cache

More documents

Recommendations

Info

เติมน้ําจืดเขาบอจนเต็ม และเติมน้ําเค็มอีกรอบเพื่อเพิ่มความเค็ม เลี้ยงอีกประมาณ 2 สัปดาห จะทํา ใหกุงในบอโตขึ้น เชน จากขนาด 80 ตัวตอกิโลกรัมเปน 60 ตัวตอกิโลกรัม 1.2 การเลี้ยงกุงขาวแวนนาไมดวยน้ําความเค็มปกติ การเลี้ยงกุงขาวแวนนาไมในพื้นที่ภาคใตที่ใชน้ําความเค็มปกติ คือ ความเค็มประมาณ 10 พีพีทีขึ้นไปนั้น สวนใหญจะมีการปลอยกุงในอัตราหนาแนนมากกวา 120,000 ตัวตอไร ผลผลิต ประมาณ 2 ตันตอไร อัตราการรอดตายประมาณ 80 เปอรเซ็นต การเลี้ยงกุงขาวดวยความเค็มปกติ จะไดผลดีกวาน้ําความเค็มต่ํา เนื่องจากมีการถายน้ําในปริมาณที่มากในชวงทาย ๆ ของการเลี้ยง 2. คุณสมบัติของน้ําบางประการที่มีผลตอการเลี้ยงกุงขาวแวนนาไม ปจจัยที่สําคัญในการเลี้ยงกุงขาวแวนนาไม คือ คุณสมบัติทางกายภาพ เคมีและชีวภาพของ น้ํา เชน ความโปรงแสง อุณหภูมิ ความเปนกรดเปนดาง (พีเอช) ออกซิเจนที่ละลายในน้ํา ความเค็ม การนําไฟฟา ความเปนดางรวม ความกระดาง แอมโมเนียรวม ไนไตรท ไนเตรทและไฮโดรเจน ซัลไฟด (H2S) เปนตน (Brock and Main, 1994) ถาคุณสมบัติของน้ําดีมีความเหมาะสมตอการ เจริญเติบโตของกุง กุงก็จะเจริญเติบโตเร็ว แตถาคุณสมบัติของน้ําไมดีก็จะเกิดปญหาในการเลี้ยงได ความโปรงแสงของน้ําเปนดัชนีที่บงบอกถึงปริมาณแพลงกตอนพืชและตะกอนแขวนลอย ในบอเลี้ยงกุงขาวแวนนาไม ความขุนของน้ําที่เกิดจากแพลงกตอนโดยปกติจะมีประโยชนตอสัตว น้ํา เนื่องจากทําใหเกิดอาหารธรรมชาติสําหรับสัตวน้ําที่อุดมสมบูรณและลดปญหาพรรณไมน้ําและ สาหรายพื้นบอที่แสงแดดสองไมถึง สําหรับความขุนที่เกิดจากตะกอนดินจะไปทับถมกันที่พื้นบอ และสารแขวนลอยที่เปนสารอินทรียอาจทําใหเกิดปญหาการขาดออกซิเจนไดกอใหเกิดการเนาเสีย ที่บริเวณดังกลาวและเกิดกาซพิษตามมา ไดแก แอมโมเนียและไฮโดรเจนซัลไฟด (ยนต, 2530) หาก น้ําในบอมีความขุนมาก จะทําใหคาความโปรงแสงของน้ําในบอนอยเกินไปแสงจะสองไมถึงพื้น บอ ทําใหสาหรายพื้นบอเกิดการตายและเกิดการเนาเสียตามมา แตถาน้ําในบอเลี้ยงกุงใสเกินไป อาหารธรรมชาติจะมีนอย ความโปรงแสงที่เหมาะสมในบอเลี้ยงกุงขาวแวนนาไมจะอยูในชวง 25- 50 เซนติเมตร (Brock and Main, 1994) 5
