NAhib

عفّتکیمیایی
من
تاویل و کیمیایی عفت بانو اصالحپذیر*‏
کیوان عفّتکیمیایی
ریخت
مه کمی فقط بارید
برف شاید کمی کردی،‏
معطر را خاک هم کمی ...
همین بگردم
دورت ... منردهای
که هنوز میخندی
تو میتکانم
را سیگار خاکسرت دوباره...‏
میگذارم،‏ لبت بر و جورتر
و جمع کمی خاک،‏ در حتام...‏
میشود جایمان ...
الهی مه
کمی برف
کمی عطر...‏
کمی میخندی
تو میدانیم
خودمان ما،‏ منردهای...!‏
که هنوز کمی
و برف کمی مه،‏ کمی به مرگ تقلیل با شعر این در میدهد.‏ ارزش را زندگی که است شگردهایی از یکی مرگ تقلیل آمده
مرگ شامری کوچک بازهم برای ‏»همین«‏ تاکید بکاهد.‏ واقعیت از فروتر مرتبهای به را مرگ تا است شده موفق عطر عادی
امر یک بعنوان مرگ قبول مرگ تقلیل این نیست.‏ خاص توجه شایستهی که کوچک چندان امری به مرگ تبدیل است.‏ ذهن
تا میبیند طبیعت در تغییراتی بلکه او وجود عدم نه را مرگ تبعات شاعر است!‏ مرگ وقوع نپذیرفنت بلکه نیست،‏ مستقیام
که است این شود باور او مرگ دارد امکان و نیست کافی هنوز اما بگرداند.‏ دیگری بهسوی او نبود از را خواننده شک
اندکی اگر میکند سعی کشیدن(‏ میدهند)سیگار انجام زندگان فقط که کاری انجام حتی و مرده با گفتگو طریق از . میخورد شکست مرگ برابر در شعر جا همین اما شود.‏ برطرف هست او بودن زنده در هم نشان
برای این و میکشد سیگار است مرده که آن ظاهرا اینجا .... دوباره میگذارم برلبت و میتکانم را سیگار خاکسرت خاکسرت
وجود البته و میگذارد لبش بر دوباره و میتکاند و برمیدارد لبش از راوی را سیگار اما اوست بودن زنده دادن خواهد
شدن خاکسرت سوی به شد روشن که همین نَکشند چه بِکشند،‏ چه را سیگار زیرا نیست،‏ کشیدن سیگار نشانهی و میکشد او بر را زندگی ظاهر اما میکشد بیرون منایشها و بهانهها پشت از را مرگ متامتر هرچه زیبایی به راوی رفت.‏ . میشود رشوع مرگ با گفتگو که است بعد به اینجا از میکند.‏ مرگ خود پذیرفنت از غمانگیزتر را شعر این است.‏
مرده همرسی که میدهد نشان و میکند تبدیل رختخواب به را قرب که است تصویری خاک...‏ در وجورتر جمع کمی زندگیمنایی
دست از منایش مهار قبلی بند در اما زندگی دادن نشان برای است دیگر متهیدی هم خواب به مرگ تبدیل مخفی
دنبال به خواب به مرگ و رختخواب به قرب تبدیل از خاک ذکر با بنابراین است داده نشان را خود مرگ و شده خارج . میکند تسلیم را خود و میکند عوض را آن شکل بلکه نیست،‏ مرگ کردن و
نیست ممکن دیگر اما برگردد مرگ انکار حالت به دوباره تا است نومیدانهای تالش نخست بند تکرار این کمی...‏ الهی دیگر
که است آن نشانه - میشود آشکار اینجا شعر زنانه هویت - زنانه کالمی تکیه بر عالوه الهی دادن قرار مخاطب شعر
ابتدای به کامل رجعت یک آخر بند در است.‏ مردگان ارواح صاحب بلکه مُرده،‏ نه مخاطب زیرا است شده باور مرگ چیه دیگر بند این در برگردد.‏ مرگ انکار به زندگی از کامل نشانهای با میکند سعی و میآید بهخود ناگهان راوی و است میکند.‏
بیان ایهام بدون را زنده یک نشانههای کامال بلکه نیست مرگ از نشانهای است.‏
زندگان حلقه به مرده کردن وارد طریق از تاکید این و میدانیم...‏ خودمان ‏...ما میگوید بند این در که است جالب شاهدان
دایرهی وارد مستقیام را مرده ‏...ما...‏ اینجا در اما میشود،‏ بیان راوی جانب از بودن زنده تاکید قبل بندهای در جای
که میدانیم و میدهد مرگ بودن الوقوع قریب از خرب ‏»هنوز«‏ گرچه مناند.‏ باقی شک جای تا میکند او بودن زنده بسیار
شعر دادن.‏ رخ زودی به نه و است داده رخ تازه مرگی نشانهی و میکند عمل برعکس بلکه نیست جا این هنوز است.‏
مغلوب زندگی که افسوس و عاشقانه زنانه،‏ مرثیهای است.‏ گذار اثر و حسی هوشمندانه،‏ متولد
فارسی ادبیات و زبان کارشناس و شاعر اصالحپذیر ‏*کیوان است.‏
داستان و شعر بهویژه هرنی آثار تاویلگر 1336، نشانیهاست«‏
از پر آسامن این ‏»پشت نامهای با شعر کتاب دو او از شده
منترش فراسپید(‏ شعرِ‏ و فراسپید«)تئوری سپیدتر،‏ ‏»سپید،‏ و است.‏
65
64