Kurier Siedlecki 03_2007 _ Offset Profil.indd

More documents

Recommendations

Info

O Kubie Postrzygaczu, wyprawach rowerowych i sposobie na poznanie „własnego ja” rozmawiamy z panią Mirosławą Postrzygacz. Tylko głupiec się nie boi Kuba, jako pierwszy człowiek na świecie, przejechał najbardziej niebezpieczny terenowy szlak Australii – Canning Stock Route. Pani syn zdecydował się na wyprawę, która mogła grozić nawet śmiercią. Pokonał liczący 2000 km szlag rowerem, nie korzystając ze wsparcia z zewnątrz. W jaki sposób poinformował panią o swoich planach? A może dowiedziała się pani o nich w ostatniej chwili? Mirosława Postrzygacz: Kuba powiedział nam o tym kilka miesięcy przed wyprawą. Było to dla mnie zaskoczenie, ale doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że dzieci pewnego dnia muszą się uniezależnić od rodziców. Dlatego właśnie, z całą rodziną, starłam się wspierać Kubę oraz pomóc mu w przygotowaniach – nie tylko emocjonalnie, ale i finansowo. Wykorzystując prywatne kontakty udało nam się znaleźć telefon satelitarny w Idei, który mógł być wypożyczony bezpłatnie na trzy miesiące. Okazało się jednak, że nie obejmuje on zasięgiem Australii, dlatego nalegałam, aby Kuba wykorzystał inny. Ostatecznie odpowiedni wypożyczył w Nowej Zelandii, z czego byłam bardzo zadowolona – mogłam mieć z nim kontakt przez czas trwania podróży i przynajmniej teoretycznie wiedzieć, że wszystko idzie zgodnie z planem. A w jaki sposób radziła sobie pani ze strachem o syna? Modląc się. W czasie wyprawy codziennie chodziliśmy na mszę św. i przyjmowaliśmy komunię w jego intencji. Pomogło nam również wsparcie całej rodziny. Ale najważniejsze były wiadomości od samego Kuby. Dzięki telefonowi satelitarnemu kontaktował się z nami co dwa, trzy dni. Zdawał mi relacje z poszczególnych etapów podróży, dzięki czemu mogłam zamieścić je na stronie internetowej, na co czekało wielu jego przyjaciół i sympatyków. Kuba od najmłodszych lat „pedałował”. Można nawet posunąć się do stwierdzenia, że przygotowywał panią do tego „wstrząsu” 16 stopniowo. Czy pamięta pani inne niezwykłe wyprawy rowerowe Kuby z wcześniejszych lat? Rzeczywiście, od najmłodszych lat. Od kiedy pamiętam na wakacje jeździliśmy z rowerami. Jednak prawdziwy zapał Kuby ujawnił się dopiero w „Królówce”. Właśnie wtedy spotkał ks. J. Muchę, z którym wyruszył na kilkunastodniowy rajd rowerowy. Rok później do „Królówki” przyszedł ks. M. Chomiuk i Kuba jeździł z nim bardzo często – jako uczeń, a potem już jako student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pamiętam bardzo trudny rajd z Rzymu do Siedlce. Kuba jechał na światowe Dni Młodzieży do Rzymu z królewskim rajdem rowerowym, my pojechaliśmy tam samochodem. Kiedy podczas drogi powrotnej wysiadaliśmy z klimatyzowanego auta miałam wrażenie, że wchodzę do hutniczego pieca. Z bólem matczynego serca myślałam wówczas: „Boże, a oni na rowerach przebijają się przez Alpy! W taki upał”! Później, już jako absolwent, wielokrotnie dołączał do rajdów „Królówki”, czasem na parę dni, a kiedy brakowało mu czasu – chociaż na kilka godzin. Pamiętam też, że gdy był na drugim roku studiów w drodze do