W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

— Jest strzelba, ale ja nie umiem z niej strzelać. Chyba że wy umiecie?…
Chamis od biedy byłby może potrafił, Staś bowiem kilkakrotnie otwierał przy
nim swoją broń i zamykał, lecz żal mu było psa, którego polubił opiekując się nim
jeszcze przed przyjazdem dzieci do Medinet. Wiedział natomiast doskonale, że obaj
Sudańczycy nie mają żadnego pojęcia, jak obchodzić się z bronią najnowszego systemu,
i że nie dadzą sobie z nią rady.
— Jeśli wy nie umiecie — rzekł z chytrym uśmiechem — to psa mógłby zabić
tylko ten mały nouzrani (chrześcijanin), ale ta strzelba może wystrzelić kilka razy
z rzędu, więc nie radzę dawać mu jej do ręki.
— Niech Bóg broni — odpowiedział Idrys. — Powystrzelałby nas jak przepiórki.
— Mamy noże — zauważył Gebhr.
— Spróbuj, ale pamiętaj, że masz i gardło, które pies rozerwie, nim go zakłujesz.
— Co więc robić?
A Chamis ruszył ramionami.
— Dlaczego wy chcecie tego psa zabić? Choćbyście go potem przysypali piaskiem,
hieny go wygrzebią, pogoń znajdzie jego kości i będzie wiedziała, że nie przeprawiliśmy
się przez Nil, lecz uciekaliśmy z tej strony. Niech leci za nami. Ilekroć
Beduini pojadą po wodę, a my się skryjemy w jakim wąwozie, możecie być pewni,
że pies zostanie przy dzieciach. Allach! Lepiej, że teraz przyleciał, bo inaczej byłby
prowadził pogoń naszym śladem aż do Berberu. Karmić go nie potrzebujecie, gdyż
jeśli mu resztek po nas nie starczy, to o hienę, albo szakala nie będzie mu trudno.
Zostawcie go w spokoju, mówię wam — i nie traćmy czasu na gadanie.
— Może masz słuszność — rzekł Idrys.
— Jeśli mam słuszność, to mu dam i wody, aby sam nie latał do Nilu i nie
pokazywał się w wioskach.
W ten sposób został rozstrzygnięty los Saby, który wypocząwszy nieco i pożywiwszy
się należycie, wychłeptał w mgnieniu oka miskę wody i puścił się z nowymi
siłami za karawaną.
Wjechali teraz na wysoką płaszczyznę, na której wiatr pomarszczył piasek i z któ-
rej widać było na obie strony ogromną przestrzeń pustyni. Niebo przybrało barwę
muszli perłowej. Lekkie chmurki, zgromadzone na wschodzie, mieniły się jak opale,
po czym nagle zabarwiły się złotem. Strzelił jeden promień, potem drugi — i słońce,
jak zwykle w krajach południowych, w których nie ma prawie zmierzchu i świtu, nie
wzeszło, ale wybuchnęło zza obłoków jak słup ognia i zalało jasnym światłem widnokrąg.
Poweselało niebo, poweselała ziemia i niezmierne obszary piaszczyste odkryły
się oczom ludzkim.
— Musimy pędzić — rzekł Idrys — bo stąd widać nas z daleka.
Jakoż wypoczęte i napojone wielbłądy pędziły z szybkością gazeli. Saba pozostał
za nimi, ale nie było obawy, by się zabłąkał i nie zjawił na pierwszym popasie. Dromader,
na którym jechał Idrys ze Stasiem, biegł tuż obok wierzchowca Nel, tak że
dzieci mogły rozmawiać swobodnie. Siedzenie, które wymościli Sudańczycy, okazało
się wyborne i dziewczynka wyglądała w nim rzeczywiście jak ptaszek w gniazdku.
Nie mogła spaść, nawet śpiąc, i jazda męczyła ją daleko mniej niż w nocy. Jasne
światło dzienne dodało obojgu dzieciom otuchy. W serce Stasia wstąpiła nadzieja, że
skoro Saba ich doścignął, to i pogoń potrafi uczynić to samo. Tą nadzieją podzielił
się natychmiast z Nel, która uśmiechnęła się do niego po raz pierwszy od chwili
porwania.
— A kiedy nas dogonią? — spytała po �ancusku, by Idrys nie mógł ich zrozumieć.
— Nie wiem. Może dziś jeszcze, może jutro, może za dwa lub trzy dni.
������ ����������� W pustyni i w puszczy 32
Słońce