Jan De Vylder Architecten - Bozar.be

Jan De Vylder Architecten - les ballets c de la B - lod
caractéristique du site de l’ancien hôpital.
Tel un ‘cadavre exquis’, De Bijloke
est, en effet, un assemblage de plusieurs
grands bâtiments sans véritable lien entre
eux – l’ancienne abbaye, le centre musical
De Bijloke avec sa salle de concert style
gothique ancien, un campus artistique
de la Hogeschool Gent et le musée d’archéologie
– parcourus par un réseau
informel de passages et d’espaces d’évasion.
La salle de Lod se niche à l’angle des
constructions attenantes, dont elle reste
cependant subtilement distante. L’autre
studio souligne la façade côté Bijlokekaai
et renforce une rue importante qui mène
au site artistique. Le reste de l’intérieur
de la parcelle est accessible.
Comme des jumeaux qu’il faut observer
de près pour distinguer la différence de
traits de caractère, les deux volumes partent
d’une implantation identique, en miroir,
subtilement modelée par les souhaits
spécifiques de l’utilisateur. Les plans des
salles suivent l’aspect capricieux des limites
de la parcelle. Les salles, à travers
des baies judicieusement placées, regardent
des espaces intermédiaires variables
et des fragments gothiques. L’extérieur
est recouvert de carreaux de ciment
gris, portant ça et là des traces de plantes
grimpantes. Côté rue, une fenêtre en
hauteur donne à chacune des salles juste
ce qu’il faut de caractère pour échapper à
l’insignifiance des façades aveugles.
A ces boîtes plus ou moins fermées,
les architectes ont adjoint un empilement
bien ordonné de loges et de
locaux techniques. Cette façade vitrée
surplombe le volume de la salle
et se lit comme une coupe technique
du programme. Un escalier parcourt
cette coupe en partant d’un modeste
hall d’entrée jouxtant la salle latérale,
puis en longeant les espaces réservés
aux artistes et à la technique aux 1er
et 2e étages, en passant par une salle à
manger comprenant une cuisine donnant
sur une terrasse en toiture et un
escalier d’accès à l’espace de vie situé
tout en haut. Par sa disposition spécifique,
l’ensemble filtre le caractère
privé de ses composants ainsi que la
vue sur le studio situé à l’arrière. La
césure de l’escalier est complétée par
le vert de la structure en acier, l’orange
provisoire des rampes et le blanc des
het Muziekcentrum De Bijloke met
een vroeggotische concertzaal, een
kunstencampus van de Hogeschool
Gent en het Stedelijk Archeologisch
Museum… – met daartussen een informeel
netwerk van doorgangen en
ontsnappingsruimtes. De zaal van
LOD nestelt zich in de oksel van de
aansluitende bebouwing, maar houdt
subtiel zijn afstand. De andere studio
onderstreept het gevelfront langs de
Bijlokekaai en markeert een belangrijke
doorsteek naar de kunstensite. De
rest van het perceel wordt een toegankelijk
binnengebied.
Als een tweeling die pas bij nader inzien
zijn kleine karakterverschillen
prijsgeeft, vertrekken beide volumes
van een identieke – zij het gespiegelde
– opstelling, subtiel vervormd door de
specifieke verlangens van de gebruiker.
De zalen krijgen een knik volgens de
perceelsgrenzen en kijken via welgeplaatste
raamopeningen uit op variabele
tussenruimtes en gotische fragmenten.
Aan de buitenkant zijn ze bekleed
met grijze cementtegels met hier en
daar een spoor van klimplanten. Aan
de straatzijde geeft een uitkijkraam op
hoogte elk van de zalen net voldoende
smoel om de betekenisloosheid van de
blinde wachtgevels te ondermijnen.
Tegen deze min of meer gesloten
dozen schuiven de architecten een
overzichtelijke stapeling van loges en
techniek aan. De beglaasde gevel torent
boven het volume van de zaal uit
en laat zich lezen als een technische
snede van het programma. Een trap
doorloopt de snede, vertrekkende vanuit
een bescheiden inkomhal naast het
zijtoneel, langsheen ruimtes voor artiesten
en technieken op de eerste en
tweede verdieping, naar een eetplaats
met keuken die uitgeeft op een dakterras
en via een aparte trap in verbinding
staat met een leefruimte erbovenop.
Het geheel filtert door zijn specifieke
schikking de privacy van zijn componenten
en het doorzicht naar de achtergelegen
studio. De cesuur van de
trap wordt aangevuld met het groene
patroon van de staalstructuur, met het
tijdelijke oranje van de trapleuningen,
met witte balken als een rechtstreekse
vertaling van tipp-ex strepen op kalk.
clear mutual relationship: the historical
abbey buildings, the Bijloke Music
Centre with its early gothic concert
hall, a Ghent Polytechnic arts campus,
and the Municipal Archaeological Museum,
with between them an informal
network of passageways and spaces to
escape to. The LOD studio nestles in
the angle of the adjoining buildings,
but also subtly keeps its distance. The
other studio emphasises the street
frontage along Bijlokekaai and marks a
main access point to the arts site. The
rest of the plot is to be an accessible inner
area.
Like twins who only reveal their minor
differences of character on closer inspection,
the two volumes are based on
an identical, though mirrored, layout,
subtly distorted by the user’s specific
wishes. The rooms are angled to follow
the boundaries of the plot and look
out through well-positioned windows
onto variable in-between spaces and
oddments of gothic building. On the
outside they are clad in grey cement
tiles with traces of climbing plants here
and there. On the street side, a highup
viewing window gives each of the
studios sufficient personality to undermine
the lack of character in the blank
facades that seem to be waiting to be
built against.
The architects set an orderly stack of
dressing rooms and utilities against
these more or less closed boxes. The
glass facade towers over the studio
volume and can be read as a cross-section
that cuts through the programme.
A staircase runs through this section,
starting from a modest entrance hall
next to the wings, alongside rooms for
performers and utilities on the first
and second floors, to a dining room
with kitchen that looks out onto a
roof terrace and is linked by a separate
staircase to a living area on top. By the
way it is arranged, the ensemble filters
the privacy of its components and the
view through to the studio at the back.
The caesura formed by the staircase is
complemented by the green pattern of
the steel structure, with the temporary
orange of the bannisters, with white
beams as a direct translation of Tippex
lines on tracing paper. This gives rise
6 7