W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

Ognisko przygasło i wkrótce słychać było tylko chrzęst durry w zębach wielbłądów.
Na niebo wytoczyły się małe obłoczki, które zakrywały chwilami księżyc, ale noc była
widna. Za skałami odzywało się ciągłe żałosne skomlenie szakali.
Po dwóch godzinach Beduini wrócili z wielbłądami dźwigającymi napełnione
wodą skórzane wory. Podsyciwszy ogień zasiedli na piasku i zabrali się do jedzenia.
Przybycie ich zbudziło Stasia, który się poprzednio był zdrzemnął, oraz dwóch
Sudańczyków i Chamisa, syna Chadigiego. Wtedy przy ognisku rozpoczęła się następująca
rozmowa:
— Możemy jechać? — zapytał Idrys.
— Nie, albowiem musimy odpocząć — my i nasze wielbłądy.
— Czy nie widział was nikt?
— Nikt. Dotarliśmy do rzeki między dwiema wioskami. Z daleka tylko szczekały
psy.
— Trzeba będzie zawsze jeździć po wodę o północy i czerpać ją w pustych miejscach.
Byle minąć pierwszą challal (kataraktę), to dalej wsie już rzadsze i prorokowi
przychylniejsze. Pościg pójdzie za nami z pewnością.
Na to Chamis przewrócił się plecami do góry i podparłszy dłońmi twarz rzekł:
— Mehendysi będą naprzód czekali dzieci w El-Fachen przez całą noc i do następnego
pociągu, potem pojadą do Fajum, a stamtąd do Gharak. Tam dopiero zrozumieją,
co się stało, i wówczas muszą wrócić do Medinet, aby wysłać słowa lecące
po miedzianym drucie do miast nad Nilem — i jeźdźców na wielbłądach, którzy będą
nas ścigali. Wszystko to zabierze najmniej trzy dni. Przedtem nie potrzebujemy
męczyć naszych wielbłądów i możemy spokojnie „pić dym” z cybuchów.
To rzekłszy wydobył z ogniska płonący pręcik róży jerychońskiej i zapalił nim
fajkę, a Idrys począł, zwyczajem arabskim, cmokać z zadowolenia.
— Dobrze to urządziłeś, synu Chadigiego — rzekł — ale nam trzeba korzystać
z czasu i zajechać przez te trzy dni i noce najdalej na południe. Odetchnę spokojniej
dopiero wówczas, gdy przejedziemy pustynię między Nilem a Kharge (wielka oaza na
zachód od Nilu). Dałby Bóg, aby wielbłądy wytrzymały.
— Wytrzymają — ozwał się jeden z Beduinów.
— Ludzie mówią też — wtrącił Chamis — że wojska Mahdiego (niech Bóg
przedłuży jego żywot) dochodzą już do Assuanu.
Tu Staś, który nie tracił ani słowa z tej rozmowy i zapamiętał również, co przedtem
mówił Idrys do Gebhra, podniósł się i rzekł:
— Wojska Mahdiego są pod Chartumem.
— La! La! (nie, nie) — zaprzeczył Chamis.
— Nie zważajcie na jego słowa — odpowiedział Staś — bo on ma nie tylko
skórę, ale i mózg ciemny. Do Chartumu, choćbyście co trzy dni kupowali świeże
wielbłądy i pędzili tak jak dziś, zajedziecie za miesiąc. A i tego może nie wiecie, że
drogę przegrodzi wam armia, nie egipska, ale angielska…
Słowa te uczyniły pewne wrażenie, a Staś spostrzegłszy to mówił dalej:
— Zanim znajdziecie się między Nilem a wielką oazą, wszystkie drogi na pustyni
będą już pilnowane przez szereg straży wojskowych. Ha! słowa po miedzianym drucie
prędzej biegną od wielbłądów! Jakże zdołacie się przemknąć?
— Pustynia jest szeroka — odpowiedział jeden z Beduinów.
— Ale musicie trzymać się Nilu.
— Możemy się nawet przeprawić i gdy nas będą szukać z tej strony, my będziemy
z tamtej.
— Słowa biegnące po miedzianym drucie dojdą do miast i wsi po obu brzegach
rzeki.
������ ����������� W pustyni i w puszczy 28