W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

— Bóg jest nad wichrem i burzą! Jesteśmy ocaleni!
Ruszyli. Ale otaczała ich noc tak nieprzebita, że choć wielbłądy biegły blisko, ludzie
nie mogli się widzieć — i musieli co chwila odzywać się głośno, by się wzajemnie
nie pogubić. Od czasu do czasu jaskrawe błyskawice, sine lub czerwone, rozświecały
piaszczystą przestrzeń, lecz po nich zapadała ciemność tak gęsta, że prawie namacalna.
Mimo otuchy, którą wlał w serce Sudańczyków głos przewodnika, niepokój nie
opuścił ich jeszcze właśnie dlatego, że posuwali się na oślep, nie wiedząc naprawdę,
w którą stronę dążą — czy nie kręcą się w kółko lub nie wracają na północ. Zwierzęta
potykały się co chwila i nie mogły biec prędko, a przy tym dyszały jakoś dziwnie i tak
rozgłośnie, że jeźdźcom wydawało się, iż to cała pustynia dyszy z trwogi. Spadły na
koniec pierwsze wielkie krople dżdżu, który prawie zawsze następuje po huraganie,
a jednocześnie głos przewodnika ozwał się wśród ciemności:
— Khor!…
Byli nad wąwozem. Wielbłądy zatrzymały się na brzegu, po czym zaczęły ostrożnie
zstępować ku dołowi.
�������� ��
Khor był szeroki, zasypany na dole kamieniami, między którymi rosły karłowate cierniste
krzaki. Południową jego ścianę stanowiły wysokie skały, pełne załamań i rozpadlin.
Arabowie rozeznali to wszystko przy świetle cichych, ale coraz częstszych
błyskawic. Wkrótce też odkryli w skalistej ścianie rodzaj płytkiej jaskini, a raczej
obszerna wnęka, w którym ludzie łatwo mogli się pomieścić i w razie wielkiej ulewy
znaleźć przed nią schronienie. Wielbłądy pomieściły się też wygodnie na lekkim
wzniesieniu, tuż przed wnęką. Beduini i dwaj Sudańczycy pozdejmowali z nich ciężary
i siodła, by mogły dobrze wypocząć, a Chamis, syn Chadigiego, zajął się tymcza-
sem ścinaniem krzaków cierniowych na ognisko. Duże, pojedyncze krople deszczu
spadały ciągle, ale ulewa rozpoczęła się dopiero wówczas, gdy już ludzie rozłożyli się
na nocleg. Z początku były to jakby sznurki wody, potem powrozy, a w końcu zdawało
się, że całe rzeki zlatują z niewidzialnych chmur na ziemię. Takie to właśnie
dżdże, które zdarzają się raz na kilka lat, wzdymają nawet w zimie wodę w kanałach
i w Nilu, a w Adenie napełniają olbrzymie cysterny, bez których miasto nie mogłoby
wcale istnieć. Staś nigdy w życiu nie widział nic podobnego. Na dnie khoru począł
szumieć potok, wejście do wnęki zasłaniały jakby firanki wody, naokół słychać było
tylko plusk i bełkotanie. Wielbłądy stały na wzniesieniu i ulewa mogła co najwyżej
sprawić im kąpiel, jednakże Arabowie wyglądali co chwila, czy nie grozi zwierzętom
niebezpieczeństwo. Ludziom natomiast miło było siedzieć w zabezpieczonej od
deszczu jaskini, przy jasnym ogniu z chrustu, który nie zdążył zamoknąć. Na twarzach
malowała się radość. Idrys, który zaraz po przybyciu rozwiązał Stasiowi ręce,
aby mógł jeść, zwrócił się teraz do niego i rzekł uśmiechając się wzgardliwie:
— Mahdi większy jest od wszystkich białych czarowników. On to potłumił huragan
i zesłał deszcz.
Staś nie odpowiedział nic, albowiem zajął się Nel, która ledwie żyła. Naprzód
powytrząsał piasek z jej włosów, następnie, poleciwszy starej Dinah rozpakować rzeczy,
które w przekonaniu, że dzieci jadą do ojców, zabrała z Fajumu, wziął ręcznik,
namoczył go w wodzie, przetarł nim oczy i twarz dziewczynki. Dinah nie mogła tego
uczynić, gdyż widząc, i to źle, na jedno tylko oko, zaniewidziała prawie zupełnie podczas
huraganu i przemywanie rozpalonych powiek nie przyniosło jej na razie ulgi. Nel
poddawała się biernie wszelkim zabiegom Stasia, patrzyła tylko na niego tak jak zmę-
������ ����������� W pustyni i w puszczy 38
Deszcz
Deszcz
Opieka, Przyjaźń