อุณหภูมิของน้ําเปนปจจัยหนึ่งที่ควบคุมการเจริญเติบโตและการแพรพันธุของพืชและสัตว ซึ่งแหลงน้ําธรรมชาติในประเทศไทยมีอุณหภูมิอยูระหวาง 23-32 องศาเซลเซียส (ศิริเพ็ญ, 2543) โดยการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิมีความสัมพันธโดยตรงกับฤดูกาล สภาพภูมิประเทศ กระแสลม ความลึก สภาพแวดลอม ความเขมแสงและคาการนําไฟฟา การละลายของออกซิเจนในน้ํา (Boyd, 1990) โดยถาปริมาณความเขมแสงมากก็จะทําใหอุณหภูมิที่ผิวน้ําสูงขึ้น (เปยมศักดิ์, 2525) สวนคา การนําไฟฟา (electrical conductivity) ถาอุณหภูมิสูงจะทําใหคาการนําไฟฟาสูงขึ้นเพราะเมื่ออุณหภูมิ ของน้ําสูงขึ้นจะทําใหการแตกตัวเปนอิออนของเกลือมากขึ้น (สุธี, 2543) โดยอุณหภูมิมีผลตอการ กินอาหารและการเจริญเติบโตของกุง ซึ่งอุณหภูมิที่เหมาะสมกับการเลี้ยงกุงขาวแวนนาไมอยู ระหวาง 26-33 องศาเซลเซียส (Wickins and Lee, 2002) แตกุงสามารถเจริญเติบโตไดดีที่สุดที่อุณหภูมิ ระหวาง 25-30 องศาเซลเซียส สวนที่อุณหภูมิ 35 องศาเซลเซียสหรือสูงกวานี้กุงจะตาย (Boyd and Fast, 1992) การเปลี่ยนแปลงของคาพีเอชในบอเลี้ยงกุงจะถูกควบคุมโดยปริมาณคารบอนไดออกไซด และปริมาณอิออนที่มีอยูในน้ํา ซึ่งในชวงกลางวันแพลงกตอนพืชจะใชคารบอนไดออกไซดจาก ไบคารบอเนตเพื่อการสังเคราะหแสงทําใหคาพีเอชสูงขึ้น ถาแพลงกตอนพืชมีปริมาณมากจะทําให คาพีเอชสูงในตอนบาย สวนในเวลากลางคืนคารบอนไดออกไซดจะเพิ่มมากขึ้นจากกระบวนการ หายใจโดยแพลงกตอนพืชและสิ่งมีชีวิตที่อยูในบอรวมทั้งกระบวนการยอยสลายสารอินทรีย จึงทํา ใหพีเอชต่ําในตอนเชามืด (ชลอ, 2543) ปริมาณแพลงกตอนในน้ําก็มีผลตอการเปลี่ยนแปลงพีเอช ดวย คือ ถามีปริมาณแพลงกตอนมากจะทําใหเกิดความแตกตางของคาพีเอชต่ําสุดและสูงสุดในรอบ วันมาก ซึ่งจะมีผลกระทบตอปริมาณของสารพิษในบอเลี้ยงกุง เชน แอมโมเนียและไฮโดรเจน ซัลไฟด สําหรับระดับพีเอชมีผลตอการเลี้ยงสัตวน้ํารวมทั้งกุง ถาพีเอชนอยกวา 4 กุงจะตาย คา พีเอชระหวาง 4-6 มีการเจริญเติบโตชา คาพีเอชระหวาง 6-9 เปนระดับที่มีการเจริญเติบโตดีที่สุด คา พีเอชระหวาง 9-11 การเจริญเติบโตชาและพีเอชมากกวา 11 กุงจะตาย (Boyd, 1987) คาพีเอชยังมี บทบาทสําคัญในการควบคุมสารพิษชนิดอื่น ๆ ที่เปนอันตรายใหมีการแตกตัวเพิ่มขึ้นหรือลดลงได คือ ถาคาพีเอชมีระดับสูงขึ้นจะทําใหความเปนพิษของแอมโมเนียเพิ่มมากขึ้น แตถาคาพีเอชมีระดับ ลดลงจะทําใหเปอรเซ็นตของไฮโดรเจนซัลไฟดเพิ่มมากขึ้น (Tucker and Boyd, 1985) ออกซิเจนเปนปจจัยสําคัญมากที่สุดสําหรับสิ่งมีชีวิต เนื่องจากสิ่งมีชีวิตทุกชนิดจําเปนตอง ใชออกซิเจนในกระบวนการตาง ๆ ภายในรางกายเพื่อการเจริญเติบโต ความสามารถในการละลาย น้ําของกาซออกซิเจนมีจํากัดและขึ้นกับความดันของบรรยากาศ อุณหภูมิของน้ํา ปริมาณเกลือแร 6