domu, dojechał pociągiem do Warszawy, gdzie okazało się, ze na kolejny musi czekać dwie godziny. Nie miał na to ochoty, więc wziął plecak, wsiadł na rower i przyjechał do Siedlce. Był szybciej niż pociąg... Czy pani – jako matka – dostrzegła zmianę w zachowaniu syna przed i po wyprawie do Australii? Każde wyzwanie, zwłaszcza doświadczone w tak młodym wieku, zmienia i pomaga dojrzeć. Uważam jednak, że Kuba był przygotowany na to doświadczenie. Zawsze odznaczał się rozsądkiem – gdy przygotowywał się do wyjazdu do Australii stwierdził, że to „nie jest wyprawa do lasu i należy być na nią przygotowanym zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Tylko głupiec się nie boi takiego wyzwania.” Mimo tej jego cechy zachował w sobie rów- nież duże pokłady młodzieńczego entuzjazmu i radości życia. Można to zauważyć szczególnie wtedy, gdy wsiada na rower. Czy może pani zgodzić się ze stwierdzeniem, że wyzwania budują charakter? Oczywiście. Często wyzwalają w człowieku pokłady sił, o których istnieniu mógł nawet nie wiedzieć. Dzięki nim możemy dowiedzieć się, do czego jesteśmy zdolni, a z czym nigdy nie powinniśmy eksperymentować. Dają nam możliwość poznania samego siebie w ekstremalnych sytuacjach i ułatwiają odnalezienie pewnych – nie zawsze pozytywnych – cech, tkwiących w naszym charakterze. Czasami również sam cel powoduje, że warto o niego walczyć. Kuba, przykładowo, musiał wyrzec się przed tą wyprawą wielu rzeczy – choćby dobrego posiłku, a jest smakoszem. Mimo wielu niedogodności nie żałuje, że odważył się na ten wyjazd. Nawet jeśli czasami było ciężko, teraz może z dumą powiedzieć, że pokonał siebie i pustynię. Można zatem stwierdzić, ze poleciłaby pani rower jako wartościowy sposób na spędzenie wolnego czasu? Można. To doskonały sposób na poznanie granic swoich możliwości oraz na czynny odpoczynek. W czasie rajdów, czy wypraw rowerowych zawiązują się prawdziwe, trwałe przyjaźnie, bo spotykają się tam ludzie połączeni wspólną pasją, o podobnym charcie ducha i zbliżonych celach. W czasie zjazdów rowerzystów można dostrzec, jak miłość do rowerów łączy ludzi z różnych regionów kraju i jest to wspaniałe doświadczenie być częścią tej grupy. Często ta pasja może mieć wpływ na całe życie człowieka, nie tylko na jego charakter. Kuba jest absolwentem socjologii, a w Nowej Zelandii wiedzę zdobytą na UJ połączył z rowerową pasją – jest współwłaścicielem dużego sklepu rowerowego w Auckland. Zapał z jakim opowiada o swojej pracy, o kontaktach z rowerzystami, pozwala mi wnioskować, że znalazł doskonały sposób na życie. Kurier Siedlecki Marzec 2007 www.siedlce.pl
W dzienniku aż roi się od kresek, oznaczających opuszczone godziny. Często jest to równoznaczne z problemami w nauce. Nic dziwnego, w końcu to już liceum. Zaznaczam jednak, że nie mam zamiaru opisywać życia przeciętnego wagarowicza. BEZ ŻYCIA PRYWATNEGO Sportowcy w liceum. Mają ze sobą wiele wspólnego. Wszyscy kochają to, co robią, ofiarują się w całości swojej pasji. Najlepiej owo poświęcenie wyrażają słowa uczennicy „Królówki”, Katarzyny Grzybowskiej, brązowej medalistki Mistrzostw Polski Juniorek w Tenisie Stołowym z 2006 roku – Jeśli