: Nel podniosła się i na razie zami
Page 49 and 50: wojskiem angielskim. Derwisze Mahdi
Page 51 and 52: Miał tylko jeszcze naǳieję, że
Page 53 and 54: z taką siłą, że myślał, że m
Page 55 and 56: — Jak? co się stało? — pytał
Page 57 and 58: Staś, który wyobrażał sobie, ż
Page 59 and 60: — Nie zimno ci? — Nie — odpow
Page 61 and 62: od dawna i który w Port-Saiǳie ok
Page 63 and 64: stwo lub przekroczenie praw ogłasz
Page 65 and 66: która zmienia twarz w plaster miod
Page 67 and 68: ��
Page 69 and 70: Abdullahi wysyła pocztę wielbłą
Page 71 and 72:
opuściłby małej bint. Nie obyło
Page 73 and 74:
Po czym do Stasia: — Miałem do c
Page 75 and 76:
porwanie zapłaty. Tak czyniono zma
Page 77 and 78:
— Bo może Gebhr nie bęǳie śmi
Page 79 and 80:
— Spuść Kalego z powroza — oz
Page 81 and 82:
��
Page 83 and 84:
się w odǳiale, to ich może oszcz
Page 85 and 86:
I chcąc wzbuǳić jej zaufanie, a
Page 87 and 88:
mieszkujące pobrzeża Nilu i broǳ
Page 89 and 90:
i uǳiec odǳielony od grzbietu. W
Page 91 and 92:
Staś począł je co pręǳej rozrz
Page 93 and 94:
gruntu. Kali przepowiadał wielką
Page 95 and 96:
Ulewa potężniała z każdą chwil
Page 97 and 98:
za tymi, które rozproszyły się i
Page 99 and 100:
łagała, tak powtarzała patrząc
Page 101 and 102:
tak niesłychana, że przetwarzała
Page 103 and 104:
strusiach, żyrafach i nosorożcach
Page 105 and 106:
I tupiąc nóżkami nie przestawał
Page 107 and 108:
— Mów sobie, co chcesz, a ja jes
Page 109 and 110:
Zaledwie doliczył jednak do trzyst
Page 111 and 112:
— Tutejsze słonie są ǳiksze, a
Page 113 and 114:
yło roboty. Wyrzucanie próchna, w
Page 115 and 116:
kilka — a wtem olbrzymi zwierz ch
Page 117 and 118:
nie chciał się z nią rozstać i
Page 119 and 120:
sem zabierać z sobą Kalego. Był
Page 121 and 122:
Pytał jeszcze wesoło, ale już si
Page 123 and 124:
zajęte chorobą ǳiewczynki, że c
Page 125 and 126:
nawet kiedyś uciekł, co mu po ży
Page 127 and 128:
i na czym ona sama pojeǳie? Po tej
Page 129 and 130:
— Dobrze, dobrze. Nazywam się Li
Page 131 and 132:
Po czym wszedł do drzewa. Nel rozb
Page 133 and 134:
i południowej granicy kręcą się
Page 135 and 136:
Linde posiadał znaczne zapasy wsze
Page 137 and 138:
dołu, a resztki nie wyskrobanego p
Page 139 and 140:
— To i ja będę w geografii? —
Page 141 and 142:
tawców z błon, to tylko dlatego,
Page 143 and 144:
„Ach! — pomyślał Staś — wi
Page 145 and 146:
��
Page 147 and 148:
pewno, że z jednej strony tego jez
Page 149 and 150:
I zwróciwszy konia ku pracującym,
Page 151 and 152:
— Więc zbliżcie się i padnĳci
Page 153 and 154:
pały się gliniane ściany chaty i
Page 155 and 156:
— Niech go rozedrze wobo! — Wob
Page 157 and 158:
ciw podróżnikom wymierzona. Murzy
Page 159 and 160:
— Mój Stasiu, pójdę sama jak k
Page 161 and 162:
Stasiowi przyszło do głowy, że g
Page 163 and 164:
dowieǳieli się, że prowaǳił on
Page 165 and 166:
słonia w służbie człowieka, na
Page 167 and 168:
tak pognębioną i smutną, że ju
Page 169 and 170:
— Kali wybić, ach, wybić czarow
Page 171 and 172:
Ale Samburowie nie umieli mu powie
Page 173 and 174:
— Kali kazać, albowiem Kali jest
Page 175 and 176:
niechętnie, i gdyby nie znaczna il
Page 177 and 178:
że Faru każe im poucinać głowy,
Page 179 and 180:
Sam został, albowiem obawiał się
Page 181 and 182:
podniósł karawanę na nogi i rusz
Page 183 and 184:
się, wietrząc i poszczekując, we
Page 185 and 186:
— Trzeba. Może się dowiemy, sk
Page 187 and 188:
kwasem węglowym. Jednakże woda po
Page 189 and 190:
Wa-himów i uczyni z nich nie tylko
Page 191 and 192:
kapitana i doktora listownie, gǳie
show all

W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?