SPIS RZECZY

katolicy” 19 , wyjaśnia swoje wsparcie dla zabijania nienarodzonych w pewnychokolicznościach żona Bronisława – Anna Komorowska. Do podobnychargumentów chętnie odwołują się także jej mąż, jego zwolennicy, a nawetwspierający go duchowni. Problem polega tylko na tym, że stanowiskoKomorowskiego nie jest próbą odmiennego dochodzenia do celów, jakiestawia przed katolikami działającymi w przestrzeni publicznej Kościół, alenaruszeniem samych tych celów. Katolik nie może – jak to bardzo wyraźniewskazywał Jan Paweł II – uczestniczyć w promowaniu czy wspieraniu prawadopuszczającego zabijanie (nawet jeśli jest to ustawodawstwo, które dotyczytylko nielicznych), a to właśnie robił Bronisław Komorowski. Prawo dowłasnych przekonań nie dotyczy również zapisów dotyczących zapłodnieniain vitro. W jego trakcie dokonuje się bowiem likwidacji ludzi na wczesnymetapie rozwoju. To zaś oznacza, że katolik musi być zawsze i wszędzie, i tonie tylko w sumieniu, ale też w działaniu przeciwny takim zapisom. Nieinaczej jest z obroną rodziny, która dla katolika w polityce musi mieć zawszepierwszorzędne znaczenie 20 .Nie sposób też zapominać o tym, że polityk pozostaje integralnymczłowiekiem i nie może zrzucać z siebie swojego katolicyzmu w momencie,gdy wchodzi w przestrzeń publiczną. Katolikiem jest się przecież nie tylkow kościele, ale także w pracy, w domu i przy urnie wyborczej. Katolicyzm19 Cenię sobie niezależność kobiety. Z Anną Komorowską rozmawiała Renata Grochal, „Gazeta Wyborcza”,10 czerwca 2010.20 „Gdy dochodzi do konfrontacji polityki z zasadami moralnymi, które nie mogą być uchylone, nie dopuszczająwyjątków ani żadnych kompromisów, zadanie katolików staje się szczególnie ważne i odpowiedzialne.W obliczu tych fundamentalnych i niezbywalnych nakazów etycznych wierzący muszą zdawać sobie sprawę, żew grę wchodzi sama istota ładu moralnego, od którego zależy integralne dobro ludzkiej osoby. Odnosi się to naprzykład do ustaw dotyczących aborcji i eutanazji (tej ostatniej nie należy mylić z wyrzeczeniem się «uporczywejterapii», dopuszczalnym także z moralnego punktu widzenia); ustawy te muszą mianowicie chronić podstawoweprawo do życia od chwili poczęcia aż po jego naturalny kres. W myśl tej samej zasady należy przypominać o obowiązkuposzanowania i ochrony praw ludzkiego embrionu. Podobnie też, w obliczu współczesnego prawodawstwadotyczącego rozwodów, trzeba zabiegać o ochronę i uświadamianie wartości rodziny – opartej na monogamicznymmałżeństwie osób przeciwnej płci – której jedność i trwałość winna być zabezpieczona; niedopuszczalnesą jakiekolwiek próby prawnego zrównania z rodziną innych form współżycia ani też prawnego uznaniaowych form. Również zagwarantowanie rodzicom swobody w wychowywaniu swoich dzieci jest niezbywalnymprawem, uznawanym zresztą przez międzynarodowe deklaracje praw człowieka. W tym samym duchu należyzadbać o ochronę społeczną nieletnich i o wyzwolenie tych, którzy ulegli współczesnym formom niewolnictwa (takimna przykład, jak narkomania albo zmuszanie do prostytucji). Na tej liście nie może zabraknąć prawa do wolnościreligijnej ani troski o rozwój gospodarczy, służący człowiekowi i dobru wspólnemu, respektujący nakazy sprawiedliwościspołecznej i ludzkiej solidarności oraz zasadę pomocniczości, wedle której «prawa wszystkich osób,rodzin i grup społecznych oraz ich realizacja powinny być uznawane». l wreszcie, czyż można nie uwzględnićw tym wykazie wielkiej sprawy pokoju? Ireniczna i ideologiczna wizja pokoju zmierza czasem do sekularyzacjijego wartości, w innych znów przypadkach ocena jego aspektów etycznych bywa powierzchowna, ignoruje złożonośćproblemów, które wchodzą w grę. Pokój jest zawsze «dziełem sprawiedliwości i owocem miłości»: wymagaradykalnego i absolutnego odrzucenia przemocy i terroryzmu oraz nieustannego wysiłku i czujności wszystkich,którzy pełnią odpowiedzialne funkcje polityczne – wskazują autorzy Noty doktrynalnej o niektórych aspektachdziałalności i postępowania katolików w życiu politycznym. Kongregacja Nauki Wiary, Nota doktrynalnao niektórych aspektach działalności i postępowania katolików w życiu politycznym, par. 3.