chodzi o prywatne życie, to takowego nie mam. Kończę lekcje, wracam do domu, zaraz idę na trening, a później pozostaje już tylko czas na odrobienie lekcji. W podobnym tonie wypowiada się uczeń ZSP nr 4 (popularnego „Rolnika”), Halowy Vice-Mistrz Polski Juniorów z 2007 roku w biegu na 1500m, Łukasz Mianowicz – Po szkole idę na trening, który średnio zajmuje mi 2 godziny, zaś potem muszę siadać do nauki. Tak wygląda większość moich dni- komentuje Łukasz – Jest naprawdę ciężko, tym bardziej, że szkoła jest wymagająca, a ja się bardzo poświęciłam bieganiu - dodaje brązowa medalistka Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży z 2006 roku, uczennica „Prusa”, Ewa Dobrowolska – Ale, pomimo braku sił, staram się poświęcić czas nauce. DOGADAĆ SIĘ Częste wyjazdy na obozy powodują dużą absencję szkolną, a w rezultacie częste utarczki z nauczycielami. – Niektórzy profesorowie, gdy długo nie ma mnie w szkole, potrafią ze mną ustalić terminy zaliczeń poszczególnych prac. Czasem jednak zdarza się, że bezpośrednio po dwutygodniowej nieobecności, muszę, np. pisać sprawdzian, z materiału, którego nie miałem żadnej możliwości przerobić - skarży się Mianowicz. Zaś Łukasz Prokopczuk, Halowy Mistrz Polski Juniorów Młodszych 2007 w skoku wzwyż, również uczeń „Rolnika” twierdzi – Nauczycieli można podzielić na takich, którzy mają żelazne zasady i za nic nie są w stanie zrozumieć sytuacji sportowca, i na takich, z którymi można się dogadać. Mam jednak szczęście, gdyż moi profesorowie w większości należą do tej drugiej grupy. Słuchając wypowiedzi sportowców, dochodzimy do wniosku, że w oczach nauczycieli jednak znajdują zrozumienie. – Sport nie może wykluczać nauki – przyznaje Grzybowska . Po powrocie z zawodów rozmawiam z nauczycielami w sprawie zaliczenia materiału i praktycznie zawsze osiągamy kompromis. Być może to zasługa szkoły, ale w mojej opinii nauczyciele są wyrozumiali dla sportowców. Jednak istnieje jeszcze problem nadrobienia straconych lekcji – Dni, podczas których jesteśmy na obozach lub zawodach, musimy nadrobić sami, co w liceum stanowi już niemały problem, ale to przecież nasz wybór. – puentuje Dobrowolska. „MIŁO, ALE WRACAMY DO PRACY” Sukcesy, na miarę zdobycia medalu Mistrzostw Polski, niejednemu sportowcowi zawróciłyby w głowie. Jednak nasi rozmówcy potrafią opanować euforię związaną ze swoimi osiągnięciami. Łukasz Prokopczuk, który na ostatnich Halowych Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych osiągnął wynik 2,12m i atakował halowy rekord Polski (obecnie 2,16m), a następnego zawodnika przeskoczył o 14 cm, komentuje – Przyszedł sukces, udało mi się zdobyć kolejny medal Mistrzostw Polski, tym razem złoty, więc, co oczywiste, cieszyłem się. Jednak już następnego dnia nie myślałem o tym. Nadszedł dzień triumfu, to miło, ale wracamy do pracy. Nie można przecież spoczywać na laurach.