Kurier Siedlecki 03_2007 _ Offset Profil.indd

More documents

Recommendations

Info

Szaleni czy odważni? Niedawno skończyłeś osiemnastkę. Jesteś młody, pełen energii i potrzebujesz pieniędzy. Usłyszałeś kiedyś, że jakaś znajoma znajomego wyjechała za granicę i wróciła z pełnym portfelem, dlatego w pierwsze „pełnoletnie” wakacje łapiesz plecak, pakujesz ciuchy, nowiutki dowód i ulubione zdjęcie rodzinki. W kantorze zamieniasz złote na euro albo funty i wyjeżdżasz z Polski, z nadzieją, że akurat tobie się uda... NA ZACHÓD, MILI PAŃSTWO! Wyjazdy za granicę zawsze były postrzegane jako źródło dobrego zarobku. Wiadomo, że „zachód” mógł zaoferować swoim pracownikom lepsze warunki i nawet jeśli ten dysonans powoli zanika, wciąż mamy w pamięci obraz Polaka jadącego za granicę i wracającego w garniturze za kilkaset dolarów/euro/funtów. Takie stereotypy krążyły kiedyś – obecnie bardziej popularne jest wyobrażenie o pracy sezonowej, w czasie której poznajemy wielu ciekawych ludzi, gromadzimy obcą walutę (bezwzględnie musi być co najmniej dwa razy więcej warta od złotego!) i uczymy się języka obcego, szlifując wymowę... Teoria brzmi wspaniale, najczęściej jednak zawodzi samo życie. Sukces jednak nie zawsze zależy od cech charakteru danego śmiałka– czasami po prostu Fortuna postanawia nas opuścić i wtedy największym szczęściem jest bezpieczny powrót do domu bez długów. Mimo różnych wypadków wskaźnik osób wyjeżdżających za granicę w poszukiwaniu „łatwego” zarobku wrasta z roku na roku, do czego przyczyniło się głównie wejście Polski do Unii Europejskiej. I prawdopodobnie będzie rósł dalej... „MIELIŚMY SZCZĘŚCIE” Kamil, Kuba, Bartek, Tomek i Anka wyjechali z Siedlec do 12 Londynu. Wierzyli, ze im się uda zarobić trochę pieniędzy, zobaczyć nowe miejsca i przeżyć coś ciekawego. Kamil i Kuba zdecydowali się „jechać w ciemno”. Dużo ryzykowali, ale nie mieli w Londynie żadnych kontaktów, a angielski był językiem, którym posługiwali się najlepiej, więc właśnie tam zdecydowali sie udać. Słyszeli o wielu kolegach, którzy wyjechali i postanowili pójść w ich ślady, w myśl przysłowia „raz kozie śmierć”. Im się udało – zna- leźli dobrze płatne prace dorywcze. „Najwięcej zarobiliśmy na roznoszeniu reklam – a praca była lekka. Wystarczyło jedynie umieć rozmawiać z Anglikami. Mieliśmy dużo szczęścia” – podkreśla stanowczo Kuba. Bartek też wyjechał bez żadnych sprawdzonych adresów. Ponadto zdecydował się jechać sam, nie znajdując znajomych chętnych do tego „szaleństwa”. Wcześniej pracował dorywczo w Siedlcach i zebrał trochę pieniędzy. Zamienił je na funty brytyjskie i wsiadł do autobusu jadącego prosto do Londynu. Udało mu się znaleźć wolny pokój, który dzielił z trzema rodakami i codziennie szukał pracy. Był nawet przy słynnej „ścianie płaczu”– sklepowej witrynie na której wiszą ogłoszenia z propozycją pracy dla Polaków. Niestety, te które znajdował, ledwo dawały mu utrzymanie. Ostatecznie okazało się, ze „pojechał tam pozwiedzać”– wydał wszystko, co przywiózł ze sobą i ledwo udało mu się uzbierać na powrót do W Londynie bardzo trudno jest wystartować bez żadnych kontaktów, a wyjazdy „w ciemno” kończą się zazwyczaj bardzo nieprzyjemnie kraju. „Ale i tak miałem szczęście – niektórzy nie mają nawet za co wracać...” przyznaje uczciwie. Anka i Bartek woleli nie jechać „w ciemno”, zwłaszcza, że najbardziej zależało im na podszlifowaniu języka, a nie na zdobyciu pieniędzy. Dostali od zaufanej koleżanki „sprawdzony adres” – zarabiali niezbyt dużo, ale starczyło im na utrzymanie, a nawet zdołali trochę odłożyć. Oboje wrócili z Londynu bardzo zadowoleni – przede wszystkim z tego, ze udało im się „przeżyć samemu” w obcym kraju i zdobyć trochę doświadczenia. Z ich ust również padło nieśmiertelne