IV UNIA

KRÓLEWSKIE RODY SZWECJI
Żoną Stena Sture została w 1467 r. Ingeborga (ur. ok. 1440/50, zm.
Jönköping 1507), córka Aksela Åkessona Thott (Tott), rycerza (riddare)
oraz gubernatora zamku Örebro. Nie mieli dzieci.
Drugim mężem Brygidy Bielke został Gustaw Karlsson Gumsehuvud
(zm. 26 VII 1486).
5 Katarzyna
Jej mężem został w październiku 1438 r. Klaus Nilsson (zm. przed lutym
1452). Zmarła po 1458 r.
KAROL II KNUTSSON
Urodził się w 1408 lub 1409 r. W opracowaniach występuje często
z numerem VIII, co wynika ze wstecznej numeracji od króla Karola
IX Wazy (por. s. 153 w jego biogr.). W istocie jedynym imiennikiem
Karola Knutssona, zasiadającym wcześniej na szwedzkim tronie był
Karol Sverkersson (s. 50) i zgodnie z tym sam zainteresowany bił
monety z imieniem Karola II. Od 1434 r. zasiadał w szwedzkiej Radzie
Państwa (Riksradzie), a w październiku tego roku uzyskał godność
kanclerza Szwecji. W 1436 r. został wybrany wojskowym gubernatorem
królestwa (rikshövitsman), natomiast w 1438 r. otrzymał
tytuł regenta i po wygnaniu Eryka Pomorskiego objął faktyczne
rządy nad Szwecją. Urząd regenta złożył po elekcji Krzysztofa Bawarskiego
na tron szwedzki w 1440 r.; w trakcie koronacji Krzysztofa
w Uppsali (13 IX 1441) został pasowany na rycerza (riddare)
i wyznaczony justycjariuszem (riksdrots) Szwecji. W październiku
1441 r. zrzekł się godności justycjariusza, ponownie uzyskując nominację
na urząd kanclerski, a od 1442 r. pełnił ponadto funkcję
wojskowego gubernatora Viborga w Finlandii. Po bezpotomnej
śmierci Bawarczyka, 20 VI 1448 r. w Sztokholmie został wybrany
królem Szwecji, zrywając tym samym Unię Kalmarską, 28 VI tego
roku przy starożytnych Kamieniach z Mora pod Uppsalą uroczyście
wyniesiono go na tron, a następnego dnia w katedrze w Uppsali
odbyła się koronacja, której dokonał biskup Linköping Mikołaj
(Nils) Köning. W czerwcu 1449 r. Norwegowie również obwołali
go swoim królem, a 20 XI tego roku w katedrze w Trondheim został
ukoronowany pod imieniem Karola I przez arcybiskupa Aslaka
Bolta, jednak już w następnym roku musiał zrezygnować z norweskiego
tronu na rzecz Chrystiana I Oldenburga (s. 110). W wyniku
rebelii możnych w 1457 r. został strącony z tronu Szwecji, który
powierzono Chrystianowi I, po czym zbiegł za granicę. Na skutek
kolejnego przewrotu w r. 1464 Oldenburg został wygnany ze Szwecji,
a Karol odzyskał tron, jednak już w roku następnym został po-
106