- Natomiast Mianowicz dodaje – Po zdobyciu srebra, w biegu na 1500m podczas Halowych Mistrzostw Polski Juniorów 2007, bardzo się cieszyłem, w końcu wywalczyłem medal, rywalizując z zawodnikami starszymi ode mnie. To jednak nie zmienia mojego podejścia do biegania. Jeśli chcesz być dobry, musisz ciężko pracować. RODZINA CZY TRENER? Wiadomo, że sukces nie bierze się z niczego. Komu w większości zawdzięczają swoje osiągnię- pismo młodzieży siedleckich szkół ponadgimnazjalnych To przecież nasz wybór cia młodzi siedleccy sportowcy? – Bardzo dużym wsparciem jest dla mnie rodzina. W każdej chwili mogę liczyć na ich pomoc. Tata jest moim II trenerem, często mi towarzyszy na zawodach. Pozostali członkowie rodziny także w miarę możliwości starają się być na moich meczach. – mówi Grzybowska. – duże możliwości daje mi trenowanie z kadrą Polski, a także granie w I lidze kobiecej. Dwoje moich rozmówców, Ewa Dobrowolska i Łukasz Mianowicz, to podopieczni trenerów: Janusza Maciejewskiego i Iwony Lipińskiej-Milaniuk. – Trener Maciejewski odkrył mój talent i wprowadził w świat sportu, gdyby nie on, prawdopodobnie nigdy bym nie zaczął biegać. – mówi Łukasz. – Ja również bardzo wiele zawdzięczam trenerowi, to dzięki niemu odnosiłam, odnoszę i chcę odnosić kolejne sukcesy. Z tym, że mnie odkryła trener Lipińska-Milaniuk. Z RESPEKTEM Jakie korzyści mogą osiągać młodzi sportowcy dzięki temu, co robią? Na pewno nagrodą może być medal, dyplom, czasem jakieś upominki rzeczowe. Co oni sami twierdzą na ten temat? – Na zawodach jestem rozpoznawalny, mam wielu znajomych w różnych miejscach kraju. Poza tym zyskuję szacunek w oczach rywali, a nie ukrywając, jest to miłe. – wyznaje Mianowicz. – Dzięki sukcesom rywale patrzą na mnie z respektem. Ponadto mogę zwiedzić wiele miejsc. Najważniejsze jest jednak to, że mogę realizować swoją pasję – dorzuca Prokopczuk. Po pierwszym ogólnopolskim turnieju, zostałam sklasyfikowana na 1 miejscu w Ogólnopolskim Rankingu Juniorek w Tenisie Stołowym. Dzięki temu rywalki wiedzą, że ze mną trzeba walczyć. Wielkim plusem jest także satysfakcja z samego uprawiania sportu – podsumowuje Grzybowska. Aby być najlepszym, trzeba mieć talent, wiele samozaparcia, a przede wszystkim ciężko pracować. Bardzo często treningi pochłaniają cały czas wolny, co jest równoznaczne z rezygnacją z życia prywatnego. Ceną są również opuszczone lekcje, a często związane z tym słabsze oceny. Czy kilka blaszanych krążków lub dyplomów jest tego warte? Moi rozmówcy zgodnie twierdzą, że tak. Sport może być sposobem na życie, który, jak się okazuje, wcale nie musi wykluczać rozwoju intelektualnego. JAKUB KARASEK, „PRUS” www.siedlce.pl Kurier Siedlecki Marzec 2007 17
Page 1 and 2: Miesięcznik Nr 03/40 30 marca 2007
Page 3 and 4: Wmurowanie kamienia węgielnego NOV
Page 5 and 6: 100 dni koalicji „Zgoda i Rozwój
Page 7 and 8: Przysięga na Placu Sikorskiego W s
Page 9 and 10: Samodzielny Publiczny Zakład Opiek
Page 11 and 12: mkurier@vp.pl pismo młodzieży sie
Page 13 and 14: pobytu często zmieniali mieszkania
Page 15: Trzydzieści trzy dni pustyni „Ca
Page 19 and 20: Porady Powiatowy Urząd Pracy Stres
Page 21 and 22: Został powołany Uchwałą Rady Mi
Page 23 and 24: Kultura Nowości wydawnicze Muzeum
Page 25 and 26: Portret miasta ,,Wystawa fotografii
Page 27 and 28: piłkarskich wydarzeń w naszym mie

Kurier Siedlecki 03_2007 _ Offset Profil.indd

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?