zdanie: „Mieliśmy szczęście.” WYŚCIG SZCZURÓW I POLICYJNE PAŁKI Nie zawsze jednak młodzi Polacy mają szczęście. Nawet osoby, które wróciły z sezonowej pracy i zamierzają wyjechać ponownie, przyznają, że żeby przetrwać, musisz mieć twardą skórę i wyćwiczone łokcie. O oferty pracy często trzeba zażarcie walczyć, a może się okazać, że wygrana jest jedną z tych „trefnych”. Na szczęście w tej materii dzieje się coraz lepiej. Dawniej, gdy więcej młodych ludzi zarabiało „na czarno” należało bardziej uważać na oferty. Często pracowali półdarmo, aby chociaż zwrócić koszty podróży do Londynu i uciekać stamtąd jak najszybciej. Czasami byli po prostu oszukiwani przez pracodawców, a ponieważ przebywali tam nielegalnie, nie mogli zaprotestować. I choć nadal na ulicach Londynu słyszy się o „polaczkach” z charakterystycznym odcieniem drwiny w głosie, takie zachowania są coraz rzadsze wśród mieszkańców miasta, a przez to warunki i oferty pracy uległy poprawie. Kamil i Kuba zgodnie przyznają, ze nie było łatwo. Zdarzały się dni, w których musieli żyć na bardzo skromnych racjach żywnościowych i w czasie całego dwumiesięcznego Kurier Siedlecki Marzec 2007 www.siedlce.pl
pobytu często zmieniali mieszkania, ponieważ nie mieli zaufania albo do współlokatorów, albo do właścicieli. Nie chcieli również wynajmować samodzielnego mieszkania, bo przez to straciliby wiele z zarobionych pieniędzy. Aby zapobiec takiej sytuacji, niektórzy Polacy decydują się wręcz „wegetować”– żyją możliwie jak najtaniej, aby zaoszczędzić jak najwięcej. Nie zawsze też sam Londyn wita przybyszów z otwartymi rękami. Ewa mieszka obecnie w jednej z podmiejskich dzielnic miasta i choć nie narzeka na pracę i zarobki, ma problemy z miejscem zamieszkania. W jej okolicy co jakiś czas wybuchają zamieszki pomiędzy protestantami, a katolikami na tyle poważne, że musi interweniować policja. Choć nie jest bezpośrednio zagrożona, postanowiła zmienić miejsce zamieszkana. Może sobie na to pozwolić– w Londynie jest już drugi raz i ma kilka „wypróbowanych adresów”. Ale nawet za pierwszym razem nie przyjechała tu „w ciemno”. Obserwując przyjezdnych i bazując na własnym doświadczeniu stwierdza, że w Londynie bardzo trudno jest wystartować bez żadnych kontaktów, a wyjazdy „w ciemno” kończą się zazwyczaj bardzo nieprzyjemnie, dlatego stanowczo tego odradza. OWOCE I ROZMOWA KWALIFIKACYJNA O wiele bezpieczniejszą alternatywą wydają się „farmy”– o ile oczywiście zaufana osoba potwierdzi autentyczność takiej oferty. Wtedy wystarczy skontaktować się z pośrednikiem, przejść rozmowę kwalifikacyjną, uiścić firmie opłatę, a ona umożliwia kontakt lub dojazd do takiej „farmy”, na której najczęściej zbiera się owoce. Kaśce udało się trafić na uczciwego pośrednika – warunki na jej „farmie” mieszczącej się 60 km od Londynu były bardzo dobre. Nie tylko mogła decydować, czy pracuje w nadgodzinach, ale miała wolną każdą niedzielę. Praca nie należała do lekkich, ale w trzy miesiące zarobiła 15 tys. złotych. I, przede wszystkim, nie skończyła jak nieszczęśnicy, o których mówi się w mediach. ZABAWA DLA ODWAŻNYCH? Różni ludzie i różne historie– wszystkie je łączy jeden element– ludzkie marzenia i sposoby ich realizacji. Praca za granicą niewątpliwie wydaje się atrakcyjną ofertą, ale żeby z niej skorzystać trzeba mieć w sobie wiele samozaparcia i odwagi. Jeśli kandydata nie zniechęcą opowieści, którymi częstują nas media w jednej ze swoich „skandaliczno–sensacyjnych” serii reportaży, to niepowodzenia osób znajomych, z bliskiego otoczenia, mogą wypłynąć na jego decyzje o odwołaniu wyjazdu. Jeśli jednak ma na tyle uporu, aby przezwyciężyć wątpliwości i zdecyduje się wyjechać, wcale nie można powiedzieć, że samą decyzją osiągnął już połowę sukcesu, choć z