Page 2: วิทยานิพนธ เ
Page 6 and 7: สารบัญ หนา สา
Page 8 and 9: สารบัญภาพ ภา
Page 10 and 11: ผลของแบคทีเ
Page 12 and 13: วัตถุประสงค 1
Page 16 and 17: ตาง ๆ ที่มีอย
Page 18 and 19: กระดางของน้
Page 20 and 21: กระบวนการยอ
Page 22 and 23: 3.3 redox potential discontinuity l
Page 24 and 25: ภาพที่ 1 ชั้น
Page 26 and 27: 4. การวัดคาคว
Page 28 and 29: ในแหลงน้ําท
Page 30 and 31: Heukelekian (1948) ไดสรุ
Page 32 and 33: เกิดขึ้นในร
Page 34 and 35: ปฏิกิริยา แบ
Page 36 and 37: แบคทีเรียโพ
Page 38 and 39: อุปกรณและวิ
Page 40 and 41: จากนั้นนํา flas
Page 42 and 43: 2. การศึกษาใน
Page 44 and 45: ภาพที่ 8 บอเล
Page 46 and 47: ภาพที่ 8 (ตอ) บ
Page 48 and 49: Virus; IHHNV) (ภาพที่ 9
Page 50 and 51: 2.7 การศึกษาคุ
Page 52 and 53: 5. สถานที่ทํา
Page 54 and 55: ภาพที่ 11 หลัง
Page 56 and 57: - ของปริมาณ NO3
Page 58 and 59: 2. การศึกษาปร
Page 60 and 61: ตารางที่ 2 ผล
Page 62 and 63: ตารางที่ 3 น้
Page 64 and 65:
4. การศึกษาเป
Page 66 and 67:
5. การศึกษาคุ
Page 68 and 69:
มิลลิกรัมตอ
Page 70 and 71:
ไมต่ํากวา 1,000
Page 72 and 73:
กวาบอทดลองท
Page 74 and 75:
เซนติเมตร ภา
Page 76 and 77:
ภาพที่ 18 การเ
Page 78 and 79:
มิลลิซิเมนส
Page 80 and 81:
มิลลิกรัมตอ
Page 82 and 83:
6. การศึกษาคา
Page 84 and 85:
มิลลิโวลต -30 -80
Page 86 and 87:
ขอเสนอแนะ 1. ใ
Page 88 and 89:
ดวงพร คันธโช
Page 90 and 91:
สมเจตน จันทว
Page 92 and 93:
Boyd, C. E. 2002. Dissolved salt in
Page 94 and 95:
Cho, K. S., M. Hirai and M. Shoda.
Page 96 and 97:
Madenjian, C. P. 1990. Patterm of o
Page 98 and 99:
Rother, D., H. J. Henrich, A. Quent
Page 100 and 101:
Wickins, J. F. and D. O’C. Lee. 2
Page 102 and 103:
ตารางผนวกที
Page 104 and 105:
Page 106 and 107:
Page 108 and 109:
Page 110 and 111:
Page 112 and 113:
show all

cache

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?