daunlots 40 - Christine Koch Mundartarchiv

16
Dät Räih was siecker merme Spitzbiuben gohn,
Deu harren[’t] iärk beude innen Keller dohn.
Wohrscheunlick het se kuaket un brohn
(Bört [Böi’t?] widder hiät gohn, dät mat me rohn.)
Aeiner was nit ganz sau dräiste,
Hai stonk nit met op diär Festmohlsläiste.
Diäm wor’t mirren in duisterer Nacht
Im Stappe [?] oppet Berre bracht.
Di jiäwere rinn un röut deu Luft,
Asse hai vernahm diän Räihbrohns Duft.
Un asse hai harr alles jiätten,
Däh hai wier in seyn Lager stiätten.
Dät Dier was sieker nau nit ganz gebrohn,
Do soh me alt diän Schandarmen im Duarpe stohn,
Un frogede dann: „Wai hiät dät dohen?
Dai sall moren viärm Gerichte stohn.“
Doch asse kainer wat dropp saggte,
Dai Schandarme wier nom Amte hinmachte.
Do larren se de ganzen Luie öut diäm Duarpe,
Ungefähr[t] sau viel asse op diär Suarpe.
Un wooren Alle nohm Amte bestallt,
Dä Amtmann dachte: „dann wert alles vertallt.“
Doch asse kainer wat woll vertellen,
Was ock dütmohl niks de wellen.
Do worten alle freygespruacken,
Saugar däu det Fuier ungern Brohn mochte stuoken.
Niu hänn se ok geren iähr Tuigegeld hat,
Doch de Amtmann saggte: „ach wat, niu gatt.“
Un lange dann no düeser Täyt
Was dai Nowers Ruihe sau wäyt,
Dät hai biuten bleif mol liegen
Un konn kaine Klogge mehr wiegen.
Do fank me dann in seynem Rahken,
Dät do vam Räih nau Knuaken stahken.
Niu was däu Sahke oppen klooren,
Dä Ruihe was taum Spitzbiuben wooren.