Margina 34.pdf - okno.mk

денес ви презентираме во една порнографска форма, еден вулгарен и барокен дух кој немаврска со ЧИСТИОТ ИДИОТИЗАМ баран од ДАДАИСТИТЕ - ТУКУ Е ДОГМАТИЗАМ ИДРСКА ИМБЕЦИЛНОСТ.”Идиотизмот е спротивен на претенциозноста, на обидот да нè натера да ги помешамедлабокомисленоста со сериозноста, на онаа претенциозност која не е толку употребана интелигенцијата колку е употреба на културата со цел да заплаши. А токму наоваа претенциозност на писателите кои се обештетуваат „од она што го нарекуваатбезвредност на содржината во една „благородна” и „негувана” форма” Бенџамин (Benjamin)ќе ги спротивстави малите прозни дела на Роберт Валсер (Robert walser) и нивниотстремеж кон безначајноста, кон глупавоста. И токму против оваа претенциозност ќе себори Дибифе (Dubuffet) во крстоносната војна против „задушливата култура”. Идеолошкидоведен да ги брани, како единствени претставници на креацијата, безимените, а особенооние без култура и без дух, будалите, тој ќе го предвиди лудилото како краен и нефиктивенпример на овој идиотизам за којшто зборуваме. Тоа е крајното место, коешто е едвајвидливо, далеку зад „култивираната” земја каде што логосот ја определува перспективата,и каде што се отелотворува, во еден вид апотеоза на безумието, напуштањето на логикатаи на здравиот разум кон што се стреми модерната во целина.Да се навратиме на дадаизмот, онаму каде што тој се покажа најмалку надарен, атоа е токму тогаш кога ја заборави фарсата која што го мотивираше, за да ги „осуди”,во буквална смисла, своите „непријатели”, на најнадуен и најморализаторски начин. Тоабеше случајот во 1921 година, за време на интелектуалниот процес, покренат противБарес (Barrès). Оваа поставка, стратешки важна за младиот Бретон, беше мошне сериознореализирана. „Дадаизмот, пишува Жорж Иње (Georges Hugnet), е нејасен: се сомнева во сè и не се сомнева во ништо, како да не разбира дека му ја задушуваат смеата. Воопшто нее природно Дадаизмот да претседава со еден суд, бидејќи зазема страни, а не пресудува.Од сите сведочења, она на Цара (Tzara) е едно од ретките коешто, со својата лежерности навредливост, ја сочувува дадаистичката обоеност и намерно одбива да се потчинина литературната маѓепсаност...” Пикабија (Picabia), од своја страна пак, остро сеспротивстави на овој суд, кој не му доделуваше никакво место на хуморот.Футуризмот, што е помалку познато, не остана покус. Арно Лабел Рожу (Arnaud LabelleRojoux), во Пародиската уметност (L’art Parodique), потсетува дека Мари нети (Marinetti),во својот Mani feste-Music-Hall ги сла веше „моќните карикатури; длабочините насмешното; преплетувањето на игрите на зборови, на шегите, скокањето од тема наМаргина 34 27