pewnością zrobił duży krok przed siebie. Nikogo nie można zmusić do podjęcia tego typu decyzji. Jedni wybiorą się spontanicznie za granicę z grupą przyjaciół, inni dopiero wtedy, gdy wysłuchają kilkudziesięciu opowiadań od zaufanych osób. Jeszcze innych zmusi do tego nieprzyjemna sytuacja materialna albo zwykła ciekawość. Powodów może być wiele, najważniejsze jednak, aby ewentualny kandydat umiał ocenić swoje predyspozycje i wyjeżdżał z Polski tylko wtedy, gdy wie, że nie porywa się z motyką na Słońce. AGNIESZKA LUDWIŃSKA „KRÓLÓWKA” pismo młodzieży siedleckich szkół ponadgimnazjalnych Wiosenny głos czynu Odkryłem niedawno wartość marzeń. To niezwykłe móc wyobrazić sobie to, co głęboko w naszym sercu definiujemy jako ich spełnienie i enklawa dla naszego szczęścia. Cudownie jest roztoczyć w naszej fantazji wizję niemożliwego, wykluczając przez to jego istnienie. Świetnie jest także móc zacząć nowy rozdział życia, z każdym nadchodzącym dniem. I choćbyśmy inaugurację tej nowej jakości naszej egzystencji odkładali na każdy kolejny poranek, to przecież po kilkunastu godzinach znów się obudzimy, wypijemy łyk kawy, spojrzymy za okno, myśląc: „Tak, to może być ta chwila”. Korzystajmy więc z każdej nadarzającej się okazji w naszym życiu, by podjąć nowe wyzwanie, z nową, zdwojoną czasem energią. Tej głębszej refleksji sprzyja sprawcza moc wiosny. Nasi redakcyjni ludzie czynu w najnowszym wydaniu „emQriera” zachęcają Was do działania. I nie chodzi o codzienny pacierz czy 30-minutowy jogging. To ma być działanie przez duże „D”, ciąg zdarzeń, który przez parę dłuższych chwil zdominuje Wasze życie. Maciej Zachoszcz w krótkim felietonie pisze o niezwykłym wyzwaniu Kuby Postrzygacza, a Jakub Karasek wspomina o sportowych przygodach naszych lokalnych gwiazd. Obaj zrobili to doskonale, bo Maciek to zapalony rowerzysta, a Kuba to przecież eks - sportowiec. W głos czynu wpisuje się także Aneta Gmitrzak, która przedstawia siedleckich kandydatów na tzw. „Wspaniałych”. I znów doskonały merytorycznie tekst, bo przecież Aneta jest wśród zgłoszonych i wymienionych w artykule zna jak własną kieszeń. O działaniu także na pierwszych stronach naszego magazynu, które zawierają meritum zagranicznych wyjazdów siedlczan. Postacią pozytywną trzeciego w tym roku „emQriera” jest Marlena Łyszczewska, która w rozmowie z Marcinem Budzyńskim, naszym najnowszym dziennikarskim nabytkiem, opowiada o swoich dokonaniach i pasjach. Z dystansem podchodzi do spraw, których o rzeczony dystans nigdy byśmy nie podejrzewali. Zaskoczenie? W tym numerze nieostatnie, bowiem nasza szalona nastolatka chyba na dobre postanowiła się zmienić. Wiosenne wydanie naszego miesięcznika stworzyli w głównej mierze Ci, którzy sami decydują o własnych pasjach i ich realizacji. Temat, którym się zajęli znają od podszewki, a zatem ich siła impresywna jest szalenie wysokich lotów. I tych wysokich lotów na wiosnę z całego serca Wam życzę! POZDRAWIAM MATEUSZ BYSTRZYCKI www.siedlce.pl Kurier Siedlecki Marzec 2007 13
Page 1 and 2: Miesięcznik Nr 03/40 30 marca 2007
Page 3 and 4: Wmurowanie kamienia węgielnego NOV
Page 5 and 6: 100 dni koalicji „Zgoda i Rozwój
Page 7 and 8: Przysięga na Placu Sikorskiego W s
Page 9 and 10: Samodzielny Publiczny Zakład Opiek
Page 11: mkurier@vp.pl pismo młodzieży sie
Page 15 and 16: Trzydzieści trzy dni pustyni „Ca
Page 17 and 18: W dzienniku aż roi się od kresek,
Page 19 and 20: Porady Powiatowy Urząd Pracy Stres
Page 21 and 22: Został powołany Uchwałą Rady Mi
Page 23 and 24: Kultura Nowości wydawnicze Muzeum
Page 25 and 26: Portret miasta ,,Wystawa fotografii
Page 27 and 28: piłkarskich wydarzeń w naszym mie

Kurier Siedlecki 03_2007 _ Offset Profil.indd

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?